Κέφαλος Κοσμάς
Ένα από τα όμορφα έθιμα της Ικαρίας είναι το «Μνημόσυνο». Κάθε Πάσχα οι χωριανοί προσφέρουν κρέας, ψωμί και κρασί τιμώντας τη μνήμη των νεκρών τους σε συνεστίαση όπου προσκεκλημένος είναι και ο ξενοχωρίτης, ο κάθε περαστικός. «Πρώτος ο παπάς σηκωνόταν όρθιος, ύψωνε το ποτήρι το κρασί και ήλεεν ‘ο Θεός συγχωρέσει‘ κι ο κόσμος επαναλάμβανε».
Παράδοση που συνεχίζεται. Δεν άλλαξε τίποτα;
Άλλαξε: «Παλιά το έθιμο δεν σήκωνε χορό»…
Το «Μνημόσυνο» υπήρξε το θέμα της ταινίας του Σπύρου Τέσκου «Νικαριά μου». Λίγες μέρες μετά τον ξαφνικό θάνατο του σκηνοθέτη, και λίγες εβδομάδες πριν από το Πάσχα, οι φίλοι του συγκεντρώθηκαν στο Πέραμα, σε ένα μουσικό – θεατρικό – κινηματογραφικό μνημόσυνο.
Μίλησαν με αγάπη για τον Σπύρο, για τα έργα του, τα όνειρά του. Ο Βαγγέλης Φάμπας πήρε την κιθάρα και τραγούδησε με ευαισθησία «Ήσουν καμάρι της αυγής και καβαλάρης όμορφος και πανηγύρια πέρασες στην αγκαλιά των κοριτσιών».
Όπως αφηγείται ο Βαγγέλης, ο Σπύρος Τέσκος αναχώρησε λίγο πριν συμπληρώσει τα 61 του χρόνια, τελείως απροειδοποίητα, απροσδόκητα, σαν σίφουνας θαρρείς. Δίχως πολλά λόγια, με εκείνο το βαθύ βλέμμα που κοιτούσε στο άπειρο, «για τον κόσμο που ήθελε να υπάρχει», με τον τρόπο που έκανε κινηματογράφο όπως είχε πει σε παλιότερη συνέντευξή του στον «Ριζοσπάστη».
Με καταγωγή από τις Ράχες Ικαρίας, γεννήθηκε το 1958 στο Πέραμα, όπου έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του. Αγάπησε πολύ «με τον τρόπο που ήθελε να υπάρχει» τόσο τον τόπο καταγωγής του, τη Νικαριά του, όπως και το Πέραμα, αυτή την εργατούπολη που δεν εγκατέλειψε μέχρι την τελευταία του πνοή.
Μαθητής ακόμα, συνδέεται με την κινηματογραφική λέσχη του Πειραιά στο «Σινεάκ». Εκεί καταλαβαίνει πως η δική του «γλώσσα» θα είναι στο εξής η κινηματογραφική. Σπουδάζει σκηνοθεσία και εργάζεται ως βοηθός σκηνοθέτη, αφού, όπως ο ίδιος έλεγε, πάντα ήταν επιλογή του να μην κάνει τίποτα δικό του αν δεν γίνει με τους δικούς του καλλιτεχνικούς όρους.
Το 1990 γυρίζει την πρώτη ταινία μικρού μήκους «Κάτι πάει στραβά». Στη συνέχεια βραβεύεται σε ευρωπαϊκό διαγωνισμό για το σενάριο της ταινίας «Ρότα» και αφήνει ανολοκλήρωτη, λόγω έλλειψης χρημάτων, την ταινία «Φρύνη».
Το 2010 γίνεται γνωστός στο ευρύτερο κοινό με την ταινία «Νικαριά μου» και το 2013 βραβεύεται στο Φεστιβάλ Ελληνικών Ταινιών του Λος Άντζελες για τις «Χαραγμένες ζωές». Το 2017 γυρίζει την τελευταία του ταινία «Ελεγεία υπανάπτυξης».
Θέλοντας να μεταδώσει γνώσεις και να εμφυσήσει αγάπη για την έβδομη τέχνη, παρέδιδε μαθήματα στις κινηματογραφικές λέσχες Κερατσινίου και Περάματος.
Αναδημοσίευση από : http://www.avgi.gr
