Περί Μακεδονίας Λόγος (μέρος γ΄)

Μετά την παράθεση του μικρού αποσπάσματος από τις πηγές, θεωρήσαμε ότι και πέραν της παλαιάς διαθήκης, τα πρώτα χριστιανικά χρόνια, υπήρχε συνήθεια και πολλά γεγονότα ιστορικά ή αναφορές ιστορικές σε σχέση με επιφανή πρόσωπα, να γίνονται με βάση το γενεαλογικό δέντρο των σημαντικών αυτών προσώπων. Ετσι λοιπόν, για παράδειγμα οι Χριστιανοί σε όλο τον κόσμο Ορθόδοξοι, Καθολικοί ή του οιουδήποτε δόγματος, βασίζουν την γνώση τους για τον Χριστό, στους Ευαγγελιστές και αποστόλους. Τις ημέρες των Χριστουγέννων, αναγιγνώσκονται αποσπάσματα απο την βίβλο και συγκεκριμένο απόσπασμα εκείνο της γεννέσεως του Χριστού. Λέει λοιπόν ο ευαγγελιστής «… Αβραάμ εγέννησε Ισαάκ εκ της Σάρας, Ισαάκ εγέννησε Ιακώβ εκ της Ρεβέκκας.. κλπ,. ήσαν δεν γενεαί δεκατέσσερες…» και η αναφορά στις Εβραϊκές ρίζες της οικογένειας του Ιησού, είναι μακρά και αναλύεται κάθε δεκατέσσερες γενεές μέχρι την μητέρα του, την Μύριαμ. Αυτό ήταν συνήθεια της εποχής. Εκτός όμως απο την γενεαλογία του Χριστού, επίσκοποι Χριστιανοί ιστορικοί, κυρίως της πρώτης μετά Χριστόν εποχής, αναφέρονται σε ιστορικά πρόσωπα με βάση το γενεαλογικό τους δέντρο, το οποίο αναπτύσσουν τόσο αναλυτικά που πραγματικά η ανάγνωση του καταντά κουραστική. Θα σας κουράσουμε, λοιπόν και εμείς με τη σειρά μας, αναπτύσσοντας το γενεαλογικό δέντρο του μεγάλου Ελληνα προγόνου μας, εκ των ιστορικότερων μορφών της παγκόσμιας ιστορίας του Αλεξάνδρου του Β΄, βασιλέως της Μακεδονίας. Οπως έγραψε την ιστορία ο Ευσέβιος επίσκοπος Καισαρείας στη λατινική γλώσσα τον 4ο αιώνα μ.Χ., φαίνεται ότι συγκέντρωσε αποσπάσματα της γενεάς του Μεγάλου Αλεξάνδρου, απο τα βιβλία του Διοδώρου Σικελιώτου, ιστορικού, από τον οποίο γνωρίζει η ανθρωπότητα την ιστορία του μεγάλου Ελληνα στρατηλάτου ή ίσως και από άλλους ιστοριογράφους, έργα των οποίων είχαν διασωθεί τουλάχιστον ως τις μέρες του. Οσον αφορά τον ίδιο Ευσέβιο Καισαρείας και την αξία του συγγραφικού ιστορικού του έργου (Χρονικά ή την Εκκλησιαστική του Ιστορία) αλλά και την προσωπικότητα του γενικώς, η ιστορία τον έχει εντάξει στις «αμφιλεγόμενες» προσωπικότητες, ειδικότερα όσον αφορά την εξύμνηση και την μεροληψία του για τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο τον Μεγάλο. Στις δύσκολες εκείνες εποχές με τις αλλαγές που συντελούνταν στον τότε γνωστό κόσμο και την «επιβολή» – επικράτηση της νέας Χριστιανικής θρησκείας, πολέμιοι της μιάς ή της άλλης πλευράς αντιμάχονταν για την ορθότητα των γραφομένων απο τους ιστορικούς .