Με αφορμή τη συνέντευξη με την Φωτεινή Βελεσιώτου, ήρθα στο χώρο αυτό και έκατσα να παρακολουθήσω αυτή την παράσταση….και δεν το μετάνιωσα.
Κατ’ αρχήν η παράσταση αυτή δεν απευθύνεται αποκλειστικά σε γυναίκες, αλλά πρέπει κι εμείς οι άνδρες να παρακολουθούμε τέτοιες παραστάσεις, βγάζουμε πολλά συμπεράσματα από τις πληροφορίες που δίνει η γυναικεία γραφή κοινωνικών καταστάσεων σε βάρος των γυναικών, σε καθαρά πατριαρχικές κοινωνίες, που ο ρόλος της γυναίκας είναι ο ρόλος …σκεύους …παντός είδους!!!
Η πρώτη μου έκπληξη, θετική πάντα, ήταν να δω δυο μεγάλες τραγουδίστριες, την Φωτεινή Βελεσιώτου και την Αναστασία Μουτσάτσου σε ρόλους υποκριτικής, η δεύτερη έκπληξη μου να δω μια παράσταση γραμμένη από την Αναστασία Μουτσάτσου ερμηνευμένο σ’ ένα υπέροχο μονόλογο από την Μυρτώ Αλικάκη, που συνδεόταν με αντίστοιχα τραγούδια που ερμήνευαν ιδανικά η Φωτεινή Βελεσιώτου και η Αναστασία Μουτσάτσου.
Εντύπωση προκαλεί όχι η ούτως ή άλλως γνωστή για την απόδοση ρόλων ερμηνεία της Μυρτώς Αλικάκη, αλλά η αιχμηρή, αιρετική ίσως (αλλά απόλυτα πραγματική) γραφή από την Αναστασία Μουτσάτσου της ιστορίας ενός κοριτσιού σε όλες τις φάσεις της ζωής του. Μια ή πολλές γροθιές στο στομάχι της “καθώς πρέπει πατριαρχικής κοινωνίας μας”, που υποτιμάει ή ξεχνάει καλύτερα το άλλο μισό της θεϊκής δημιουργίας, την γυναίκα. Μια κραυγή απόγνωσης, ένας λυγμός λύτρωσης, μια καταδίκη των κακώς κειμένων της κοινωνίας μας, και μια δύναμη αναζήτησης του ιδανικού συναισθήματος που ανατρέπει την “κοινωνία του καναπέ” και ζητάει την ζωντανή κοινωνία των αισθημάτων και των συναισθημάτων, με ισότιμους ρόλους άντρα – γυναίκας.
Είναι μια παράσταση που σε μαγεύει από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό χωρίς διάλλειμα. Εγώ με την ταπεινή μου άποψη έβλεπα, ας μου επιτραπεί η άποψη τρεις ,”τεμνόμενους κύκλους” στην αρχή με τις τρείς ερμηνείες, που στο τέλος της παράστασης γίνονται τρεις ομόκεντροι κύκλοι, που συμπληρώνει, όπως σε όλη την παράσταση η μια ερμηνεία την άλλη.
Εδώ σημαντική είναι η σκηνοθετική ερμηνεία της Ελένης Γκασούκα που μαζί με τους μουσικούς Γιώργο Τσοκάνη (πιάνα, πλήκτρα και επιμέλεια ορχήστρας), Γιώργο Καραμφίλλη (μπουζούκι), Νίκο Παπαναστασίου (ακορντεόν), Βασίλη Κετεντζόγλου (κιθάρα), Μαρία Φιλίππου (σκηνογραφική και ενδυματολογική επιμέλεια), Κατερίνα Μαραγκουδάκη (σχεδιασμό φωτισμών), στον οπτικοακουστικό σχεδιασμό και Video Installation τον Λουκά Ζιάρα και τον Χρήστο Καλαϊτζόγλου/ LOOX. media, την Αγνή Χιώτη (βοηθό σκηνοθέτη), τον Πάνο Σουρούνη (καλλιτεχνική υποστήριξη) και βέβαια τον Γιώργο Γκώνια (επιμέλεια παραγωγής).
Όλο αυτό το σύνολο των συνεργατών που ανέφερα, μαζί με την υπέροχη ερμηνεία των τριών καλλιτεχνών κάνει αυτή τη παράσταση να σε κρατάει απόλυτα προσηλωμένο σε όλη τη διάρκεια της, να μην χάνεις καμία φράση, που όλες αποπνέουν πολλά νοήματα, δεμένα όμορφα με τη μουσική και τα τραγούδια.
Είναι μια από τις παραστάσεις του φετινού χειμώνα που δεν πρέπει άνδρες και γυναίκες να την χάσετε, γιατί αξίζει για πολλούς λόγους. Πρώτον για να μάθουν οι γυναίκες να μην είναι άβουλα όντα ή σκεύη στις ορέξεις του καθενός, αρχής γενομένης από το οικογενειακό περιβάλλον και ευρύτερα, να αντιδρούν για τη δική τους αξία και αξιοπρέπεια και δεύτερον για να συνειδητοποιήσουν οι άντρες ότι οι γυναίκες (μάνες, αδελφές, ερωμένες, σύζυγοι) δεν είναι κάτι δεδομένο. Αν δεν τις καταλάβουμε, δεν θα είναι ποτέ μαζί μας σαν το άλλο μας μισό, γιατί όπως λέγεται πετυχημένα στο τέλος της παράστασης ,δεν πρέπει να είμαστε το μισό που ψάχνει το άλλο μισό, αλλά το ολόκληρο που σαν τέτοιο θα αντιμετωπίζει άλλη μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα για να μπορέσουν να συμβιώσουν αρμονικά κι ευτυχισμένα χωρίς κακοποιήσεις, βιασμούς, ξυλοδαρμούς, υποτιμήσεις.
Δεν λύνονται έτσι τα προβλήματα, ας σπάσουμε το ταμπού μιας πατριαρχικής κοινωνίας και δεν λέω βέβαια να πάμε στην άλλη πλευρά της μητριαρχικής κοινωνίας, παραδείγματα εξ ίσου αυταρχικά, αλλά ας προσπαθήσουμε να βγάλουμε τα αισθήματα και τα συναισθήματα μας από μέσα μας για τον /την σύντροφο μας. Έτσι μόνο θα υπάρξει σωστή κοινωνία που θα αποτρέπει φαινόμενα βίας και απάνθρωπης συμπεριφοράς, τουλάχιστον για τις γενιές που έρχονται.
Σαν επίλογο από την παράσταση αυτή που με μάγεψε και με συγκλόνισε, θέλω να δώσω τα συγχαρητήρια μου στις τρεις κυρίες που πρωταγωνιστούν, την Μυρτώ Αλικάκη, την Αναστασία Μουτσάτσου και την Φωτεινή Βελεσιώτου, που μαζί με όλους τους συνεργάτες που ανέφερα παραπάνω έχουν κάνει αυτό το θαυμάσιο αποτέλεσμα που γεμίζει το θέατρο τους. Οι παραστάσεις θα συνεχιστούν τουλάχιστον μέχρι τον Μάρτιο, κάθε Δευτέρα και Τρίτη τώρα και ίσως μόνο Τρίτες μέχρι τον Μάρτιο. Συγχαρητήρια σε όλους!!!
Σωτήρης Πολίτης
