Μία ενδιαφέρουσα ιστορία φαίνεται να προκύπτει από το συνδυασμό ιστορικών στοιχείων.
Το 2017 είχαμε αναρτήσει στο ert.gr, αλλά και στην Ικαριακή Ραδιοφωνία που αναδημοσίευσε τη συνέντευξη, το θέμα: «Ο σκύλος Γκραφ ο Λεωνίδας και το Μπλόκο της Καλαμάτας». https://www.ert.gr/eidiseis/o-skylos-gkraf-o-leonidas-ke-bloko-tis-kalamatas/
Όπως μας είχε δηλώσει σε συνέντευξή του ο ΕΠΟΝίτης εκείνη την εποχή Διονύσης Χριστακόπουλος: «Υπάρχει ένα σημαντικό περιστατικό με το Λεωνίδα (Γερμανός με το όνομά του να είναι αυτό) που είχε βαθμό υποσμηναγού και ήταν δάσκαλος σκύλων, ειδικός σαμποτέρ και υπασπιστής του ανώτατου Γερμανού διοικητή της ευρύτερης περιοχής. Αυτός του έδωσε δύο στρατιώτες και του είπε να εκτελέσει 50 Καλαματιανούς από τους συλληφθέντες. Όταν οι στρατιώτες πήραν το παράγγελμα του Λεωνίδα να σκοπεύσουν, έκανε νόημα στο σκύλο τον Γκραφ που πέταξε κάτω τους δύο και ο Λεωνίδας τους πήρε τα όπλα, απελευθέρωσε τους 50 και έφυγε στο βουνό όπου μπήκε στον ΕΛΑΣ.
Επειδή ήταν αξιωματικός του εχθρού, ο Βελουχιώτης είχε αντιρρήσεις και τότε ο Αλοίμονος του λέει, «κάτσε και θα δεις ότι δεν είναι κατάσκοπος». Τον βάζει να δώσει στο σκύλο το παράγγελμα «φασίστα» και δείχνει τον Βελουχιώτη. Ο σκύλος ορμάει στον Άρη και τον ξαπλώνει και ακολουθεί το παράγγελμα «παρτιζάνο», όπου ο σκύλος τον αφήνει και γίνεται αρνάκι.
Όταν απελευθερώθηκε η Καλαμάτα είχαν μείνει ταγματασφαλίτες μέσα στο ξενοδοχείο Πάνθεον και το σχολείο Μπενάκη, είχαν πυρομαχικά, πυροβολούσαν προς όλες τις κατευθύνσεις και εγώ έμεινα έξι ώρες πίσω από μία μεγάλη κολώνα γιατί όποτε έκανα να βγω μου έριχναν.
Ο Λεωνίδας σύρθηκε σε ένα χαντάκι με το σκύλο του έδωσε τέσσερις μικρές νάρκες σαν τα πιατάκια του γλυκού, ο σκύλος τα έβαλε σε ισάριθμες γωνιές του ξενοδοχείου και το ανατινάξαμε. Έτσι γλίτωσα εγώ και φοβήθηκαν οι ταγματασφαλίτες που ήταν στο σχολείο Μπενάκη και παραδόθηκαν”.
Για το ίδιο πρόσωπο, το Γερμανό, εντοπίσαμε με μικρές παραλλαγές, όπως το όνομα του σκύλου, στην ιστοσελίδα http://kokkinosfakelos.blogspot.gr/2013/01/blog-post.html, την ακόλουθη αναφορά:
«Ο δεύτερος σύμφωνα πάντα με τις ίδιες πληροφορίες ήταν ο Λέοπολντ Σμόνικαλ, ένας Γερμανός κομμουνιστής που αγωνίστηκε στο πλευρό του 8ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ Πελοποννήσου. Κατάγονταν από την Κολωνία και ήδη από τα εφηβικά του χρόνια οργανώθηκε στο KPD και φυλακίστηκε με γνωστούς κομμουνιστές της εποχής του όπως ο Τέλμαν. Όταν ο γερμανικός στρατός για να καλύψει τις μεγάλες του απώλειες στο ανατολικό μέτωπο επιστράτευσε αδιακρίτως νέες δυνάμεις, ο Λεωνίδας (όπως τον βάφτισαν οι αντάρτες) βρέθηκε στην Ελλάδα στρατιώτης της Βέρμαχτ. Οι γονείς του κρατούνταν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης και ο Λεωνίδας δεν μπορούσε να αντιδράσει και να διαφύγει στο βουνό φοβούμενος για την τύχη τους. «Ήταν για εμένα μεγάλη δοκιμασία να βλέπω τους ταγματασφαλίτες του Παπαδόγκωνα και του Κατσαρέα να εκτελούν τους Έλληνες πατριώτες χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτα. Κάποια στιγμή, ο Λεωνίδας, έμαθε ότι οι γονείς του σκοτώθηκαν σε αγγλικό βομβαρδισμό και πια τίποτα δεν τον κράταγε από το να περάσει στο βουνό. Ένα πρωί οι Γερμανοί και οι Ταγματαλήτες έκαναν μπλόκο σε μια συνοικία της Καλαμάτας. Έπιασαν πολλούς αγωνιστές και ο Γερμανός αξιωματικός των Ες-Ες διέταξε να εκτελεστούν επί τόπου μερικοί νέοι. Το έργο ανατέθηκε στον Λεωνίδα και δυο ακόμη στρατιώτες. Ο Λεωνίδας όμως όπλισε το αυτόματο του και το έστρεψε πρώτα στους ενάντια στους στρατιώτες που ετοιμάζονταν για το «πυρ» και μετά στον αξιωματικό των Ες-Ες. Οι ταγματασφαλίτες είχαν τραπεί ήδη σε φυγή. Ο Λεωνίδας χωρίς να χάσει καιρό εξήγησε σε σπαστά ελληνικά ότι επιθυμούσε να ενωθεί με τους παρτιζάνους, ότι ήταν κομμουνιστής και ότι έπρεπε αμέσως να φύγουν για το βουνό. Μαζί του πήρε και τον εκπαιδευμένο του στρατιωτικό σκύλο, τον Μπίλο, που αγαπούσε τους αντάρτες και μισούσε τους ναζί. Ο Μπίλο ήταν ιδιαίτερα χρήσιμος σαν ανιχνευτής ενώ επιτίθονταν άμεσα σε όσους ο Λεωνίδας έδειχνε με το δάχτυλο και αποκαλούσε «Ναζί». Ο Λεωνίδας πήρε μέρος σε μια μεγάλη σειρά από μάχες στο πλευρό του ΕΛΑΣ. Κοντά του και ο Μπίλο. Με το τέλος του πολέμου, ο ΕΛΑΣ Πελοποννήσου ετοίμασε όλα τα απαραίτητα χαρτιά για τον Λεωνίδα ώστε να περάσει στην πατρίδα του. Του είπαν να διαλέξει ανάμεσα σε μια ομάδα Γερμανών αιχμαλώτων να πάρει μαζί του μερικούς δημοκράτες για να περάσουν τα σύνορα. Όμως όταν ο Λεωνίδα έφθασε στα σύνορα ξέσπασαν τα Δεκεμβριανά της Αθήνας. Εκείνος ως γνήσιος κομμουνιστής-διεθνιστής, επέστρεψε και πολέμησε στο πλευρό του ΕΛΑΣ και του μαχόμενου ελληνικού λαού. Με το τέλος των Δεκεμβριανών συνελήφθη από τους Άγγλους. Το 1947 στάλθηκε στην Ικαρία κι από εκεί και πέρα τα ίχνη του χάνονται».
Για να γυρίσουμε στην πρώτη αναφορά, αυτή του κ. Χριστακόπουλου, αν δεν μας απατά η μνήμη μας πρέπει να μας είχε πει εκτός συνέντευξης ότι ο «Λεωνίδας» επέζησε του πολέμου και μεταπολεμικά επισκέφθηκε μία φορά την Καλαμάτα, το μεταφέρουμε με επιφύλαξη. Το ενδιαφέρον είναι ο εντοπισμός των κινήσεών του, της διαμονής του στην Ικαρία κατά τη διάρκεια της εμφυλιακής περιόδου.
Συνεπώς όσοι/ες ξέρουν κάτι είτε από μαρτυρίες, είτε από προσωπικά βιώματα, χρήσιμο θα είναι να το καταθέσουν. Είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής σε πρόσωπα που τίμησαν την αντιφασιστική – αντιναζιστική δράση στον ύψιστο βαθμό.
Νάσος Μπράτσος
φωτο: ο “Λεωνίδας” ενταγμένος πια στους αντάρτες με το σκύλο του.
Αναδημοσίευση από : https://nasosbratsos.blogspot.com
