Και τώρα τί θα γένουμε χωρίς βαρβάρους. Οί άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.
Κ.Π.Καβάφης
Ενύχτωσε … κι οι βάρβαροι δεν θάρθουν… Το πιστεύετε αυτό; Ναι! Είναι αλήθεια!, έφθασαν κι οι πρώτοι κήρυκες από την άκρη των συνόρων (της συμφοράς κι αυτοί…) κι είπανε το ίδιο πράγμα : πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν…
Αυτό είναι το βροντερό μήνυμα για τους «νικητές» της παρακμιακής Πολιτείας…
Οι εκλογές τελείωσαν, ο λαός μίλησε, εκείνος και μόνος: υπεύθυνα, ελεύθερα και δημοκρατικά, όπως άλλωστε ταιριάζει στην ιστορία μας, αποφάσισε για την πορεία του: πώς και με ποιούς θα βαδίσει. Φέρει συνεπώς ακέραια την ευθύνη των επιλογών του…
Αν κάτι καλό προέκυψε από ετούτες τις απανωτές – Μαγιάτικες – εκλογικές αναμετρήσεις είναι ότι μας υποχρέωσαν όλους να σταθούμε χωρίς υποκρισίες και υπεκφυγές μπροστά στα προβλήματα της εποχής μας και του τόπου μας… και το σημαντικότερο μας έκαναν να πάρουμε θέση ανοιχτή, καθαρή και φανερή, όσοι δεν το έκαναν ή το μισο-έκαναν παραμένουν στην ανυποληψία, στην ασημαντότητα, στην σκιά της αχρησίας της «Πόλης»… Έτσι λοιπόν έχουν τα πράγματα…
Προεκλογικά ήταν που,.. μιλήσαμε αρκετά, συνομιλήσαμε γόνιμα, ζητήσαμε συνεργασία, συζητήσαμε διεξοδικά, επιδιώξαμε διάλογο, διαλεχτήκαμε δημιουργικά, γράψαμε ενημερωτικά και ποιητικά ενίοτε και υβριστικά … ανάλογα βέβαια με το πνευματικό οπλοστάσιο της προσωπικής μας φαρέτρας… Προσπαθήσαμε να περάσουμε ένα μήνυμα ενότητας και αλληλεγγύης, δεν το καταφέραμε ΤΩΡΑ… ο σπόρος όμως έπεσε και τούτο είναι το παρήγορο και το ελπιδοφόρο…. Καταθέσαμε προτάσεις πρωτόγνωρες για την μικρή σε μέγεθος κοινωνία μας… και βέβαια όχι όλοι… κάποιοι (θεωρώ οι περισσότεροι), έμειναν στη μηδενιστική κριτική και ισοπέδωση των πάντων, βάζοντας τις εύκολες ταμπέλες του σωρού και του συρμού, προτίμησαν δηλαδή το εύκολο άρα κι αυτό που αρέσει στις «μάζες»…
Αντιπαρατεθήκαμε όχι πάντοτε κόσμια, σύμφωνα με τον πολιτικό πολιτισμό που φέρει ο καθένας μας…
άλλοι με το λαμπερό φως της ημέρας έδιναν την πολιτικο-ιδεολογική τους μάχη και άλλοι μέσα στη σκοτεινή νυχτιά ως αρουραίοι έδιναν το δικό τους αγώνα… τόση αφέλεια και ανοησία; μα τι είχαν άραγε να κρύψουν μέσα στα σκοτάδια;…
άλλοι θυσίαζαν χρόνο και με κόπο σχεδίαζαν το αύριο της ζωής μας και άλλοι αρέσκονταν να γράφουν και πάλι νύχτα, χυδαία συνθήματα στους τοίχους… οποίος ξεπεσμός!!!… άλλοι με εντιμότητα και ειλικρίνεια έθεταν ερωτήματα και απαντούσαν στις όποιες προκλήσεις και άλλοι με το δάχτυλα παρατεταμένο έριχναν λάσπη και συκοφαντίες στους πολιτικούς τους αντιπάλους… οποία παρακμή!!!
Η Αριστερά ως ιδέα ήταν και είναι παρούσα και ως πολιτική οντότητα ήταν και είναι συμμέτοχη. Έχει όμως να λαμβάνει μαθήματα και από τούτη την ιστορική συγκυρία.
Το ερώτημα ωστόσο παραμένει: είναι ικανή να διδαχθεί, είναι σεμνή να αποδεχθεί, είναι δυναμική να συγκινήσει, είναι δυνατή να εμπνεύσει;
Αν η δημοκρατία πάσχει αυτό συμβαίνει επειδή ασθενούν τα κόμματα, μας λέει ο Ιρλανδός πολιτικός επιστήμονας Πίτερ Μέιρ , πόσο δίκιο έχει!
Η ιστορία της Αριστεράς ούτε ευθύγραμμη είναι και ούτε μεταξύ μας, πάντα δικαιωμένη, (να τα λέμε τώρα;)…
Σήμερα όμως αν θέλει να αλλάξει όπως η ίδια επιμένει τη χώρα, οφείλει ταυτόχρονα να αλλάζει και τον εαυτό της… και τούτο μπορεί να το κάνει αν συμπορευθεί με ένα κόσμο δυνατοτήτων με ένα καθάριο κόσμο της προσφοράς και της ανιδιοτέλειας και αφήσει την ωραιοπαθή ρητορεία του παρελθόντος, εγκαταλείποντας τους επικίνδυνους διχαστικούς δρόμους. Οφείλει πάνω από όλα και πριν από όλα την ηθικολογία να την κάνει πράξη, και τις επιθυμίες ρεαλισμό (όσο κι αν κακοποιείται η λέξη…).
Ο πολιτικός έλεγε και έγραφε ο Γκράμσι είναι ένας δημιουργός, ένας διεγέρτης επιθυμιών, που δεν δημιουργεί από το μηδέν, ούτε κινείται στο θολό τοπίο των ονείρων του. Στηρίζεται στην αληθινή πραγματικότητα η οποία δεν είναι στατική αλλά μια αέναη κίνηση, μια διαρκής αλλαγή ισορροπιών. Και δεν επαναπαύεται…. Ποτέ δεν ησυχάζει… Γι’ αυτό δεν έχουμε ανάγκη από αυτόκλητους αναμορφωτές, δεν τους θέλουμε, πιά … Όσο για τους κομματικούς καθοδηγητές, ετούτοι θα έπρεπε να είχαν ήδη παραιτηθεί αν μπορούσαν να διαβάσουν τα αποτελέσματα της «εργασίας» τους, με απλή νοητική λειτουργία… αλιμονό μας από δαύτους !!!
Χαρούλα Κοτσάνη / Ιούνιος 2014
Υ.Γ. / και για όσους δεν κατάλαβαν, είμαστε εδώ! ενεργοί πολίτες, κριτικά σκεπτόμενοι, κοινωνικά δραστήριοι… και να τελειώνει εδώ η πλάκα… το άλλο βροντερό μήνυμα για τους «χαμένους» της παρακμιακής Πολιτείας…
