Το Μουντιάλ τελείωσε στα μέσα Ιουλίου, το Μουντομπάσκετ έρχεται στο τέλος Αυγούστου. Βρισκόμαστε στη μέση του χρονικού διαστήματος μεταξύ δύο μεγάλων αθλητικών διοργανώσεων και μοιραία πρέπει να δούμε πόσο η καθημερινότητά μας, επηρεάζεται, είτε από τον απόηχο, είτε από την προετοιμασία μιας μεγάλης αθλητικής διοργάνωσης.
Δυστυχώς ό,τι ξεφεύγει από τους προβολείς του θεάματος και τη διαφήμιση που το συνοδεύει, όπως ο ερασιτεχνικός αθλητισμός, αναγκαίο στοιχείο για την ποιότητα ζωής, δεν αντιμετωπίζεται με την πρέπουσα προσοχή.
Αρχικά να θυμηθούμε ότι κάθε μεγάλη αθλητική διοργάνωση ενδιαφέρονταν για τη βιτρίνα και όχι για την ουσία. Όπου χτίστηκαν στάδια για ολυμπιακούς αγώνες, γήπεδα για μουντιάλ, η κοινωνική δυστυχία με βίαιο τρόπο «κρύφτηκε κάτω από το χαλάκι».
Πάνε πολλά χρόνια από το μουντιάλ του 1970 στο Μεξικό που ο κόσμος διαδήλωνε με το σύνθημα «νο κερέμος γκόλες, κερέμος φριχόλες» (δεν ζητάμε γκολ, ζητάμε φασόλια – φαγητό). Είχε προηγθεί το 1968, χρονιά που το Μεξικό είχε και τους ολυμπιακούς αγώνες, η σφαγή από το στρατό, διαδηλωτών (ενάντια στο κόστος των αγώνων) στο Τλατέλολκο.
Η Βραζιλία είναι πιο πρόσφατη, με τους θεατές της οικοδέσποινας ομάδας να είναι κατά πλειοψηφία λευκοί και όχι «σκούροι», αφού τα πιο φτωχά στρώματα του πληθυσμού δεν είχαν τη δυνατότητα να αγοράσουν εισιτήρια. Αυτοί πλειοψηφούσαν στις διαδηλώσεις για το κόστος της διοργάνωσης, σε εποχές δύσκολης καθημερινότητας.
Μήπως και στην Ατλάντα για τους ολυμπιακούς αγώνες, δεν «μετακόμισαν» με το ζόρι τους άστεγους.
Αλλά και στην Αθήνα του 2004, κυνηγήθηκαν μέχρι οι…καντίνες, αφού οι πλανόδιοι δεν ταίριαζαν σε εικόνα ευρωπαϊκής πρωτεύουσας, όπως σκέφτηκαν κάτι γραβατοφορεμένοι ξενέρωτοι που τρώνε λαχανάκια Βρυξελλών και σκέφτονται με το μυαλό που έχουν τα λαχανάκια. Οι πιο ανθηρές από αυτές (τις καντίνες), άνοιξαν μαγαζιά σε σταθερά σημεία και έτσι δεν στερήθηκε ο πληθυσμός το «βρώμικο».
Χτίστηκαν ανισόπεδοι κόμβοι, έγιναν έργα, το κράτος έδειξε ότι μπορεί να κάνει έργα όταν θέλει, μόνο όταν είναι να ικανοποιήσει τις κοινωνικές ανάγκες βραχυκυκλώνει.
Στο Κατάρ που ετοιμάζει τα γήπεδα για το Μουντιάλ του 2022, ήδη οι συνθήκες εργασίας είναι παροιμιώδεις και παραπέμπουν στους δούλους που έχτιζαν στην Αίγυπτο τις πυραμίδες.
Αν αυτά ήταν τα εκτός γηπεδικών εγκαταστάσεων συμβάντα, το ερώτημα είναι πόσο αυτές οι εγκαταστάσεις μετά την ολοκλήρωση των διοργανώσεων, αξιοποιήθηκαν για τα σπορ.
Για τους σκουπιδότοπους που έγιναν αρκετές ολυμπιακές εγκαταστάσεις στην Αθήνα, έχουν γράψει άλλοι και πολλά. Αν αυτά τα κονδύλια δεν είχαν δοθεί για την ολυμπιάδα, που άφησε σε μας φέσια (σε άλλους άφησε μίζες), είχαν διοχετευθεί στην επαρχία για αθλητικές εγκαταστάσεις, πόσο διαφορετική θα ήταν η εικόνα σήμερα;
Δεύτερο παράδειγμα ο Άγιος Κοσμάς στο λεκανοπέδιο Αττικής, χώρος – προπονητήριο για πολλούς αθλητές και την ώρα που γράφονται αυτές τις γραμμές τον εποφθαλμιά το ΤΑΙΠΕΔ.
Για το ολυμπιακό «Παλαί» στο Γαλάτσι που υποσχέθηκαν να το δώσουν στα ερασιτεχνικά σωματεία της περιοχής και μετά επιχείρησαν να το κάνουν Mall (μέσα στο Σεπτέμβρη θα έχουμε εξελίξεις στη Βουλή στο θέμα αυτό), έχουν κινητοποιηθεί δήμοι, κάτοικοι, αθλητικά σωματεία.
Ανά την Ελλάδα, το θέμα της αδειοδότησης γηπέδων έχει γίνει θρίλερ, ήδη ο νομός Σάμου μετράει μια χρονιά χωρίς πρωτάθλημα ποδοσφαίρου.
Ήδη οι αλλαγές στο δικαίωμα στην άθληση είναι ορατές. Από το «συνοικιακό αθλητισμό» της δεκαετίας το 70 (και παλαιότερα βεβαίως), όπου κάθε περιοχή είχε αθλητικά σωματεία με μαζική συμμετοχή γηγενών αθλητών, φτάσαμε στα ιδιωτικά γυμναστήρια (τα απλά για τους πολίτες και τα λεγόμενα «σιδεράδικα» για τους «επαγγελματίες» μπράβους, αστυνομικούς, κλπ) και σε πληθώρα γηπέδων 5Χ5 με αντίτιμο για δικαίωμα συμμετοχής.
Συνεπώς καλές από άποψη θεάματος οι μεγάλες διοργανώσεις, αλλά ο αθλητισμός ξεκινάει από τα βασικά, από την ύπαρξη αθλητικών χώρων ελεύθερης πρόσβασης σε κάθε πολίτη, από τη στήριξη των ερασιτεχνικών σωματείων, ακολούθως στα επαγγελματικά επίπεδα από το σεβασμό στους επαγγελματίες – εργαζόμενους του χώρου (οι χαριστικές ρυθμίσεις σε ΠΑΕ αποτελούν σκάνδαλα, όταν το κράτος κυνηγάει μέχρι εξοντώσεως τον κάθε μικρό ελευθεροεπαγγελματία και τσεκουρώνει τους συνταξιούχους) .
Και επειδή στις μέρες που ζούμε κυριαρχεί και η οικονομική διάσταση, υγιείς πολίτες (οι αθλούμενοι έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες έναντι των καναπεδάτων), σημαίνει λιγότερη αφαίμαξη στα ασφαλιστικά ταμεία, που ήδη τα αρμέγουν οι Μερκελιστές εσωτερικού και εξωτερικού και λιγότερες επαφές με ένα σύστημα υγείας, που είναι σαν την Παιδεία, στα λόγια δωρεάν, αλλά θέλει «φροντιστήριο» από τη μια και βόλτες στα ιδιωτικά τσεκαπάδικα από την άλλη και με φαρμακευτικές πολιτικές που ήδη τις έχει καταγγείλει το σύνολο των ιατρικών συλλόγων της χώρας.
Νάσος Μπράτσος
