Γιάννης Σαλλάς
Οι σύγχρονοι θιασώτες του Μπερνστάιν, στην κατρακύλα τους προς τη σωρό των σκουπιδιών της ιστορίας προσπαθούν απεγνωσμένα να κρατηθούν στο ολισθηρό έδαφος της σοσιαλδημοκρατίας με «καμπάνιες» και «συνέδρια». Λυσσάνε βλέποντας ότι οι σκεπτόμενοι άνθρωποι τους αγνοούν. Ψάχνουν καταφύγιο – πού αλλού – στον αντικομουνισμό, στη συκοφαντία και τη διαστρέβλωση της ιστορίας του ΚΚΕ και του εργατικού επαναστατικού κινήματος γενικότερα.
Τυμβωρύχοι της μνήμης των αλύγιστων ηρώων της ταξικής πάλης. Χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς ντροπή. Τη μια είναι ο Πλουμπίδης, την άλλη ο Μπελογιάννης, την άλλη ο Άρης… Τώρα ο Γιάννης Σαλλάς… Αύριο ποιος;…
«Παινεύουν τους νεκρούς για να θάψουν τους ζωντανούς»
είχε πει ο αείμνηστος Χαρίλαος Φλωράκης το 1997, στην ομιλία του για τα 80χρονα του ΚΚΕ.
Αφορμή για να γράψω αυτό το σημείωμα (πάντα υπάρχει κάποια αφορμή να γράψει κανείς) αποτέλεσε πρόσφατα δημοσιευμένο άρθρο (βλέπε εδώ) που με το πρόσχημα της κυκλοφορίας βιβλίου για τον Ικαριώτη κομουνιστή ήρωα Γιάννη Σαλλά, επιχειρεί να διαστρεβλώσει για ακόμα μια φορά την ιστορία και την πραγματικότητα.
Το βιβλίο στο οποίο αναφέρεται, έχει κυκλοφορήσει πρόσφατα και δεν το έχω διαβάσει ακόμα. Επιφυλάσσομαι να τοποθετηθώ αργότερα. Εκείνο που διάβασα είναι το άρθρο. Και πρέπει να πω ότι εκτός από το ότι είναι ανιστόρητο, συκοφαντικό και προσβλητικό για τη μνήμη του Ικαριώτη Ήρωα, δεν πρωτοτυπεί βέβαια. Έχουν γίνει πολλές προσπάθειες στο παρελθόν, δυστυχώς και μέσα στην ικαριακή κοινωνία. Και έχουν πάρει τις απαντήσεις που τους αξίζουν. Το 2001, ένας άλλος Ικαριώτης Ήρωας της ταξικής πάλης, ο Στρατής ο Τσαμπής, είχε γράψει απαντώντας στον συγγραφέα βιβλίου με παρόμοιο περιεχόμενο για τον Γιάννη Σαλλά (βλέπε εδώ):
«Οι ριψάσπιδες δεν έχουν δικαίωμα να μιλούν για τους ήρωες».
Η συγγραφέας του άρθρου μας έχει συνηθίσει σε παρόμοια υστερικά παραληρήματα. Δυστυχώς για μας αλλά και για την ίδια, δεν διδάσκεται το απλό ότι παντού – και ειδικά σε μια μικρή κοινωνία σαν τη δική μας – το ψέμα, η διαστρέβλωση, η συκοφαντία έχουν κοντά ποδάρια. Προσπαθεί να μας πείσει ότι αν σε ένα παράλληλο σύμπαν εμφανιζόταν ο Γιάννης ο Σαλλάς να ζει στη σημερινή εποχή, ούτε λίγο ούτε πολύ θα πέρναγε τον καιρό του μαχόμενος ενάντια στους «φλύαρους και τους ανόητους» της «ηγεσίας» και φυσικά θα ψήφιζε …Σύριζα και «νέα ελληνική σοσιαλδημοκρατία»! Αποτελεί τραγέλαφο να σκεφτεί κάποιος που έχει μελετήσει την ιστορία της εποχής ότι αν ζούσε εκείνη και οι ομοϊδεάτες της το 1945, Θα έσουρναν τα εξ αμάξης στο Γιάννη Σαλλά και θα είχαν ταχτεί με το μέρος των επικριτών του.
Ο Αλύγιστος της ταξικής πάλης Γιάννης Σαλλάς στη διάρκεια της σύντομης σχετικά ζωής του, έχει ένα πλούσιο σε δράση και ηρωισμό βιογραφικό. Σημειώνω την γεμάτη έμπνευση και γενναιότητα δράση του στη Μέση Ανατολή, όπου απετέλεσε τον ασυμβίβαστο στυλοβάτη της εκεί αντίστασης. Επίσης στέκομαι στον ηρωικό του θάνατο (μαζί με τον Σ. Καρούτσο), τελευταίοι αντάρτες από όλους, στα βουνά της Σάμου. Θα ήταν όμως μεγάλη παράλειψη, αν κάποιος δεν αναφερόταν και στο γεγονός ότι αφιέρωσε όλη τη ζωή του στο Κόμμα του το ΚΚΕ, στο Κίνημα, στα ιδανικά του για το σοσιαλισμό-κομουνισμό. Πιστός αγωνιστής, κομουνιστής, στρατιώτης, από την αρχή μέχρι το τέλος. Και ακόμα και αν κάποιοι προσπαθούν να μας κάνουν να το ξεχάσουμε, έρχεται ο ίδιος να μας το θυμίσει με τις ηρωικές πράξεις του…
Αυτοί είναι οι ήρωές μας. Στα δικά τους αχνάρια προσπαθούμε να βαδίσουμε οι επόμενες γενιές, διδασκόμενοι και εμπνεόμενοι από το φωτεινό παράδειγμά τους.
Το Κομουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, με νηφαλιότητα και σύνεση, με επιστημονικότητα μελετάει την υπερεκατόχρονη ιστορία του, βγάζοντας κάθε φορά τα απαραίτητα συμπεράσματα και διδάγματα. Στο Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 1939-1949, τόμος Β1 (εκδ. Σύγχρονη Εποχή, 2019) υπάρχουν εκτενείς αναφορές στον Γιάννη Σαλλά και τη δράση του, στη, Ακροναυπλία και το Σανατόριο, στη Μέση Ανατολή και στον Εμφύλιο, μέχρι τον ηρωικό του θάνατο. Σχετικά με τα γεγονότα στη ΜΑ, μετά από μια πλήρη αναλυτική παράθεση στοιχείων, αναφέρει (σελίδα 279):
«…Η καθοδήγηση της ΑΣΟ επικρίθηκε για έλλειψη προσεκτικής τακτικής, η οποία θα της επέτρεπε κατά την Απελευθέρωση να μεταφερθούν στην Αθήνα στρατιωτικές δυνάμεις στο πλευρό του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Αυτή η κριτική δεν ευσταθεί για δυο λόγους
Πρώτον, η αστική τάξη γνώριζε σε μεγάλό βαθμό τη δράση της ΑΣΟ και των άλλων οργανώσεων και είχε σκοπό και σχέδιο να φέρει στην Αθήνα, έτσι κι αλλιώς, μόνο στρατό πραιτοριανών.
Και δεύτερον, η ανάπτυξη της ΑΣΟ πραγματοποιήθηκε μέσα σε ένα σκληρό συνωμοτικό, αλλά ταυτόχρονα και συνεχή ανοιχτό αγώνα… Αυτός ο αγώνας ήταν υποχρεωτικός και δίχως αυτόν δεν θα ήταν δυνατή η ανάπτυξη της και το τεράστιο κύρος που κατάκτησε…»
Ας μην κουράζονται λοιπόν.
Εμείς συνεχίζουμε να προχωράμε τιμώντας τους νεκρούς μας, εμπνεόμενοι και διδασκόμενοι από το παράδειγμά τους.
Η ζωή προχωράει και τους ξεπερνάει έτσι κι αλλιώς.
Κων. Χ. Χαραλαμπίδης έγραψε
“Τα ημερολόγιά μου” (http://mypoliticalandhistoricaldiaries.blogspot.com/2020/01/blog-post.html)
