244
Πρόκειται για ένα πρόσωπο με μία μακρά πορεία στον καλλιτεχνικό χώρο, που έχει καταπιαστεί με ποικίλα θεατρικά είδη με απόλυτη επιτυχία. Η πρόσφατη του παράσταση «Η ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν πιστό» κατάφερε να αποσπάσει το πρώτο βραβείο κοινού στα Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2022.
Για το πλούσιο θεατρικό βιογραφικό του, τις σκηνοθετικές του ανησυχίες, τη θεατρική κίνηση του 2023, τις κριτικές και τα άμεσα σχέδιά του, ο Κώστας Γάκης μιλά στον Γιώργο Μπαστουνά για την Κουλτουρόσουπα.
– «Η Ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν πιστό» αποτελεί μία παράσταση, που επανέρχεται για δεύτερη χρονιά. Τι πιστεύετε ότι αγαπά το κοινό σε αυτό το έργο;
Την κοινή μας καταγωγή από τη μάνα μας τη Γη. Τότε που ήμασταν όλοι αδέρφια και το ίδιο αισθανόμασταν για κάθε ζωντανό πλάσμα πάνω στον πλανήτη.
– Τι έχετε αγαπήσει εσείς στη συγκεκριμένη παράσταση; Παραμένει ένα επίκαιρο έργο;
Ότι περισσότερο από όλα τα άλλα έργα που έχω παίξει ή σκηνοθετήσει αυτό είναι έργο ενός καλογυμνασμένου και απολύτως συντονισμένου συνόλου, μιας φυλής κυνηγημένων από τους λευκούς ιθαγενών με ξυπόλητα πόδια και ενωμένες ψυχές.
– Δεδομένης της ανάμιξής σας πέραν της σκηνοθεσίας και με τη μουσική όπως προδίδουν οι σπουδές σας, αποτελεί πάντα αυτή έναν ακρογωνιαίο λίθο της κάθε σας παράστασης; Θα επιλέγατε μία πιο αποστεωμένη μουσικά σκηνοθετική ματιά;
Φυσικά! Η πρόσφατη σκηνοθεσία μου στον “Αμπιγιέρ” είναι μια παράσταση με σημαντικά λιγότερη μουσική από τις υπόλοιπες λόγω του ύφους και των αναγκών του έργου. Έδωσα επιτέλους τόπο σε εύφορες σιωπές..
– Είστε ένας ηθοποιός και σκηνοθέτης με ένα πλούσιο βιογραφικό σε πολλές αξιόλογες δουλειές. Ποιες από αυτές θεωρείτε πως αποτελούν ορόσημο στην καριέρα σας;
Ο “Διχοτομημένος Υποκόμης”, το “Χωρίς Μουσική” και το “Από την Αντιγόνη στη Μήδεια” είναι οι δουλειές που πάντα ξεχωρίζω λόγω του ολιστικού χαρακτήρα τους, καθώς συμμετείχα σε σκηνοθεσία, μουσική σύνθεση, κείμενο, σκηνογραφία και ενσάρκωση ρόλων.
– Ένα πολυπρόσωπο έργο με αρκετή κινησιολογία αποτελεί σίγουρα μία σκηνοθετική πρόκληση. Η αλλαγή των πρωταγωνιστών στη φετινή διανομή δυσχεραίνει τα πράγματα; Ή η έτοιμη δομή προσφέρει μία πιο «εύκολη» λύση που κουμπώνει σε όποιον συμμετάσχει;
Από το 2019 ως σήμερα η παράσταση έχει αλλάξει τέσσερις φορές σύνθεση λόγω του ότι κάθε φορά κάποιοι συμπαίκτες έπρεπε να φύγουν για άλλες υποχρεώσεις(αλλαγή πόλης, σπουδές στο εξωτερικό κ.α.). Κάθε φορά με την είσοδο ενός νέου μέλους στη φυλή μας το έργο βαθαίνει αλλάζει ανασαίνει από την αρχή. Η Νατάσα Φαίη Κοσμίδου και η Ιωάννα Παπακωνσταντίνου είναι ο πυρήνας αυτής της ομάδας εδώ και τρία σχεδόν χρόνια!!
– Η παράσταση προσφέρει έναν δραματικό κεντρικό ρόλο με έντονη συναισθηματική υπόσταση. Πώς θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας; Κωμικό ή δραματικό ηθοποιό; Που κλίνει η πλάστιγγα;
Από την Κατσαρίδα που ήταν η πρώτη μου παράσταση ως σήμερα έχω δοκιμάσει και τα δύο είδη. Και στο “Σκύλο” υπάρχουν ανακουφιστικές νησίδες χιούμορ και κωμικότητας. Μου αρέσει να κινούμαι ανάμεσα στα είδη.
– Η παράστασή σας κέρδισε το πρώτο βραβείο Κοινού στα Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2022 ανάμεσα σε ενδιαφέρουσες υποψηφιότητες. Αποτελεί μία τιμητική αναγνώριση αυτής της δουλειάς;
Φυσικά!! Το κοινό της πόλης την αγκάλιασε, τα σχόλια ήταν συγκλονιστικά!! Τί πιο όμορφο αυτό για έναν δημιουργό αλλά και για έναν θίασο ο οποίος παλεύει να μεταδώσει ένα κοσμοαλλαχτικό μήνυμα για τις φυλές όλου του κόσμου που ξεριζώνονται.
– Η συγκεκριμένη παράσταση δημιουργήθηκε την σκληρή εποχή του covid και ήταν από τις πρώτες που παρουσιάστηκαν στη «νέα εποχή». Πως βλέπετε τη νέα πραγματικότητα; Θα επανέλθει το θέατρο στις πρότερες δόξες του;
Ήδη το θέατρο έχει καλύψει το χαμένο χώρο και χρόνο. Φυσικά οι πληγές της επιδημίας είναι ακόμα ανοιχτές αλλά το θέατρο ξέρει να τις ανακουφίζει με γέλια και με δάκρυα.
– Πώς αξιολογείτε την ευρύτερη θεατρική κίνηση στη χώρα μας; Είναι ανοδική, καθοδική ή στατική;
Διαθέτουμε ως χώρα μια πολυμορφική, ποικίλη σκηνή που βρίσκεται διαρκώς σε κίνηση με μεγάλη πολυχρωμία, διαφορετικότητα, αναπάντεχες στιγμές. Αυτό μόνο αισιόδοξο μου μοιάζει.
– Το κίνημα metoo αποτέλεσε ένα κομβικό σημείο για το θέατρο. Έκανε καλό στον θεατρικό χώρο αυτό το κύμα; Είχατε ανάλογη εμπειρία;
Έκανε σε πολλές περιπτώσεις καλό αλλά αδίκησε και κόσμο. Δεν είχα κάποια τέτοια εμπειρία ευτυχώς. Σημαντικό είναι ότι το metoo εκτός από το κομμάτι της κακοποίησης στους χώρους εργασίας σιγά σιγά στρέφει το βλέμμα του στο πόσο μας κακοποιεί καθημερινά αυτό το αδηφάγο σύστημα αλλά και η πολιτική εξουσία με το διαρκές φλερτ της με δικτατορικές πρακτικές όπως το ΠΔ 85
– Τι αποκομίζετε κάθε φορά που επιστρέφετε από ένα επαγγελματικό ταξίδι στο εξωτερικό και για παράδειγμα από το πρόσφατο στην Κορέα;
Κάθε συνεργασία μου σε ξένη γη με ανανεώνει. Ειδικά στα τελευταία ταξίδια μου σε Κορέα και Washington είχα τη σπάνια τύχη εκτός από παραστάσεις να ξεδιπλώσω και το εκπαιδευτικό μου κομμάτι που έχει σχέση με τα δέκα υλικά της αρχαίας τραγωδίας αλλά και με πλατφόρμες αβίαστης θεατρικής δημιουργικότητας! Το να δουλεύεις με ηθοποιούς από την Κορέα, το Μεξικό, τις Η.Π.Α της Ελβετίας είναι ό, τι πιο μαγικό μου έχει συμβεί.
– Οι κριτικές σας επηρεάζουν; Αλλάζετε στοιχεία μετά από μία κριτική;
Τους δίνω ακριβώς την ίδια αξία με τα σχόλια των θεατών. Ακούω προσεχτικά το καθετί προσπαθώντας να μη χάνω το μέτρο είτε πρόκειται για έπαινο, είτε πρόκειται για ψόγο.
– Υπάρχει κάποιος ή κάποια ηθοποιός, που να αποτέλεσε πρότυπο για εσάς;
Ο Μπάστερ Κήτον.
– Πόσο έντονος είναι ο ανταγωνισμός για τον οποίο ακούμε στον χώρο και πόσο ισχύουν οι φήμες περί «κλειστών παρεών»;
Υπάρχουν αυτά. Αλλά είναι τόσο όμορφο το φαινόμενο του θεάτρου που δεν ασχολούμαι πια. Προτιμώ να εστιάζω προς την δημιουργία θεατρικών φυλών που όλοι μαθαίνουμε πράγματα από όλους και πλάθουμε στη σκηνή κάτι ανακουφιστικό για την κοινότητα, κάτι “κοσμοαλλαχτικό” και συγκινητικό για όλους και όχι για τους ημέτερους ολίγους.
– Το γεγονός ότι παρότι αναγνωρίσιμος, απέχετε (προφανώς) συνειδητά από τη δημοσιότητα, είναι μια επιλογή με σημαντικό «τίμημα» όσον αφορά στην προβολή της δουλειάς σας; Έχετε σκεφτεί να αναθεωρήσετε;
Ο καθένας αντέχει συγκεκριμένα πράγματα όταν έρχεται η ώρα της δημοσιότητας. Σίγουρα δεν με ενδιαφέρει το να αναζητώ την τηλεοπτική δημοσιότητα, έχω πολλά χρόνια να κάνω τηλεόραση, συνειδητα, όχι επειδή υποτιμώ το μέσο και τους ανθρώπους που δουλεύουν σε αυτό αλλά γιατί η πίεση και οι ρυθμοί του εμένα με εξοντώνουν. Το ίδιο εξοντωτικοί είναι και και η κάθε είδους κιτρινισμοί.
– Μιλώντας για τον κλάδο των ηθοποιών και τις ιδιαιτερότητές του, πώς θα αξιολογούσατε τα βασικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα;
Το ποσοστό της ανεργίας που αγγίζει το 90%. Ακραία φτωχοποίηση και αποξένωση…
– Πείτε μας μερικά χαρακτηριστικά για τον εαυτό σας και ποια είναι η καθημερινότητά σας;
Ώρες πάνω στη σκηνή, μπροστά στο πιάνο, με μια κιθάρα στο χέρι, βόλτες στη γειτονιά μου με αγαπημένους ανθρώπους, τη σύντροφο μου, φίλους και τους γονείς μου.
– Πέραν του θεάτρου, θα σας ενδιέφερε η ανάμειξη και με άλλα καλλιτεχνικά είδη, όπως η τηλεόραση ή ο κινηματογράφος;
Τηλεόραση όπως σας είπα όχι. Αλλά γράφω τραγούδια και φλερτάρω με τη δημιουργία ενός μιούζικαλ, έκανα πρόσφατα την πρώτη μου σκηνοθεσία σε μικρού μήκους ταινία και μου αρέσει να λέω ιστορίες με όποιο μέσο διαθέτω-σκηνή/κάμερα/στυλό/κιθάρα/ραδιόφωνο/διάλεξη.
– Αν σας ζητούσαμε τρεις ή περισσότερες αξίες που για σας σημαίνουν το «νόημα της ζωής», ποιες θα ήταν αυτές;
Γενναιοδωρία, τρυφερότητα, αλληλεγγύη
– Ποια είναι τα προσεχή επαγγελματικά σας σχέδια;
Είναι τόσα πολλά. Το μοντάζ της πρώτης ταινίας μου, Satonella. Η έκδοση της Μεθόδου μου πάνω στο αρχαίο δράμα. Η ενορχήστρωση των τραγουδιών μου. Ταξίδια με την παράστασή μου “Ο φίλος μου, ο Ντοστογιέφσκι” σε όλη την Ελλάδα, συνεχής παρουσία μου στις παραστάσεις “Αμπιγιέρ” που έχω σκηνοθετήσει στο θέατρο Τζένη Καρέζη και “Θάλαμος νο 6” στο θέατρο Άλφα/Ληναίος – Φωτίου όπου έχω γράψει τη μουσική και φτιάξει το video art. Στο ίδιο θέατρο συμμετέχω σε συνεχείς δράσεις κοσμοαλλαχτικού χαρακτήρα στα πλαίσια της “Συντροφιάς των ονειροπόλων” μιας καλλιτεχνικής συλλογικότητας με έδρα το πάντοτε ανήσυχο θέατρο Άλφα, στην οποία ανήκω σταθερά από το 2016 ως σήμερα.
–Πληροφορίες για τις παραστάσεις στο Θέατρο Μετροπόλιταν 18 και 19 Φεβρουαρίου, εδώ
-Το Σάββατο 18/02 μετά το τέλος της παράστασης θα αποδοθεί το Βραβείο Κοινού 2023.
Πηγή: kulturosupa.gr
