Γράφτηκε από την Πέννυ Γέρου
Δίνει στο κοινό της Αθήνας ένα μεγάλο καλοκαιρινό ραντεβού στην Τεχνόπολη (Τρίτη 16 Ιουλίου), τάζοντάς μας λαϊκοδημοτικούς ρυθμούς και τραγούδια για το ανέφικτο. Με αυτήν την αφορμή, συζητήσαμε για τα προπύργια, την αισθητική και τις πρόσφατες εκλογές…
Έκλεισε ένας ακόμα χειμώνας με συναυλίες στην ηπειρωτική και νησιωτική Ελλάδα, αλλά και στην Κύπρο. Ποιος είναι ο απολογισμός σου από τη φετινή σεζόν; Και τι σχέδια έχεις μετά την καλοκαιρινή περιοδεία, η οποία είναι ήδη σε εξέλιξη;
Έχω μετακομίσει στην Αμοργό τα τελευταία 3 χρόνια και φεύγω για να παίξουμε μουσικούλα… Τα στριμώχνω κάπως όλα μαζί για να τα καταφέρω 🙂 Τον χειμώνα έκανα πολύ συγκεκριμένα live –όπως πάντα, κάπως– αλλά είμαι πολύ χαρούμενη. Θες λίγο τα συννεφάκια με video από τα νησιά, θες τα 10 χρόνια που παίζω και τα δικά μου τραγούδια και ντρέπομαι ακόμα, με ομορφιές μέσα και δυσκολίες έξω;
Δεν ξέρω… Ένιωσα πολύ όμορφα φέτος. Η καλοκαιρινή περιοδεία είναι τόσο απαιτητική, ώστε προσπαθώ να μείνω focus σε αυτό και μόνο. Γενικά δεν κάνω σχέδια μεσούσης περιοδείας. Όμως φέτος σκέφτομαι να φτιάξω έναν δίσκο με βλάχικα τραγούδια, τη μητρική μου γλώσσα, η οποία χάνεται μέσα στα χρόνια για πολλούς λόγους. Έχω στο κεφάλι μου μέσα έναν ήχο που μακάρι να αποτυπωθεί. Αυτό σαν σχέδιο, τίποτε άλλο προς το παρόν.
Είναι Σάββατο 6 Ιουλίου, μία ημέρα πριν τις εθνικές εκλογές και γράφω αυτήν την ερώτηση. Ωστόσο θα ήθελα να μου περιγράψεις πώς ξυπνάς τη Δευτέρα, 8 Ιουλίου, γνωρίζοντας πλέον τα αποτελέσματα της κάλπης. Ποιες είναι οι σκέψεις και τα συναισθήματά σου;
Δευτέρα 8 Ιουλίου ξυπνάω όπως ξυπνάω κάθε μέρα. Καμία διαφορά. Είναι όλα τόσο μπάχαλο, όλα τα χρόνια, που με μαθηματική ακρίβεια πάλι τρέλα θα γίνει. Προσπαθώ στην προσωπική μου ζωή να κάνω οτιδήποτε μπορώ για να αλλάξει κάτι ή να βοηθήσω, χωρίς να περιμένω από οιονδήποτε κρατικό μηχανισμό. Μου μυρίζει μπαρούτι, πάντως…
Και οι τρεις προσωπικοί σου δίσκοι φέρουν ως τίτλους βλάχικες λέξεις:Varligali (πέρα-δώθε), Muma (μητέρα-μητέρα φύση) και Nuka (καρυδιά). Τι σημαίνει για εσένα αυτή η συνέπεια στην τιτλοφόρηση και η σύνδεσή της με την καταγωγή σου; Ποιος θα έλεγες ότι είναι ο κοινός τους παρονομαστής, πέρα από την προέλευση των ονομάτων τους;
Απ’ την αρχή, χωρίς να το σκεφτώ, τιτλοφόρησα και θα τιτλοφορώ όλες μου τις μουσικές παραγωγές στα βλάχικα. Εντελώς αυθόρμητα. Σίγουρα παίζει ρόλο η αγάπη μου για τη γλώσσα αυτή, η ανάγκη να μη χαθεί όπως όλα στο αδυσώπητο πέρας του χρόνου.
Ακούγοντας το τραγούδι “Πούλα” από τον πρόσφατό σου δίσκο Nuka(2018), αναρωτιέμαι ποιο είναι αλήθεια το τελευταίο «προπύργιο» της Ματούλας Ζαμάνη. Ποια στοιχεία/αξίες προστατεύεις πάση θυσία στον καλλιτεχνικό και στον προσωπικό σου χώρο;
Αρχικά, τελευταίο προπύργιο αυτή τη στιγμή είναι το σπίτι μου στην Αμοργό, εκεί στο πουθενά όπου βρίσκεται. Προπύργιο για μένα είναι η οικογένειά μου, οι φίλοι μου, τα σκυλιά μου, η φύση, η αγνότητα, η ευγένεια, ο Έρωτας και η αληθινή αγάπη. Πολεμάμε καθημερινά για όλα αυτά, είτε το γνωρίζουμε, είτε όχι.
Το “Πούλα” γράφτηκε ένα απόγευμα που έκανα βόλτα σ’ ένα πολύ αγαπημένο νησί, στο οποίο πηγαίνω τριακόσια χρόνια, και είδα ξαφνικά «πωλείται» παντού. Γενικά δεν έχω ξεπουληθεί ποτέ, χωρίς να ξέρω αυτό πού θα με βγάλει· αλλά, αν το κάνω, σίγουρα δεν θα το αντέξω. Λειτουργώ πολύ με το συναίσθημα και το ένστικτο και αυτό είναι ευλογία και βάσανο μαζί… Σίγουρα πληρώνω κάπου ένα τίμημα, μάλλον όμως προς το παρόν το αντέχω. Στην προσωπική μου ζωή είμαι εντελώς φλώρος, άμπαλη 🙂
Ελπίζω να σας κάλυψα.
Ποια είναι η “Γιαννούλα Η Κουλουρού” και υπό ποιες συνθήκες αισθάνθηκες ότι η ιστορία της μπορεί να μιλήσει στο τώρα; Τι θα είχες να πεις στη Γιαννούλα του τότε, αλλά και στην όποια «Γιαννούλα» του σήμερα;
Η Γιαννούλα η κουλουρού, ήρθε και με βρήκε τυχαία ένα χειμωνιάτικο μεσημέρι, πέρυσι τον Γενάρη στην Καλαμαριά. Μόλις διάβασα την ιστορία, συγκλονίστηκα· πήρα την κιθάρα, έγραψα κατευθείαν και ενορχήστρωσα το τραγούδι. Βασικά ένιωθα ότι κάποιος άλλος είναι μέσα μου και το γράφει. Ήταν όλο σκληρό και μαγικό μαζί.
Η ιστορία αυτή θα μιλάει για πάντα σε όλες τις Γιαννούλες, στους Γιακουμάκηδες των οποίων έγινε γνωστή η ιστορία τους, αλλά και σε όσους καθημερινά υπόκεινται σε αυτό το άθλιο βάσανο του bullying. Προσωπικά αηδιάζω με τέτοιες χειριστικές συμπεριφορές του έτσι για πλάκα και μετά κότα όλοι. Τη Γιαννούλα θα την έπαιρνα μια τεράστια αγκαλιά και θα την άφηνα να μου μιλήσει αυτή.
Νιώθω πολύ «λίγη» μέσα σε αυτή τη συνθήκη. Μακάρι το τραγούδι να βοηθήσει, να απελευθερώσει κάποιον. Να μιλάμε πρέπει σ’ αυτό, σε όλα. Και όχι να κρυβόμαστε και να το βουλώνουμε. «Φτου ξελευθερία» για όλους θα είναι –και το οφείλουμε.
Άκουσα πρώτη φορά την “Ικαρία” σε ένα live σου, περίπου 2-3 χρόνια πριν, και στα τέλη του 2018 κυκλοφόρησε επιτέλους με το Nuka. Ποια είναι η διαδικασία που ακολουθείς για να διαλέξεις εν τέλει τα κομμάτια ενός δίσκου; Ποια η ζύμωση που απαιτείται κατά τη γνώμη σου με ένα τραγούδι, για να το «παντρευτείς» δισκογραφικά;
Ποτέ δεν σκέφτομαι ότι παντρεύομαι ένα τραγούδι. Αν νιώθω κάτι με το κομμάτι ή μου αρέσει κάτι, το λέω κατευθείαν. Αλλιώς δεν μπορώ να το πω με τίποτα.
Η “Ικαρία” είναι μια τρελλίτσα. Γράφτηκε στο νησί! Στο κομμάτι της σύνθεσης, δεν είναι ότι έχω δα και χίλια τραγούδια στο συρτάρι. Βιωματικά επιλέγω, με το χέρι στην καρδιά. Τα ενορχηστρώνω όπως τ’ ακούω μέσα στο κεφάλι μου, τ’ ακούω γαλαξιακά, με ήχους φανταστικούς. Παίρνουν όλα διαστάσεις μέσα μου· και μετά, όταν φεύγουν από μένα, νιώθω ωραία γιατί είναι σαν χελιδόνια που πάνε να φτιάξουν τη φωλιά τους.
Στο κλείσιμο της πρόσκλησής σου για την επικείμενη συναυλία στην Τεχνόπολη (Τρίτη, 16 Ιουλίου) παραθέτεις τη φράση του Βασίλη Ραφαηλίδη από το βιβλίο Στοιχειώδης Αισθητική: «επειδή η αισθητική, είναι η ηθική του μέλλοντος». Τι σημαίνει για εσένα η φράση και ποιες προεκτάσεις βλέπεις προσωπικά σε αυτήν;
Όλα τα χρόνια που παίζω, τα δελτία Τύπου μου τελειώνουν με αυτήν τη φράση του Ραφαηλίδη. Έτσι και το κάλεσμα στην Τεχνόπολη. Τον αγαπάω βαθιά, έχω διαβάσει όλα τα βιβλία του, αλλά το συγκεκριμένο με βρίσκει στα πάντα μαζί του. Για μένα η αισθητική είναι το παν. Σε όλα. Με ποιον κοιμάσαι, με ποιον ξυπνάς, με ποιον μιλάς, με ποιον γελάς, με τι ονειρεύεσαι, τι τρως –και έχω χιλιάδες ακόμα προτάσεις. Είναι ηθική η αισθητική, όντως.
Θες να μας πεις για τις γοργόνες που θα είναι μαζί σου στη συγκεκριμένη συναυλία; Τι υπόσχεται αυτή η συνάντηση στη ζεστή Αθήνα;
Οι γοργόνες ή οι μυστικοί φρουροί που χρόνια αναφέρω, είναι οι άνθρωποι που είναι μαζί μου και πάνω και πίσω απ’ τη σκηνή. Γιατί και εκεί γίνεται σφαγή. Είναι πολύς κόσμος σε αυτό. Που το αγκαλιάζει και το φροντίζει. Οι περισσότεροι είναι μαζί μου χρόνια.
Με τον ηχολήπτη μου, τον Μήτσι, είμαι για γάμο μάλλον –κλείσαμε 10 χρόνια, αισίως! Η Μαρία Δακανάλη, γοργόνα κι εκείνη, πολλά χιλιόμετρα μαζί. Και προστίθενται κι άλλοι. Είμαστε φίλοι, δεν είμαστε συνεργάτες. Υπάρχουν και γοργόνες ηχητικοί δορυφόροι: με άλλους ταιριάζουμε, με άλλους όχι. Όλοι, όμως, όλα τα χρόνια, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων, πρόσφεραν απλόχερα το κατιτίς τους.
Στο συγκεκριμένο επίσης live στην Τεχνόπολη, πέρα απ’ τον Νίκο Ανγκούση που θα γοργονίσει μαζί μας με το κλαρίνο, έχω την τιμή να είναι και ο καλύτερός μου φίλος Σπύρος Μοσχούτης, με την αισθητική του, την αγάπη του και τα μπλιμπλίκια του· ένας κομβικός άνθρωπος για μένα, τόσο στον τρόπο σκέψης και μουσικής έκφρασης, όσο και αδελφός μου στη ζωή. Ο Σπύρος και ο Θανάσης είναι ζωτικά μου όργανα.
Και κάπως συγκινούμαι, γιατί η Τεχνόπολη έχει όλα αυτά μέσα, άλλα τόσα που σκέφτομαι και νιώθω και δεν λέω και όλα θα ταξιδέψουν στους ανθρώπους που θα βρεθούν εκεί στις 16 του μήνα κι έπειτα θα πετάξουν σαν πουλιά πάνω απ’ το κεφάλι μας.
Αναδημοσίευση από : https://www.avopolis.gr
