Πίσω στο 2004 όταν πρωτόψαξα στα σοβαρά αυτό το προκλητικό παράξενο νησί βρήκα στα γυμνοποδαράκια και στις πορτοκαλί τελίτσες μια αγκαλιά κι ένα δρόμο λογικής, ένα χέρι που με κράτησε απ’ το χέρι, με οδήγησε και με ημέρεψε και έκανα αυτό το νησί φωλιά μου. Είναι κρίμα που κλείνει το πρόγραμμα αλλά που ξέρει κανείς; μπορεί να είναι για καλύτερα.
Διαβάστε παρακάτω πως και τι και γιατί :
Γεια σας, ονομάζομαι Άγγελος Κ.
Καθώς ίσως κάποιοι από σας ξέρουν, είμαι ο σχεδιαστής και διαχειριστής ενός διαρκώς εκτεινόμενου δικτύου πεζοπορικών διαδρομών στην Ικαρία για πάνω από 15 χρόνια. Παρ’ όλα αυτά, σήμερα, με ανάμικτα αισθήματα λύπης και ανακούφισης τερματίζω αυτό το πρόγραμμα. Δυστυχώς δεν μπορώ πια να συνεχίσω να δουλεύω χωρίς αναγνώριση και ουσιαστική υποστήριξη από τους ντόπιους και τις τοπικές αρχές. Ήταν λάθος μου να υποθέτω ότι κάτι τέτοιο θα συνέβαινε αργά ή γρήγορα στο πέρασμα του χρόνου. Ωστόσο, η πρωτοβουλία, παρά την επιτυχία της, δεν έγινε αντιληπτή ούτε από εκείνους που άντλησαν άμεσο κέρδος όλα αυτά τα χρόνια από τη λειτουργία του προγράμματος (εστιάτορες, ξενοδόχοι, κτλ.)
Δεν μπορώ να συνεχίσω υπό αυτούς τους όρους.
Το πρόγραμμα δεν χρηματοδοτείται από την κεντρική κυβέρνηση κι έτσι όπως αναμενόταν κάποια στιγμή έφτασα στο όριο των οικονομικών και σωματικών μου δυνατοτήτων.
Έχω συνείδηση ότι ο τερματισμός του σχεδιασμένου οδοιπορισμού θα μας κάνει φτωχότερο νησί από πολλές απόψεις. Από την άλλη πλευρά, έτσι όπως είναι τα πράγματα όσον αφορά τον τουρισμό στην Ικαρία, το πιθανότερο είναι ότι ελάχιστοι άνθρωποι θα αντιληφθούν το γεγονός, δηλαδή την απουσία του προγράμματος, ενώ ακόμα λιγότεροι θα καταλάβουν την αιτία, δηλαδή την έλλειψη υποστήριξης.
Έτσι λοιπόν, την ερχόμενη άνοιξη οι κύριες πινακίδες στις αρχές των διαδρομών δεν θα είναι πια στη θέση τους και ο χάρτης-οδηγός θα έχει αποσυρθεί από τα καταστήματα (*). Αυτή άλλωστε είναι μια υπεύθυνη κίνηση γιατί, παρά τις κάποιες προσπάθειες φίλων, τα μονοπάτια δεν έχουν συντηρηθεί και η σηματοδότηση δεν έχει ανανεωθεί εδώ και αρκετό καιρό με αποτέλεσμα κάποια απ’ αυτά να μη φαίνονται, να έχουν γίνει δύσβατα ή και αδιάβατα.
Η καλή πλευρά ωστόσο του τερματισμού είναι ότι τόσο εγώ όσο και οι περιστασιακοί βοηθοί θα ήμαστε ελεύθεροι, αν το θέλουμε, να δουλέψουμε χωρίς άγχος, “πίσω από τη σκηνή” -όπως όταν ένα κατάστημα κλείνει και το προσωπικό συνεχίζει και εργάζεται πίσω από τις κλειστές πόρτες ετοιμάζοντας μια πιθανή επανέναρξη. Στο κάτω-κάτω, και στις δύο περιπτώσεις, είτε ανοιχτό ή κλειστό, κανένας ποτέ δεν πληρώθηκε. Ούτως ή άλλως, το πλάνο ήταν μη-κερδοσκοπικό.
Η Ικαρία είναι και τώρα και πάντα νησί με μεγάλη φυσική ομορφιά και έχει αποδειχτεί χίλιες φορές ότι η πεζοπορία είναι ο καλύτερος τρόπος για να τη γνωρίσει κανείς. Γι’ αυτό θέλω να πιστεύω ότι ο τερματισμός του προγράμματος θα είναι προσωρινός. Το χρηματικό ποσό που χρειάζεται για την επανεκκίνηση είναι πολύ μικρό. Πρέπει όμως να δοθεί με καλή πίστη και με μια λίγο-πολύ σταθερή προοπτική (μέσω π.χ. του Ορειβατικού Πεζοπορικού Συλλόγου Ικαρίας), γιατί όσο κι αν είναι ελάχιστο, έχει μεγάλη συμβολική σημασία. Ισοδυναμεί με έμπρακτη ουσιαστική αναγνώριση της τεράστιας δουλειάς που έχει γίνει αφενός, και αφετέρου, ενθάρρυνση για τη συνέχισή της στο μέλλον. Και τότε οι πινακίδες θα τοποθετηθούν ξανά, τα μονοπάτια θα καθαριστούν και σημανθούν πάλι, ενώ πιθανόν να εκδοθεί επιτέλους ένας νέος πεζοπορικός χάρτης που θα καλύπτει ολόκληρο το νησί και όχι όπως μέχρι τώρα, μόνο ένα μέρος του.
Τέλος πάντων, ό,τι κι αν γίνει, εμείς πάντα θα περπατάμε.
Ευχαριστώ πολύ
Άγγελος Κ.
