Η ψεύτικη είδηση… το ψέμα αφήνει μεγάλες συμφορές στους ανθρώπους ενίοτε δε, καταστρέφουν και τους εμπνευστές του!
Ξεφεύγω για λίγο από την υποχρεωτική καραντίνα των ημερών, πατώντας μάλλον το νούμερο [6], για άσκηση ατομική, δεν βρίσκω άλλο πιο συναφές και σταματώ στην Αθήνα του 335 π.Χ. εδώ παρακολουθώ μαζί με τους άνδρες Αθηναίους τις εργασίες στην «εκκλησία του Δήμου» πάνω εκεί στην Πνύκα.
Στο βήμα ανεβαίνει ο μέγας ρήτορας της εποχής Δημοσθένης, όλοι κρεμόμαστε από τα χείλη του, το ανάστημα, οι κινήσεις των χεριών, το ύφος του: προδίδουν άνθρωπο με γνώση, σιγουριά για τις απόψεις του και αλάνθαστο κριτήριο για όσα συμβαίνουν στην πολιτεία μας, κι ας μην είναι ακόμη ιδανική.
Κάθε πρόταση και ένα πλέριο νόημα, Κάθε λέξη μια βαθιά – σίγουρη μαχαιριά εναντίον των Μακεδόνων, που με απρόσμενη ταχύτητα και απύθμενο θράσος κατεβαίνουν από τον Βορά να μας κατακτήσουν! και τι μεγάλη ντροπή για μας ειδικά τους Αθηναίους να ηττηθούμε από έναν άξεστο, κατσαπλιά, ορεσίβιο βασιλιάς (τον Φίλιππο )με τον γιο του στη Χαιρώνεια… τέτοια περίπου κι άλλα ωραία, πατριωτικά και φλογισμένα λόγια κάνουν όλους να ζητωκραυγάζουν τον αρχηγό ετούτο και να αποδοκιμάζουν με την ίδια ένταση κάθε φωνή που πάει να αμφισβητήσει τον λόγο του Δημοσθένη!
Και τι χαρά ήταν εκείνη όταν τους είπε ότι μαζί μας για βοήθεια θα έχουμε ποιόν νομίζετε;
Ναι! τον Μέγα Βασιλέα των Βασιλέων! τον Δαρείο! Τι κι αν είναι ο αιώνιος εχθρός μας, τι κι αν καταπιέζει τις πόλεις μας εκεί στην Ιωνία, τώρα είναι η στιγμή που μαζί του θα πολεμήσουμε τους Έλληνες Μακεδόνες οι οποίοι επιζητούν την κυριαρχία όλης της Ελλάδος! Για τούτο μας έστειλε ο Πέρσης Βασιλέας και τάλαντα, πολλά τάλαντα, 300 για την Αθήνα! (ευτυχώς για τους Αθηναίους που την τελευταία στιγμή φάνηκαν συνετοί και δεν τα δέχθηκαν, δυστυχώς όμως για τον Δημοσθένη που ο ίδιος δεν τα επέστρεψε…)
Κι έτσι που λέτε ξανάναψαν οι παλιοί πόθοι για ταραχές και των υπολοίπων: Αρκάδες, Ηλείοι, Αιτωλοί, βεβαίως όπως πάντοτε οι Σπαρτιάτες, μα προπάντων οι Θηβαίοι ελπίζοντας και πάλι στη πρόσφατα χαμένη δόξα των!
Νάμαστε και πάλι στην Πνύκα! Κόσμος πολύς, κουβέντες και συζητήσεις παντού, ημέρα ηλιόλουστη υπό την σκιά ενός Παρθενώνα χτισμένου σε μια κοντινή ένδοξη εποχή… τα γεγονότα τρέχουν, ο Δημοσθένης πάλι στο βήμα, απόλυτη ησυχία να ακούσουμε τον ρήτορα! Και τότε πέφτει σαν κεραυνός από το στόμα του η φοβερή είδηση:
ο Αλέξανδρος που κατέβαινε με τον στρατό του από την χώρα των Ιλλυρίων, σκοτώθηκε! Ιδού και η απόδειξη στο σημείο αυτό παρουσιάζει έναν ταλαίπωρο τραυματία, που τον είδε λέει νεκρό, με τα ίδια του τα μάτια, σε εκείνη την μοιραία μάχη… τον Αλέξανδρο το γιο του Φιλίππου Β΄, τον βασιλιά της Μακεδονίας !
Ποιος μπορούσε πια να αμφιβάλει; Το νέο διαδόθηκε με ταχύτητα φωτός, είναι σίγουρο… Αλέξανδρος πια δεν υπάρχει, είναι νεκρός.
(οΪμέ!!! όταν η επιθυμία μπερδεύεται με την πραγματικότητα)
Όλοι ενωμένοι τώρα για την καινούρια μέρα με μπροστάρη την Θήβα! Και μες στην ταραχή της ανέλπιστης τούτης χαράς… άξαφνα:
– Μακεδονικός στρατός, πλακώνει – έφτασε! Τρείς ώρες από την Θήβα! Έφτασε;… πώς έφτασε;… Δε σκοτώθηκε ο Αλέξανδρος ;
«Ησυχάστε, θάναι ο Αντίπατρος, χωρίς Αλέξανδρο δεν έχουμε να φοβόμαστε στα σοβαρά Μακεδόνες τώρα!…»
Μα φτάσαν κι άλλοι αγγελιοφόροι, κι επιμένανε!
– Ο Α λ έ ξ α ν δ ρ ο ς είναι!… ο ίδιος!…
– Ε, δεν ξέρετε τι σας γίνεται! Θάναι ο Αλέξανδρος ο άλλος, ίσως ο λυγκηστής, ή ο γιος του Αέροπου!… πάντως «άλλος»!
– Μα το άλλο πρωί νάτον ο Αλέξανδρος, ο ίδιος… ο «νεκρός»! με τον στρατό του μπρος στα τείχη της Θήβας!
Άμεσα τα αποτελέσματα της ιστορικής αυτής εμφάνισης: Κανείς δεν τόλμησε να διαβεί τον Ισθμό, οι Αθηναίοι ακύρωσαν την αποστολή στρατού, Πλαταιείς, Θεσπιείς, Φωκείς συντάχθηκαν με τους Μακεδόνες… (πολιτική ρεαλισμού θα το πουν αυτό)
Η Θήβα ξέμεινε μόνη να πολεμήσει για την τιμή και την περηφάνια της!
Κόλαση τα μερονύχτια που ακολούθησαν, γεμίζει η πόλη κουφάρια, φωνές και ουρλιαχτά παντού, σπάει σε πολλά σημεία το τείχος, ξεχύνονται μέσα Μακεδόνες και οι σύμμαχοί τους, σφάζοντας και σκοτώνοντας όσους δεν προλαβαίνουν να φύγουν μήτε γυναίκες μήτε παιδιά γλυτώνουν… ώσπου ο Αλέξανδρος διέταξε να πάψει το κακό και καλεί συνέλευση των συμμάχων.
Τώρα ήρθε η ώρα Ορχομένιοι, Πλαταιείς, Θεσπιείς, Φωκείς καταδυναστευμένοι τόσα χρόνια από τους Θηβαίους να αποφασίσουν αυτοί γι΄ αυτούς και αποφάσισαν:
Η πόλη να κατασκαφεί μέχρι εδάφους!
Δεν έμεινε τίποτα όρθιο, πέτρα πάνω σε πέτρα, όλα ίσα με το χώμα, μόνο το σπίτι του ποιητή Πίνδαρου μένει απείραχτο σε ένδειξη σεβασμού κατά διαταγή του Αλέξανδρου.
Ο λαός του Επαμεινώνδα δεν υπήρχε πια, κι αυτό ήταν αλήθεια! Η μοίρα της Θήβας στάθηκε συγκλονιστική. Όσο για τους Αθηναίους που διέδωσαν εκείνο το τρομερό ψέμα (fake news) ήταν οι πρώτοι που έστειλαν πρεσβείες στον Μακεδόνα Στρατηλάτη να τον συγχαρούν για την «δίκαιη» τιμωρία της αποστασίας των Θηβών και να τον καλωσορίσουν…
Όσο σκάβουμε στο γόνιμο χωράφι της ιστορίας τόσο ανακαλύπτουμε τους αμύθητους θησαυρούς του, θέλει μόνο κόπο πολύ και ιδρώτα για την δουλειά ετούτη.
Θα ακολουθήσουν πολλά και σπουδαία και θαυμαστά σε εκείνη την μεγάλη Πανελλήνια εκστρατεία (πλην Λακεδαιμονίων πάντα)!
Χαρούλα Κ.Κοτσάνη
Απρίλιος 2020 εν μέσω πανδημίας…
Υ.Γ./Διαβάζοντας τον JOHANN GUSTAV DROYSEN [ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ Μ.ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ]
