27
Πάντα μου άρεσε να είμαι μόνος,
Κι ανταμοιβή μου θλίψη και πόνος.
Δεν βρήκα χέρι για να κρατήσω,
μήτε και ώμο για ν’ ακουμπήσω.
Μόνο σαν λύκο μες τα βουνά,
Των άλλων η έπαρση με τυραννά.
Έζησα ως τώρα χωρίς χαρά,
κάθε συνύπαρξη και συμφορά.
Πάντα το ήθελα, να είμαι μόνος ,
φίλος και σύντροφος μονάχα ο χρόνος,
ότι μ’ ανάγκασε μ’ άλλους να υπάρξω,
τροχιά αλλιώτικη να καταγράψω,
άθλος στα μάτια μου και την καρδιά μου,
πότε δεν πρόδωσα την μοναξιά μου.
Ελένη Σέττα
