Του Μενέλαου Κατσαμπέλα
Η ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑ ΤΟΥ Θ.Θ ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΕ ΣΕ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΟ ΚΑΙΡΟ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ
«Έχει χαθεί η αξιοπιστία του θεάτρου και η εμπιστοσύνη του κοινού. Στην περιφέρεια είμαστε πιο κοντά με το κοινό γιατί λειτουργεί το από στόμα σε στόμα, στην Αθήνα όμως αντανακλώνται όλες οι μεγάλες ασθένειες του χώρου που αφορούν στο εργασιακό μέλλον των ανθρώπων, την ποιότητα του προϊόντος ή την εξωστρέφεια»
Το Θέατρο ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟΥ και ο καλλιτεχνικός του υπεύθυνος Νίκος Καμτσής διοργάνωσε κατά τη διάρκεια αυτών των δύσκολων καιρών που τα θέατρα είναι κλειστά μια σειρά διαδικτυακών συζητήσεων, που τις ονόμασε «Συναντήσεις με αξιοσημείωτους ανθρώπους».
Σε αυτές τις συναντήσεις πήραν μέρος σημαντικές προσωπικότητες της καλλιτεχνικής ζωής του τόπου, από τον Διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, Δημήτρη Λιγνάδη και τον Βασίλη Παπαβασιλείου, μέχρι τον καθηγητή του ΜΙΤ Κωνσταντίνο Δασκαλάκη και τον Γιώργο Κιμούλη.
Η συνάντηση της 21ης Ιουνίου ήταν αφιερωμένη στα Δημοτικά Θέατρα και πήραν μέρος 5 Καλλιτεχνικοί Διευθυντές, μεταξύ των οποίων και η Καλλιτεχνική Διευθύντρια του Θεσσαλικού Θεάτρου κα Κυριακή Σπανού.
Το ξέσπασμα της πανδημίας και η καραντίνα
Αναφερόμενη στο πως βίωσε η ίδια και οι συνεργάτες της το ξέσπασμα της πανδημίας και της καραντίνας, η Κυριακή Σπανού σημείωσε ότι «ήμασταν έτοιμοι σε δύο μέρες να κάνουμε την πρεμιέρα της Πειραματικής μας Σκηνής, και σταματήσαμε. Αυτό που τόσα χρόνια το λέμε θεωρητικά, ότι το θέατρο είναι μια τέχνη ευάλωτη, μια τέχνη της στιγμής, μια τέχνη θνητή, για πρώτη φορά το έζησα τόσο καθαρά. Έρχεται κάτι που μπορεί να σε σταματήσει βίαια και να σε αποκόψει από αυτό που κάνεις. Ήταν όμως τόσο τεράστια αυτή η εμπειρία που αισθάνθηκα να με συνδέει πάλι με την κοινή μας μοίρα. Ιδέες και συναισθήματα που διαπραγματευόμαστε στα έργα που ανεβάζουμε, συνειδητοποιήσαμε ότι δεν συμβαίνουν κάπου αλλού. Δημιουργήθηκε μια ενσυναίσθηση με ανθρώπους που σε μια στιγμή καταστρέφεται η ζωή τους… μια υπενθύμιση της φθαρτότητάς μας. Η συμπόνια είναι μεγάλο πράγμα που λέει και ο Μπύχνερ. Υπαρξιακά, είναι μια «πολυτέλεια να βαφτιστείς» ξανά από τις πηγές από τις οποίες αντλείς δυνάμεις για να κάνεις αυτή την τέχνη.
Άλλοι άνθρωποι υπέφεραν πολύ περισσότερο, αγωνίζονταν
καθημερινά, βίωσαν μεγάλες απώλειες… Μοιραζόμαστε μια κοινή μοίρα που ανά πάσα στιγμή έρχεται και σε βρίσκει απροετοίμαστο, θνητό, φθαρτό και ανέτοιμο».
Συνεχίζοντας, η κα Σπανού τόνισε ότι «από την άλλη, όπως με την Υγεία, φάνηκε η δύναμη της δημόσιας – κρατικής υποστήριξης της τέχνης. Στο Θεσσαλικό είχαμε την πολυτέλεια να κρατήσουμε τα συμβόλαια των ανθρώπων μέχρι τη λήξη τους, δεν κάναμε καμία αναστολή εργασίας, τηρήσαμε όλες τις υποχρεώσεις που είχαμε αναλάβει, ακριβώς επειδή στηριζόμαστε από έναν δημόσιο χώρο, βασικά τον δήμο μας και το υπουργείο. Σε στιγμές εκτάκτου ανάγκης η τέχνη πρέπει να στέκεται όρθια και να κρατάει ζωντανούς τους καλλιτέχνες που είναι η παραγωγική της δύναμη και αυτό γίνεται μόνο με κρατική υποστήριξη. Κρατήσαμε τη διοίκηση ανοιχτή, βγάλαμε παραστάσεις online που πήγαν καταπληκτικά, μάθαμε ότι πρέπει να γίνουμε καλύτεροι στην ποιότητα του προϊόντος που δίνουμε στον κόσμο διαδικτυακά. Πρέπει να γίνουμε καλύτεροι και να δίνουμε αξία σε αυτή τη σχέση με το κοινό που είδαμε πόσο πολύτιμη είναι».
Οι προκλήσεις της επόμενης μέρας και το on line θέατρο
Στην ίδια διαδικτυακή συζήτηση τέθηκαν ζητήματα που αφορούν στην επόμενη μέρα του ελληνικού θεάτρου και τις συνέπειες από τη χρήση live streaming και προμαγνητοσκοπημένων παραστάσεων. Σύμφωνα με την κα Σπανού, «μετά από 30 χρόνια όταν σκεφτόμαστε την καραντίνα δεν θα μας απασχολεί το δίλημμα live streaming ή ζωντανό θέατρο. Εμείς κάνουμε πάντα θέατρο και θέατρο είναι η ανάσα του άλλου και η δική μας ανάσα μαζί. Αυτό δεν θα πρέπει να το βάζουμε σε συζήτηση, αφού αφορά την καταστατική και καταγωγική μας συνθήκη. Βρεθήκαμε όμως μπροστά σε μια ακαριαία πρόκληση, όπως και άλλοι τομείς, να δούμε τί θα γίνει όταν κοπεί η επικοινωνία με το κοινό. Είναι σαν τον έρωτα, πρέπει να επικοινωνείς. Στην καραντίνα δεν είδαμε έτσι στα τυφλά live streaming παραστάσεις. Διαλέξαμε παραστάσεις για τις οποίες είχαμε ακούσει πριν ή από σπουδαίους θεατρικούς οργανισμούς που βρίσκονται μακρυά μας. Το live streaming ή το προμαγνητοσκοπημένο θέατρο είναι μια πρόκληση για την προσέγγιση ενός μεγαλύτερου κοινού και ήδη μεγάλοι οργανισμοί το έχουνε καθιερώσει ως μία παράλληλη δράση, ως τρόπο διείσδυσης σε ένα κοινό που δεν θα έρθει στο θέατρο γιατί ζει σε άλλους τόπους. Το βλέπω λοιπόν σαν κάτι συμπληρωματικό, που μπορούμε να το αναπτύξουμε, αλλά δεν απειλεί καταστατικά την ταυτότητά μας, το πρόσωπό μας που ο άλλος επιζητεί να το δει. Ένας που θα έρθει στο ζωντανό θέατρο είναι ο καλύτερος αγγελιοφόρος για ένα πιθανό live streaming».
Αναφορικά με το μέλλον του μεσαίου χώρου του θεάτρου (εκτός των δημοσίων και των εμπορικών θεάτρων) η καλλιτεχνική διευθύντρια του Θεσσαλικού επεσήμανε ότι «η κατάσταση είναι πράγματι απελπιστική, ειδικά στην Αθήνα. Πρέπει όλοι να μιλήσουμε με θάρρος, για τον πληθωρισμό παραστάσεων που απαξιώνει την ποιότητά τους και ερασιτεχνοποιεί τους εργαζόμενους. Έχουν χαθεί τα όρια και τα κριτήρια. Το κοινό μπερδεμένο πηγαίνει όπου φυσά ο άνεμος (βλέπε μόδες) χωρίς να ξέρει τι θα δει… μπαίνει, κάθεται, λέει «πού ήρθα» και φεύγει εμποδίζοντας τον επόμενο να μπει γιατί το έχουμε απογοητεύσει… Έχει χαθεί η αξιοπιστία του θεάτρου και η εμπιστοσύνη του κοινού. Στην περιφέρεια βέβαια είμαστε πιο κοντά με το κοινό μας γιατί λειτουργεί το από στόμα σε στόμα, στην Αθήνα όμως αντανακλώνται όλες οι μεγάλες ασθένειες του χώρου που αφορούν στο εργασιακό μέλλον των ανθρώπων, την ποιότητα του προϊόντος ή την εξωστρέφεια. Μπορούμε να δούμε πάλι την τέχνη μας και την ειλικρινή σχέση με το κοινό μας. Δεν είμαστε παρακλάδι της τηλεόρασης. Για να το πω αλλιώς: Έχει ανάγκη η Επίδαυρος το Just the 2of us για να γεμίσει; Αυτό εννοώ με την αξιοπιστία του θεάτρου».
Αναδημοσίευση από : https://www.larissanet.gr
