Συναντήσαμε τον καπετάν-Αγάπιο Παριανό στο πλοίο “ΔΙΑΓΟΡΑΣ” της Blue Star Ferries τον Αύγουστο του 2013. Μας μίλησε για την διαδρομή του στη θάλασσα και στα καράβια.
Μια μεγάλη διαδρομή που ξεκινά από τα motor-ships το 1980, περνά από φορτηγά, γκαζάδικα, τσιμεντάδικα, επιβατηγά/οχηματαγωγά, οχηματαγωγά για να φτάσει μέχρι το “Blue Star Ithaki” και τον «Διαγόρα». Είναι ένας άνθρωπος τόσο ζεστός και τόσο φιλικός που όταν τον πρωτοσυναντάς έχεις την αίσθηση ότι τον γνωρίζεις από χρόνια. Θα μπορούσε να τον περιγράψει κανείς με πέντε λέξεις και μόνο:
«Είναι ένας γνήσιος Ικαριώτης Καπετάνιος».
Ένας ξεχωριστός άνθρωπος για τον οποίο τα λόγια είναι πραγματικά φτωχά.
Ας τον αφήσουμε να μας περιγράψει ο ίδιος ετούτο το μεγάλο θαλασσινό ταξίδι από την Ικαρία του ’80 μέχρι τα Δωδεκάνησα του σήμερα
«Ο τόπος μου είναι η Ικαρία. Εκεί γεννήθηκα και μεγάλωσα.
Η καριέρα μου ξεκινά από τα motor-ships το 1980. Ξεκινά με ένα μικρό motor-ship από την Ικαρία, το «Καλή Αρχή» που ανήκε σε άνθρωπο του οικογενειακού μου περιβάλλοντος. Τότε ήταν που αποφάσισα να ακολουθήσω το ναυτικό επάγγελμα. Έμεινα πέντε μήνες σε αυτό το πλοίο και μετά μπαρκάρισα σε ένα FREEDOM του Αγγελικούση για ένα χρόνο.
Μετά ξαναγύρισα στο «Καλή Αρχή» για ταξίδια στο Αιγαίο.
Στη συνέχεια πήγα ξανά στον Αγγελικούση και μετά από αυτό το δεύτερο ταξίδι πήρα το δίπλωμα του Ανθυποπλοιάρχου. Για προετοιμασία για το δίπλωμα φοίτησα τότε για 3 μήνες στο φροντιστήριο «ΕΡΜΗΣ».
Εδώ συνάντησα για πρώτη φορά τον καπετάν-Δημήτρη Λαδά. Δώσαμε εξετάσεις και πήραμε το δίπλωμα το 1983».
Από την Ικαρία στα καράβια – «Πόθος για μανούβρα»
«Στη θάλασσα με έφερε η αγάπη μου για τη θάλασσα και ο πόθος για μανούβρα.
Θυμάμαι μικρός τα βαπόρια που έρχονταν στην Ικαρία, το «Φίλιππος» και το «Παντελής». Μετέπειτα θυμάμαι το «Μιμίκα Λ» του Κώστα του Λάτση που πήγαινε και στη Σύρα. Μετά ήρθαν το «Ιόνιον» και το «Έλλη».
Το 1975 έφτασε το «Σάμαινα».
Ακολούθησαν το «Αιγαίον», το «Ίκαρος» και το «Golden Vergina». Και στην πορεία του χρόνου, το 1989, ήρθαν και τα πλοία του Μάκη του Αγούδημου».Δημητρούλα 20
Το «Σάμος» – Μια δεκάχρονη πορεία
«Καπετάνεψα για πρώτη φορά στα 24 μου χρόνια στο motor-ship «Σάμος» με το δίπλωμα του ανθυποπλοιάρχου. Στο «Σάμος», ένα φορτηγό 45 μέτρα μήκους και 500 τόνων, έκανα την πρώτη μου πλοιαρχία.
Έμεινα εδώ από το 1984 έως το Μάιο του 1995. Το πλοίο ανήκε σε συγγενικό πρόσωπο
Στα δέκα χρόνια βγήκα έξω μόνο 3 φορές από 2 μήνες. Ταξιδεύαμε από Πειραιά για Σάμο-Ικαρία. Και όταν άρχισαν να ευδοκιμούν τα ferry-boats στο Αιγαίο και να μας παίρνουν τα φορτία κάναμε επέκταση του δρομολογίου μας προς Χίο-Μυτιλήνη. Το ταξίδι μας κρατούσε μια εβδομάδα.
Κουβαλούσαμε χύδην φορτίο. Υλικά οικοδομών σε παλέτες, σακιά τσιμέντου, σίδερα, ξυλεία, τα πάντα. Κατά διαστήματα, πηγαίναμε και σε άλλα νησιά.
Θυμάμαι από το Λευκαντί της Εύβοιας φορτώσαμε ξυλεία για την Κρήτη. Ειδικά φορτία, όπως ο δυναμίτης, είχαν πιο καλό ναύλο.
Έχω γυρίσει όλα τα νησιά του Αιγαίου με αυτό το πλοίο. Τα motor-ships αντικατέστησaν τα καΐκια και αυτά με τη σειρά τους αντικαταστάθηκαν από τα ferries”.
Η σύνθεση του πληρώματος ενός motor-ship
“Το πλήρωμα του «Σάμος» το αποτελούσαν επτά άτομα. Ο πλοίαρχος, δύο στη μηχανή και τέσσερις στην κουβέρτα. Στη μηχανή ήταν ένας μηχανικός με δίπλωμα του Γ’ και ένας μηχανοδηγός. Στην κουβέρτα δούλευαν τέσσερις ναύτες, από τους οποίους ο ένας ναυτολογούνταν λοστρόμος.
Ένα άτομο από το πλήρωμα αναλάμβανε το μαγείρεμα, συνήθως αυτός που ήξερε να μαγειρεύει. Σε μας αυτός που ήξερε ήταν ο μηχανικός”.
Το ξάνοιγμα στην καριέρα
«Τον Απρίλιο του 1995 πουλήθηκε το «Σάμος». Τα διαθέσιμα φορτία δεν μπορούσαν, πια, να ζήσουν το πλοίο. Η μεταφορά φορτίων μειώθηκε αισθητά εξαιτίας του ανταγωνισμού των ferries.
Τότε, λοιπόν, βγαίνω στην αγορά εργασίας και αρχίζω να χτυπώ πόρτες. Είχα παραμείνει δέκα χρόνια ανθυποπλοίαρχος και έπρεπε να κάνω ξάνοιγμα στην καριέρα μου.
Το 1995 και το 1996 ταξίδεψα, ως υποπλοίαρχος, με ένα φορτηγό 4000 τόνων ικαριώτικης πλοιοκτησίας, το ΒΙΒΗ Μ.
Κάναμε μεσογειακές γραμμές.
Στο τέλος του 1996 έχω καλύψει την υπηρεσία μου για το δίπλωμα του Υποπλοιάρχου και στις αρχές του 1997 ξεκινώ στο ΚΕΣΕΝ για να πάρω το δίπλωμα. Θα πάρω το δίπλωμα του Δευτέρου με 14 χρόνια διαφορά από το δίπλωμα του Ανθυποπλοιάρχου
Στο ΚΕΣΕΝ κάναμε μαζί με τον Τάσο τον Μαθιούδη και τον Μάκη τον Σκιαδά. Φοιτήσαμε και πήραμε το δίπλωμα και κρατάμε μια απεριόριστη φιλία. Και με τους δύο δεθήκαμε με δυνατή φιλία από τότε. Με τον καπετάν-Τάσο το Μαθιούδη, ο οποίος σήμερα είναι πιλότος στη Μύκονο, βρεθήκαμε μαζί στη συνέχεια στον Αγούδημο.
Για να πάρουμε το δίπλωμα εμείς κάναμε πέντε κύκλους. Καθώς είμαστε από εξατάξιο Γυμνάσιο κάναμε ένα επιπλέον κύκλο. Τρεις κύκλοι στο ΚΕΣΕΝ για το δίπλωμα και επιπλέον ένας κύκλος για τα Ναυτιλιακά Όργανα και ένας κύκλος GO».
Ταξίδια με γκαζάδικα και τσιμεντάδικα
«Κατά διαστήματα έκανα σε μικρά γκαζαδικάκια. Πέρασα για λίγο από το «Μαρία» του Μιχάλη του Σπανού και από τον Μελισσανίδη.
Έφυγα και βρέθηκα στα τσιμεντάδικα του ΜΠΟΥΚΟΥ στη Χαλκίδα το 1998. Ταξίδεψα με το «Sea Cement», το «Τσιμεντάς» (δεν υπάρχει πια) και το «Εύβοια ΙΙ». Αυτά ήταν τα πιο μικρά πλοία του Μπούκου και μπορούσα να ταξιδέψω ως καπετάνιος με το δίπλωμα του Υποπλοιάρχου.
Εδώ έμεινα από το 1998 μέχρι το 2000.
Έχω κυβερνήσει σε πολλούς τύπους πλοίων. Μόνο στα ταχύπλοα δεν έχω κάνει. Το 2000 έπρεπε να πάρω το επόμενο δίπλωμα. Τότε πήγα στα γκαζάδικα του Μαμιδάκη και ταξίδεψα με το «ΑΤΤΑΛΟΣ», 8000 τόνων».
Με το δίπλωμα του πλοιάρχου
«Στο τέλος του 2002 πήρα το δίπλωμα του καπετάνιου. Μου είπαν να πάω στο «ΑΤΛΑΣ» σαν υποπλοίαρχος και να πιάσω στην πορεία καπετάνιος. Πήγα, αλλά δεν κάθισα πολύ.
Βρέθηκα και πάλι στο Μπούκο (Cement Ναυτιλιακή) τον Μάρτιο του 2003. Από τις αρχές του 2003 μέχρι και το 2004 έκανα στο «Εvia Cement III” και το «Εvia Cement IV”
Όμως, από κάποια στιγμή τα ταξίδια με τα πλοία αυτά άρχισαν να ξεμακραίνουν από την Ελλάδα. Ήθελα να είμαι κοντά στην οικογένειά μου. Για το λόγο αυτό, το Μάιο του 2004 ήρθα και έκανα μια αίτηση στον Αγούδημο για να μπω στη Ακτοπλοΐα».
Στον Μάκη τον Αγούδημο
«Έτσι ευτύχησα να βρεθώ εκπαιδευόμενο πλοίαρχος στο «Μιλένα» με πλοίαρχο τον καπετάν-Φώτη Γκέκα. Μπήκα σαν υποπλοίαρχος. Τους είπα να με δουν και να με κρίνουν.
Έμεινα 3,5 μήνες στο «Μιλένα» με τον καπετάν-Φώτη το Γκέκα. Κάναμε δρομολόγια από Πειραιά για Σάμο-Ικαρία και πάνω μέχρι Καβάλα.
Το δεύτερο τρίμηνο του 2004 πήγα στο «Νταλιάνα» με τον καπετάν-Λευτέρη τον Καρυστινό και μένω μέχρι τα τέλη του 2004.
Στο διάστημα αυτό ήρθε στο πλοίο και ο καπετάν-Τάσος ο Μαθιούδης και με βοήθησε να προχωρήσω».
Για τον καπετάν-Τάσο Μαθιούδη
«Αν βρίσκομαι σήμερα στην ακτοπλοΐα το οφείλω στο Τάσο το Μαθιούδη. Ο καπετάν-Τάσος σήμερα είναι πλοηγός στη Μύκονο. Τα δύο χρόνια που έκανα στο “Blue Star Ithaki” τον συνaντoύσα στη Μύκονο».
Καπετάνιος στο «Μιλένα»
«Στις 14 Ιουνίου του 2005 ναυτολογούμαι σαν επιθεωρητής πλοίαρχος στο «Μιλένα» για 15 μέρες στο ξεκίνημα της Ιταλίας. Το «Μιλένα» είναι το πρώτο πλοίο που μου δίνει ο Αγούδημος να πλοιαρχήσω. Στην πορεία ήρθε και ανέλαβε ο καπετάν-Φώτης ο Γκέκας και εγώ πήγα στο «Νικόλας Α» για ενάμισι μήνα. Κάναμε τη γραμμή Πειραιάς–Ρόδος μέχρι τον Αύγουστο που το πλοίο έδεσε.
Στις 21 Νοεμβρίου 2005 θα βρεθώ ξανά στο «Νικόλας Α» μέχρι τις 29 Σεπτεμβρίου 2006.
Σε δρομολόγια στη γραμμή Πειραιά-Κως-Ρόδος. Δεν δυσκολεύτηκα να προσαρμοστώ. Έχω την εκτίμηση ότι η δεκάχρονη υπηρεσία μου στο «Σάμος» με βοήθησε να αποκτήσω την ναυτοσύνη που χρειαζόταν για να ανταπεξέλθω στα νέα μου καθήκοντα.
Στη συνέχεια θα πάω πλοίαρχος στο «Νταλιάνα» στις 9 Ιανουαρίου 2007 και μένω 4 μήνες μέχρι τις 29 Απριλίου 2007. Ταξιδεύαμε στη γραμμή από Θεσσαλονίκη για Κρήτη».
Στο «Δημητρούλα»
«Στη συνέχεια πήγα στο «Δημητρούλα» που επρόκειτο να πάει στη Safaga, αλλά τελικά δεν πήγε. Το 2007 κάναμε δρομολόγια με το «Δημητρούλα» από Θεσσαλονίκη για Ηράκλειο από τις 20 Απριλίου μέχρι τις 20 Σεπτεμβρίου 2007.
Στις 20 Σεπτεμβρίου πηγαίνω πάλι στο «Νταλιάνα» όταν έφυγε ο καπετάν-Λευτέρης Βεκρής. Μένω στο «Νταλιάνα» μέχρι την 1η Νοεμβρίου του 2007 στη γραμμή της Θεσσαλονίκης».
Στο «Μαρίνα»
«Τον Νοέμβριο του 2007 θα πάω στο «Μαρίνα», από τις 9 Νοεμβρίου 2007 μέχρι τον Απρίλιο του 2008. Επιστρέφω για λίγο στο «Νταλιάνα» με τον καπετάν-Αντώνη το Δόβα. Επιστρέφω τον Μάιο του 2008 στο «Μαρίνα» και μένω μέχρι τις 7 Σεπτεμβρίου 2008 οπότε το καράβι δένει. Κάναμε Ικαρία-Σάμο και ένα δρομολόγιο για Δυτικές Κυκλάδες και Σαντορίνη.
Με προτρέπουν τότε να πάω για δύο μήνες στο «Μιλένα». Μέχρι 19 Νοεμβρίου 2008 μένω στο «Μιλένα» που έκανε την Κασοκαρπαθία.
Στις 19 Νοεμβρίου 2008 έρχεται η ώρα να δέσω το δεύτερο πλοίο του Αγούδημου. Τότε κατάλαβα ότι έπρεπε να αναζητήσω εργασία κάπου αλλού. Τα νέα ήταν δυσοίωνα».
Για την εταιρεία του Μάκη του Αγούδημου
«Για την εταιρεία του Μάκη του Αγούδημου έχω να πω τα καλύτερα λόγια Ήταν μια εταιρεία σαν οικογένεια. Ένας ήταν ο Αγούδημος και κάθε πλοίαρχος μιλούσε απευθείας με εκείνον. Απευθυνόμασταν στον ίδιο.
Το τέλος της ήταν έμοιαζε με φυσικό πεπρωμένο. Μια εταιρεία έχει ακμή και παρακμή. Ήρθε, ήκμασε και παρήκμασε».
Στην KALLISTI FERRIES
«Μετά τον Αγούδημο βρέθηκα στην KALLISTI FERRIES. Ο Γιώργος ο Σπανός, διαχειριστής της KALLISTI FERRIES, με ζήτησε να πάω στην εταιρεία. Θα πάω στο γραφείο, αρχικά, και στο “Sardinia Vera” στην πορεία.
Θα παραμείνω μέχρι τις 24 Ιουλίου 2009 στο “Sardinia Vera”, οπότε το πλοίο έδεσε. Ήμασταν και εδώ μαζί με τον καπετάν-Τάσο το Μαθιούδη».
Στο «Κεφαλονιά»
«Μετά τις 24 Ιουλίου 2009 αναζητώ πάλι πλοίο. Κάποια στιγμή μαθαίνω ότι ζητούσαν πλοίαρχο στο «Κεφαλονιά». Στις 6 Νοεμβρίου 2009 πηγαίνω στο «Κεφαλονιά» και παραλαμβάνω από τον Μάκη το Κατσαΐτη. Θα μείνω στο «Κεφαλονιά» μέχρι τις 8 Νοεμβρίου 2010 μαζί με τον καπετάν-Παναγή το Νεόφυτο. Φεύγοντας ανέλαβε ο καπετάν-Παναγής ο Νεόφυτος, με τον οποίο έχουμε κρατήσει από τότε καλή φιλία».
Στην Blue Star Ferries
«Στις 8 Νοεμβρίου 2010 απολύομαι από το «Κεφαλονιά». Ήταν πολύ καλή εταιρεία, καλή υπηρεσία έκανα, αλλά ήμουν μακριά από το σπίτι μου. Με ζήτησαν από την Blue Star και φυσικά αποδέχθηκα με χαρά την πρόταση αυτή.
Στο “Superferry II”
“Στις 15 Δεκεμβρίου 2010 πήγα στο “Superferry II” μετά το ατύχημα του στην Τήνο και την επισκευή του. Το παρέδωσα στους αδελφούς Στεφάνου την 1η Μαρτίου 2011 στο λιμάνι της Ραφήνας.
Το βαπόρι αυτό είναι πολύ καλό βαπόρι και μακάρι να υπήρχε ακόμα για την εταιρεία. Παλικαρίσιο πλοίο και στη θάλασσα και στη μανούβρα. Κάναμε Σύρο-Τήνο-Μύκονο».
“Blue Star Ithaki”
«Την 1η Μάη του 2011 παρέλαβα το «Ιθάκη» και με κάποια διαλείμματα έμεινα στο πλοίο αυτό σχεδόν δύο χρόνια με κάποια διαλείμματα. Το καλοκαίρι του 2011 κάναμε τη γραμμή της Συροτηνομυκονίας και τα βραδινά της Πάρου.
Το καλοκαίρι του 2012 ταξίδεψα με το «Ιθάκη» στη γραμμή από Ραφήνα για Άνδρο-Τήνο-Μύκονο. Στο «Ιθάκη» έμεινα μέχρι την 1η Απριλίου του 2013.
Το “Blue Star Ithaki” είναι από τα αγαπημένα μου βαπόρια. Οι εντυπώσεις μου ήταν εξαιρετικές.
Ο αποχαιρετισμός στη Ραφήνα
«Τον Ιούνιο του 2012 ξεκινήσαμε δρομολόγια από το λιμάνι της Ραφήνας για Άνδρο, Τήνο και Μύκονο με το “Blue Star Ithaki”. Εδώ είχα τη χαρά να συναντώ τον καπετάν-Τάσο το Μαθιούδη στη Μύκονο και τον καπετάν-Μάκη το Σκιαδά στο «Θεολόγος Π».
Αλλά και με όλους τους πλοιάρχους της γραμμής οι σχέσεις ήταν πολύ καλές. Στις 23 Σεπτεμβρίου 2012 κάναμε το τελευταίο δρομολόγιο από Μύκονο για Ραφήνα».
Το απόγευμα εκείνης της ημέρας ο καπετάν-Αγάπιος Παριανός αποχαιρέτησε το λιμάνι της Ραφήνας με ένα τρόπο που έμεινε στην ιστορία. Επί ένα τέταρτο το πλοίο σφύριζε και έκανε κύκλους γύρω από τον εαυτό του.
Ο αποχαιρετισμός αυτός ήταν αυθόρμητος.
“Εγώ στη Ραφήνα πέρασα τότε πολύ καλά. Έκανα παρέα με τον Μάκη το Σκιαδά, τον Τάσο τον Τρέσσο, το Γιώργη τον Κολίτσα, τον Κώστα το Βελαλόπουλο. Είχαμε με όλους μια άριστη συνεργασία. Ήταν κάτι που δεν το περίμενα.
Η σχέση των συναδέλφων ήταν πιο στενή σε σχέση με τον Πειραιά. Ήθελα, λοιπόν, ο αποχαιρετισμός να είναι ξεχωριστός σαν ανταπόδοση των όμορφων στιγμών που έζησα εδώ. Συγκινητικός αποχαιρετισμός στο λιμάνι και τους ανθρώπους του».
Στο «Διαγόρας»
«Στις 2 Μαΐου 2013 ήρθα στο «Διαγόρας». Το κλίμα εδώ είναι εξαιρετικό και η ομάδα είναι πολύ καλά δεμένη. Θα μείνω μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2013 οπότε θα πάρω την άδεια μου να ξεκουραστώ».
Τα πλοία
«Στο «Διαγόρας» είμαι πολύ ευχαριστημένος, αλλά το ίδιο ευχαριστημένος ήμουν και στο «Ιθάκη», όπως και στο “Superferry II”. Από τα παλιά θεωρώ ότι το «Δημητρούλα» ήταν από τα πιο αξιοκρατικά βαπόρια, τόσο στο πέλαγος όσο και στη μανούβρα.
Το «Δημητρούλα» σε έβγαζε ασπροπρόσωπο και στο πέλαγος και στη μανούβρα. Το «Νταλιάνα» ήταν δύσκολο βαπόρι και στο πέλαγος και στη μανούβρα».
Στην ερώτηση σε ποια γραμμή θα ήθελε να κλείσει την καριέρα του, η απάντηση είναι προφανής. Σε δρομολόγιο της γραμμής για Ικαρία-Σάμο.
Ευχαριστούμε πολύ τον καπετάν-Αγάπιο Παριανό.
Πηγή: theseanation 2013
Αναδημοσίευση από : http://newportkarlovassi.blogspot.gr
