ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ ΙΚΑΡΙΑΣ
1Η ΜΑΗ : ΜΕΡΑ-ΣΥΜΒΟΛΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΟΔΗΓΟΣ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΜΑΣ ΣΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ
Πρωτομαγιά. Μέρα σύμβολο για την παγκόσμια εργατική τάξη και τους λαούς, για τον αγώνα τους ενάντια στην εκμετάλλευση και για την κοινωνική απελευθέρωση. Μια γραμμή, η ίδια, περνάει και συνδέει τις πλατείες στο Σικάγο του 1886 μέχρι τον τοίχο της Καισαριανής το 1944, την Θεσσαλονίκη του 1936 μέχρι τους δρόμους και τις πλατείες όλου του κόσμου σήμερα, εκεί όπου οι άνθρωποι του μόχθου θα ξεχυθούν κόντρα σε απαγορεύσεις, απογοήτευση και παραμορφωτικούς φακούς. Γιατί αυτή την μέρα οι δυνάμεις της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, όπου δεν μπορούν να την απαγορεύσουν, προσπαθούν να κρατήσουν τον κόσμο μακριά και να την μετατρέψουν σε γιορτή των λουλουδιών και σε οτιδήποτε δεν θυμίζει το πραγματικό της νόημα: ότι, δηλαδή, αυτοί που παράγουν τον πλούτο αυτού του κόσμου πρέπει να παλέψουν για να είναι αυτός ο πλούτος δικό τους κτήμα, για να ορίζουν οι ίδιοι τις τύχες και τις ζωές τους, για να σπάσουν τα δεσμά που τους δένουν, να γκρεμίσουν τα τείχη που τους χωρίζουν και να φτιάξουν έναν άλλο κόσμο, χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση.
Η φετινή πρωτομαγιά βρίσκει την εργατική τάξη και τους λαούς σε πολύ άσχημη θέση, έχοντας χάσει ή παλεύοντας να υπερασπίσουν τα πιο στοιχειώδη δικαιώματα, αυτά που κατέκτησαν με κόπο, αίμα και τους αγώνες δεκαετιών – αυτούς τους αγώνες κι αυτή την προοπτική που τιμούμε σήμερα. Η επίθεση που, ως αποτέλεσμα ανατροπής των ταξικών συσχετισμών, ξεκίνησε εδώ και λίγες δεκαετίες έχει πάρει την μορφή καταιγίδας και στοχεύει το σύνολο των εργασιακών, ασφαλιστικών, κοινωνικών, συνδικαλιστικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων. Σταθερή δουλειά, ωράριο, μισθοί, συμβάσεις, ασφάλιση, περίθαλψη κλπ είναι πράγματα που θέλουν να μας κάνουν να τα ξεχάσουμε.
Η επίθεση αυτή πάει χέρι χέρι με την όξυνση του ανταγωνισμού των ισχυρών του πλανήτη, των μεγάλων ιμπεριαλιστικών χωρών και των αναδυόμενων δυνάμεων, που πλέον, στο έδαφος της κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, αδίστακτα σκορπίζουν το φόβο και την βαρβαρότητα, διαλύουν χώρες και μακελεύουν λαούς προκειμένου να προωθήσουν τα συμφέροντά τους.
Σ΄αυτό το πλαίσιο κι η χώρα μας πληρώνει τις συνέπειες της πολλαπλής της εξάρτησης και η κυρίαρχη οικονομική τάξη και οι πολιτικοί της εκφραστές φορτώνουν τα βάρη στην εργατική τάξη και το λαό που βιώνουν τις χειρότερες στιγμές εδώ και δεκαετίες. Αυξανόμενη φτώχεια, δυστυχία, εξαθλίωση είναι η αναπόφευκτη προοπτική όσο δεν αμφισβητούνται οι παράγοντες και τα συμφέροντα που, μέσα και κυρίως έξω απ’ την χώρα, διαμορφώνουν αυτή την κατάσταση. Αυτό είναι μια σκληρή πραγματικότητα που δεν ανατρέπεται ούτε εύκολα ούτε γρήγορα ούτε χωρίς να μπούν αποφασιστικά και μαζικά στο στίβο της μάχης οι εργαζόμενοι και ο λαός. Πολύ περισσότερο δεν ανατρέπεται απλά από κυβερνητικές αλλαγές, σαν αυτή που έγινε πρόσφατα, ανεξάρτητα από τις ελπίδες που γέννησε και γεννάει σε πολύ κόσμο.
Την ίδια στιγμή, το εργατικό και το λαϊκό κίνημα που τα προηγούμενα χρόνια έδωσαν δυναμικούς αγώνες ενάντια στη μνημονιακή βαρβαρότητα, βρίσκονται σε περίοδο παρατεταμένης κάμψης και νηνεμίας. Απέναντι σε μια κυβέρνηση που όλο ένα και πιο πολύ ευθυγραμμίζεται στις απαιτήσεις και τους εκβιασμούς των Ευρωπαίων “εταίρων”, του ΔΝΤ και των διεθνών τοκογλύφων διαψεύδοντας καθημερινά τις όποιες ελπίδες καλλιέργησε προεκλογικά, η οργανωμένη έκφραση των εργαζομένων, το συνδικαλιστικό κίνημα, πέραν ελαχίστων εξαιρέσεων, δείχνει ακινητοποιημένο και εγκλωβισμένο στην ανάθεση, στην αναμονή και γενικά στις αυταπάτες και τα αδιέξοδα που σπέρνει το σίριαλ της “σκληρής διαπραγμάτευσης” με τους “θεσμούς”.
Και αν για την παθητική αυτή στάση την ευθύνη φέρουν πρώτα και κύρια οι συμβιβασμένες πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ- ΑΔΕΔΥ και τις Ομοσπονδίες, ακόμα και σε επίπεδο πρωτοβάθμιων σωματείων εξακολουθούν να λειτουργούν λογικές περιχαράκωσης, ηγεμονισμού και μικροκομμματικών σκοπιμοτήτων που επιβαρύνουν το ήδη υπάρχον αρνητικό κλίμα. Οι ίδιες αυτές λογικές εκφράζονται και σε τοπικό επίπεδο υπονομεύοντας τις δυνατότητες κοινής δράσης, απομαζικοποιώντας και αδυνατίζοντας κάθε κινητοποίηση. Πρακτικές αποκλεισμών και τετελεσμένων γεγονότων, προαποφασισμένων (πού και από ποιον;) δράσεων μακριά και χωρίς την ενεργοποίηση των ίδιων των εργαζόμενων, η υπονόμευση διαφορετικών φωνών δεν συνεισφέρουν στην υπόθεση της ενότητας και της κοινής δράσης, δείχνουν έλλειψη εμπιστοσύνης στις δυνάμεις των εργαζομένων, αδυνατίζουν την δυνατότητα αντίδρασής μας και θα συνεχίσουν να μας βρίσκουν αντίθετους.
Απέναντι σε αυτήν τη συνεχιζόμενη επίθεση στα δικαιώματά μας η απάντησή μας δεν μπορεί να είναι η αναμονή, η ανάθεση και ο εφησυχασμός. Ως εργαζόμενοι δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από οποιαδήποτε διαπραγμάτευση της κυβέρνησης και από κανέναν σωτήρα. Η δική μας προοπτική και ελπίδα βρίσκεται στην επανεκκίνηση των αγώνων μας, πράγμα που αποδεδειγμένα, όπως διδάσκει και η τοπική εμπειρία, μπορεί να οδηγήσει σε μικρές αλλά ουσιαστικές νίκες. Στην κατεύθυνση αυτή θα δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις επιδιώκοντας το συντονισμό μας με άλλα σωματεία κι αγωνιστές εντός κι εκτός του χώρου της Υγείας, εντός κι εκτός της περιοχής μας, στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, σε μια προσπάθεια να συσπειρώσουμε και να κινητοποιήσουμε την πλειοψηφία των εργαζομένων σε αγωνιστική κατεύθυνση και στόχους, όπως άλλωστε προσπαθούμε να κάνουμε μέχρι σήμερα.
Η φετινή Πρωτομαγιά βρίσκει τον τόπο μας να πενθεί τον Ηλία Γεράκη, τον εργάτη του Δήμου Ικαρίας που πριν λίγες μέρες χάθηκε την ώρα της δουλειάς. Εκφράζουμε την βαθιά μας θλίψη και την αλληλεγγύη μας στην οικογένειά του και στους συναδέλφους του. Από την στιγμή που δεν πραγματοποιήθηκε καμιά άλλη κινητοποίηση για τον χαμό του ας είναι αφιερωμένη στη μνήμη του η σημερινή απεργιακή κινητοποίηση.
ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 1ης ΜΑΗ 2015!
ΠΑΛΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΙΣΗ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΠΟΥ ΔΙΑΛΥΟΥΝ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ
ΝΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΗ, ΤΟΥ ΑΠΕΡΓΟΥ, ΤΟΥ ΑΝΕΡΓΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ
