ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΥΠΕΡΙΦΑΝΕΙΑ, ΥΒΡΙΣ ΚΑΙ ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ
Πάνε κάποια χρόνια τώρα που έχω να γράψω πολιτικό κείμενο. Κάποια πρόσφατα πολιτικά γεγονότα, όμως, με ανάγκασαν να ξαναγράψω.
Τα γεγονότα αυτά συνέβησαν όταν ο πρωθυπουργός της χώρας μαζί με τον βουλευτή μας, Χριστόδουλο Στεφανάδη, και την ολιγομελή συνοδεία τους επισκέφθηκαν την Ικαρία, με αφορμή τον εμβολιασμό των κατοίκων της μικρής νήσου των Φούρνων, Θύμαινας.
Οι κάτοικοι των Φούρνων τους υποδέχτηκαν με θετικές εκδηλώσεις.
Δεν συνέβη όμως το ίδιο και στην Ικαρία.
Εκεί αποδοκιμάστηκαν με φωνές και χειρονομίες από μερίδα Ικαρίων τόσο στον Αγ. Κήρυκο, όπου επισκέφθηκαν το Νοσοκομείο για να δούνε τις ανάγκες του, όσο και στον Εύδηλο όπου επισκέφθηκαν το Κέντρο Υγείας για τον ίδιο λόγο.
Έπειτα μια άλλη μερίδα Ικαρίων τους υποδέχτηκε θερμά και με τους ήχους τσαμπουνοφυλάκας τους συνόδευσαν μέχρι το σπίτι του βουλευτή μας, όπου κάθισαν στην αυλή σε δύο χωριστά τραπέζια και γευμάτισαν.
Το γεγονός αυτό, δηλαδή το πρόχειρο γεύμα σε υπαίθριο χώρο του πρωθυπουργού και του βουλευτή μας με τη μικρή συνοδεία τους, βιντεοσκοπήθηκε, αναρτήθηκε στο διαδίκτυο, στα ΜΜΕ και έγινε μέγα θέμα, επειδή συνέβη εν μέσω «Κορωνοϊού».
Ο Χριστόδουλος Στεφανάδης, καθηγητής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, έχει γίνει παγκόσμια γνωστός για το ερευνητικό του έργο και τον τεράστιο όγκο των δημοσιεύσεών του σε διεθνή επιστημονικά περιοδικά.
Είναι παιδικός μου φίλος, αφού τα σπίτια μας στον Εύδηλο είναι κολλητά και ως παιδιά παίζαμε σε κοινή αυλή. Μεγαλώνοντας, ως φοιτητές πια, εκεί παραδίπλα σε συγγενικό του παλιό λιθόκτιστο σπίτι, που το λέγαμε «Μπραζίλ», συναντιόμαστε στις διακοπές και οργανώναμε ρεφενέ γλεντάκια.
Έπειτα ως επιστήμονες ακολούθησε καθένας τον δρόμο του. Όμως, εκεί συναντηθήκαμε πάλι όταν εκείνος υπηρετούσε ως αγροτικός γιατρός στον Εύδηλο και εγώ εργαζόμουν ως μηχανικός. Είδα το σκληρό ιατρικό έργο που έκανε και πήγα μια φορά μαζί του σ’ ένα ορεινό χωριό των Ραχών, μέσα από κακοτράχαλους δρόμους, όπου τον κάλεσαν να προσφέρει τις υπηρεσίες του. Ήταν επιλογή του να κάνει εκεί το αγροτικό του και να προσφέρει τις υπηρεσίες του στους απομονωμένους τότε Ικάριους.
Στα κατοπινά χρόνια ειδικεύθηκε στην Καρδιολογία και εργάσθηκε στην Καρδιολογική Πανεπιστημιακή Κλινική του Ιπποκράτειου Αθηνών. Εργάσθηκε σκληρά και ανέβηκε πολύ ψηλά, «δύσκολο και να πεις το μπόι του». Έγινε καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών και διευθυντής της Καρδιολογικής Κλινικής του Ιπποκράτειου, για να αναφέρω τα πιο σημαντικά μόνο.
Όλα αυτά τα χρόνια βοηθούσε παντοιοτρόπως και αφιλοκερδώς τους Ικάριους ασθενείς, τους οποίους κατεύθυνε από την Ικαρία σε αυτόν ο κοινός μας φίλος, ο αξέχαστος Στέλιος Μάζαρης.
Εκείνη η αήθης και απαίσια πράξη αποδοκιμασίας απευθύνθηκε προς τον πρωθυπουργό της χώρας, αλλά και προς αυτόν και είναι ν’ απορεί κανείς που βρέθηκε τόσο μίσος και κακία.
Ρώτησα λοιπόν κάποιον από την ομάδα των Ικαρίων που τους αποδοκίμασε… γιατί;
Θυμάσαι, μου είπε, όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, πως μιλούσε για τον τότε πρωθυπουργό της χώρας; Γούρλωνε τα μάτια του και θυμωμένα τον αποκαλούσε «ο Τσίπρας!». Ούτε πρωθυπουργό, ούτε κύριο τον έλεγε. Θυμάσαι ακόμη, συνέχισε, τη λυσσαλέα αντιπολίτευσή του; Μηδένιζε ότι καλό έκανε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και αν αυτό ήταν εθνικά συμφέρον, όπως για παράδειγμα η συμφωνία των Πρεσπών, τότε που συμμάχησε με τη Χρυσή Αυγή και κάποιους παπάδες ως τάχατε μακεδονομάχος. Πώς θέλει τώρα να τον υποδεχόμαστε ως πρωθυπουργό και να τον καλωσορίζομε στο νησί μας;
Εδώ πιστεύω ότι η εκτός των ορίων της αξιοπρέπειας πολιτική, της όποιας αντιπολίτευσης, μόνο δεινά μπορεί να προκαλέσει στη χώρα. Ας θυμηθούμε λίγο την Ιστορία μας, αφού όποιος ξεχνά τα δεινά από τα σφάλματά του είναι υποχρεωμένος να τα ξαναζήσει.
Η φανατική και ψευδολόγος αντιπολίτευση των Υδραίων και των Μανιατών κατά του Καποδίστρια κατέληξε στη δολοφονία του πρώτου Κυβερνήτη της Ελλάδας και στην επακόλουθη βαυαροκρατία του Όθωνα.
Η φανατική και λαϊκίστικη αντιπολίτευση του Δηλιγιάννη κατά του Τρικούπη κατέληξε σε εθνική διχόνοια, κατάχρηση της εξουσίας του βασιλιά, σε πτώχευση και εθνική ήττα – «το μαύρο 97».
Η φανατική και εκτός ορίων αντιπολίτευση των βασιλικών κατά του Βενιζέλου κατέληξε και πάλι σε εθνικό διχασμό, στη μικρασιατική καταστροφή, στη δολοφονική απόπειρα κατά του Βενιζέλου, στη δολοφονία του Ίωνα Δραγούμη, στην προσπάθεια δικτατορίας των βενιζελικών και τέλος στη δικτατορία του Μεταξά.
Η φανατική και ψευδολόγος αντιπολίτευση του Γεωργίου Παπανδρέου κατά του Κ. Καραμανλή, μαζί με την κατάχρηση εξουσίας της Φρειδερίκης, κατέληξε στη δολοφονία του Λαμπράκη, στην αυτοεξορία του Κ. Καραμανλή και τέλος στην δικτατορία των συνταγματαρχών.
Θα σταματήσω εδώ, αλλά ας είναι ως εδώ και οι αντιπολιτεύσεις του φανατισμού και της εξαλλοσύνης, που καταλήγουν σε εθνικές συμφορές.
Παράλληλα με αυτά τα τελευταία πιστεύω ότι η συμπεριφορά μερικών ατόμων ενός συνόλου προς ένα άτομο αυτού του συνόλου, το οποίο δούλεψε σκληρά, ανέβηκε ψηλά και βοήθησε το σύνολο αυτό, δεν αποτελεί πράξη περηφάνιας και ανεξαρτησίας αλλά ύβρη και αχαριστία.
Φεβρουάριος 2021
Κώστας Ε. Ρόζος
