Σήμερα κάναμε κουβέντα για τα μπόλια, στο καφενείο με τον Γιώργαλο. Τον είδα να περνά και να βαστάει τα κλαράκια του, τα ‘βαλε μέσα σε ένα ποτήρι με νεράκι να δροσίζονται όσο να πιει εκείνος τον καφέ του, κι άλλο που δεν ήθελα, πήγα κοντά απρόσκλητος κι έκατσα στο τραπέζι του.
Βανίλιες ήτανε τα κλαράκια και τα προόριζε για να μπολιάσει άγριες τζανεριές. Με μάτι, όχι με πένα, από τον Μάη ως τα τέλη του Αυγούστου βάζει μπόλια κάθε χρόνο, που είναι πάνω οι χυμοί, κι άμα ποτίζονται τα δέντρα, ακόμα πιο καλά.
Τον ρώτησα τις τεχνικές, να δω πώς τα δουλεύει, με ήτα ή με ταυ, με ήτα είπε, ένα παραθυράκι έτσι ανοίγω στον βλαστό και βάζω το ματάκι.
Τον έβαλα και μου κάνε επίδειξη αφαίρεσης ματιού απ’ το κλαράκι, εκεί στο καφενείο γίνανε όλα αυτά, μέσα στη μέση της πλατείας στον Χριστό, έβγαλε από την πίσω τσέπη τον τσιφτέ, χάραξε το βλαστάρι κι αφαίρεσε το μάτι του. Κατάλαβα, και είπα ότι έτσι από δω και μπρος θα κάνω και εγώ, του Γιώργαλου τον τρόπο, διότι προχτές που πήγα να μπολιάσω ένα δεντρί μου έσκιζε το μπόλι, και πήγα να του δείξω τι εννοώ, πήρα στο χέρι το κλαρί και τον τσιφτέ, του έκανα επίδειξη του τρόπου του δικού μου, νοερή όμως διότι φοβήθηκε μην του αχρηστέψω κι άλλο μάτι ο άνθρωπος και δεν του φτάσουνε μετά να κάνει τη δουλειά του. Μου έδωσε όμως την συμβουλή που ήθελα να πάρω, κλείσαμε και το ραντεβού για εξάσκηση του νέου αυτού τρόπου, να πάω να τον βρω στο κτήμα του και τον άφησα ήσυχο να πιει το καφεδάκι του και να αυτοσυγκεντρωθεί, να πιάσουνε τα μπόλια. Σε οχτώ μέρες άμα είναι ακόμα πράσινο το μάτι, έχει πιάσει, μου είπε καθώς έφευγα.
Πολλή εξάσκηση αυτή την εποχή ο σοβιετικός χωρικός, τη μέρα με τα μπόλια, τη νύχτα στον Καριώτικο
Γιάννης Μακριδάκης
Αναδημοσίευση από : http://chiosnews.com
