Τα τελευταία χρόνια, αυτά του μνημονίου, της καταστολής, του αυταρχισμού, του κοινωνικού αυτοματισμού και όλων των άλλων καλών που έφερε η παρουσία του ΔΝΤ και της τρόικα στη χώρα, έφεραν επανάσταση. Όχι στους δρόμους και τις πλατείες όπου μερικοί γραφικοί μαζευόμασταν γιατί είχαμε εθιστεί στα χημικά της αστυνομίας. Στα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης έφεραν επανάσταση, εκπαιδεύοντας ευήκοα ώτα για το ιερό λειτούργημά τους.
Τα παραδοσιακά κανάλια και εφημερίδες πέταξαν κάθε μάσκα και προσωπείο, και με μανία στήριξαν και ακόμα στηρίζουν το καθεστώς της ολιγαρχίας και της εκμετάλλευσης. Όχι μόνο με την προπαγάνδα τους, αλλά και με τις απολύσεις και τις συνεχείς περικοπές δικαιωμάτων των εργαζόμενων.
Από το δελτίο του Πρετεντέρη και του Μέγκα μέχρι το τέλος του κόσμου, του δελτίου του ΑΝΤ1.
Από το διπλό δελτίο του Σκάι, το λαϊκό -του Ευαγγελάτου χτες, του Μπογδάνου σήμερα- και το αστικό της Σίας Κοσιώνη, μέχρι το εναλλακτικό του STAR με τα ξέκωλα που έδωσαν τη σκυτάλη στα άκωλα.
Από το Άλτερ που έκλεισε, μέχρι τον 902 που τον πούλησε το ΚΚΕ για να γίνει Κανάλι Έψιλον, και να καλύψει την θέση που αφήνει το STAR, που βαρέθηκε το lifestyle.
Στις εφημερίδες, ίδιο σκηνικό. Εδώ δεν χωρά καν ανάλυση, οι πωλήσεις τους μιλάνε από μόνες τους.
Εάν τα τελευταία χρόνια οι εφημερίδες δεν είχαν μεταβληθεί σε δωροσακούλα, όπως αυτές που αγοράζαμε μικροί με τις τάπες και τα αυτοκόλλητα, που μοιράζουν τραγούδια, ταινίες, άρλεκιν, συνταγές, εισιτήρια, καπέλα, μαγιό, φουλάρια, πατέ, πατέ, πατέ… δεν θα τις διάβαζαν ούτε οι διευθυντές των πολιτικών γραφείων.
Το ραδιόφωνο φαινόταν να είναι το μόνο μέσο που μετά βίας έσωζε την “τιμή των όπλων” της ενημέρωσης, με εκπομπές-εξαιρέσεις να κάνουν τη διαφορά. Όμως, και εδώ συνολικά μία από τα ίδια.
Από την τρομολαγνία του Σκάι, στην προπαγάνδα του Βήματος και κατευθείαν στην αγκαλιά του Τράγκα του Ενικού του Αληθινού ραδιοφώνου.
Και προτού μιλήσει κανείς για την εκεί παρουσία της Ελληνοφρένειας, να θυμίσω πως κάποτε αποτελούσε ακόμα και τον σατυρικό φερετζέ του Αλαφούζου. Όχι επειδή έτσι επιθυμούσαν οι συντελεστές της. Αλλά επειδή αυτό είναι το σύστημα.
Είμαι σίγουρος πως εάν ήταν στο χέρι τους θα βρίσκονταν αλλού, ή και πουθενά. Άλλωστε, γι’ αυτό λέγεται “μέσο”. Γιατί μεσολαβεί για να φτάσει το μήνυμα στο κοινό.
Για να καταλήξουμε στο εγχείρημα του Κόκκινου.
Όπου ένας σταθμός, με γνωστές σχέσεις με την αξιωματική αντιπολίτευση και με ελάχιστα μέσα, έχει καταφέρει μέσα πολύ μικρό χρονικό διάστημα να εξαπλωθεί σε όλη την Ελλάδα. Όχι ανοίγοντας παραρτήματα με παχυλά συμβόλαια.
Με δράσεις και συνέργειες, έχει αποδεδειγμένα δώσει φωνή σε πολλές ξεχασμένες “άκρες” της Ελλάδας.
Ο ραδιοφωνικός σταθμός διαθέτει 13 συνεργάτες στην επαρχία, μέσω των οποίων ακούγεται περίπου στο ένα τρίτο της χώρας.
Παράλληλα, είναι ο μόνος σταθμός που ξεφεύγει από την από τηλεοράσεως-ραδιοφώνου-εφημερίδων προπαγάνδα της κυβέρνησης και των υποστυλωμάτων της, παρουσιάζοντας όσα πραγματικά συμβαίνουν. Ή τέλος πάντων, όσα συμβαίνουν με μια διαφορετική ματιά από την ενιαία γραμμή που παρουσιάζουν σχεδόν όλα τα υπόλοιπα μέσα ενημέρωσης.
Αρκούσε η καθυστέρηση της καταβολής των μισθών των εργαζομένων και μία πιθανή απεργία των τεχνικών, για να στραφούν κατά του σταθμού και των συντελεστών του, ακόμα και άνθρωποι που συμφωνούν με όλα τα παραπάνω.
Ωραία είναι κάθε μέρα να τρώμε και λίγο φρέσκο ανθρώπινο κρέας για πρωινό παιδιά, δε λέω. Ιδίως εάν είναι και συντρόφου, τονίζουμε την αντικειμενικότητά μας.
Είμαστε σίγουροι όμως πως όταν αρχίσουμε να ξεκοκαλίζουμε το σώμα μας θα το καταλάβουμε και δεν θα έχουμε μουδιάσει ολόκληροι, προτού επέλθει ο φυσιολογικός θάνατος;
ΥΓ.
Δεν θα μπω σε ανάλυση του τι ακριβώς λέει ο Κώστας Αρβανίτης στην εκπομπή του αναφερόμενος στην επαπειλούμενη απεργία των τεχνικών του σταθμού. Ούτε τι εννοεί όταν ξεκαθαρίζει πως αυτό που κατάφεραν οι τεχνικοί ήταν να πάρουν προτεραιότητα, σε βάρος των υπολοίπων εργαζόμενων που υπομένουν “στηρίζοντας ” τον σταθμό.
Έξυπνοι άνθρωποι είμαστε όλοι, ακούμε ορθά.
Σκεφτόμαστε όμως ορθά;
