η μνήμη και τα μνημεία της…
η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί…
«πενία τέχνας κατεργάζεται…», και πόσο μάλιστα όταν η πενία έχει να κάνει με την ιδεολογική ανεπάρκεια που φτάνει ως και την στέρηση ορισμένων (ευτυχώς ολίγων), αφρόνων ‘’επαναστατών” της εποχής μας, οι οποίοι εφηύραν «τέχνας» όλως περίεργους και εν’ πολλοίς επικινδύνους για να δηλώσουν πρώτον, με τρόπο βροντερό την ανατρεπτική των, δήθεν, δράση… και δεύτερον για να αντισταθούν όπως οι ίδιοι βεβαιώνουν στην καταιγιστική διαδοχή των γεγονότων που ζούμε,ανέτοιμοι όμως ξαφνιασμένοι και ανίκανοι να διαχειριστούν το σήμερα… (η ιστορία βλέπετε δεν μας περιμένει…)
Μη έχοντας λοιπόν άλλα επιχειρήματα, (κάποια στιγμή σώνονται κι αυτά), πέραν των γνωστών και τετριμμένων που τα βαρέθηκαν και οι ίδιοι που τα λένε… αρχίζουν τους «ιστορικούς περιπάτους» ανά την νήσον και ότι θυμηθούν από την περίοδο του εμφυλίου πολέμου (γιατί νάχουν διαβάσει ιστορία το αποκλείω, αλλιώς θα έπρατταν τότε!) , τοποθετούν και μία μαρμάρινη πλάκα με κομματική υπογραφή(!)…
Αυτό το πρωτάκουστο και το πρωτόγνωρο συμβαίνει τον τελευταίο καιρό στην Ικαρία του Αιγαίου… ναι! πολύ καλά το καταλάβατε, πολιτικό κόμμα και όχι Δήμος ή κάποια οργάνωση ή έστω ένας σύλλογος έχει αναλάβει να στήνει μνημεία Ιστορίας…
Ούτε λόγος ότι οι νεκροί του ΔΣΕ που έδωσαν τα νιάτα τους πολεμώντας σ’ εκείνον τον τιτάνιο αγώνα για μια καλύτερη και δικαιότερη ζωή… έχουν μερίδιο και δικαίωμα στην μνήμη… σιωπή… Το ερώτημα για μας είναι: Όταν στήνουμε αγάλματα κατ’ αυτόν τον τρόπο το κάνουμε με την λογική της ταύτισης ή με την λογική της υπέρβασης; φοβάμαι πως η πρακτική αυτή συντηρεί με τον δικό της τρόπο και για τους δικούς της λόγους μια ανομολόγητη παράταση του εμφυλίου στις συνειδήσεις των ανθρώπων…
Όταν πρόσεξα το πρώτο «μνημείο», αναρωτήθηκα με αφέλεια: Δεν θα βρεθεί κάποιος με κοινή λογική, όχι ιδιαίτερα έξυπνος, ένας κοινός θνητός να τους σταματήσει ακριβώς σε εκείνο το σημείο λέγοντάς τους το απλό: Η ιστορία είναι υπόθεση συλλογική στις κοινωνίες των ανθρώπων, ως εκ τούτου κανείς δεν δικαιούται να την ιδιωτικοποιείται, να την παραφράζει κατά πώς τον συμφέρει, να την ερμηνεύει στα πρόχειρα ή να την σβήνει με κομματικές γομολάστιχες, ξαναγράφοντάς την με μουτζούρες ή να την ζωγραφίζει με τα δικά του χρώματα προς όφελός του αυτό λέγεται καπηλεία και είναι κακό μεγάλο…
Έχετε άραγε σκεφτεί ότι αυτό το «α-νόητο» έργο μπορεί να γίνει αιτία, αφορμή και παράδειγμα να αρχίσουν και άλλα κόμματα και αυτής ακόμα της Χ.Α. να στήνουν μνημεία σε λόγγους, χωριά, βουνά και ραχούλες για να δοξάζουν και να τιμούν νεκρούς και πεθαμένους, ήρωες και αντι-ήρωες; ή ακόμα χειρότερα να αρχίσουν οι βανδαλισμοί και να ασχημονούν ο ένας πάνω στα «μάρμαρα» του άλλου; Οποίος ξεπεσμός ! Ιδού η Ύβρις!!! Αυτό θέλουν; Πώς είναι δυνατόν αυτή η επιδίωξη να συντελεί πολιτική πράξη από κόμματα που αυτό-προσδιορίζονται ως προοδευτικά; Τι νόημα έχει εδώ η πρόοδος;
( μήπως άκυρη και άκαιρη η ετικέτα;…)
Να! που οδηγεί όμως ένα τυφλός και άγονος αντιπολιτευτικός αγώνας, όταν δίνεται με τέτοιο πάθος δεν μπορεί ποτέ μα ποτέ να φτάσει σε αλήθεια , αφού προσβάλει ακόμα και την σιωπή των νεκρών… γιατί η υπεράσπιση με την εκδικητική μανία που εξελίσσεται είναι η φυσική ακόλουθος της αμφισβήτησης, να το θυμάστε αυτό κι αν κάποτε με ρωτήσουν εσύ πού ήσουν; Θα τους το πω καριώτικα μα εγώ… «των τό ‘πα»…
Η ιστορία με τα «ηρώα», τα «μνημεία», τις «εκατόμβες των θυσιών», οφείλει να ενώνει τον λαό και όχι να τον διχάζει, οφείλει να διδάσκει και όχι να φανατίζει, οφείλει να παιδαγωγεί και όχι να παραμορφώνει συνειδήσεις, οφείλει να θέτει ερωτήματα για τα πώς και τα γιατί και όχι να οδηγεί στην λήθη…
Οφείλουμε εμείς να είμαστε προσεκτικοί, διαβασμένοι αλλά και υποψιασμένοι… να μην ζήσουν οι επόμενοι τις συμφορές τις δικές μας… θα ήταν μεγάλη ντροπή για την δική μας γενιά!!!Και αυτό δεν θα μας το συγχωρέσει κ α ν έ ν α ς…
Χαρούλα Κοτσάνη
