ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ… η αλκή μες στο ζώο που οδηγεί τον ήλιο.
Ο. Ελύτης
Η αλκή, η δύναμη, η ανδρεία δηλαδή που οδήγησε κι εμάς, -εντάξει, όχι όλους μας- πιο κοντά στον ήλιο, πιο κοντά στο φως. Αναφέρομαι σε σένα Λουκάνικε για τρίτη φορά σε κείμενό μου και τελευταία
-δυστυχώς- γιατί δεν είσαι πια κοντά μας, μας άφησες για το τελευταίο σου ταξίδι στους δρόμους του ουρανού.
Ήμουν στην Ικαρία όταν έμαθα -όπως όλοι με καθυστέρηση πέντε μηνών- για τον θάνατό σου και μονολογώντας σε αποχαιρέτησα με ένα αντίο. Δεν ήταν όμως αρκετό, γιατί βλέποντάς σε ξανά σε ένα γκράφιτι με σχόλιο «τα δακρυγόνα μαζί τα φάγαμε…» μου ήρθαν εικόνες, σκέψεις, συναισθήματα. «Μαζί τα φάγαμε» κατά την γνωστή ρήση του κ. Πάγκαλου που έχουν όμως και στις δύο περιπτώσεις το ίδιο νόημα: όπως μαζί δεν τα φάγαμε τα λεφτά έτσι και μαζί δεν τα φάγαμε τα δακρυγόνα. Εύστοχο κατ’ εμέ το σχόλιο των καλλιτεχνών και μπράβο τους για την παρέμβασή τους.
Ήταν πολλοί αυτοί που κατέβηκαν στους δρόμους Λουκάνικε, πολλοί περισσότεροι όμως αυτοί που προτίμησαν την θαλπωρή του σπιτιού τους απ’ το να σταθούν πλάι σου, δίπλα μας. Όπως έλεγε και ο Ελύτης «ο καθείς και τα όπλα του». Θα μου πείτε τι σημασία έχουν όλα αυτά και τί έγινε και τί άλλαξε κλπ κλπ. Επιστρέψαμε στον μικρόκοσμό μας ίδιοι όπως ξεκινήσαμε τον αγώνα, ίσως σε κάποιους κάτι να άλλαξε μέσα τους δεν ήταν όμως αρκετό για ριζικές ανατροπές.
Ίσως και η ιστορία σου να παρουσιάστηκε από τα ΜΜΕ για παραπλάνηση του κοινού και για αποπροσανατολισμό έτσι ώστε να στρέψουν αλλού το βλέμμα τους και όχι στα πραγματικά γεγονότα και στις σκληρές μάχες που γίνονταν στο κέντρο της Αθήνας. Αποτέλεσμα του αποπροσανατολισμού ήταν και το γεγονός πως όταν κάποιος μιλούσε για όλα τα περιστατικά που είδε με τα ίδια του τα μάτια κάποιοι να του απαντούσαν: «Πολύ ωραίο το μυθιστόρημά σου»!!! Αλλά ακόμα και έτσι να ήταν, δεν άκουσα και κανέναν να λέει βλέποντάς σε στις ειδήσεις: «Βρε αυτός αγωνίζεται καλύτερα από εμάς, για εμάς, χωρίς εμάς και άντε σήκω από τον καναπέ να αγωνιστούμε και εμείς». Σίγουρα ήσουν πηγή έμπνευσης για πολλούς, σίγουρα και για μένα, έφαγες πολύ χημικό και ταλαιπώρησες την υγεία σου φεύγοντας νωρίς. Έγινες εξώφυλλο, τραγούδι, ποίημα, γκράφιτι, είδηση, επιγραφή σε μαγαζί, τι άλλο να ζητήσει κανείς από τη «σκυλίσια» ζωή του; Ναι βρε, το ξέρω δεν το έκανες για να κερδίσεις την αθανασία, ήσουν εκεί γιατί το έλεγε η καρδιά σου και ας έτρωγες κατάΜΑΤα τις κλωτσιές σου. Δεν ήσουν εκεί ως ένα riot dog, μια μασκότ όπως ήθελαν να σε παρουσιάσουν τα κανάλια, αλλά έγινες (για κάποιους) σύμβολο θέλησης για αγώνα κι ελευθερία.
Καλό ταξίδι Λουκάνικε. Να ξέρεις πως υπάρχουν ακόμα σύντροφοί σου που εμπνέονται από σένα. Η ζωή συνεχίζεται, με το μνημόνιο, τα χαράτσια, τις μειώσεις, την ανεργία, τη μετανάστευση. Είναι ακόμα καλοκαίρι σ’ αυτόν τον ευλογημένο τόπο και ας δείχνει το ημερολόγιο φθινόπωρο. Απ’ τις ανοιχτές μπαλκονόπορτες ακούγεται το σήμα των ειδήσεων και στο βάθος οι καναπέδες που τρίζουν από την αδιαφορία και την παραίτηση.
Σταύρος Τσιμπίδης
