(γράφει η Μαργαρίτα Ικαρίου-δημοσιογράφος)
Αύγουστος. Ο ολοστρόγγυλος μήνας του φωτός, του υπνωτικού ήχου των τζιτζικιών, του καυτού απομεσήμερου στη παραλία με το λευκό βότσαλο, της αποκάρωσης των καρπουζιών και των ερώτων… Κάτω από το λεπτό λούστρο του ιδρώτα, η μυρωδιά της σιτρονέλας σμίγει με αυτήν της ινδικής καρύδας. Τα γεμιστά μοσχοβολούν από το ανοιχτό παράθυρο στο στενοσόκακο του χωριού, το ραδιόφωνο παίζει εδώ και δεκαετίες «το καλοκαιράκι στην ακρογιαλιά».
Μας βάζουν τα γυαλιά οι «τιούριστ» με τη κάλτσα μέσα από το πέδιλο, τη βερμούδα και το χιλιοτρυπημένο μακό. Μπορεί να παραγγέλνουν μια γκρηκ σάλαντ, οχτώ φέτες ψωμί και δεκαοκτώ μπύρες για μεσημεριανό (προς σιχτιρισμόν του εστιάτορα), αλλά ξέρουν τον Κούρο και τον εκατόμπεδο ναό της Ήρας. Έχουν διαβάσει για τον Ευπαλίνο και το Όρυγμα. Ξέρουν τον Πυθαγόρα αλλά και τον Αρίσταρχο. Το Μανώλη Καλομοίρη κι όχι τον σύγχρονο, μάνο κακομοίρη που πουλάει καρτ ποστάλ με σακχαρόπηκτα ηλιοβασιλέματα και κουλτούρα της οκάς σε πανηγυροσυνάξεις με άσματα από τα μπούτια της Φουρέιρα…
Τα απογεύματα η θεά Ήρα, δεν «δέχεται». Ούτε τους ταξιδιώτες κρουαζιέρας που θέλουν να πληρώσουν την υπερωριακή των αρχαιοφυλάκων απασχόληση, αλλά οι υπουργικάριοι τόσους μήνες τώρα ούτε μια κοινή υπουργική απόφαση δεν κατάφεραν να εκδώσουν! Τρεις το λάδι, οχτώ το ξύδι, ας πάει και το παλιάμπελο. Με τους αρχαιολογικούς θα ασχολούμεθα τώρα; Έχουμε την τρόικα να μας πρήζει τα… αντίδια, την τριγενή και μονοκατάληκτη διακυβέρνηση, τα νέα χαρατσόμετρα και την επαπειλούμενη πτώχευση. Οι πτωχοί τω πνεύματι, αντάμα με τον «πτωχούλη του θεού».
Στην πόρτα μας κοιμάται ένας θεός. Καθώς δρασκελούμε το κατώφλι, σκοντάφτουμε πάνω του, μα δεν τον βλέπουμε. Τον προσπερνάμε, τον λοιδορούμε, τον εμπαίζουμε. Του φοράμε γυφτοφράγκικα, τον ποτίζουμε ούρσους και στα μούτρα μας, τον ταΐζουμε χταποδάκι σενεγάλης ζεσταμένο σε φούρνο μικροκυμάτων υπό τον ήχο των κυμάτων. Του φοράμε τη χλαμύδα της ακρίβειας και τον καλημερίζουμε με τη μίζερη επωδό της αναδουλειάς και των χρεών.
Το καλύβι του παππού μετατράπηκε σε «rooms to let». Το αμπελάκι, σε χώρο στάθμευσης για ακριβή jeepούρα. Το πατρικό, έγινε ξενοπανδοχείο υποδομής δεκαετίας του ’80, με δίκλινα σε τιμές του ’90 κι άντε μέσα σε εικοσιπέντε μέρες αιχμής να βγάλεις υποχρεώσεις της ετήσιας νύχτας και νύστας! Ο καφενές έγινε γκουρμέ συνονθύθευμα που σερβίρει γάβρο μαρινάτο δίπλα σε σολωμό καπνιστό και ρεβυθοκεφτέδες αγκαλιά με το προσούτο. Κατάντικρυ στο κεντίδι της γιαγιάς, το ψυγείο της κόλα και μια γιγαντοοθόνη πλάσμα που «παίζει» όλη μέρα «ολυμπιακούς» μακράν της χώρας που τους γέννησε. Κονσερβαρισμένη μουσική ηχορύπανση που αντικαθιστά το μπουζουκάκι, ηλιέλαιο αντί ελαιολάδου και προτηγανισμένες πατάτες. Χαβάνα κλουμπ και κοκτέηλς «sex on the beach with every bitch». Ξαπλώστρες και ομπρέλες. Διπλοσάγονα και μασέλες. Πουρά στην ουρά των μινιμαρκετάδων αγοράζουν το εμφιαλωμένο της διοξίνης, δυο γιαούρτια και μια φέτα καρπούζι για βραδινό. Aρχαϊκού τύπου σουβενίρ made in China.
Ένας τόπος σαν τις boom-town του Φαρ-Ουέστ, όλο προχειρότητα, χάριν ελεύσεως τουριστών! Παραγκοπαραπήγματα με πομπώδη ξενικά ονόματα. Ό,τι φάνε, ό,τι πιούνε κι ότι αρπάξουμε. Ο ιδρώτας να δημιουργεί αραβουργήματα στα ήδη λερά πουκάμισα. Νύχια που συναγωνίζονται τη διάθεση σε μαυρίλα. Παραγγέλνεις καφέ σε άπταιστα ρουμανικά, πολωνικά ή και σουαχίλι, διότι η ελληνική διάλεκτος δεν ομιλείται κατά τη διάρκεια της τουριστικής περιόδου. Τα «δικά μας παιδιά» στοιβάζονται σε λίστες ανεργίας ή εξαναγκάζονται σε «μαύρη» και άραχνη εργασία.
Τόσο φως και τόσο σκοτάδι. Τόσος ήλιος και τόσο γαλάζιο. Τόση άπλα και τόση ξάπλα, εξ-ουσιαστική ή και αφ-αιρετική. Παραλίες που εκτείνονται στης ονειροφαντασιάς την άκρη, μικρά περιβόλια δέκα δρασκελιές χώμα και το αμπέλι να θροϊζει, τα βαριά κλαδιά της λεμονιάς, καρπουζόφλουδες να προσποιούνται το σπασμένο καράβι με άρμπουρο καλαμάκι του φραπέ, του δώματος το αγκάλιασμα, το άνυσμα της ξεκούρασης ως τον καταποντισμό της επιστροφής στις πολύβουες άξενες αμόνοιαστες μεγαλουπόλεις.
Στην πόρτα μας κοιμάται ένας θεός. Άστεγος και πεινασμένος. Κάθιδρος και ασθμαίνων να προλάβει το τρένο της «ανάπτυξης». Με κασκέτο σωφεράντζας, κασελάκι λουστράκου, λευκό πουκάμισο σερβιτόρου και μαύρο (δύο πόδια σε ένα) παπούτσι.
Ξένιος Δίας ή Κερδώος Ερμής;
