O Κωνσταντίνος και η Λυδία Μπουντούνη είναι δύο κλασικά αδέρφια. Eχουν μόλις τρία χρόνια διαφορά και αυτό τους επιτρέπει να κάνουν παρέα, να έχουν κοινά ενδιαφέροντα, να τσακώνονται και να επιπλήττουν ο ένας τον άλλο με μεγάλη ευκολία. Ζουν εδώ και αρκετά χρόνια μαζί με τους γονείς τους σε ένα σπίτι στην Πεντέλη, έχουν έναν υπέροχο σκύλο και μια γάτα.
Και οι δύο είναι κλασικοί μουσικοί. Παίζουν βιολοντσέλο και βιολί αντίστοιχα, έχουν το δικό τους συγκρότημα και δίνουν συναυλίες στην Ελλάδα και το εξωτερικό με το όνομα String Demons. Εχουν μεγαλώσει σε μουσικό περιβάλλον, αγαπούν όσο τίποτα να παίζουν μαζί και έγιναν γνωστοί από τις διασκευές που έκαναν σε αγαπημένα τραγούδια.
Το 2010, μετά από μια πορεία με σπουδές, βραβεύσεις, ηχογραφήσεις και συναυλίες, ο Κωνσταντίνος και η Λυδία αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους. Με δάσκαλους τους Ρενάτο Ρίπο και Δημήτρη Σέμση, αντίστοιχα, πήραν τα διπλώματά τους με άριστα παμψηφεί, κατακτώντας και α΄ βραβείο, ενώ έχουν λάβει μέρος σε σεμινάρια και master classes με τους Μίσα Μάισκι, Σεργκέι Κραβτσένκο, Νατάλια Γκούτμαν, Ράφαελ Ολεγκ και Αντόνιο Μενέσες. Εχουν τιμηθεί με βραβεία και μετάλλια σε διαγωνισμούς και έχουν συμμετάσχει ως σολίστ σε cd, όπως το «Βαγγέλης Μπουντούνης: 100 κιθάρες-live στο Ηρώδειο» και το «Historia de un Amor-live στο Mέγαρο Μουσικής Αθηνών». Εχουν ηχογραφήσει επανειλημμένα για την EBU και την Ελληνική Ραδιοφωνία. Οι δύο νέοι ηχογράφησαν το 2012 μαζί με τη Βασιλική Καρακώστα -στην οποία οφείλουν και το όνομα τους- το δίσκο «Τα επικίνδυνα» και έκαναν δύο μεγάλες περιοδείες σε όλη τη χώρα.
Ολα τα παραπάνω αφορούν στα βιογραφικά τους στοιχεία και στην πορεία τους μέχρι να ηχογραφήσουν τη δική τους εκδοχή πάνω στα «Καγκέλια», να ανεβάσουν το βίντεο από την αυλή του σπιτιού τους στο YouTube και να αρχίσουν να αποκτούν πιστούς ακροατές. Ο 26χρονος Κωνσταντίνος και η 23χρονη Λυδία έχουν ασχοληθεί με όλα τα στιλ της μουσικής και φροντίζουν αυτό να το δείχνουν σε κάθε πρόγραμμα τους. Ετσι, τα «Καγκέλια» έρχονται δίπλα στον Χατζιδάκι, τον Μπαχ, τον Βιβάλντι, τους Iron Maiden και τους Queen. Ο Βαμβακάρης ταιριάζει τέλεια δίπλα στον δικό τους Ικαριώτικο και όλα αυτά μαζί δένουν με τις δικές τους συνθέσεις που περιλαμβάνονται στον πρώτο τους δίσκο που φέρει το όνομά τους.
Τους συνάντησα αρκετές φορές πριν αρχίσουμε να μιλάμε με ανοιχτό κασετοφωνάκι και ήδη ήξερα ότι μεγάλο ρόλο στον τρόπο που αντιλαμβάνονται τη μουσική έχει παίξει ο πατέρας τους Βαγγέλης Μπουντούνης. Ο ίδιος μετά από πολλά χρόνια σπουδών και διακρίσεων συνεργάστηκε με τον Μάνο Χατζιδάκι, τον οποίο θεωρεί μέχρι και σήμερα τον πιο σημαντικό του δάσκαλο. Ο Μπουντούνης είναι εδώ και πολλά χρόνια υπεύθυνος κιθάρας στο Εθνικό Ωδείο, έχει δημιουργήσει τους Κιθαριστές, ενώ έχει γράψει δεκάδες βιβλία τεχνικής για την κιθάρα. Από τη σχολή του έχουν αποφοιτήσει αρκετοί σημαντικοί κιθαρίστες, μερικοί από τους οποίους κάνουν διεθνή καριέρα. Παράλληλα, το σχήμα του, Κιθαριστές, αυξάνουν συνεχώς το δυναμικό τους.
Στην κουβέντα που έκανα με τον Κωνσταντίνο και τη Λυδία προσπαθήσαμε να μιλήσουμε όσο το δυνατόν λιγότερο για τον σπουδαίο συνθέτη και δάσκαλο μπαμπά τους˙ άλλωστε δεν το ήθελαν και οι ίδιοι. Ωστόσο η πρώτη μου ερώτηση δεν μπορούσε να μην αφορά στην παιδική τους ηλικία και στην απόφασή τους να ασχοληθούν με την μουσική. «Αρχίσαμε να παίζουμε βιολί και τσέλο στις ηλικίες των πεντέμιση και έξι αντίστοιχα και, απ’ ό,τι θυμόμαστε τουλάχιστον, στο μουσικό μας σπίτι ήταν πάντα δεδομένο ότι πρώτα θα μελετήσουμε βιολί και τσέλο και μετά -σε δεύτερη μοίρα- τα μαθήματα του σχολείου! Τώρα που το σκεφτόμαστε, εκ των υστέρων, αυτό ήταν τελικά κάτι ωραίο και… πρωτότυπο!» θυμούνται οι ίδιοι με χαμόγελο. Μουσική πάνω από όλα, λοιπόν, στα πρώτα μαθητικά χρόνια. Τι έγινε, όμως, όταν άρχισαν να κάνουν όνειρα για το μέλλον; «Τα σχέδιά μας νομίζω πως -με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο- πάντα σχετίζονταν με τη μουσική!» λέει η Λυδία και αναρωτιέται αν ο Κώνε (έτσι συνηθίζει να αποκαλεί τον αδερφό της) συμφωνεί. «Ναι ήταν πλήρες», απαντά εκείνος γελώντας.
Από το σχολείο στο Ωδείο και από εκεί στο σπίτι για μελέτη και για προετοιμασία για συναυλίες. Μοιάζει αρκετά φορτωμένο το πρόγραμμα, αλλά τα παιδιά το θυμούνται με νοσταλγία. Μοιάζουν αγαπημένοι και αρκετά ισορροπημένοι για την ηλικία τους. Δεν τσακώνονται, τουλάχιστον όχι μπροστά μου, και αναρωτιέμαι πώς είναι να είσαι με τον αδελφό σου μαζί και στο σπίτι και στις πρόβες. «Πέφτουν κάτι μπουνιές, κάτι κλωτσιές, κάτι δοξαριές», λένε και αποδίδουν εκεί το όνομα «Σύγκρουση εγχόρδων» που δίνουν συνήθως στις συναυλίες τους. «Η σύγκρουση όμως δεν έχει να κάνει μόνο με εμάς τους δύο που γενικά είμαστε διαφορετικοί και… ‘συγκρουόμαστε’ ακόμα και πάνω στη σκηνή. Εχει να κάνει και με τη σύγκρουση των μουσικών κόσμων που κυριαρχεί στο πρόγραμμά μας, γιατί μέσα από τη σύγκρουση και τελικά το πάντρεμα διαφορετικών μεταξύ τους πραγμάτων βγαίνει το ωραίο! Πάντως, πέρα από την πλάκα, σίγουρα υπάρχουν οι τσακωμοί και οι εντάσεις (και πού δεν υπάρχουν δηλαδή), αλλά σε γενικές γραμμές και γελάμε και περνάμε ωραία, γιατί η δημιουργία εμπεριέχει καλοπέραση ούτως ή άλλως».
Αυτό το «περνάμε ωραία» νομίζω ότι είναι και το κλειδί για την επιτυχία των String Demons, σε συνδυασμό φυσικά με τον ταλέντο των παιδιών. Γιατί όταν κάθονται και κάνουν πρόβα ή μελετάνε, δεν διστάζουν να αφήσουν στην άκρη για λίγο την κλασική τους παιδεία και να πειραματιστούν με μουσική του σήμερα ή του χθες. Δεν έχουν περιορισμούς και φραγμούς στις επιλογές τους και αυτό κάνει κάθε τους πρόγραμμα πραγματικά ενδιαφέρον. Το βιολοντσέλο του Κωνσταντίνου και το βιολί της Λυδίας δίνουν διαφορετικό νόημα στον γνωστό Ικαριώτικο, στα «Καβουράκια» και σε ό,τι άλλο εκείνοι αποφασίσουν.
Αν τους ρωτήσεις αν προτιμούν να διασκευάζουν κλασικά τραγούδια ή σύγχρονα, η απάντηση τους είναι πολύ συγκεκριμένη: «Οποια μουσική, μοτίβο ρυθμικό ή μελωδικό, μελωδία, κομμάτι, τραγούδι φτάσει στα αυτιά μας και μας αρέσει πολύ, μας καταβάλλει μία ακατανίκητη επιθυμία να πιάσουμε τα όργανα και να το παίξουμε. Και βγαίνει με τον δικό μας τρόπο, περιέχοντας και τελείως δικά μας στοιχεία μέσα. Απ’ όποιο μουσικό “χωράφι” και να προέρχεται! Αυτό ισχύει και για τις διασκευές και για τα δικά μας, τα καινούργια κομμάτια. Σημασία δεν έχει τόσο το είδος της μουσικής, όσο το να είναι η μουσική ωραία. Μεγαλώσαμε σ’ ένα σπίτι όπου ακούγονταν με την ίδια ευκολία και συχνότητα μουσικές του Μπαχ, των Beatles, Χατζιδάκι, του Βιβάλντι, του Μάικλ Τζάκσον, του Σαββόπουλου, του Τσιτσάνη, του Μότσαρτ, του Χιώτη, των Κατσιμιχαίων, του Ζαμπέτα, των Rolling Stones, του Θεοδωράκη, του Μπετόβεν, των Pink Floyd, του Αρμστρονγκ, του Χέντριξ και άλλων. Αυτά που γράφουμε στηρίζονται πάνω σε τρεις βασικούς πυλώνες, όπως λέμε, τη heavy metal, την κλασική και την παραδοσιακή μουσική και εμπεριέχουν κάτι από όλα τα ακούσματα που έχουμε από παιδιά μέχρι τώρα… ό,τι δηλαδή υπάρχει στο κεφάλι μας».
Οταν συναντηθήκαμε, μόλις είχαν τελειώσει από μια πρόβα με δεκάδες άλλους μουσικούς. Μια συνύπαρξη των String Demons με 200 κιθάρες με αφορμή την συναυλία των Κιθαριστών στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Η ιδέα του Βαγγέλη Μπουντούνη να πραγματοποιήσει μια συναυλία με αφορμή τα 90 χρόνια από τη γέννηση του Μάνου Χατζιδάκι ενθουσίασε το κοινό και έτσι οι συναυλίες έγιναν δύο, στις 23 και 24 Οκτωβρίου. Μαζί με τις 200 κιθάρες του Βαγγέλη Μπουντούνη θα εμφανιστεί η Μάρω Ραζή, η Χριστίνα Σπηλιακοπούλου, η Ελεάννα Κωνσταντά, η Εφη Παπαδοπούλου, το τρίο Ανταλετάκ, καθώς και η παιδική και μεικτή χορωδία του Εθνικού Ωδείου.
«Τι άλλο να περιμένουμε από εσάς;» ρωτάω τα παιδιά, χωρίς να καταφέρω να αποσπάσω κάποιο μυστικό για τα επόμενα σχέδιά τους. «Τα σχέδιά μας είναι πολλά και… μαγειρεύονται! Μετά τον πρώτο μας δίσκο, “String Demons”, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από την FM Records, τώρα είμαστε κλεισμένοι συχνά-πυκνά στο υπόγειο του σπιτιού μας, μαζί με τον ‘επιστήμονα των υπολογιστών’ Δημήτριο Ντούλια και ηχογραφούμε τον δεύτερο που θα εμπεριέχει… πολλά και διάφορα! Τα υπόλοιπα και όλα γενικώς τα νέα μας μπορεί να τα μαθαίνει κανείς μπαίνοντας στη σελίδα μας “String Demons” στο Facebook».
Ζωντανές εμφανίσεις, δίσκοι και πολλά χαμόγελα. Αυτά είναι που ονειρεύονται και οι δύο για το μέλλον τους. Σε δέκα χρόνια μπορεί να φαντάζονται τους εαυτούς τους πιο «χοντρούληδες», αλλά και οι δύο εύχονται να μη χάσουν ποτέ τους String Demons, την ειλικρίνεια, τον αυθορμητισμό, το γέλιο, τα έγχορδα και φυσικά την τρέλα τους για τη μουσική.
