ΚΩΣΤΟΥΛΑ
ΤΩΜΑΔΑΚΗ
«Πέρα στου χωριού τη βρύση τον Καριώτικο έχω στήσει…», το βιντεάκι ανέβηκε στο Facebook λίγο μετά τις 8 το πρωί. Καλό αποκαλόκαιρο ! Το βίντεο από το θρυλικό πανηγύρι της Λαγκάδας έφτασε την κατάλληλη στιγμή.
Τελευταία λειψή εβδομάδα. Ο Αύγουστος ξεψυχάει . Στέκομαι στο παράθυρο της κουζίνας αρνούμενη να συγκεντρωθώ και να ξαναγυρίσω στην καθημερινότητα.
“Πέρα στου χωριού την βρύση τον Καριώτικο έχουν στήσει / και χορεύουν κοπελούδια σαν τα δροσερά λουλούδια“ Το βιολί κεντάει καθώς ο πρώτος χορευτής σηκώνει το πόδι του και το κατεβάζει με δύναμη στο χώμα.
Οι χορευτές, νέοι οι περισσότεροι, σχηματίζουν κύκλους κάτω από τα πλατάνια της Λαγκάδας.
Γνωστή ως τόπος εξορίας, η Ικαρία, με τους ιδιότυπους παραδοσιακούς οικισμούς και τους ξεχωριστούς ανθρώπους εξακολουθεί να σε γοητεύει κάθε φορά που θα πατήσεις τα χώματά της.
Το νησί που οφείλει το όνομά του στον Ίκαρο, έγινε γνωστό ως τόπος εξορίας για γενιές αριστερών αγωνιστών, σύμβολο όλων αυτών που προσπαθούν να ξεπεράσουν τον εαυτό τους αδιαφορώντας για το τίμημα που πρέπει να πληρώσουν.
Φημισμένα τα πανηγύρια της Ικαρίας. Θρυλικό το πανηγύρι της Λαγκάδας.
Ράχες, Γυαλισκάρι, Νας, Αρμενιστής. Διάσπαρτοι απομονωμένοι πανέμορφοι οικισμοί. Περπατάς στα όμορφα χωριουδάκια και γυρίζεις σε άλλες εποχές .
“ Ταξιδεύαμε τρεις μέρες και τρεις νύχτες. Κατακαλόκαιρο ψηθήκαμε …στα αμπάρια. Καμιά μας δεν ήξερε που μας πάνε. Άνοιξαν οι καταπέλτες των αρματαγωγών. “Τα βότσαλα του Ευδήλου“ φώναξε η Ελένη η “Ρωσίδα“ από το Περιστέρι. Δεύτερη φορά εκτοπισμένη στη Νικαριά, η φοιτήτρια της Φιλοσοφικής Σχολής που βρέθηκε στην εξορία της Ικαρίας και αγάπησε το νησί όσο και τον τόπο της.
Την περίοδο 1947-1948 υπολογίζεται ότι στην Ικαρία βρίσκονταν 15.000 πολιτικοί κρατούμενοι περισσότεροι από τους κατοίκους του νησιού.
Εκατοντάδες αγωνιστές της Αριστεράς στάλθηκαν εξόριστοι την περίοδο 1938-1954 στα ορεινά χωριά της Ικαρίας. Έβγαιναν οι κάτοικοι στον Εύδηλο και στον Άγιο Κήρυκο και έβλεπαν τα πολεμικά πλοία να ξεφορτώνουν τους πολιτικούς κρατούμενους από τα αμπάρια. Αμέριστη η βοήθεια που έδωσαν οι Ικαριώτες στους αγωνιστές.
Εξόριστοι και ντόπιοι συμβίωσαν παλεύοντας με την άγρια καθημερινότητα, δίνοντας μαθήματα ανθρωπιάς και πολιτισμού. Τα χωριά ξαναχτίστηκαν, οργανώθηκαν συζητήσεις και θεατρικές παραστάσεις. Με ευθύνη των εξόριστων λειτουργούσε στον Εύδηλο νοσοκομείο και ψυχιατρική κλινική.
«Λίγο πιο πριν, είχα το προνόμιο να φιλοξενηθώ στα υπέροχα διαμερίσματα της Γενικής Ασφάλειας Αθηνών, όπου πέραν της δωρεάν διατροφής και διανυκτέρευσης, έτυχα και ειδικών περιποιήσεων με μασάζ από μασέρ ειδικευμένους σε Ανώτατες Σχολές των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Έτσι , μπορώ να πω ότι στα 27 χρόνια που κράτησε αυτή η αγαστή συνεργασία μας, το ένα τρίτο το έζησα δωρεάν χάρη στην Ελληνική Αστυνομία, δηλαδή δωρεάν στέγη , τροφή και πουρμπουάρ…Ως επιστέγασμα όλων αυτών ήρθαν και οι κρουαζιέρες στο Αιγαίο, με καμπίνες πάντοτε λουξ, πότε στα ύφαλα του πλοίου και πότε στην κουβέρτα, ώστε να χαιρόμαστε τον άνεμο και τα κύματα του Αιγαίου…» , γράφει ο Μίκης Θεοδωράκης.
Λαγκάδα: Η Κιβωτός της Ικαριακής επιβιώσεως. Η μαρμάρινη πλάκα λάμπει κάτω από τον Αυγουστιάτικο ήλιο. Η εύφορη κοιλάδα της Λαγκάδας έσωσε τους Ικαριώτες στα “χρόνια της αφάνειας“.
Μετά την αποχώρηση των Φράγκων οι κάτοικοι τραβήχτηκαν στα ενδότερα του νησιού παλεύοντας για την επιβίωση. Λιτή και σκληρή η ζωή τους, ξακουστή η Ικαριακή διάλεκτος με τα έντονα αρχαϊκά χαρακτηριστικά που διατηρούνται από γενιά σε γενιά και φτάνουν ως τις μέρες μας.
Το πανηγύρι της Λαγκάδας το πιο μεγάλο του νησιού θυμίζει περισσότερο τελετουργία που επαναλαμβάνεται τον Δεκαπενταύγουστο. Οι Ικαριώτες όπου κι αν βρίσκονται φροντίζουν να φτάσουν στο νησί μερικές μέρες πριν την γιορτή της Παναγίας.
Τα μέλη του συλλόγου που διοργανώνει το πανηγύρι της Λαγκάδας καταμερίζει τις δουλειές και αρχίζουν την προετοιμασία . Κάποιοι θα αναλάβουν το οργανωτικό κομμάτι, άλλοι την προετοιμασία του φαγητού ,ζωμό και κρέας βραστό, από κατσίκι “ρασκό“ ελευθέρας βοσκής και πράμνειο οίνο, το κόκκινο δυνατό καριώτικο κρασί που βαράει κατακούτελα.
Κάτω από πλατάνια συναντήθηκαν ο Στιβ από τη Βοστώνη και η Ειρήνη από το Παγκράτι.
“Τι γίνεται ‘κει κάτω“, αναρωτήθηκε ο τρίτης γενιάς 29χρονος Αμερικανός που ερχόταν κάθε καλοκαίρι στο νησί της καταγωγής και της καρδιάς του.
Το μάτι φεύγει και αγναντεύει το άπειρο όσο τα τραπέζια στρώνονται και το παχύρευστο ζουμί “στρώνει“ το στομάχι
Όσο το βιολί ζεσταίνεται τα βλέμματα ανταμώνουν . Το κρασί ρέει στους ουρανίσκους καθώς πέφτει σαν μαχαίρι η δοξαριά. Ο πρώτος Ικαριώτικος είναι το σύνθημα… Σηκώνονται και σχηματίζουν κύκλους . Ο δεύτερος χορευτής ακολουθεί τον πρώτο ..και πάει λέγοντας.. όλοι μαζί χτυπούν το πόδι στο χώμα.
“πέρα στου χωριού τη βρύση τον Καριώτικο έχω στήσει…“
Αναδημοσίευση από : http://www.matrix24.gr
