Ικαρία. Άλλο ένα νησί της παραμεθορίου παραδομένο στον καιρό, στην εγκατάλειψη του κράτους και φυσικά στα απαλά και αδούλευτα χέρια των εφοπλιστών.
Πολιτισμός. Μια έννοια που φυσικά στα τόσα προβλήματα φαίνεται ουτοπία. Σε ένα νησί των δέκα χιλιάδων ψυχών ο πολιτισμός θα μπορούσε να είναι μια μορφή πίεσης, διεκδικήσεων και δημιουργίας. Σε τούτο τον τόπο δεν χρειάζεται στο όνομα του πολιτισμού να φέρεις υπέρλαμπρα άστρα του τραγουδιού για μια συναυλία σε ένα κοινό ιθαγενών με τζάμπα ένα σουβλάκι ή ένα ηθοποιό του οποίου η ερμηνεία θα συγκλονίσει τα αισθήματα των ευαίσθητων σε ένα φεγγάρι αυγουστιάτικο. Ο πολιτισμός θέλει άλλα πράγματα, θέλει βοήθεια και υποδομές από το κράτος σε κτιριακές εγκαταστάσεις, θέλει συλλογική αξιοποίηση του πλούτου μας, ένα δημοτικό σινεμά λόγου χάρη, δασκάλους μουσικής και θεάτρου, και φυσικά να καλύψεις τις ανάγκες για δημιουργία στους ντόπιους.
Αυτοί πρέπει να συμμετέχουν πρώτοι. Νέοι και νέες, πιο μεγάλοι και μεγάλες ηλικιακά, να ασχολούνται με καλλιτεχνικές δραστηριότητες μέσω της συμμετοχής, της συλλογικότητας, δημιουργώντας πολιτισμό, κάνεις τον λαό σε μια ακριτική περιοχή να αναβιώνει έθιμα ή να τα συνεχίζει να κάνει συναυλίες με μουσικούς από τον ίδιο τόπο, οι καλλιτέχνες να είναι ίσοι παντού μέσω της ενασχόλησης τους. Να μην ξεχωρίζεις με άλλα λόγια έναν παχουλά πληρωμένο ηθοποιό μιας σαπουνόπερας από τον συγχωριανό σου που το πρωί πάει στο μεροκάματο ή μιας συγχωριανής σου που το πρωί μπορεί να σερβίρει καφέδες και το απόγευμα να κάνει θεατρικό παιχνίδι στα μικρά παιδιά του χωριού σου.
Πολιτισμός είναι η συμμετοχή, η συλλογικότητα, η ανάγκη σου για βοήθεια και αλληλοϋποστήριξη μέσω των τεχνών και της καθημερινότητας, να δημιουργείς, καθημερινά αγωνιζόμενος για ένα καλύτερο αύριο.
Δεν αναπνέει αυτός ο τόπος. Δεν αναπνέει γιατί συνολικά οι πολιτικές που προωθούνται στο όνομα της «εξυγίανσης», του «εκσυγχρονισμού» και της «ανάπτυξης», σε μια νύχτα κλείνουν την ΕΡΤ. Έτσι λοιπόν σε μια νύχτα χιλιάδες εργαζόμενοι βγαίνουν στον δρόμο γιατί ο πολιτισμός έγινε εμπόρευμα, έτσι λοιπόν δεν χρηματοδοτεί το κράτος ένα ντοκιμαντέρ για την μουσικοχορευτική παράδοση λόγου χάρη στο βορειοανατολικό αιγαίο, μόνο δίνει χιλιάδες ευρώ σε μια εκπομπή του Σαββάτου για να δείξει άλλους να τρώνε και να πίνουν τραγουδώντας, ενίοτε ένα ηπειρώτικο ή ένα νησιώτικο τραγούδι έτσι για να μην ξεχνάμε και την παράδοση.
Σαν τοπική (αυτο)διοίκηση σεβόμενη την κυβερνητική πολιτική διοργανώνεις μια συναυλία με έναν μεγάλο τραγουδιστή και λες καθάρισα και με τον πολιτισμό, είμαι παρών. Και ας είναι και μια συναυλία μπιμπελό με τις πολιτιστικές ανησυχίες κάποιων, και του χρόνου θα βρίσκεις λίγους κακοπληρωμένους ηθοποιούς με μπλοκάκια να σου παίξουν μια Αντιγόνη.
Αυτόν τον πολιτισμό θέλει η κυβέρνηση (η μάλλον η αστική τάξη) να τον φας σαν παγωτό περιμένοντας όλον τον χειμώνα μπας και ξεχάσεις για λίγο την πείνα σου.
Αυτόν τον πολιτισμό και αυτό το σύστημα των λίγων, σκεπτόμενοι πολιτικά θα πάμε να αντιπαλέψουμε σε αυτήν την τριπλή εκλογική αναμέτρηση στηρίζοντας την Λαϊκή Συσπείρωση και το ΚΚΕ.
Αυτό το σύστημα οργανωμένοι θα αντιπαλεύουμε κάθε πρωί που θα ξυπνάμε.
ΓΙΑΤΙ ΟΣΟ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΣΚΕΠΤΟΜΑΣΤΕ
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑΞΙΚΟΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΝΙΚΗ.
Ισίδωρος Λιάρης
Εργάτης και ερασιτέχνης (με την αρχική έννοια της λέξης) μουσικός
υποψήφιος με την Λαϊκή Συσπείρωση Ικαρίας
