Του Νάσου Μπράτσου
Aναμφίβολα ένα από τα θέματα που «έπαιξε» στην πρόσφατη τριπλή προεκλογική περίοδο, ήταν ο τουρισμός. Σε παραλλαγές βέβαια ανάλογα με την περιοχή, χερσαία ή παραθαλάσσια, αλλά πάντα με τη ματιά στραμμένη στην «ανάπτυξη» που στο λεξιλόγιο των πολιτικών έχει γίνει κάτι σαν την προσδοκία της «Δευτέρας Παρουσίας» στο λεξιλόγιο των θρήσκων.
Και τι δεν ακούσαμε:
Από «δημιουργία εναλλακτικού αεροδρομίου, χαμηλού κόστους, στις υπάρχουσες εγκαταστάσεις της Ελευσίνας, του Τατοΐου ή της Τανάγρας προκειμένου να ενισχυθεί η ανάδειξη της Αθήνας σε κορυφαίο τουριστικό προορισμό», του υποψήφιου δημάρχου Αθηναίων Νικήτα Κακλαμάνη.
Έως: «Για τον Τουρισμό. Σκοπός είναι η Αθήνα να μετατραπεί σε τουριστικό προορισμό 12 μήνες τον χρόνο αξιοποιώντας το σύνολο των πολιτιστικών της υποδομών καθώς και ειδικές μορφές θεματικού τουρισμού (συνεδριακός, γαστρονομικός, πολιτιστικός, θρησκευτικός κλπ)», του υποψήφιου δημάρχου Αθήνας Άρη Σπηλιωτόπουλου.
Μέχρι: Να μπορούμε να κρατάμε τους τουρίστες στον Πειραιά μερικές ώρες ώστε να τονωθεί η τουριστική αγορά και να μην φεύγουν κατευθείαν για την Αθήνα, του νεοεκλεγέντος δημάρχου Πειραιά, Γιάννη Μώραλη.
Στη Θεσσαλονίκη άρχισε (ταυτόχρονα με την προεκλογική περίοδο – τυχαίο δε νομίζω) η επαναφορά της θαλάσσιας συγκοινωνίας με ιδιώτη, αφού προηγήθηκαν για χρόνια μελέτες επί μελετών (η τελευταία το 2011 επί ημερών Σ.Βούγια και με γ.γ. τον Χ. Τσιόκα με το Υπουργείο Υποδομών να αναθέτει (!) έναντι 55.000 ευρώ στην κοινοπραξία TREDIT AE & MARNET ATE την αξιολόγηση της διεθνούς εμπειρίας για να διαπιστώσει τη βιωσιμότητα της αστικής θαλάσσιας συγκοινωνίας στη βασική διαδρομή Δήμος Θερμαϊκού – Καλαμαριά – Κέντρο και να αποφανθεί για δρομολόγια, στάσεις, τιμολογιακή πολιτική, να υποδείξει τις αναγκαίες λιμενικές υποδομές για τη θαλάσσια αστική συγκοινωνία).
Παραμονή της ευρωκάλπης είδαμε και τηλεοπτικά ρεπορτάζ με ευτυχισμένους αλλοδαπούς τουρίστες να απολαμβάνουν τη βόλτα στο Θερμαϊκό.
Στα νησιά δεν το συζητάμε καν, όλοι είχαν κάτι να πουν για τα χάλια της ακτοπλοΐας.
Δεν είχαν ή δεν ένοιωσαν την ανάγκη να πουν τίποτα, όσοι είχαν πρωταγωνιστήσει για χρόνια στο lobbing με τους υπουργούς.
Δηλαδή να διεκδικούν το «καλό καράβι» και τα «καλά δρομολόγια» στη γραμμή τους για να πάει ο τουρίστας στο νησί «τους» και όχι στο δίπλα, επιχειρώντας να εξαργυρώσουν τις ψήφους της περιοχής τους ως ανταλλακτική αξία.
Δεν τους ενδιέφερε να μεγαλώσει η πίτα, αλλά να αρπάξουν μεγαλύτερο κομμάτι από άλλους. Έτσι με την κρίση να μικραίνει την πίτα αφού ο κόσμος δεν έχει λεφτά και οι ημέρες διακοπών λιγοστεύουν και η τακτική αυτή βρήκε τοίχο και αδιέξοδα.
Πάντως τροφή για σκέψη δίνει η συζήτηση φίλου και συναδέλφου, με ξενοδόχους στα παράλια της Ανατολικής Αττικής (ο ίδιος κάτοικος της περιοχής), όπου τα τελευταία χρόνια, παρά την κρίση σε πολλά από αυτά έχει αυξηθεί η πελατεία τους, χωρίς αυτό να σημαίνει και οικονομική ευμάρεια, αφού τα χαράτσια της ΔΕΗ, η πίστωση σε εμπορικές δραστηριότητες που έχει κοπεί και οι φόροι, την εξανεμίζουν.
Ας μην μας φαίνεται παράξενο, πρόκειται για εγχώριο τουρισμό, από περιοχές της ενδοχώρας, που προτιμούν τα παράλια της Ανατολικής Αττικής γιατί ναι μεν πληρώνουν ξενοδοχείο, αλλά όχι ακτοπλοϊκά εισιτήρια για κάποιο νησί. Επιλογή (δηλαδή διακοπών στα νησιά) που είχαν τα χρόνια προ των μνημονίων και που τώρα υποχρεώθηκαν να αναθεωρήσουν.
Έτσι τα «βαρκαριάτικα», ξοδεύονται σε μερικές μέρες διαμονή σε ξενοδοχείο, υπολογίστε το κόστος των ακτοπλοϊκών εισιτηρίων, συν το αυτοκίνητο και βγαίνει άνετα μια βδομάδα σε δίκλινο και τα ρέστα βενζίνη και αφήστε λογής – λογής δημαρχαίους να τυπώνουν ιλουστρασιόν φυλλάδια σε δήμους νησιών και να λειώνουν σόλες στις σκάλες υπουργείων, μήπως και σώσουν τον τουρισμό στο νησί «τους».
φωτο το Πόρτο Ραφτη και η παραλία της Δροσιάς στη Χαλκίδα (από την πλευρά τη Βοιωτίας) προσβάσιμα μέρη χωρίς ακτοπλοϊκή επιβάρυνση για κατοίκους της Βοιωτίας και της Στερεάς Ελλάδας.
