Αυτό το πανέμορφο και ταυτόχρονα ιδιαίτερα συγκινητικό βιντεάκι που “αλιεύσαμε” στο διαδίκτυο, δείχνει πολλά παλιά σκαριά της πεντηκονταετίας 1950 – 2000, αρκετά από αυτά ταξίδεψαν στα νησιά μας (Σάμος – Ικαρία – Φούρνοι), τότε που δεν είχαμε ακόμα λιμάνια για να “δένουν” τα καράβια και φουντάριζαν αρόδο. Η αποβίβαση και η επιβίβαση των επιβατών γινόταν με τις μαούνες ή τις βάρκες αργότερα και με ιδιαίτερα δύσκολες καιρικές συνθήκες τις περισσότερες φορές, ακόμα και τα καλοκαίρια.
Παρ’ όλες τις ταλαιπωρίες και τα πολύωρα συνήθως ταξίδια από τον Πειραιά στα νησιά και αντίστροφα, τα καράβια σχεδόν πάντα ήταν γεμάτα κόσμο, που λαχταρούσε να βρεθεί για λίγο με τους δικούς του στο νησί ή το αντίστροφο να στέλνει τα διάφορα “καλούδια ” του νησιού στους συγγενείς τους που σπούδαζαν ή εργαζόταν στην μεγάλη πόλη.
Ποιός δεν θυμάται εκείνα τα καλάθια, τα κοφίνια, τα χορτοτσούβαλα και τις κούτες, γεμάτες πατάτες, κρεμμύδια, κάστανα, αμύγδαλα, σταφίδες, χόρτα που μόλις την προηγούμενη μέρα του ταξιδιού (για να μην μαραθούν) τα μάζευε η νοικοκυρά του σπιτιού, για τα παιδιά της, τα αδέλφια της και τους λοιπούς συγγενείς στην Αθήνα και τον Πειραιά, που έφυγαν από την φτώχεια του νησιού για να “προκόψουν” στην μεγάλη πόλη. Ακόμα και ζωντανά ζώα μετέφεραν αυτά τα σκαριά, είτε με αυτοσχέδια κλουβιά στους υπαίθριους διαδρόμους του καραβιού, είτε αν ήταν μεγαλύτερα (γαϊδούρια, κατσίκες), δεμένα στην πλώρη του καραβιού, για να είναι κοντά στο βίντσι που θα τα κατέβαζε στο λιμάνι προορισμού στα νησιά μας απ’ ευθείας στις βάρκες, για να τα βγάλουν στη στεριά.
Όπως έβλεπα αυτό το βίντεο, περνούσαν μπροστά μου πολλές εικόνες που έζησα κι εγώ περίπου σ’ αυτό το διάστημα (1966- σήμερα) και ήθελα να τις μοιραστώ μαζί σας, ομολογώ με μεγάλη συγκίνηση, γιατί παρ’ όλη τη φτώχεια που μας “έδιωξε” απ’ τα νησιά μας σαν εσωτερικοί μετανάστες, είμαστε ευτυχισμένοι, αγαπημένοι, ενδιαφερόμαστε ο ένας για τον άλλο, χαιρόμαστε όλοι με την χαρά του συμπατριώτη μας ή του φίλου μας και αντίστοιχα λυπούμαστε όλοι για τη στεναχώρια του, αλλά συμμετείχαμε όλοι σε όλα. Αυτό το λίγο που είχαμε, το μοιραζόμαστε και πολύ συχνά κάναμε γλέντια – ρεφενέ, που έφθαναν μέχρι το πρωί (συνήθως σαββατόβραδα), γιατί τις άλλες μέρες ή σπουδάζαμε ή δουλεύαμε. Εκεί μαθαίναμε τα τελευταία νέα από τα νησιά μας. Εποχές που οι ανθρώπινες σχέσεις, είχαν ουσία και περιεχόμενο, κάτι που σήμερα έχει χαθεί ανάμεσα σε σήριαλ, οθόνες, πληκτρολόγια, ποντίκια, πολλά like, διαδικτυακές φιλίες, απρόσωπες καταστάσεις δηλαδή.
Αυτά τα γράφω για να θυμηθούμε οι παλαιότεροι τα “ευάερα και ευήλια ταξίδια” κυριολεκτικά, αφού την περισσότερη διάρκεια του ταξιδιού (συνήθως ημερήσιου) καθόμαστε στο κατάστρωμα του πλοίου, μέχρι να “φανεί” θολά στο βάθος το νησί μας, αλλά και να προβληματίσω τους νέους που σήμερα που τα έχουν όλα, έχουν χάσει το κυριότερο, την ανθρώπινη πραγματική σχέση, φιλική ή ερωτική δεν έχει σημασία, χαμένοι μέσα στον ωκεανό της τεχνολογίας. Δεν λέω καλή η τεχνολογία και η πρόοδος, αλλά καλύτερη, κατά την άποψη μου, η ανθρώπινη σχέση, με τον συνάνθρωπο σου δίπλα σου και όχι μέσα από οθόνη, να αισθάνεσαι την ανάσα του, να καταλαβαίνεις το συναίσθημα του, να του μιλάς και να σου μιλάει, να βγαίνεις και να περπατάς μαζί του στα υπέροχα μέρη της πόλης ή του χωριού.
Όλα αυτά τα μοιράστηκα μαζί σας και ζητώ συγγνώμη αν τα λεγόμενα μου στεναχώρησαν μερικούς (κυρίως νέους), αλλά η αιτία αυτό το βιντεάκι να μου ανοίξει την συναισθηματική μου σελίδα, κάτι που με οδηγεί σε μια μικρή “φλυαρία”, αλλά έτσι αισθάνομαι, έτσι αντιδρώ.
Σωτήρης Πολίτης
για την Ικαριακή Ραδιοφωνία.
Πηγή ανάκτησης του βίντεο : www.nautilia.gr
