Η μουσική, εξημερώνει, καλλιεργεί και ενώνει τους ανθρώπους. Αυτή την ένωση, την αισθανθήκαμε με τη Λαϊκή Ορχήστρα Ικαρίας στις τρείς συναυλίες που πραγματοποίησαν.
Τριάντα οργανοπαίχτες, μπουζούκια, ακορντεόν, κιθάρες, βιολιά, κοντραμπάσο, μεταλλόφωνο, φλάουτο και είκοσι φωνές , όλοι υπό την καθοδήγηση του μεγάλου μαέστρου Μανώλη Πάππου και της εξαιρετικής τραγουδίστριας Μαρίας Φασουλάκη, μας παρουσίασαν τραγούδια από το προπολεμικό και μεταπολεμικό ρεμπέτικο. Αγαπημένες μελωδίες, τραγούδια βγάλμενα μέσα από τον πόνο, τη χαρά, μας “πήραν το χέρι” και μας ταξίδεψαν.
Οι πρόβες της ορχήστρας πραγματοποιούνταν όλο το χειμώνα στην αίθουσα του Πολιτιστικού Συλλόγου Κάμπου και έγιναν τρεις συναυλίες, στον Κάμπο, στο ανοιχτό θέατρο της θεατρικής ομάδας Duende στα Μανδριά και στα Θέρμα.
Η Δέσποινα Σιμάκη ανάμεσα στα τραγούδια, αφηγούταν ικαριακές ιστορίες και κείμενα, συσχετισμένα με τα μουσικά κομμάτια, κείμενα της ίδιας και του Γιώργου Καττέ. Υπήρχε κουτί οικονομικής στήριξης για να καλυφθούν ανάγκες της Μονάδας Φροντίδας Ηλικιωμένων του Δήμου Ικαρίας.
Η ζωντανή μετάδοση της Ικαριακής Ραδιοφωνίας
Μια κενή καρέκλα υπήρχε ανάμεσα στους μουσικούς, η καρέκλα που θα καθόταν ο Γιάννης Κεφάλας, εμπνευστής της Λαϊκής Ορχήστρας Ικαρίας, που μας άφησε απροσδόκητα νωρίς, η οποία συμβόλιζε το φυσικό αλλά όχι πνευματικό κενό της απουσίας του. Η Λαϊκή Ορχήστρα πρόσφερε ένα συμβολικό δώρο στην οικογένειά του.
Πόσο ανάγκη έχουμε την μουσική, μας ξεδιψά και μας φροντίζει μετά από κάθε μάχη με τα “θεριά”….
Για τον Γιάννη, η Λαϊκή Ορχήστρα αφιέρωσε κάθε νότα, κάθε συγχωρδία, κάθε τριφωνία της συναυλίας και απαγγέλθηκε το ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη “Αλλά τα βράδια”
Και να που φτάσαμε εδώ
Χωρίς αποσκευές
Μα μ’ ένα τόσο ωραίο φεγγάρι.
Και εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο
φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες
ούτε ένα κεφάλαιο να γράψεις ακόμα.
Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο
ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος.
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη…
Βέβαια αγάπησε
τα ιδανικά της ανθρωπότητας,
αλλά τα πουλιά
πετούσαν πιο πέρα.
Σκληρός, άκαρδος κόσμος,
που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα
πάνω απ’ το δέντρο που βρέχεται.
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη…
Ύστερα ανακάλυψαν την πυξίδα
για να πεθαίνουν κι αλλού
και την απληστία
για να μένουν νεκροί για πάντα.
Αλλά καθώς βραδιάζει
ένα φλάουτο κάπου
ή ένα άστρο συνηγορεί
για όλη την ανθρωπότητα.
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη…
Καθώς μένω στο δωμάτιο μου,
μου ’ρχονται άξαφνα φαεινές ιδέες.
Φοράω το σακάκι του πατέρα
κι έτσι είμαστε δυο,
κι αν κάποτε μ’ άκουσαν να γαβγίζω
ήταν για να δώσω
έναν αέρα εξοχής στο δωμάτιο.
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη…
Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη
μ’ ένα άστρο ή μ’ ένα γιασεμί
σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει
παίρνει το μέρος των φτωχών.
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη!
Δως μου το χέρι σου…
Δως μου το χέρι σου…
