Λίγες μέρες πριν τις εκλογές, η κυβέρνηση Μητσοτάκη προχωρά τους σχεδιασμούς της για την ιδιωτικοποίηση του νερού, χωρίς να κάμπτεται από την καθολική αντίδραση.
Στο νομοσχέδιου του Υπουργείου Περιβάλλοντος για την ΡΑΕ (Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας), οι Δημοτικές Επιχειρήσεις Ύδρευσης Αποχέτευσης (ΔΕΥΑ) χάνουν τον συνταγματικά κατοχυρωμένο κοινωνικό τους ρόλο στη διαχείριση του νερού, ενός δημόσιου αγαθού που πρέπει να παρέχεται με όρους καθολικότητας, ποιότητας και προσιτής τιμής. Ανοίγει έτσι ο δρόμος για την ανάπτυξη ιδιωτικής επιχειρηματικής δραστηριότητας σε αυτόν τον τομέα, εξέλιξη που όπως έχει δείξει η διεθνής εμπειρία, θα οδηγήσει σε μεγάλες αυξήσεις στα τιμολόγια και σε σοβαρή επιβάρυνση των δημοτών, των αγροτών και των μικρών επιχειρήσεων.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη αντί να διασφαλίσει την βιωσιμότητα των ΔΕΥΑ που σήμερα κινδυνεύουν με χρεωκοπία λόγω της έκρηξης του ενεργειακού κόστους, αντί να αντιμετωπίσει τη στρέβλωση της χρέωσης από τη ΔΕΗ του ηλεκτρικού ρεύματος που καταναλώνουν οι ΔΕΥΑ για άρδευση ως οικιακό, αντί να διευκολύνει τη στελέχωσή τους με εξειδικευμένο επιστημονικό και τεχνικό προσωπικό, εντάσσει τις ΔΕΥΑ στην εποπτεία μιας νέας Αρχής, μιας νέας ΡΑΕ. Η ανάγκη «ρύθμισης» ωστόσο προϋποθέτει την λειτουργία ιδιωτικής αγοράς. Την «αποτελεσματικότητα» της ΡΑΕ άλλωστε την βιώσαμε στην πρόσφατη ενεργειακή κρίση, όταν και απέτυχε να ελέγξει την αγορά και να περιορίσει την κερδοσκοπία των παρόχων ηλεκτρικού ρεύματος. Καμία εγγύηση για προστασία του δημόσιου και του κοινωνικού συμφέροντος με το νέο πλαίσιο, καμία διασφάλιση για τους εργαζόμενους των ΔΕΥΑ.
Η κυβερνητική μεθόδευση για τη σταδιακή ιδιωτικοποίηση του νερού οδηγεί σε νέες ανισότητες λόγω οικονομικής αδυναμίας πολλών νοικοκυριών να έχουν πρόσβαση σε ακριβότερο νερό. Οι μόνοι που κερδίζουν από την ιδιωτικοποίηση είναι οι εταιρείες διαχείρισης του νερού.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη «παράγει ανασφάλεια» και στο νερό. Εκτός όμως από την αντίδραση της προοδευτικής αντιπολίτευσης κρίσιμο ρόλο στην ακύρωση του κυβερνητικού σχεδιασμού θα παίξει η συστράτευση των εργαζομένων στις ΔΕΥΑ, των δημοτικών αρχών αλλά και των κοινωνικών φορέων κάθε περιοχής, που αντιδρούν στο τελειωτικό χτύπημα στα δημόσια αγαθά.
