Το ακόλουθο κείμενο με τη φωτογραφία αναρτήθηκε στο http://www.facebook.com/aristotelis.aivaliotis από τον Αριστοτέλη Αιβαλιώτη για τον πατέρα του τον Παντελή μετά τον πρόσφατο θάνατό του
"Ο πατέρας μου.
Κανείς νομίζω δεν γνωρίζει πραγματικά καλά τους γονείς του. Όταν είμαστε μικρά παιδιά δεν είναι δυνατόν, όταν προσπαθούμε να απορροφήσουμε τις άπειρες νέες εμπειρίες και παραστάσεις που ανοίγονται μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας. Αντιμετωπίζουμε τότε τους γονείς με τον τρόπο που ο κισσός αντιμετωπίζει το κυπαρίσσι πάνω στο οποίο σκαρφαλώνει, η όπως άλλοι οργανισμοί αντιμετωπίζουν τον ξενιστή τους.
Αργότερα, όταν μεγαλώνουμε, οι περισπασμοί της προσαρμογής στην δύσκολη ενήλικη πια ζωή επίσης μας εμποδίζουν να γνωρίσουμε τους δικούς μας, όπως πραγματικά ήταν κάποτε, αφού η προχωρημένη τους ηλικία έρχεται, συνήθως, με μια ήρεμη παραίτηση, μια εγκατάλειψη των προσδοκιών που διαψεύστηκαν, η, ματαιώθηκαν.
Έτσι και εγώ δεν γνώρισα καλά τον πατέρα μου, τουλάχιστον όχι όσο του άξιζε. Σιγά – σιγά κατάλαβα ότι πίσω από την μονίμως θετική και καλόκαρδη αντιμετώπιση όλων των καταστάσεων, πίσω από την μοναξιά που είχε επιλέξει, κρύβονταν μία βαθιά "επικούρεια" φιλοσοφική στάση ζωής. Μία στάση που διαμόρφωσε σταδιακά, όταν τα οράματα και οι ουτοπίες της νιότης του αποδείχθηκαν αδιέξοδες, μία στάση συνεπή στον ασκητισμό της και την απόσταση από τα πράγματα.
"Λάθε βιώσας", όπως έλεγε και ο Επίκουρος. Συνεπής και με τα γονίδια του, γονίδια αρχαίων προσφύγων και φυγάδων.
Ο ασκητής, ο καλός, ο Ικαριώτης πατέρας μου. Τον ευχαριστώ για ότι είμαι.
Παρηγοριά: Η μνήμη είναι, και αυτή, ζωή…
—
Αντώνης Κακαράς
kakaras.wordpress.com
