Η πορεία του Theo Maras ως επιτυχημένος επιχειρηματίας – ένας αυτοδημιούργητος άνθρωπος που θέλει να αποδώσει όσα χρωστά στην πολιτεία που διαμόρφωσε την επιτυχία του.
Κείμενο: Genevieve Meegan | Φωτογραφίες: Aubrey Jonsson
Ο Theo Maras κάθεται στο συνηθισμένο του τραπέζι στο Eros Kafe στην Rundle Street, κοντά στην πόρτα, με θέα στο δρόμο.
Το ιδανικό αυτό σημείο δίνει τη δυνατότητα στον 74χρονο Theo να επιβλέπει τα πάντα, και να καλοσωρίζει τους θαμώνες που σταματούν για να χαιρετήσουν τον άντρα στον οποίο ανήκουν τα περισσότερα κτήρια στην περιοχή αυτή (μεταξύ αυτών και το παρόν κτήριο, στο οποίο στεγάζεται το Kafe).
-“Γεια σου νεαρέ Theo,” του λέει ένα νεαρό στέλεχος ραδιοφώνου που προσπαθεί να τον εντυπωσιάσει.
-“Ακόμα καλύτερα,” λέει ο Theo, παίρνοντας μια μπουκιά από τους κεφτέδες με σάλτσα και το χαλούμι σαγανάκι του. “Την τελευταία φορά με είπε Κύριο Maras!”
Εδώ, στην καρδιά του East End, περιτριγυρισμένος από φίλους και συνάδελφους, είναι ξεκάθαρο πώς η ζωή έχει κάνει τον κύκλο της για αυτό τον απίστευτο άνθρωπο.
Στην ίδια αυτή περιοχή, ο 7χρονος τότε Theo καθόταν στο πίσω μέρος μιας καρότσας που έσερναν άλογα, και έβλεπε τους γονείς του, Ιωάννα και Σταμάτη, να πουλούν τα φρούτα και τα λαχανικά τους στο Adelaide Fruit and Produce Exchange (Λαϊκή Αγορά της Αδελαΐδας).
-“Οι γονείς μου σηκώνονταν στις 4 το πρωί, μάζευαν τα φρούτα και τα λαχανικά τους και έρχονταν στο East End,” διηγείται ο Theo.
-“Η δουλειά μου ήταν να κάθομαι στην καρότσα και να έχω το νου μου να μην πειράξει κανείς τις κούτες με τα προϊόντα.”
Είναι μια σχετικά σκληρή εικόνα, αν σκεφτεί κανείς πως σήμερα αυτός ο υψηλού επιπέδου επιχειρηματίας κατέχει τις περιοχές στις οποίες γίνονταν οι αγοραπωλησίες, οι οποίες συνορεύουν με τέσσερις δρόμους – Rundle, Grenfell και Union Streets και East Terrace.
Το ταξίδι του Theo από την καρότσα στον μεγιστάνα ιδιοκτησιών του σήμερα ξεκίνησε το 1952, όταν οι γονείς του έφυγαν από την Ικαρία για να ξεκινήσουν μια νέα ζωή στην Αυστραλία.
Ο νεαρός Theo με τους γονείς του, Ιωάννα και Σταμάτη, όσο ήταν ακόμα στην Ελλάδα
Ο Theo με τη σύζυγό του, Helen, τη μέρα του γάμου τους
Ο παππούς και η γιαγιά του Theo, ο Μενέλαος και η Λαμπρινή Παριανού είχαν ήδη μετακομίσει στην Αδελαΐδα το 1928, και η ευρύτερη οικογένεια αποτελούμενη από θείους, θείες και ξαδέλφια ακολούθησε σταδιακά. Ο Theo ήταν μόλις τεσσάρων ετών όταν η οικογένεια έφτασε στην Αδελαΐδα, και η μετάβαση ήταν δύσκολη για τον νεαρό Έλληνα.
-“Πήγα στο σχολείο Walkerville Primary, και ήμουν ο μόνος ξένος εκεί.”
-“Δεν μπορούσα να μιλήσω τη γλώσσα, οπότε καθόμουν σαν χαζός στην τάξη και δεν καταλάβαινα τίποτα.”
Η οικογένεια Maras μετακόμισε στο νούμερο 62 της Warwick Street, στο Walkerville, με πέντε οικογένειες να ζούν σε ένα “hovel”, όπως το χαρακτηρίζει ο Theo, με τέσσερα υπνοδωμάτια.
Περνούσαν όμως όμορφες οικογενειακές στιγμές, με την υπόσχεση μιας καλύτερης ζωής σε μια νέα ήπειρο.
Ο Theo, του οποίου η αδερφή, Lily, γεννήθηκε εδώ (στην Αδελαΐδα) το 1956, θυμάται τους γείτονες τους, την οικογένεια Hooper, και την καλοσύνη που τους έδειξαν, καλοσωρίζοντας τους νέους αυτούς μετανάστες και μαθαίνοντας στον Theo πώς να γράφει και να διαβάζει.
-“Ήταν τρανή απόδειξη του Αυστραλιανού πνεύματος.”
-“Οι άλλοι μας γείτονες ήταν η οικογένεια Hogarth. (Ο πατέρας Hogarth) ήταν δικηγόρος, και όχι μόνο μας καλοσώρισαν, αλλά προσέλαβαν και τη μητέρα μου ως καθαρίστρια και οικονόμο.”
Ολόκληρη η οικογένεια Maras ξεκινούσε τη μέρα της από το χάραμα, δουλεύοντας στον κήπο της προτού φύγουν για τις κύριες δουλειές τους – ο πατέρας του Theo εργαζόταν σε ένα χυτήριο στο Mile End.
Ο Μενέλαος, ο παππούς του Theo, ο οποίος πέρασε χρόνια σε ένα Στρατόπεδο Αιχμαλώτων του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, ήταν ήρωας και μέντορας για τον μικρό Theo, στον οποίο μετέδωσε όσα έμαθε για τη σκληρή δουλειά που δημιουργεί ευκαιρίες.
Ο Theo και η Helen σε έξοδο τους τη δεκαετία του 1980
Περήφανος πατέρας με τα παιδιά του Joanna, Anthony και Steve
-” Ο παππούς μου, ο οποίος δεν πήγε ποτέ στο σχολείο και δεν μπορούσε να διαβάσει ή να γράψει σε καμία γλώσσα, έλεγε ότι ο μόνος τρόπος να ξεφύγεις από τη φτώχεια είναι μέσω της μόρφωσης,” λέει ο Theo.
-“Μας ενθάρρυνε λέγοντας μας ότι μπορούμε να κάνουμε ότι θελήσουμε. Μας έδειχνε το φεγγάρι και μας έλεγε ‘Αν θέλετε μπορείτε να φτάσετε μέχρι τη Σελήνη,’ και εμείς γελούσαμε.”
-“Γνωρίζαμε μόνο δυο πράγματα – δουλειά και οικογένεια. Ήταν πολύ απλό. Είχαμε ένα κομμάτι γης στο Walkerville που είχε αγοράσει ο παππούς μου, ένα μεγάλο κομμάτι γης δίπλα στο ποτάμι για την καλλιέργεια των φρούτων και λαχανικών που πουλούσαμε, και δούλευα σε αυτό, ακόμα και ως πιτσιρικάς.”
Με φυσικό ταλέντο στο τρέξιμο και το ράγκμπι, ο έφηβος Theo είχε μπροστά του μια πολλά υποσχόμενη καριέρα στον αθλητισμό – ήταν Πολιτειακός Πρωταθλητής στο τρέξιμο στα 100 και 200 μέτρα, και χαρισματικός παίκτης στο ράγκμπι, παίζοντας για τις ομάδες των Gaza και Broadview Football. Δυστυχώς, η ευκαιρία να παίξει σε επίπεδο πρωταθλήματος με τους North Adelaide χάθηκε όταν ο νεαρός αθλητής υπέστη επαναλαμβανόμενα τραυματισμούς και μια κρίση αδενικού πυρετού. Τα παράτησε σε ηλικία 19 ετών.
Η είσοδος του Theo στην αγορά εργασίας ξεκίνησε με μια θέση μερικής απασχόλησης ως βοηθός ενός χτίστη στα 14. Ο αθλητικός του σωματότυπος τον καθιστούσε ιδανικό για χειρονακτική εργασία, γι’αυτό και διέπρεψε στις απαιτητικές εργασίες στις οικοδομές.
-“Μου άρεσε που όλοι αυτοί οι στιβαροί, σκληρά εργαζόμενοι άνδρες με δέχτηκαν σαν όμοιο τους, χωρίς να τους νοιάζει το γεγονός ότι πήγαινα ακόμα σχολείο. Μιλάω για τους εργάτες, όχι τα αφεντικά.”
-“Τα χρήματα που έβγαζα πήγαιναν κατευθείαν στη μαμά και τον μπαμπά – όλοι λειτουργούσαμε ως μια μονάδα. Η ζωή είχε να κάνει με τη δουλειά, την ακεραιότητα, και ένα ακόμα πράγμα: αν θες να πετύχεις σε κάτι, μην το εύχεσαι απλά, κάνε το να συμβεί.”
Ως έφηβος στις οικοδομές, ο Theo πρόσεξε για πρώτη φορά τους κομψούς αρχιτέκτονες, που έβγαιναν από τις Jaguar, φορώντας ζιβάγκο, κοτλέ σακάκια, εφαρμοστά παντελόνια και ακριβές μπότες. Του άρεσε ο τρόπος που όλοι στέκονταν προσοχή ενώ (οι αρχιτέκτονες) επιθεωρούσαν το μέρος.
-“Ήθελα να είμαι σαν αυτούς,” λέει. “Είχε να κάνει με το σεβασμό, όχι τα χρήματα.”
Ο Theo, πάντα άνετος με το μικρόφωνο, παραμένει μια ιδιαίτερη προσωπικότητα στην επιχειρηματική σκηνή της Αδελαΐδας εδώ και δεκαετίες
Ο Theo και η Helen με τα παιδιά τους τη δεκαετία του ’70
Αφού τελείωσε το σχολείο στο Nailsworth, και στη συνέχεια στο Gillies Plains High, ο Theo πήρε το δίπλωμα του στην ειδικότητα του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού και της τεχνολογίας κτιρίων. Η πρώτη του δουλειά πλήρους απασχόλησης ήταν στην εταιρεία Millers Lime and Timber στο Τμήμα Ποσοτήτων, πρωτού περάσει στην Wowich Industries στο Elizabeth, όπου σχεδίαζε μεταφερόμενες κατοικίες. Έπρεπε όμως να φτάσει στην εταιρεία Chappell and Associates στο τέλος της δεκαετίας του ’60 για να ανακαλύψει ότι την εξουσία δεν την είχαν οι αρχιτέκτονες, αλλά οι επιχειρηματίες.
-“Τότε σκέφτηκα πως δεν θέλω να είμαι αρχιτέκτονας, αυτό (επιχειρηματίας) θέλω να είμαι. Αλλά πώς φτάνω από το σημείο Α στο σημείο Β;”
-“Είχα ένα όνειρο και χρειαζόμουν ένα στρατηγικό σχέδιο.”
Οπότε, την Παραμονή Πρωτοχρονιάς του 1971, ο Theo έκατσε και σχεδίασε τα επόμενα βήματα της καριέρας του. Άνοιξε τα πρώτα γραφεία του T Maras and Associates στην Ward Street της Βόρειας Αδελαΐδας το 1972. Μέχρι τότε ο Theo είχε παντρευτεί την Helen, την οποία γνώρισε σε ένα γάμο στο Estonian Hall στη Βόρεια Αδελαΐδα.
-“Τη ζήτησα σε χορό, και ο πατέρας της είπε ‘Φύγε’,” θυμάται. “Ήμουν τεράστιος σαν ντουλάπα και αναιδής.”
-“Ο πατέρας μου ήρθε και με πήρε παραμάσχαλα και μου είπε ‘Νομίζω πως θα ήταν καλύτερα εσύ και εγώ να πούμε καληνύχτα και να φύγουμε’. Αυτό ήταν. Οι φίλοι μου γελούσαν μαζί μου και εγώ σκεφτόμουν να γυρίσω πίσω.”
-“Είπα ‘Κοίτα, δεν θέλω να προκαλέσω προβλήματα’, οπότε ο πατέρας της είπε ‘Ωραία, ένας χορός και εξαφανίζεσαι’.”
Αλλά ο Theo δεν εξαφανίστηκε. Έπαιρνε συνεχώς τηλέφωνα την Helen, που δούλευε ως Διευθύντρια Τράπεζας, ώσπου τελικά συμφώνησε να βγουν. Θυμάται ότι πήγε να την πάρει με το “Σκαθάρι Volkswagen με τις παχιές ρόδες”.
-“Πήρα ένα σπορ αμάξι αμέσως αφού τη γνώρισα,” γελάει. “Μόνο τότε ήθελε πλέον να βγει μαζί μου”.
Το ζευγάρι παντρεύτηκε το 1969 και απέκτησε τρία παιδιά, τον Steve το 1971, τη Joanna το 1974 και τον Anthony το 1981. Αγόρασαν το πρώτο τους σπίτι στο Croydon, το οποίο ανακαίνησαν και πούλησαν για επιπλέον κέρδος. Το επόμενο σπίτι τους ήταν στο Netherby, από το οποίο και πάλι επωφελήθηκαν. Τότε ο Theo αγόρασε πέντε οικόπεδα στον παραλιακό δρόμο στο West Beach για $35,000.
Η οικογένεια ήταν πάντα γνωστή για τις ζωηρές της ενδυμασίες, μεταξύ αυτών και η Joanna και ο Steve (δεξιά), οι οποίοι εργάζονται πλέον στην οικογενειακή επιχείρηση
Ο Theo με τον μικρότερο του γιο, Anthony, ένα δικηγόρο που έχει καθιερωθεί και ως αξιοσέβαστος σκηνοθέτης
-“Τα φτιάξαμε, τα βελτιώσαμε και τα πουλήσαμε ξεχωριστά, και βγάλαμε $60,000”.
-“Το πλάνο αυτό λειτούργησε πολύ γρήγορα, δηλαδή αν αγοράσω αυτό για Χ ποσό, μπορώ να το φτιάξω και να το πουλήσω για Υ ποσό και να βγάλω κέρδος. Αν δεν μπορώ να το πουλήσω, θα το νοικιάσω και το νοίκι θα πληρώσει τους τόκους”.
-“Ήταν δύσκολα. Δούλεψα σκληρά, εφτά ημέρες την εβδομάδα, αλλά ήταν το μόνο πράγμα που ήξερα να κάνω.”
Εν τέλει, οι επενδυτές άρχισαν να εμπιστεύονται στον Theo τα δικά τους χαρτοφυλάκια ακινήτων, και η επιχείρηση του άρχισε να μεγαλώνει. Η επόμενη μεγάλη συμφωνία ήταν μια μεγάλη πολυκατοικία στο St Mary’s. Πούλησε το οικόπεδο με κέρδος $420,000. Σε σημερινή αξία ο Theo υπολογίζει πως θα ήταν περίπου 10 εκατομμύρια.
-“Μια συμφωνία όπως αυτή κάνει δυο πράγματα, ” λέει. “Σε γεμίζει αυτοπεποίθηση, και σε ωθεί να ψάξεις για την επόμενη, και μετά την επόμενη, και ξανά την επόμενη. Σου γίνεται εμμονή.”
Το 1980, ο Theo συνεργάστηκε με τον Bill Manos, διακεκριμένο δικηγόρο στην Αδελαΐδα, και ίδρυσαν την εταιρεία Mancorp. Τα επόμενα 25 χρόνια, αυτό το υψηλού επιπέδου δίδυμο ανέπτυξε και επένδυσε σε εκατομμύρια εμπορικά ακίνητα κατά μήκος της Αδελαΐδας.
Εκεί όμως που πραγματικά η εταιρεία άφησε το σημάδι της ήταν στο East End. Ο Theo είχε το όραμα για μια “πολυλειτουργική πόλη” – συνδυάζοντας κατοικίες με κέντρα διασκέδασης και καταστήματα λιανικής, κάτι που ήταν ανήκουστο για την εποχή.
Το 1992, μετά από έντονες διαπραγματεύσεις με την κρατική κυβέρνηση, η Mancorp κέρδισε το δικαίωμα να αναδιαμορφώσει την πρώην Λαϊκή Αγορά της Αδελαΐδας – την αγορά στην οποία ο μικρός Theo φύλαγε την καρότσα με τα προϊόντα των γονιών του.
-“Θέλαμε κατοικίες, μπαρ και κλαμπ, ψυχαγωγία και καταστήματα. Κάθε χωριό στον κόσμο είναι έτσι. Όλα μαζί, χωρίς να κατηγοριοποιούνται.”
-“Έβλεπα την αναγκαία αλλαγή, μπορούσα να τη νοιώσω, αλλά δεν ήμουν σίγουρος ότι το έβλεπαν και οι άλλοι έτσι. Έχω διαφορετικές ρίζες, αλλά ήθελα να είναι κάτι που όλοι μπορούν να απολαύσουν.”
Αγκαλιά με την εγγονή του, Eli
Με τον εγγονό του, Athan
Εμπνευσμένος από τις πλατείες, τα δρομάκια και τον χωριάτικο τρόπο ζωής των Ευρωπαϊκών πόλεων, ο Theo λέει πως ήξερε πως αυτός ο τρόπος ζωής μπορεί να λειτουργήσει και εδώ (στην Αυστραλία).
-“Δεν είμαι πρωτεργάτης. Κοιτώ και παρατηρώ. Αυτό έκανα και στο East End.”
Η ζωντάνια της περιφέρειας έγινε επίσης αντιληπτή με μεγάλες εκδηλώσεις, όπως το Fringe Festival και το Grand Prix. Ο Theo λέει πως οι μικρότεροι δρόμοι αναπτύχθηκαν, ώστε να δημιουρήσουν τον “ανθρώπινο χώρο”, ιδανικό για μικρότερα πλήθη και πιο οικείες συναθροίσεις.
-“Δώσαμε στην Αδελαΐδα αυτό που δεν είχε ποτέ. Θα μπορούσα να το προσδιορίσω σαν να είπαν οι κάτοικοι της Αδελαΐδας 30 χρόνια πριν πως απαιτούν μια αλλαγή στον τρόπο ζωής τους.”
Το σημαντικότερο κομμάτι, σύμφωνα με τον Theo, είναι πως η εταιρεία σεβάστηκε την κληρονομιά της περιοχής, και κράτησε “κάθε κτήριο που στεκόταν ακόμα και μερικά ακόμα υπό κατάρρευση”.
-“Θα μπορούσαμε να γκρεμίσουμε τους στάβλους, εκεί που βρίσκεται τώρα το μπαρ Nola, αλλά τους κρατήσαμε.”
-“Αυτό είναι εν μέρει δική μου συμβολή, της εταιρείας μας, προς την πόλη αυτή, από την οποία έβγαλα πολλά χρήματα.”
-“Σήμερα, περπατώ στην Rundle Street και αισθάνομαι να ψηλώνω από περηφάνια για όσα καταφέραμε. Δεν ακολούθησα τον τρόπο της κατεδάφισης και λεηλασίας.”
Το 2006, ο Theo χώρισε με το συνέταιρο του, Bill Manos, και ίδρυσε to Maras Group. Σήμερα, στην οικογενειακή επιχείρηση ανήκουν περισσότερα από 25 κτήρια στο Adelaide CBD, αρκετά από τα αυτά και στο East End. Στην επιχείρηση ανήκουν επίσης πλήθος κτηρίων στις προαστικές περιοχές των Wayville, Fullarton, Keswick, Hilton, Brooklyn Park, Torrensville, Lockleys, Prospect και Walkerville.
Για τα 70στα του γενέθλια, η οικογένεια του Theo έφτιαξε ένα κολάζ με φωτογραφίες απ’όλη του τη ζωή
Ο Theo και η Helen με τα εγγόνια τους, τον 14χρονο Theo Junior, τον 7χρονο Athan, και τη 13χρονη Eli, και τα παιδιά τους Steve και Joanna
Ως πρόεδρος της επιχείρησης, ο Theo δεν ανακατεύεται πλέον με τα καθημερινά θέματα της επιχείρησης, αφήνοντας τον γιο του, Steve, να τον διαδεχτεί, ως Διευθύνων Σύμβουλος πλέον από το 2007.
Η ημι-συνταξιοδότηση σημαίνει ότι ο Theo μπορεί πλέον να περνά περισσότερο χρόνο με την οικογένεια του, ειδικά με τα εγγόνια του. Ο 14χρονος Theo Junior είναι γιος του Steve και της γυναίκας του, Desi.
Η Joanna και ο σύζυγος της, Angelo Stathopoulos έχουν δυο παιδιά, την 13χρονη Eli και τον 7χρονο Athan.
Μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετώπισε ο Theo, ήταν όταν ο συνονόματος εγγονός του διαγνώστηκε με εγκεφαλική παράλυση σε ηλικία μόλις 6 μηνών. Ο Theo συγκινείται μιλώντας για την πορεία του εγγονού του, η οποία τον έκανε να δει τη ζωή διαφορετικά, και τον έκανε καλύτερο άνθρωπο.
-“Ο Theo μου έμαθε ότι δεν έχει σημασία ποιός είσαι ή πόσα χρήματα έχεις – θα τα έδινα όλα αυτά για να είναι υγιής, αλλά δεν μπορώ να το κάνω. Οπότε ποιά η αξία των χρημάτων;”
-“Δεν μπορείς να αγοράσεις την υγεία. Δεν μπορείς να αγοράσεις την αγάπη. Εγώ φυσικά ήθελα να αποδείξω στον εαυτό μου ότι μπορούσα να τα καταφέρω επαγγελματικά, ότι μπορούσα να το κάνω και στη συνέχεια να το απολαύσω. Είναι υπέροχο. Αλλά αυτό που μετράει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο σε αυτό τον κόσμο για μένα είναι τα εγγόνια μου.”
-“Ο υπόλοιπος κόσμος μπορεί να τρέχει, αλλά όταν θέλουν κάτι τα εγγόνια μου, ο παππούς το κάνει αμέσως. Τα κακομαθαίνω ξεδιάντροπα.”
Το 2012, μετά τη διάγνωση του Theo Junior, ο Steve και ο φίλος του, Philip de Pinto ίδρυσαν το Kids Without Limits, μέσα από το οποίο προσφέρουν στήριξη σε οικογένειες που επηρεάζονται από αναπηρίες. Το 2014, ο Theo ίδρυσε το Maras Foundation, το οποίο στηρίζει πλήθος οργανισμών και κοινοτικών ομάδων σε τομείς όπως εκπαίδευση, υγεία, αθλητισμός, τέχνες κ.α.
Ο Theo είναι επίσης περήφανος για τον μικρότερο του γιο, τον Anthony, ένα διπλωματούχο δικηγόρο, που έχει καθιερωθεί και ως αξιοσέβαστος σκηνοθέτης. Ο Anthony συμμετείχε στη συγγραφή και σκηνοθεσία της ταινίας θρίλερ του 2018, Hotel Mumbai, και λείπει συχνά στις Ηνωμένες Πολιτείες για δουλειά.
Ο Theo και η Helen έξω από το οικογενειακό τους σπίτι. Γνωρίστηκαν τη δεκαετία του ’60 και παραμένουν παντρεμένοι πάνω από 40 χρόνια
Ο Theo γελά μαζί με την εγγονή του, Eli
-“Μετά το Hotel Mumbai άρχισαν να τον ζητούν όλα τα μεγάλα κινηματογραφικά στούντιο, και αυτή τη στιγμή δουλεύει σε μερικά πρότζεκτ,” λέει ο Theo. “Τα κατάφερε όλα αυτά μόνος του.”
Εκτός από τα παιδιά και τα εγγόνια του, άλλο ένα κατόρθωμα για το οποίο ο Theo είναι περήφανος είναι το Common Ground, το οποίο παρέχει υποστηριζόμενο κατάλυμα για τους άστεγους της Αδελαΐδας.
Ο Theo συντέλεσε στην ανοικοδόμηση των εγκαταστάσεων στην Franklin Street το 2006, παρέχοντας χρηματοδότηση, και ενθαρρύνοντας τους φίλους του με ανάλογη δυνατότητα να συνεισφέρουν επίσης.
-“Το Common Ground είναι το καλύτερο πρότυπο στον κόσμο, και δεν έχει να κάνει μόνο με τη δημιουργία δωματίων και την παροχή στέγης στους ανθρώπους αυτούς. Έχει να κάνει με την παροχή φροντίδας, καθοδήγησης, βοήθειας και εκπαίδευσης.”
Αν λάβει κανείς υπόψιν τη δύναμη και επιρροή του στη Νότια Αυστραλία, το υπόδειγμα ηθικής με τη συνεισφορά του στην κοινότητα, ο Theo θα ήταν ιδανικός για μια καριέρα στην πολιτική.
-“Με τίποτα. Δεν θα το κάνω, το απεχθαίνομαι,” δηλώνει κατηγορηματικά ο Theo.
-“Υπάρχουν τόσες πολλές σαχλαμάρες, κομματικά οφέλη και βλακείες. Ένα πράγμα με έχει απογοητεύσει σε αυτή τη ζωή, πως πράγματα που είναι να γίνουν για τη βελτίωση της ζωής των συνανθρώπων μας, το κράτος δεν αφήνει να γίνουν γιατί μπαίνουν στη μέση η βλακεία και η πολιτική.”
Πέραν της πολιτικής, αυτός ο υψηλού επιπέδου επιχειρηματίας έχει συνεισφέρει με άλλους τρόπους, σε πολλά διοικητικά συμβούλια στην πάροδο των χρόνων, όπως το Rundle Mall Management Authority, το University of Adelaide’s Heritage Foundation, στο SA Government Expert Panel on Planning Reform, και έχει επίσης διατελέσει ως πρώην πλέον πρόεδρος της Ελληνικής Ορθόδοξης Κοινότητας της Νότιας Αυστραλίας (Greek Orthodox Community of South Australia). Σήμερα παραμένει επικεφαλής του Adelaide Central Market Authority, το οποίο επιβλέπει την αξίας 400 εκατομμυρίων αναδιαμόρφωση της εμβληματικής αυτής περιφέρειας.
Μεταξύ των κατορθωμάτων του είναι και οι τίτλοι του μέλους του the Order of Australia το 2007, και του συνεργάτη του University of South Australia το 2015.
Ο Theo βλέπει το μέλλον της Νότιας Αυστραλίας αρκετά οπτιμιστικά, με το Κόμμα των Εργατικών, υπό την ηγεσία του Peter Malinauskas.
Στα 74 του πλέον, ο Theo δεν σχεδιάζει να κάτσει να διαβάζει βιβλία δίπλα στο τζάκι. “Μου αρέσει να συναντώ φίλους και να περνάω καλά, να γνωρίζω νέους ανθρώπους και να μιλάω για το μέλλον της επόμενης γενιάς”.
-“Δεν είναι τυπικός πολιτικός, και μου αρέσει η προσέγγιση του για την πολιτεία μας.”
Παρόλο που βρίσκεται σε ημι-συνταξιοδότηση, ο Theo πηγαίνει στο γραφείο τις περισσότερες μέρες, και τρώει μεσημεριανό στο Eros με φίλους και μέλη της ελίτ της Αδελαΐδας, οι οποίοι ζητούν συχνά τις συμβουλές και την καθοδήγηση του.
-“Δεν θέλω να κάθομαι δίπλα στο τζάκι και να διαβάζω βιβλία,” δηλώνει.
-“Όταν δεν δουλεύω, μου αρέσει να συναντώ φίλους και να περνάω καλά, να γνωρίζω νέους ανθρώπους και να μιλάω για το μέλλον της επόμενης γενιάς”.
-“Θεωρώ πως υπάρχουν πάρα πολλά εγωιστικά καθάρματα σε αυτό τον κόσμο, οι οποίοι προτιμούν να κάνουν κάτι για τον εαυτό τους παρά για τον οποιονδήποτε άλλο.”
-“Ήρθα εδώ χωρίς τίποτα και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, και η επιτυχία μου βασίζεται στους ανθρώπους που με βοήθησαν. Είμαι πολύ περήφανος για την πολιτεία αυτή και νοιώθω βαθιά υποχρέωση να της επιστρέψω τη χάρη με όποιον τρόπο μπορώ.”
Αναπολώντας την επιτυχία και τα κατορθώματα του, ο Theo πιστεύει ότι όλα εξαρτώνται από το τι κάνεις εσύ γι’αυτό.
-“Είτε πρόκειται για το γάμο σου, την επιχείρηση σου, τους συνεργάτες σου, το πραγματικό μυστικό είναι να δουλέψεις πάνω σε αυτό. Αν κάτσεις και περιμένεις να γίνει κάτι, τίποτα δεν πρόκειται να γίνει.”
-“Ο παππούς μου έλεγε ‘Ανάθεμα σε όποιο παιδί, εγγόνι ή δισέγγονο μου επιλέξει την ανεργία στη χώρα αυτή. Να δουλέψεις, έτσι πρέπει.’ Έλεγε πως καμία δουλειά δεν είναι ντροπή. Πιστεύω πως αυτό ισχύει.”
-“Το ίδιο ίσχυε και τότε που έσκαβαν το χώμα και έριχναν κοπριά ως λίπασμα για να καλλιεργήσουν φρούτα και λαχανικά. Αν δεν τα φρόντιζες, δεν θα έπαιρνες τίποτα.”
“Ότι σπείρεις θα θερίσεις, και όταν μια μέρα ο ήλιος λάμψει και είναι ώρα θερισμού, θα χαρείς τους καρπούς των κόπων σου. Είναι τόσο απλό.”
Το άρθρο δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στο τεύχος Ιουλίου 2022 του SALIFE magazine.
Μετάφραση από salife.com.au
για την Ικαριακή Ραδιοφωνία:
Μαρία Σ. Πολίτη
