Μία Ικαριώτισσα μέρος της μεγάλης ιστορίας του Θεσσαλικού
Όμως όταν ο χρόνος γυρνάει πίσω έρχεται πρώτα στο μυαλό το Θεσσαλικό Θέατρο στη Νέα Υόρκη με τη Μήδειας Μπούρκα και τη διάκριση που πήρε, το Θεσσαλικό Θέατρο στο Ανόι του Βιετνάμ με Το χώμα βάφτηκε κόκκινο και τα πέντε βραβεία με τα οποία γύρισε στη Λάρισα, Οι Γριές που μαζεύουν την τσουκνίδα, υποψήφιες για βραβείο από την Ένωση Κριτικών Θεάτρου και Παραστατικών Τεχνών που ταξίδεψαν στη Θεσσαλία αλλά και την Αθήνα δίνοντας ένα παράδειγμα του πώς παράγεται μεγάλη τέχνη από τα υλικά του τόπου μας, η παράσταση τα Αγάλματα Περιμένουν στο Πύθιο Ελασσόνας με ένα κοινό που επικοινώνησε με χάρη μ’ αυτό το απαιτητικό έργο, το Fu*k Strindberg στη Θεσσαλονίκη, η Αμάλ από τη Συρία στη Λάρισα, η πρεμιέρα του Υπαλλήλου στις φυλακές της Λάρισας, η πρώτη παρουσία των «Εν Δυνάμει» στη Λάρισα με τον Άνθρωπο Ανεμιστήρα ή πώς να ντύσετε έναν ελέφαντα από την εκπληκτική ομάδα που κάνει θέατρο (και) με ηθοποιούς με αναπηρία, ο Μολιέρος από την ομάδα κωφών «Τρελά χρώματα», η συμμετοχή στις Ημέρες Μνήμης του Ολοκαυτώματος σε συνεργασία με την Ισραηλιτική Κοινότητα της Λάρισας… δεν γίνεται να βάλεις τελεία.
Το Θεσσαλικό Θέατρο μπήκε για πρώτη φορά στο Διεθνές Δίκτυο Αρχαίου Δράματος, με ξεχωριστή προγραμματική σύμβαση με το ΥΠΠΟ, ενισχύοντας την εικόνα της πόλης ως χώρου ανάπτυξης του Αρχαίου Δράματος με αναφορά στα δύο Αρχαία Θέατρα και υποστήριξε το διεθνή του χαρακτήρα φιλοξενώντας φοιτητές από το Πανεπιστήμιο του Λονδίνου.
Παρά τον άκομψο τρόπο που κόπηκε η Μήδειας Μπούρκα από το Α’ Αρχαίο Θέατρο, η Κυριακή Σπανού δεν έπαψε να υποστηρίζει την ιδέα ότι η κληρονομιά του Αρχαίου Δράματος για να μείνει ενεργή οφείλει να συνδέεται με το σύγχρονο πολιτισμό, με τα έργα που εμπνέονται από αυτή τη μεγάλη παράδοση και γι΄αυτό είχε ξεκινήσει την πρωτοβουλία στα Τοπία του Αρχαίου Δράματος σε συνεργασία με τη Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, γιατί η γνώση και η αγάπη των Λαρισαίων για το αρχαίο δράμα θα στηρίξει μακροπρόθεσμα μεγάλα καλλιτεχνικά γεγονότα με άξονα το Α’ Αρχαίο Θέατρο.
Στην ίδια γραμμή ήταν και η πρωτοβουλία για Το Θεσσαλικό Θέατρο σε Αρχαιολογικούς Χώρους σε συνεργασία με την Εφορεία Αρχαιοτήτων Λάρισας.
Ναι, η πανδημία ήταν μια πολύ δύσκολη συνθήκη, αλλά η Κυριακή Σπανού κράτησε το θέατρο ανοιχτό με τα θεατρικά ραδιοφωνικά έργα στο Δημοτικό Ραδιόφωνο, κάπου 14 νεοελληνικά ραδιοφωνικά έργα δημιουργήθηκαν δίνοντας εργασιακή ανάσα τους ηθοποιούς του Θεσσαλικού, που έχασαν τη δουλειά τους λόγω της πανδημίας. Ραδιόφωνο, επί δύο με την ενημερωτική εκπομπή Πάμε Θεσσαλικό δίπλα στο Θεσσαλικό Radio Plays.
«Νομίζω ότι χαίρομαι πολύ με την κοινότητα των καλλιτεχνών που δημιουργήθηκε στο Θεσσαλικό, ο Σάββας Στρούμπος με τις εξαιρετικές παραστάσεις του, οι σπουδαίοι Λαρισαίοι καλλιτέχνες που το φώτισαν με τη δουλειά τους, όπως η Αλεξάνδρα Καζάζου, η Ιώ Βουλγαράκη, ο Αλέξανδρος Κτιστάκης, ο Αλέξανδρος Μπαλαμώτης, ο Δημήτρης Ι. Τσουμάνης, ο Ευριπίδης Μπέκος, η Κωνσταντίνα Μαρδίκη, η Αναστασία Μπρουζιώτη, η πρωτοεμφανιζόμενη Χάρις Λούπα με την υπέροχη φωνή, η Δήμητρα Καραγιώργου που πρωταγωνίστησε ως Μέλια στο Καπλάνι της Βιτρίνας, η Νάνσυ Σπετσιώτη, ο Κώστας Λαμπρούλης, η Δήμητρα Εξάρχου, η Ελένη Ψύρρα, η Ρούλα Καραφέρη, η Μάχη Αγγελούλη, η Σοφία Γουργουλιάνη, ο Φίλιπππος Ζούκας, η Ειρήνη Ζγούρη, η Θεοδώρα Μουκούλη, η Ειρήνη Γκότση, η Μυρσίνη Μαργαρίτη, ο Θανάσης Δόβρης, ο Γιάννης Χατζηαντωνίου, ο Χρίστος Κτιστάκης, ο Αλέξανδρος Ευθυμιόπουλος, ο Δημήτρης Βάλλας, η Μαρία Παπουτσή και η Ανδρονίκη Τσαγκαράκου οι βοηθοί μου και βέβαια όλοι οι ηθοποιοί και καλλιτεχνικοί συνεργάτες του Θεσσαλικού», αναφέρει η ίδια.
Πώς να μην συγκινηθούν στο Ανόι του Βιετνάμ από την εμβληματική παράσταση Το Χώμα βάφτηκε Κόκκινο που σκηνοθέτησε η Κυριακή Σπανού, που έφερε τα βιώματα της Θεσσαλίας στην άλλη άκρη της Ασίας. Αν και η αγαπημένη παράσταση, είναι Ο Καλός άνθρωπος του Σετσουάν του Μπέρτολτ Μπρεχτ μαζί με τα τολμηρά Τα Αγάλματα Περιμένουν που παίχτηκαν στο Ηρώδειο, κάτω από τη σκιά της Ακρόπολης. Παραστάσεις που συζητήθηκαν, ανησύχησαν, έλαμψαν, γιατί όπως λέει και ο μεγάλος σκηνοθέτης Βσέβολντ Μέγιερχολντ, αν μια παράσταση αρέσει σε όλους να ανησυχείτε, αν δεν αρέσει σε κανέναν πάλι να ανησυχείτε, η τέχνη είναι για να δημιουργεί συζητήσεις, διαφωνίες, συμφωνίες και να είναι παρούσα στη ζωή των θεατών.
Ξεχωριστή θέση έχουν τα Θεσσαλικά έργα, Το Χώμα βάφτηκε Κόκκινο, η επιθεώρηση Ό,τι Θυμάμαι χαίρομαι, Η Πόλις του Μάκη Λαχανά, Οι Γριές που μαζεύουν την τσουκνίδα του Κωσταντίνου Ντέλλα που διαμορφώνουν ένα νήμα μέσα στο ρεπερτόριο του θεάτρου που συνδιαλέγεται με την ανεξάντλητη τοπική ιστορία.
Κατά το Τί ζητούσες στη Λάρισα, σύ ένας Υδραίος που λέει ο Εγγονόπουλος, Τί ζητούσε μια Ικαριώτισσα στη Λάρισα…
Μα να γίνει μέρος της μεγάλης ιστορίας του Θεσσαλικού Θεάτρου
Πηγή: https://www.prosopa.net
