Μεγάλη δημοσιότητα πήρε το πρώτο μη κρεοφαγικό πανηγύρι στην Ικαρία, το οποίο έγινε με μεγάλη επιτυχία και απήχηση τόσο στους ντόπιους όσο και στους τουρίστες. Την πρωτοβουλία πήρε η τοπική φιλοζωική οργάνωση “Αιθέρας και Γαία”, με χορηγό την Veganact.gr, η οποία φιλοζωική θα διαθέσει τα έσοδα για τις ανάγκες των ζώων που έχει υπό τη προστασία της.
Καλεσμένος σεφ ήταν ο Νίκος Γαϊτάνος, ο επί σειρά ετών vegan σεφ, ο οποίος έφτιαξε το μενού που περιελάμβανε σουφικό, φρικασέ με λαχανικά, σαλάτες, αλλά και πένες με κιμά σόγιας, τονοσαλάτα με τόνο από ρεβίθια και λουκάνικα, μπιφτέκια και νάγκετς τα οποία δεν ήταν από κρέας, αλλά από φυτική προέλευση.
Τί είναι ο βιγκανισμός ή αλλίως αυστηρή χορτοφαγία
Η αυστηρή ή ολική χορτοφαγία (γνωστή και ως ακραιφνής χορτοφαγία, καθαρή χορτοφαγία, βιγκανισμός, αγγλ. veganism) είναι η ολοκληρωτική αποχή από το κρέας, τα ψάρια, τα μαλάκια, τα γαλακτοκομικά, τα αβγά, καθώς και το μέλι. Συνήθως γίνεται για λόγους ηθικής, καθώς έχει αποδειχθεί ότι η κατανάλωση αυτών των προϊόντων επηρεάζει αρνητικά το περιβάλλον σε μεγάλο βαθμό και θεωρείται πως προϋποθέτει πολλή βία και βαρβαρότητα, για λόγους υγείας, αλλά ακόμα και για θρησκευτικούς λόγους αφού θεωρούν ότι η χορτοφαγία συνδέεται έμμεσα ή άμεσα με τη μορφή θρησκευτικότητας ή πνευματικότητας τους. Πάντως, πολλοί ακολουθούν την αυστηρή χορτοφαγία μόνο επειδή δεν θέλουν να συμμετέχουν στην κακοποίηση των ζώων και θεωρούν λανθασμένη οποιαδήποτε ταύτιση του βiγκανισμού με φιλοσοφία, θρησκεία, και καταναλωτικές τάσεις. (wikipedia)
Η ιστορία του βιγκανισμού:
Η χορτοφαγία σαν πρακτική υπάρχει εδώ και αιώνες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Παρόλα αυτά, οι χορτοφάγοι της Δύσης άρχισαν να οργανώνονται σε ενώσεις από τα μέσα του 19ου αιώνα, με στόχο την παύση της κακοποίησης και της θανάτωσης των ζώων. Με την ίδρυση της Vegetarian Society στο Ηνωμένο Βασίλειο το 1847 η διάδοση της χορτοφαγίας (συμπεριλαμβανομένης της αποκλειστικής χορτοφαγίας χωρίς τη χρήση ζωικών παραγώγων) έγινε όλο και πιο δημοφιλής.
Η Vegetarian Society, πέρα από τις υπόλοιπες δράσεις της, εξέδιδε και ένα περιοδικό με νέα και απόψεις, το οποίο έστελνε στα μέλη που είχαν συνδρομή. Όταν, όμως, το 1944 κάποια από τα μέλη της Vegetarian Society ζήτησαν να υπάρχει χωριστή ενότητα για την αποκλειστική χορτοφαγία (πιο συγκεκριμένα χορτοφαγία χωρίς γαλακτοκομικά προϊόντα) στο περιοδικό αυτό, και μετά την άρνηση εκ μέρους της οργάνωσης να κάνει αποδεκτό το αίτημά τους, τα μέλη αυτά προχώρησαν στην έκδοση χωριστού περιοδικού. Υπεύθυνος για την κίνηση αυτή ήταν ο Donald Watson, ο οποίος, μάλιστα, ονόμασε την περιοδική αυτή έκδοση «The Vegan News», εγκαινιάζοντας με τον τρόπο αυτό τον όρο «vegan». Η δημιουργία της λέξης προήλθε από τη σκέψη του ίδιου αλλά και της συντρόφου του, Dorothy Morgan, να πάρουν τα τρία πρώτα, αλλά και τα δύο τελευταία γράμματα από τη λέξη «vegetarian», και να κρατήσουν έτσι «την αρχή και το τέλος της χορτοφαγίας» όπως υποστήριξαν.
Στις αρχές πια του Νοεμβρίου του 1944 πραγματοποιήθηκε η πρώτη συνάντηση από τα μέλη της νέας «Vegan Society», της οργάνωσης, δηλαδή που θα ένωνε όλους τους χορτοφάγους που ασπάζονταν την άποψη ότι η αποχή από το κρέας δεν είναι αρκετή, και πως ο αποκλεισμός όλων των προϊόντων ζωικής προέλευσης είναι απαραίτητος. Για το λόγο αυτό, θεσπίστηκε αργότερα ο εορτασμός της παγκόσμιας ημέρας βιγκανισμού την 1η Νοέμβρη κάθε έτους, ενώ ο Νοέμβριος συνολικά θεωρείται παγκοσμίως ο μήνας του βιγκανισμού.
Ένα χρόνο αργότερα, το 1945, το «The Vegan News» μετονομάστηκε σε «The Vegan» και το 1948 πλέον απέκτησε και τον υπότιτλο «Υποστηρίζοντας έναν τρόπο ζωής χωρίς εκμετάλλευση». Με τον τρόπο αυτό, τα μέλη της Vegan Society έκαναν ρητή τη θέση τους ότι προωθούν έναν τρόπο ζωής που αποκλείει την εκμετάλλευση και το βασανισμό των ζώων συνολικά, και όχι μόνο στο κομμάτι της διατροφής.
Η συζήτηση και οι κινήσεις αυτές έθεσαν τη βάση για το βιγκανισμό, όπως τον κατανοούμε μέχρι και σήμερα. Αξίζει, λοιπόν, να τονίσουμε ότι, σε αντίθεση με την κοινή πεποίθηση, ο βιγκανισμός δεν είναι απλώς ένας τρόπος διατροφής, αλλά ένας τρόπος ζωής, του οποίου η διατροφή αποτελεί ένα μονάχα ένα μέρος.
Πολλοί Ικαριώτες “αγκάλιασαν” αυτό το ιδιαίτερο πανηγύρι υποστηρίζοντας, ότι εκτός των άλλων, με αυτό τον τρόπο δηλώνεται και η δυσαρέσκεια της τοπικής κοινωνίας στην αποίμενη κτηνοτροφία που έχει ζημιώσει ανεπανόρθωτα τη χλωρίδα του νησιού. Άλλοι κατέκριναν αυτή τη προσπάθεια, υποστηρίζοντας ότι διαστρεβλώνει τα έθιμα του νησιού. Σύμφωνα με πληροφορίες ετοιμάζεται κάτι ανάλογο και στην Κρήτη. Το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι η έκθεση του θέματος στα ΜΜΕ ήταν τόσο μεγάλη, που αυτό και μόνο βάζει ένα θετικό πρόσημο στην αύξηση του τουρισμού στην Ικαρία.
