Τυγχάνει να κατάγομαι από ένα Αιγαιοπελαγίτικο νησί και τυγχάνει να έχω ταξιδέψει με όλες τις καιρικές συνθήκες το ταραγμένο σχεδόν πάντοτε Ικάριο πέλαγος. Με χειμώνα, και με Καλοκαίρι με απαγορευτικά και μη, με μπουνάτσες και με τρικυμίες, με παλιά πλοία, όπως το «Μυρτιδιώτισσα» ή το ηρωικό «Μιαούλης» αλλά και με τα νέας ναυπηγικής εξέλιξης όπως το «Μύκονος» και τα αδερφάκια του.
Προσπαθώ μέρες τώρα να κατανοήσω, ως θαλασσινή, πώς μπορεί να λειτουργήσει ένα δίχτυ μέσα στη θάλασσα, περίπου σαν αυτό που έριχνε ο μπάρμπας μου ο Νικολάκης όταν ανοιγόταν στο πέλαγος για να ψαρέψει με την «Μαιρούλα», την αγαπημένη του ψαρόβαρκα που την ταξίδευε με τα κουπιά και τραγουδώντας έβγαινε μες στα μεσάνυχτα από τον «Έλιγκα» ακολουθώντας το βόρειο μικρό αστεράκι της μεγάλης Άρκτου για σιγουριά, να μην τον πάρει ο καιρός και βρεθεί κατά της Χιος τα μέρη. Αυτό όμως το δίχτυ, απ’ ότι θυμάμαι έπιανε κεφαλάδες, λούτσους, γόπες, μπαρμπούνια, στα πιο υπέροχα και κανένα λιθρίνι, ως και αστακό!….
Ετούτο όμως το σημερινό θα πιάνει λένε ανθρώπους! Έλα Χριστέ και Κύριε λέω κι απορώ! Μόλις το άκουσα κατέφυγα για παρηγοριά πού αλλού; σε ένα τόμο της αρχαίας μας ιστορίας, ευτυχώς τα έχω τοποθετήσει σε περίοπτη θέση στην βιβλιοθήκη για να τα βρίσκω εύκολα. Ξεφυλλίζοντας που λέτε τα κεφάλαια ήταν κι ώρα προχωρημένη, στάθηκα σε εκείνη την μακρινή εποχή όπου ο Μέγας βασιλιάς των Περσών ο ξακουστός Ξέρξης, αρμενίζοντας με τα δικά του καράβια, ετοιμοπόλεμος και ξαναμμένος για εκδίκηση, εκεί που διέπλεε το βόρειο Αιγαίο απ’ έξω από του Άθω την χερσόνησο άρχισε ένας δαιμονισμένος αέρας, ο «Βαρδάρης» που λέμε σήμερα. Αχόρταγη η θάλασσα σήκωσε πελώρια κύματά καταστρέφοντας τις γέφυρες που οι μηχανικοί του έχτιζαν επί μέρες. Τι κι αν ήταν Περσικές οι κατασκευές, τι κι αν η ιδέα ήταν του Μεγάλου Βασιλέως, σιγά μην τον φοβόταν, σιγά μη και τρόμαζε τις ανατολίτικες ορδές και τα πλούτη τους, σιγά που θα υπολόγιζε το τεράστιο αξίωμά του…
Εκείνος όμως ο Υπέρτατος Άρχων, ο Πλανητάρχης της εποχής, δεν έμεινε αδιάφορος και φοβισμένος μπροστά σε αυτή την άθλια συμπεριφορά, μα καμία αναγνώριση, κανένας σεβασμός, καμία υποταγή στον Βασιλέα των Βασιλέων;
«Έτσι μου φέρθηκες, άτιμη θάλασσα! τώρα θα σου δείξω εγώ με ποιον τόλμησες να τα βάλεις»! σκέφτηκε όπως σκέφτονται ως φαίνεται όλοι οι Κυβερνήτες ή μάλλον οι περισσότεροι Κυβερνήτες του επίγειου τούτου κόσμου.
Τότε λοιπόν διέταξε να πετάξουν στη θάλασσα αλυσίδες για να την δέσουν, να τη μαστιγώσουν και να τη σημαδέψουν με καυτό σίδερο επειδή δεν υπάκουε στις διαταγές του, επειδή του φέρθηκε τόσο απαξιωτικά, επειδή τον νίκησε… ακούς εκεί; Να νικήσει τον «Α-νίκητο»! Α, επίσης αποκεφάλισε τους μηχανικούς που είχαν κατασκευάσει τις γέφυρες.
Παράλογο από έναν «ηγέτη» και «παραληρηματικό», αλλά πραγματικό ως γεγονός! Οι παραληρηματικές απειλές του Ξέρξη δυστυχώς δεν αποτελούν μια μεμονωμένη περίπτωση στην ιστορία. Ένας σημερινός «ηγέτης» επιδιώκει να φράξει την ίδια θάλασσα με κοτετσόσυρμα / δίχτυ για να εμποδίσει να έρχονται οι κυνηγημένοι και οι κατατρεγμένοι άνθρωποι από την απέναντι πλευρά… ίσως να την απειλεί κιόλας με ύβρεις και ξόρκια που επιτρέπει (η θάλασσα) να καταφθάνουν τόσοι ανεπιθύμητοι…
Πόσο αστείο είναι όλο αυτό; Κυρίως όμως πόσο επικίνδυνο και αρρωστημένο;
Αυτή είναι η απόλυτη, αναγνωρίσιμη τρέλα, είναι ο απόλυτος παραλογισμός στην άσκηση της εξουσίας. Όταν η εξουσία πέφτει σε ανίκανους, ανεπαρκείς και φλύαρους τότε όλα τα «αστεία» παίζουν να μας συμβούν! Και στο τέλος μπορεί να καταλήξουμε ένα τερατώδες ανέκδοτο, σαν τον Ξέρξη. Και μένει λίγο ακόμα να δούμε τους υπεύθυνους καβάλα στα δελφίνια να μαστιγώνουν με εθνική οργή και περηφάνια το Αιγαίο που συμμαχεί με τους «εχθρούς» …
Κλείνω το βιβλίο με θλίψη η ώρα έχει κι άλλο προχωρήσει, Δεν γελώ πια με τον Ξέρξη,
ΌΛΟΙ ΓΕΛΟΥΝ ΜΑΖΙ ΜΑΣ!!!
Χαρούλα Κ. Κοτσάνη
Φεβρουάριος 2020
