Παρασκευή πρωί, 28 Απρίλη κάποιος χτυπά την καμπάνα του αγαπημένου του χωριού, στις Βρακάδες πένθιμα. Τι έγινε ρε παιδιά, ποιος «έφυγε»;…..λίγα λεπτά σιωπής μέχρι να αρθρώσει το όνομα του…ο Θανάσης…σαν αστραπή μεταδόθηκε απ’ άκρη σ’ άκρη του νησιού το θλιβερό μαντάτο. Κεραυνός μας χτύπησε όλους, όχι ότι δεν γνωρίζαμε τον γολγοθά που πέρναγε τελευταία, αλλά δεν θέλαμε να το πιστέψουμε.
Είχα το … «προνόμιο» να το μάθω λίγο νωρίτερα από τα παιδιά του και πως είναι όταν τρως μια γερή γροθιά στο στομάχι, έκατσα σε μια άκρη να συνειδητοποιήσω την πραγματικότητα, κοιτώντας ενστικτωδώς τον ουρανό και βάζοντας τις σκέψεις μου σε μια σειρά, να αρχίσω να δημιουργώ τις εικόνες του Θανάση, από τα μικρά του χρόνια, όπως μου τις είχε πει ο ίδιος αλλά και η οικογένεια του, μέχρι τότε που τον γνώρισα εγώ, πολλά χρόνια πριν κι από τότε ήμουν δεμένος μαζί του αλλά και με όλη του την οικογένεια, με δεσμούς πραγματικής φιλίας.
Ο Θανάσης που γεννήθηκε σε μια δύσκολη εποχή, γνώρισε την πρώτη του πίκρα στα 3 του χρόνια που έχασε την μητέρα του. Αργότερα που μέσα στη φτώχεια μεγάλωσε στο Πέραμα, την δεύτερη πόλη που μετανάστευσε με την οικογένεια του. Εκεί για να βοηθήσει οικονομικά την οικογένεια πήγαινε μαζί με τον φίλο και συγχωριανό του Φίλιππο Παναγιώτου στην πρώτη τους δουλειά να πουλάνε αναψυκτικά. Παιδάκια και οι δυο τους αλλά με το χαμόγελο και την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο στη ζωή τους. Αργότερα, έφηβος πια στο χωριό του, έπαιρνε τον φίλο του τον «Ψαλίκουρα» να πάνε στο Καστέλι να καπνίσουν Αψιθέ (θάμνος που αντικαθιστούσε τον καπνό), να αισθανθούν αντράκια.
Μεγάλος πια στην Αθήνα πήγαινε κι έβλεπε τον αγαπημένο του συγχωριανό Κώστα Κουλουλία, που είχε εταιρεία με υφάσματα, να πουν πολλά νέα για το αγαπημένο τους χωριό. Δεν είναι τυχαίο ότι τελευταία τους αναπολούσε και έλεγε ότι θα πάει να τους βρει. Χρόνια τώρα όλοι αυτοί έχουν φύγει από κοντά μας και τώρα η παρέα ξαναενώθηκε.
Ο Θανάσης παρ’ όλες τις δυσκολίες στη ζωή του, είχε την χαρά και την ευτυχία να επιλέξει μια πανάξια σύντροφο, φύλακα άγγελο του στη ζωή, την Βασιλική Ζύμαρη, την αγαπημένη του Λιλίκα, που του χάρισε τέσσερα υπέροχα παιδιά, δώδεκα εγγόνια και τέσσερα δισέγγονα. Μια οικογένεια αγαπημένη, που οι γονείς έδωσαν αυτές τις αξίες της αξιοπρέπειας, της εργατικότητας, της ενότητας, της αγάπης, της αλληλεγγύης. Στοιχεία σημαντικά για να μεγαλώσει μια δεμένη οικογένεια και να μεταδίδει τα ίδια σημαντικά και θετικά στοιχεία από γενιά σε γενιά.
Αυτόν τον Θανάση γνώρισα κι εγώ από την δεκαετία του ’70 στο Πέραμα την συνοικία των Ικαριωτών. Αυτή που κουβαλούσε όλα εκείνα τα θετικά στοιχεία του νησιού μας. Όποτε και να σε έφερνε ο δρόμος σου στην πόρτα του, σε υποδεχόταν με ένα πλατύ χαμόγελο, μια καλοσύνη, παρά την κούραση του, που μπορεί να δούλευε σκληρά σχεδόν όλη την μέρα, ήθελε την αγκαλιά της γυναίκας του και των παιδιών του, κάτι που του έδιωχνε την κούραση, πόσο μάλλον αν είχε την παρέα, φίλων, συμπατριωτών.
Ο φύλακας άγγελος του, η αγαπημένη του Λιλίκα, πάντα είχε ένα μεζέ κι ένα κρασάκι για όποιον υποδεχόταν μαζί με τον Θανάση στο σπιτικό τους. Εκείνος πάντα με τα αστεία του, τα πειράγματα του, αλλά πρόθυμος να μοιραστεί μαζί σου το δικό σου πρόβλημα και αν μπορούσε να σε βοηθήσει. Αυτός είναι ο πλούτος αυτού του ανθρώπου, που και στον πόνο που είχε τα τελευταία χρόνια, έσφιγγε τα δόντια και έδινε δύναμη και κουράγιο στην οικογένεια του και στους φίλους του. Ο άνθρωπος που από το μηδέν έφτιαξε μια επιτυχημένη επιχείρηση και την παρέδωσε στα παιδιά του, που την συνεχίζουν κάτω από τις οδηγίες του (αν χρειαζόταν) με επιτυχία παρά τις δύσκολες εποχές που περνάμε.
Ο Άνθρωπος Θανάσης, ο Σύζυγος, ο Πατέρας, ο Παππούς, ο Προπάππους, ο αγαπητός συμπατριώτης και φίλος, το παράδειγμα του οποίου το πήραν τα παιδιά του, τα εγγόνια και τα δισέγγονα του, που δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι τον λάτρευαν και όχι άδικα τον είχαν βαπτίσει «Αρχηγό». Γιατί ο «Αρχηγός» μαζί με την σύζυγο του τους έχουν δώσει τις καλύτερες οδηγίες για να είναι σωστοί και χρήσιμοι άνθρωποι στη κοινωνία. Αυτή η οικογένεια που είχε την μεγαλύτερη χαρά και ευτυχία να βλέπει τον «Αρχηγό» να είναι καλά, να τους βλέπει, να τους μιλά, να τους χαμογελά. Κάτι που τώρα ξαφνικά το χάσαμε όλοι, οικογένεια και φίλοι, αυθόρμητα τα μάτια μας υγραίνονται όταν συνειδητοποιούμε την σκληρή πραγματικότητα.
Θα πει κάποιος «ξεκουράστηκε από τους πόνους που υπέφερε τελευταία», αλλά δεν είναι εύκολος ο αποχωρισμός. Το καταλαβαίνω απόλυτα, πόσο θα λείπει από εδώ και πέρα σε όλους μας, που τον αγαπήσαμε και τον εκτιμήσαμε και το άξιζε. Γιατί ο Θανάσης εκτός από υπόδειγμα οικογενειάρχη και επαγγελματία ήταν και υπόδειγμα φίλου, που τιμούσε τον όρο φιλία και όλους εμάς που μας είχε κατατάξει στην κατηγορία των καλών του φίλων.
Αγαπητή μου Λιλίκα, παπα Μάκη, Μάνο, Μάρθα, Δήμητρα, μαζί με τους/ τις συζύγους σας, τα παιδιά σας και τα εγγόνια σας, καταλαβαίνω το μέγεθος της μεγάλης αυτής απώλειας. Θέλω να σας πω να έχετε κουράγιο, δύναμη και να είσαστε περήφανοι /ες που είχατε αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο «Αρχηγό» στην οικογένεια σας. Αλλά να ξέρετε ότι για όλους μας ο Θανάσης θα είναι πάντα μέσα μας, στη σκέψη μας. Και όταν δεν φεύγει από τη σκέψη μας η έντονη παρουσία του σ’ αυτή τη ζωή, απαλύνεται κάπως η μεγάλη απώλεια.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει, στο κατευόδιο του για τις ουράνιες πολιτείες.
Σωτήρης Πολίτης
