10 Οκτωβρίου 2016
Ιστορικός περίπατος στην Ικαρία
Η Κ.Ο.Β Αγίου Κηρύκου του Κ.Κ.Ε στα πλαίσια των εκδηλώσεων για τα 70 χρόνια από την ίδρυση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Πραγματοποίησε χθες ιστορικό περίπατο στην περιοχή «Κάμπα» πάνω από τον οικισμό Ξυλοσύρτη. Ο περίπατος ξεκίνησε από την «Κάμπα» και κατάληξε μετά από δύσβατη διαδρομή στο βουνό, στην θέση Πλατανίδι, όπου θα τοποθετήθηκε τιμητική πλάκα στην μνήμη του Νέστωρα Νιαπά, του πρώτου πεσόντα μαχητή του Δ.Σ.Ε στην Ικαρία, ο οποίος δολοφονήθηκε από το αστικό κράτος στις 19/6/48.
Μετά την τοποθέτηση χαιρετισμό απεύθυνε εκ μέρους της Τομεακής Επιτροπής Ικαρίας – Φούρνων του ΚΚΕ, ο συν. Ν. Λαρδάς, που αναφέρθηκε στην προσπάθεια της Κ.Ο Ικαρίας του ΚΚΕ με την συμπλήρωση των 70 χρόνων από την ίδρυση του ΔΣΕ να αναδείξει την ιστορία και την Δράση του ΔΣΕ στο νησί, ένα από τα τρία μόνο νησιά του Αιγαίου (Μυτιλήνη –Σάμος – Ικαρία) που η μεταδεκεμβριανή κατάσταση, δεν μπόρεσε να στεριώσει το καθεστώς τρόμου και θανάτου, που επέβαλαν στην υπόλοιπη Ελλάδα. Κλείνοντας επισήμανε τα εξής «70 χρόνια μετά ο αγώνας του Δ.Σ.Ε εμπνέει, αλλά και ενοχλεί τον ταξικό αντίπαλο. Η αστική τάξη και οι μηχανισμοί της έχουν εξαπολύσει τόνους λάσπης εναντίον του Δ.Σ.Ε, Καμιά συκοφαντική και αντικομμουνιστική επίθεση δεν μπορεί να σκιάσει τον αγώνα του ΔΣΕ, τη λεβεντιά και το ήθος του….. Είναι χρέος μας να διαδοθεί περισσότερο η ιστορική αλήθεια. Οι νεότερες γενιές να γνωρίσουν τον αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας» .
Στην συνέχεια ακολούθησε εκδήλωση στην Κάμπα, στην οποία μίλησε εκ μέρους της Κ.Ο.Β Άγιου Κηρύκου η συν. Γεωργία Λαρδά η οποία ανέφερε μεταξύ άλλων: «Έχει ιδιαίτερη σημασία για τη σύγχρονη πάλη μας η μελέτη συνολικά της ιστορίας, πιο ειδικά της ιστορίας του ΔΣΕ χωρίς μηδενισμούς και ωραιοποιήσεις, με γνώμονα την εξαγωγή πολύτιμων συμπερασμάτων που δυναμώνουν τη σύγχρονη πάλη για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας………
Ειδική αναφορά έγινε στην δράση του ΔΣΕ στην Ικαρία, στους 9 μαχητές του Δ.Σ που αρνήθηκαν να παραδοθούν και παρέμειναν καταδιωκόμενοι στο νησί μέχρι το 1955 και στην συμπαράσταση του λαού της Ικαρίας που αγκάλιασε και φύλαξε στην κυριολεξία την ομάδα των εννέα παράνομων, λέγοντας χαρακτηριστικά:
«Τα αποσπάσματα την περίοδο 1949 έως το 1955 αριθμούσαν μαζί με τους ΜΑΥδες τους 1.300. Δεν μπόρεσαν να τους βρουν. Αυτός ο υπέροχος λαός έγινε η κρυψώνα, ο τροφοδότης, το νοσοκομείο τους. Έγιναν ένα με αυτούς, για αυτό και δεν υπέκυψαν στον πειρασμό της παχυλής επικήρυξης. Ούτε ιδεολογικοί αντίπαλοι, μπήκαν στην λογική της κατάδοσης, αν και θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν ως Εθνικά ωφέλιμη μια τέτοια πράξη. Εδώ φαίνετε, ότι αν μια τοπική κοινωνία η ένας λαός κάνει κάτι δική του υπόθεση οι κομματικοί διαχωρισμοί πάνε περίπατο. Υπερισχύει η κοινωνική η ταξική προέλευση» ..
Και κατέληξε λέγοντας: «Τιμή και δόξα στις μαχήτριες και τους μαχητές του ΔΣΕ που έδωσαν τη ζωή τους. Δεν σας ξεχνάμε, παραλαμβάνουμε την κληρονομιά που μας αφήσατε σαν σκυτάλη στο στίβο της ταξικής πάλης και της πάλης για το σοσιαλισμό – κομμουνισμό! ».
Ομιλία στον Ιστορικό περίπατο στην Κάμπα
Σύντροφοι-σες , Φιλές & φίλοι
Φέτος με την συμπλήρωση των 70 χρόνων από την ίδρυση του ΔΣΕ (1946-49) το ΚΚΕ και η ΚΝΕ, επιχειρεί να ανοίξει πλατιά σε όλη την Ελλάδα όπως και στα νησιά μας , την αγωνιστική ιστορία του λαού μας και συγκεκριμένα την εποποιία του ΔΣΕ.
Αυτή προσπάθεια έχει ιδιαίτερη άξια σήμερα που η κυβέρνηση έχει ξεκινήσει ένα πολύμορφο γαϊτανάκι καπηλείας των αγωνιστικών παραδόσεων του εργατικού – λαϊκού κινήματος. Στο στόχαστρο αυτές τις μέρες βρίσκεται ο λαϊκός απελευθερωτικός αγώνα του ΕΑΜ. Πασχίζει σήμερα να ταυτίσει αυτή την ηρωική λαϊκή πάλη, καθοδηγητική ψυχή και νους της οποίας ήταν το ΚΚΕ, με τη δική της πολιτική υπηρέτησης της στρατηγικής του κεφαλαίου για την ανάκαμψη των κερδών του. Προβάλλοντας αυτό το στόχο ως απελευθέρωση του λαού από τα βάσανα της κρίσης. Και αυτά όταν συνεχίζει μια ταξική πολιτική που έχει σκλαβώσει τους ανθρώπους του μόχθου στην πιο βάρβαρη εδώ και 40 χρόνια αντεργατική – αντιλαϊκή πολιτική, που οδηγεί στη φτώχεια, στην εξαθλίωση, στην ανεργία.
Τέτοια ήταν η κυβερνητική φιέστα “γιορτασμού του ΕΑΜ” στην Καισαριανή. Το ίδιο ετοιμάζει και στην επέτειο απελευθέρωσης της Αθήνας, 12 Οκτώβρη. Είναι φιέστες που πραγματοποιούν παραχάραξη της Ιστορίας, αφού αξιοποιούνται για να ξεπλυθεί η κυβέρνηση από την αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόζει.
Είναι και αυτός ένας κρίκος στην αλυσίδα της βρώμικης δουλειάς της κυβέρνησης για τα συμφέροντα του κεφαλαίου, με την προσπάθεια χειραγώγησης των εργαζομένων, ενσωμάτωσής τους στο σύστημα, την αποτροπή από την ταξική πάλη.
Άλλωστε, στη στρατηγική της έχει ενσωματώσει και τη δράση για την κοινωνική συνοχή, δηλαδή την ταξική συνεργασία εργαζομένων και καπιταλιστών. Η μεγαλύτερη συνεισφορά της στην αστική τάξη.
Φιλές & φίλοι, για πολλούς νέους και νέες το αρκτικόλεξο ΔΣΕ δηλαδή Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδος μπορεί να αποτελεί κάτι ακατανόητο και άγνωστο. Ίσως να είναι μια ιστορία σαν παραμύθι από την γιαγιά και τον παππού. Σε κάθε περίπτωση δεν είναι ευρέος γνωστή στην νεολαία ή έχει παρουσιαστεί στρεβλά. Η σημερινή μας εκδήλωση (συνεχίζοντας την προσπάθεια που έχει ξεκινήσει από πέρσι η Κ.Ο Ικαρίας) συμβάλει στο να γίνει γνωστή η ιστορία του ΔΣΕ στην Ικάρια άλλα και να αποδοθεί ο ανάλογος φόρος τιμής στην μνήμη αγωνιστών που έδωσαν την ζωή τους σε αυτό τον δύσκολο άλλα ωραίο αγώνα. Συνεχίζουμε αυτή την προσπάθεια σήμερα με τον ιστορικό περίπατο και την τοποθέτηση τιμητικής πλάκας για τον Νέστωρα Νιαπά, που ήταν ο πρώτος πεσόντας μαχητής του Δ.Σ.Ε στην Ικαρία, ο οποίος δολοφονήθηκε από το αστικό κράτος στις 14/6/48. Στο πρόσωπο του Νέστωρα Νιαπά τιμούμε σήμερα όλους τους νεκρούς του ΔΣΕ με καταγωγή από την Ικαρία οπού και αν σκοτώθηκαν .
Σύντροφοι-σες , Φιλές & φίλοι, ο αγώνας του ΔΣΕ στην Ικαρία είναι στενά δεμένος με την δράση και τον αγώνα του ΔΣΕ στην Σάμο. Σε τρία μόνο νησιά του Αιγαίου (Μυτιλήνη –Σάμος – Ικαρία) η μεταδεκεμβριανή κατάσταση, δεν μπόρεσε να στεριώσει καθεστώς τρόμου και θανάτου, που επέβαλαν στην υπόλοιπη Ελλάδα, οι προστατευόμενοι των νέων «αφεντικών» πρώην συμμάχων. Στη διάρκεια των γεγονότων του Δεκέμβρη του 1944 στην Αθήνα, είχαν παραμείνει στη Σάμο γύρω στους 150 οπλίτες του αντιδραστικού «Ιερού Λόχου».
Αυτοί μαζί με ντόπιους αντιδραστικούς τρομοκράτες οργάνωσαν δολοφονική ενέδρα έξω από το Κοκκάρι σε βάρος μεγάλου τμήματος του τοπικού ΕΛΑΣ, στο οποίο και προκάλεσαν τεράστιες ζημιές. Στη συνέχεια χτύπησαν και διέλυσαν και τα υπόλοιπα ΕΛΑΣίτικα τμήματα, δολοφόνησαν στο Βαθύ τον συμπατριώτη μας γραμματέα του ΕΑΜ Γιώργο Πασβάνη, στις 18 Δεκέμβρη του 1944, και με μια σειρά άλλων εγκληματικών κατά του λαού ενεργειών τους βύθισαν στο φασιστικό τρόμο ολόκληρο το νησί.
Άλλαξε, ωστόσο, ριζικά η κατάσταση, όταν επέστρεψαν στη Σάμο 15 περίπου χιλιάδες κάτοικοί της και δύο χιλιάδες περίπου στην Ικαρία και στους Φούρνους που είχαν καταφύγει κατά τη διάρκεια της ξενικής κατοχής στη Μέση Ανατολή. Είχαν οι πιο πολλοί σχέση με την ΑΣΟ, είχαν αναμειχθεί στο κίνημα του στρατού της Μέσης Ανατολής και ήσαν όλοι δοκιμασμένοι αντιφασίστες. Με την εμπειρία και τον ενθουσιασμό, που τους διέκρινε, ανασυγκρότησαν σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα το λαϊκοαπελευθερωτικό κίνημα και στα τρία νησιά.
Ο νομός Σάμου, κάτω από τις νέες συνθήκες πέρασε σταθερά στο στρατόπεδο της ΕΑΜικής Αντίστασης. Ο νομάρχης Γ. Γρηγορίου ασκούσε γενικά ήπια πολιτική και δεν κάλυπτε ποτέ τις ακρότητες των αντιδραστικών στοιχείων του τόπου, η διοίκηση της χωροφυλακής ακολουθούσε ανάλογη στάση, ενώ η εθνοφυλακή φρόντιζε να διατηρεί φιλικές σχέσεις με τους ΕΑΜίτες.
Μετά τις εκλογές, όμως, του 1946, ο νομάρχης απομακρύνθηκε και στη θέση του τοποθετήθηκε ο Χρήστος Κούσουλας, ο οποίος έσπευσε να αναδιοργανώσει το αντιδραστικό καθεστώς και να καλλιεργήσει εκ νέου το κλίμα της φοβίας.
Η Περιφερειακή Επιτροπή Σάμου του Κομμουνιστικού Κόμματος και η Νομαρχιακή του Αγροτικού Κόμματος συνήλθαν τότε σε κοινή σύσκεψη και αποφάσισαν την άμεση οργάνωση Ομάδων Λαϊκής Αυτοάμυνας για την προάσπιση της ζωής και της περιουσίας των λαϊκών αγωνιστών.
Ο νομάρχης Χρήστος Κούσουλας, που υπήρξε ο εμπνευστής των αυθαιρεσιών που ακολούθησαν. Όπως η δολοφονία από παρακρατικούς του Μανώλη Μόσχου. Χρησιμοποίησε ανεξέλεγκτα το δημόσιο χρήμα του επισιτισμού και των διανομών, προχώρησε στη δημιουργία ένοπλου σώματος ΜΑΥδων, που ξεπερνούσαν τους 1.500 άνδρες και αποτέλεσαν ουσιαστικά τον προσωπικό στρατό του.
Στις 25 του Μάρτη 1947 ο Χ. Κούσουλας με την ομιλία του στην πλατεία του Βαθιού, κήρυξε ανοιχτά τον πόλεμο κατά του ΕΑΜικού και ένοπλου λαϊκού κινήματος. Τον Ιούνη του 1947 έφτασε στη Σάμο ο συμπατριώτης μας Γιάννης Σαλλάς, κομματικό στέλεχος γνωστός Ακροναυπλιώτης και ένας από τους σημαντικότερους δημιουργούς της ελληνικής Αντιφασιστικής Στρατιωτικής Οργάνωσης της Μέσης Ανατολής. Ο Σαλάς ανέλαβε αμέσως την τοπική γραμματεία του ΚΚΕ και στη συνέχεια συναντήθηκε στα βουνά με τον ταγματάρχη Γιάννη Μαλαγάρη, παλιό συναγωνιστή του στα επαναστατικά γεγονότα της Αιγύπτου, με τον οποίο αποφάσισε τη γρήγορη ανάπτυξη αντάρτικου κινήματος στο τρομοκρατημένο νησί.
Την ίδια περίοδο στην Ικαρία ο ερχομός των «συρματάδων», όπως αποκαλούσαν τους αγωνιστές της Μέσης Ανατολής, ενισχύει την Κ.Ο, οι πρώτοι «συρματένιοι» ήρθαν την Λαμπρή του 1945 με καΐκι. Ανασυγκροτείτε η Κ.Ο. Αγωνίζεται με όλα τα μέσα για την Εθνική Ενότητα. Αναδιαρθρώνετε η Αχτιδική Επιτροπή βάζει σε εφαρμογή την απόφαση του 7ου συνεδρίου του ΚΚΕ για την συγκρότηση του Αγροτικού Κόμματος (ΑΚΕ), στην ύπαιθρο. Συγκροτείτε η Εθνική Αλληλεγγύη σε πλατιά βάση, που προσέφερε τα μέγιστα κατά την διάρκεια του αγώνα. Ιδρύεται η ΕΠΟΝ και η οργάνωση των Αετόπουλων. Έτσι στην Ικαρία ΚΟΒ παραμένουν στο Άγιο Κήρυκο, Εύδηλο, Ράχες. Σε όλα τα χωριά συγκροτούνται οργανώσεις του ΑΚΕ.
Το μούδιασμα που διέτρεχε όλο τον κορμό του κόμματος από την υπογραφή της απαράδεκτης συμφωνίας της Βάρκιζας και μέχρι τον Μάιο του 1945, είχε ξεπεραστεί. Στην Ικαρία παρ’ όλες τις δυσκολίες, η δράση του κόμματος και της ΕΠΟΝ, ήταν προοδευτικά αυξανόμενη. Ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα του κόμματος. Έγιναν πρωτόγνωρα πράγματα. Ιδικά στον πολιτισμό με πολυποίκιλες εκδηλώσεις,
Στην έκδοση ενημερωτικού υλικού. Την έκδοση της 15ήμερης εφημερίδας «Νέα Ικαρία», με υπεύθυνο τον Πέτρο Ανδριώτη. Στην τριμελή συνταχτική της επιτροπή συμμετέχουν οι Πλακίδας Χαράλαμπος και Μαυρογιώργης Χρήστος.
Ο ενθουσιασμός και η αισιοδοξία που διέτρεχε τη δουλειά της Κ.Ο σε όλη την Ικαρία, ήταν τέτοια που με ένα παράδειγμα μπορεί να περιγραφεί. Ήταν άνοιξη του 1947, που έγινε κάποια προετοιμασία να φύγουν εθελοντές για τον ΔΣΕ στην Εύβοια η την Στερεά. Το αποτέλεσμα ήταν καταπληκτικό, σε όσους έγινε κρούση όχι μόνο δεν αρνήθηκαν, αλλά στην συνέχεια πίεζαν για το πότε θα φύγουν. Το ζήτημα αυτό έμεινε στο ξεκίνημα του. Δεν ολοκληρώθηκε ποτέ.
Ξεχάστηκε και εγκαταλείφθηκε μέσα στην αντιφατικότητα που χαρακτήριζε το ξεκίνημα την πορεία και τους τελικούς στόχους του ένοπλου αγώνα.
Στο νησί μας το αριστερό κίνημα ήταν ανέκαθεν ισχυρό – γεγονός που μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας δεν άφηνε αρκετά περιθώρια για την δράση παρακρατικών συμμοριών. Ο Νομάρχης, όμως, της Σάμου Χρήστος Κούσουλας, επιδιώκοντας να δημιουργήσει εμφυλιοπολεμικό κλίμα, έστειλε στην Χωροφυλακή εμπιστευτικό τηλεγράφημα με τα ονόματα στελεχών του ΕΑΜ και του ΚΚΕ, με το οποίο διέταζε την άμεση σύλληψη τους. Το τηλεγράφημα, ωστόσο, αυτό του νομάρχη έγινε γνωστό στην τοπική οργάνωση του ΚΚΕ, με αποτέλεσμα διακόσια περίπου μέλη και στελέχη του να περάσουν στην παρανομία. Η επιχείρηση της Χωροφυλακής ουσιαστικά απέτυχε. Στις 23 πρός 24 Ιούλη του 1947, μπλόκαραν όλα τα χωριά για να πιάσουν τους προγραμμένους. Συνέλαβε μόνο 23, που τους εξόρισαν στον Μούδρο της Λήμνου. Την «νύφη πλήρωσε» ο τηλεγραφητής Φάκαρος Θεολόγος, με βασανιστήρια και απειλές.
Στην αρχή, οι εν λόγω παράνομοι κρύβονταν άοπλοι και αργότερα ορισμένοι απ’ αυτούς παραδόθηκαν ή έφυγαν από το νησί, οι πιο πολλοί, όμως, έμειναν στην Ικαρία, περιμένοντας τις εξελίξεις. Ο αριθμός των παράνομων αυξήθηκε από τους ανυπόταχτους. Ήταν από τις κλάσεις που τους ζητούσαν να πάνε στρατιώτες. Είχε ανοίξει και η Μακρόνησος. Το βουνό ήταν σχεδόν μονόδρομος.
Στις 21 Σεπτέμβρη του 1946, ήρθαν στον Άγιο Κήρυκο υπό τύπον απόσπασης οι 29 Αξιωματικοί του ΕΛΑΣ, που ήταν στον περιβόητο πίνακα Β. μεταξύ αυτών Σαράφης Στέφανος, Μπακιρτζής Ευριπίδης, Ματσούκας Δημήτριος κλπ. Η Ικαρία και οι γειτονικοί Φούρνοι είναι πλέον για τις μεταδεκεμβριανές κυβερνήσεις τόποι εξορίας των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης. Από κει και πέρα η κατάσταση εκτραχύνετε. Οι προκλήσεις ήταν στην καθημερινότητα.
Η άνοιξη του 1947 βρίσκει την Ικαρία με περίπου 15.000 ακούσιους επισκέπτες. Είναι περισσότεροι οι φιλοξενούμενοι εξόριστοι από τους ντόπιους.Τους έφερναν χωρίς κανένα σχεδιασμό για το που θα μείνουν, πως θα σιτίζονται κλπ.. Γέρους, γριές, νέους και παιδιά, από όλη την Ελλάδα. Εδώ η Εθνική Αλληλεγγύη, η ΕΠΟΝ, η Κ.Ο κινητοποίησε σχεδόν όλους τους κατοίκους του νησιού μας, ανεξάρτητα από ιδεολογική τοποθέτηση. Η ανταπόκριση συγκινητική, μεγαλειώδης, έλυσε πολύ γρήγορα σχεδόν όλα τα βασικά ζητήματα. Έδειξε ο απλός λαός την δύναμη που έχει, όταν αποφασίζει να κάνει υπόθεση και να λύσει και το πιο δύσκολο πρόβλημα. Το καλοκαίρι του 1947, σε μυστική σύσκεψη στελεχών του Κομμουνιστικού Κόμματος, του Αγροτικού Κόμματος και της ΕΠΟΝ, συγκροτήθηκε διακομματική επιτροπή ως ενιαίο καθοδηγητικό κέντρο του Ικαριώτικου κινήματος και πάρθηκαν αποφάσεις, που αφορούσαν τις σχέσεις και τη δουλειά με τους εξόριστους, τη φύλαξη του παράνομου μηχανισμού και την συνέχιση της έκδοσης της παράνομης πια εφημερίδας «Νέα Ικαρία».
Η απόφαση για την ένοπλη αυτοάμυνα πάρθηκε λίγο αργότερα, με εισήγηση του Γιάννη Σαλλά, ο οποίος, πηγαίνοντας στη Σάμο, πέρασε από την Ικαρία. Επρόκειτο, ωστόσο, για παθητική αυτοάμυνα, που εφαρμόστηκε μέχρι το τέλος, και όχι για ενεργητική. Η εισήγηση αυτή υποστήριζε ότι η ύπαρξη τόσων χιλιάδων εξόριστων και ο περιορισμένος χώρος του νησιού, δεν ευνοούσε την δράση αντάρτικου. Περισσότερο φοβούνταν τα αντίποινα στους εξόριστους. Έτσι η Κ.Ο έπρεπε να βρει τρόπο να προφυλάξει τις δυνάμεις της. Αποφασίστηκε να οργανωθούν και να οπλιστούν οι παράνομοι σε ομάδες. Να κρύβονται και να χρησιμοποιούν τα όπλα μόνο σε έσχατη ανάγκη. Η εφαρμογή δύσκολη και επικίνδυνη. Πώς να κρυφτεί τόσο μεγάλος αριθμός; Έπρεπε να κινούνται, να εξασφαλίζουν φαγητό χωρίς να γίνονται αντιληπτοί. Μόνο η εξασφάλιση της συμπαράστασης του λαού του νησιού θα έσωζε την κατάσταση. Και αυτό συνέβη. Αν δεν υπήρχε αυτός ο κόσμος, ήταν αδύνατον να κρύβονται οι πολυάριθμες ομάδες των ανταρτών. Η απόφαση εφαρμόστηκε. Χωρίστηκαν σε ομάδες τμήματα του ΔΣΕ. Εντολή να αποφεύγουν την σύγκρουση. Μόνο αν ήταν απαραίτητο να σώσουν την ζωή τους. Ήταν όμως αδύνατο, όσο και αν προσπαθούσαν να αποφύγουν τις μάχες που δόθηκαν.
Το καλοκαίρι του 1948 το επίσημο κράτος δολοφονεί για πρώτη φορά. Στις 19 Ιούνη τον άοπλο Νέστορα Νιαπά. Μετά από πέντε μέρες τον άοπλο, μπροστά στο σπίτι του στον Δρούτσουλα, Ηλία Ξηρό. Στις 12 Αυγούστου την ίδια χρονιά τον Νίκο Πίττακα από το Φραντάτο. Η κατάσταση έχει εκτραχυνθεί τόσο που όσο και να αποφεύγουν την σύγκρουση οι ομάδες του ΔΣ, δεν είναι μπορετό.
- Στις 3/11/1948 έχουμε την πρώτη σύγκρουση με ομάδες των τριακοσίων χωροφυλάκων και των εκατό περίπου ΜΑΥδων, που φρουρούσαν το νησί, εκείνη την περίοδο. Πραγματοποιήθηκε στην περιοχή του Ζηζόκαμπου, ανάμεσα Φραντάτο και Ράχες, εξελίχτηκε σε πολύωρη μάχη, χωρίς ωστόσο απώλειες.
- Η δεύτερη σύγκρουση έγινε στον Ορθό Λούρο, πάνω από το Μαυράτο, χωρίς επίσης απώλειες.
- Η τρίτη στο Μαύρο Γκρεμό, θέση Αλωνάκι, πάνω από το Δρούτσουλα, στις 14 Δεκέμβρη, με θύμα τον Γεώργιο Βελετάκη, που είχε τραυματιστεί. Ο αγριανθρωπισμός του αποσπάσματος του Μαραγκού ήταν πρωτόγνωρος για το νησί. Αποκεφάλισαν τον τραυματία και το κεφάλι του το κατέβασαν στο Χρυσόστομο. Μεθοκοπούσαν σε κοινή θέα και φώναζαν την μάνα του να πάει να δει το κεφάλι του. Τελικά το πήγαν στον Άγιο Κήρυκο και έπαιζαν μπάλα με το κεφάλι του Βελετάκη στην πλατεία. Να σημειωθεί ότι εκείνη την ημέρα είχε κανονιστεί να βρεθούν αντιπρόσωποι των ανταρτών με τις αρχές για να συζητήσουν τους όρους της ανακωχής, που πρότεινε η κυβέρνηση Σοφούλη. Μετά από το γεγονός αυτό η συνάντηση δεν έγινε.
- Στις 21 Δεκέμβρη έγινε η τέταρτη μάχη στην θέση Δοκίμι πάνω από την Αρέθουσα. Στην σύγκρουση αυτή πήραν μέρος όλες οι δυνάμεις των αποσπασμάτων στην Ικαρία. Χωρίς απώλειες από τους αντάρτες. Σκοτώθηκε ο αποσπασματάρχης και ένας χωροφύλακας. Για αντίποινα έκαψαν 4 σπίτια στην Αρέθουσα.
- Στις 14 Γενάρη του 1949 έγινε η πέμπτη μάχη στον Άγιο Ονούφριο, με νεκρό τον Μόσχο Μάζαρη και αιχμαλώτους τον Γεώργιο Τσερμέγκα και τον Παναγιώτη Σαμπλίδη, που εκτελέστηκαν αργότερα, ύστερα από απόφαση του στρατοδικείου της Σάμου.
- Η έκτη και τελευταία σύγκρουση σημειώθηκε στη θέση Σκίζα πάνω από το Καραβόσταμο προς την Αρέθουσα, στις 6 Ιούνη του 1949. είχαμε ένα νεκρό και μερικούς τραυματίες από τη δύναμη της χωροφυλακής. Σκοτώθηκε ο εξόριστος Διαμαντής Διαμαντής και τραυματίστηκε βαριά ο Θεολόγος Τσούνος.
Οι αντάρτες της Ικαρίας είχαν βοηθήσει με τις παράνομες οργανώσεις του ΚΚΕ στην απόδραση εκατό περίπου εξόριστων, που έμειναν μαζί τους ή φυγαδεύτηκαν στην Αθήνα, στη Σάμο και αλλού. Κατόρθωναν, εξάλλου, με μικρά πλωτά μέσα να σπάζουν τον κλοιό των καταδρομικών και των αντιτορπιλικών και να διατηρούν τακτική επικοινωνία με τη Σάμο και την Αθήνα, ενώ είχαν κατά καιρούς μεταφέρει πάνω από 26 Ικαριώτες και εξόριστους στη Σάμο για ένταξή τους στον εκεί Δημοκρατικό Στρατό και πολλούς τραυματίες από τη Σάμο νια θεραπεία τους στην Ικαρία. Η τελευταία αποστολή προς την Σάμο έγινε στα μέσα Απρίλη του 1949. Αποτελούνταν από 15 αντάρες με υπεύθυνο τον Σίμο Γεράκη. Από τους 15 μόνο 2 επέζησαν. Η ανυπότακτη Ικαρία πρόσφερε από τις τάξεις του ΔΣΕ το αίμα 13 παλληκαριών που αναπαύονται στα φιλόξενα χώματα της Σάμου.
Είναι οι: Πασβάνης Γιώργος, Σαλλάς Γιάννης, Καρούτσος Σαράντος, Σίμος Γεράκης, Μάζαρης Αντώνης, Μέχρης Καρναβάς, Αλέκος Καρναβάς, Παντελής Βρούτος, Γιώργος Καρούτσος, Γιώργος Τσερμέγκας, Γιάννης Μαυρογιώργης, Ανδρέας Κατσάς, Γιάννης Κούβδος.
Σκοτώθηκαν στην Ικαρία: Μόσχος Μάζαρης, Γιώργος Βελετάκης, Νέστορας Νιαπάς, Ηλίας Ξηρός, Νίκος Πίττακας, Νίκος Παπαζαχαρουδάκης . Στην Αθήνα εκτελέστηκε ο αντάρτης Πέτρος Ανδριώτης.
Μετά την καταστροφή του Δημοκρατικού Στρατού στη Σάμο, ο κυβερνητικός στρατός ετοιμάστηκε να στραφεί κατά των ανταρτών της Ικαρίας, αφού προηγούμενα συνέλαβε όλους τους συγγενείς τους και συγκέντρωσε όλους τους κατοίκους της ορεινής περιοχής σε παραθαλάσσια ελεγχόμενα κέντρα.
Ο γραμματέας όμως, της κομματικής οργάνωσης Χρήστος Μαυρογιώργης, χωρίς εντολή ανώτερου οργάνου, αλλά ενεργώντας αυτόβουλα, παράγγειλε τότε στους αντάρτες «να παραδώσουν μεμονωμένα τον οπλισμό τους ως αυθορμήτως παρουσιασθέντες», πράγμα που έκανε και ο ίδιος με αποτέλεσμα να παραδώσει τα όπλα στους κυβερνητικούς η πλειοψηφία των μαχητών του ΔΣΕ.
Εννιά μαχητές του Δ.Σ Ικαρίας αρνήθηκαν να παραδοθούν και παρέμειναν καταδιωκόμενοι στο νησί μέχρι το 1955. Οι Γιάννης Τσερμέγκας, Φίλιππος Μαυρίκης, Ευστράτιος Τσαμπής, Στέφανος Παπαγεωργάκης, Αντώνης Καλαμπόγιας, Κώστας Λίτσας, Δημήτρης Μπάφας, Χαράλαμπος Γκότζιος κατόρθωσαν να επιζήσουν και να καταφύγουν, τελικά, στις σοσιαλιστικές χώρες, ενώ ο Βασίλειος Φρουζές πήγε στο Βόλο και δούλεψε στην παρανομία.
Για άλλη μια φορά ο λαός της Ικαρίας αγκάλιασε και φύλαξε στην κυριολεξία την ομάδα των εννέα παράνομων. Αυτός ο υπέροχος λαός έγινε η κρυψώνα, ο τροφοδότης, το νοσοκομείο τους. Έγιναν ένα με αυτούς, για αυτό και δεν υπέκυψαν στον πειρασμό της παχυλής επικήρυξης. Ούτε ιδεολογικοί αντίπαλοι, μπήκαν στην λογική της κατάδοσης, αν και θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν ως Εθνικά ωφέλιμη μια τέτοια πράξη. Εδώ φαίνετε, ότι αν μια τοπική κοινωνία η ένας λαός κάνει κάτι δική του υπόθεση οι κομματικοί διαχωρισμοί πάνε περίπατο. Υπερισχύει η κοινωνική η ταξική προέλευση. Στην περίπτωση των εννέα αυτό έγινε και ας μην το καταλάβαιναν.
Η τεράστια πλειονότητα του λαού της Ικαρίας είχε τα ίδια προβλήματα. Ήξεραν η το ένιωθαν ότι η εξουσία που τοποθετήθηκε από τους Άγγλους και τους Αμερικανούς στην συνέχεια, είναι εχθρική απέναντι τους. Ήταν στην πράξη μια μορφή αντίστασης.
Αυτή είναι εν συντομία, η ιστορία του ΔΣΕ στην Ικαρία . Δεν πρέπει όμως να την δούμε σαν ένα ιστορικό κομμάτι του παρελθόντος. Δεν πρέπει να την δούμε μόνο σαν μια κορυφαία ηρωική στιγμή της πάλης του Κόμματος, που διδάσκει, και βγάζει ιδεολογικοπολιτικά συμπεράσματα, γιατί κρίνεται και η στρατηγική του Κόμματος. Πρέπει να την δούμε και από την εξής οπτική: Η ένοπλη ταξική πάλη, ο ένοπλος εμφύλιος, είναι αναπόσπαστο και αναπόφευκτο στοιχείο, σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης, για την πάλη για την εξουσία. Δηλαδή, δεν είναι κάτι που ζήσαμε στο παρελθόν, έχει να κάνει με τη θεωρία των ένοπλων εξεγέρσεων.
Ο ένοπλος ταξικός πόλεμος δεν εμφανίστηκε μόνο την εποχή του περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Ο ένοπλος εμφύλιος πόλεμος έγινε και στην πάλη που έκανε η αστική τάξη για να πάρει την εξουσία στα χέρια της από τη φεουδαρχία.
Επομένως, είναι αναπόσπαστο και αναπόφευκτο κομμάτι της πάλης για να πάρει η εργατική τάξη την εξουσία.
Σύντροφοι-σες , Φίλες & φίλοι. Έχει ιδιαίτερη σημασία για τη σύγχρονη πάλη μας η μελέτη συνολικά της Ιστορίας, πιο ειδικά της Ιστορίας του ΔΣΕ χωρίς μηδενισμούς και ωραιοποιήσεις, με γνώμονα την εξαγωγή πολύτιμων συμπερασμάτων που δυναμώνουν τη σύγχρονη πάλη για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Δεν είναι τυχαίο που οι αστοί έχουν λυσσάξει να ξαναγράψουν την Ιστορία της δεκαετίας του ΄40. Δεν είναι τυχαίο ότι οργανώνονται συνέδρια, Φεστιβάλ Θεάτρου και Κινηματογράφου, γυρίζονται ντοκιμαντέρ, γράφονται δεκάδες άρθρα στις αστικές και οπορτουνιστικές φυλλάδες για τη δεκαετία του 1940 και ειδικότερα για τον ταξικό εμφύλιο πόλεμο την περίοδο του 1946-1949.
Ο αγώνας του ΔΣΕ αποτελεί την κορυφαία εκδήλωση της ταξικής πάλης στην Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα. Το αστικό κράτος γνώρισε τον πιο μεγάλο μέχρι σήμερα κίνδυνο για την ύπαρξή του. Ξέρουν καλά ότι ο αγώνας του λαού μας μέσα από τον ΔΣΕ αντιπροσώπευε μια ανώτερη μορφή πάλης, σε μια περίοδο που αντικειμενικά διεξαγόταν σκληρή ταξική σύγκρουση για το «ποιος – ποιον». Ξέρουν καλά πως ο αγώνας του ΔΣΕ συνεχίζει να «ζει» μέσα από το ΚΚΕ και την ΚΝΕ, μέσα από τα πολύτιμα διδάγματά του που παραμένουν επίκαιρα σήμερα στους αγώνες για την επαναστατική ανατροπή του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος.
Συμπερασματικά, λοιπόν, μπορούμε να πούμε ότι ο ΔΣΕ ήταν αναπόφευκτος.
Ο στόχος της συκοφάντησης και της διαστρέβλωσης του αγώνα του ΔΣΕ, αλλά και των συμπερασμάτων που προκύπτουν από την αστική τάξη και τους συνοδοιπόρους της είναι ένας: Ξαναγράφουν την Ιστορία κατά το δοκούν, από τη σκοπιά της υπεράσπισης της σημερινής βαρβαρότητας. Γι’ αυτό συκοφαντούν το ΚΚΕ, το ρόλο και την προσφορά του. Επιδιώκουν σήμερα την υποταγή του λαού και της νεολαίας στο σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα. Για να μη συνειδητοποιήσει ο λαός και η νεολαία την αναγκαιότητα της οργάνωσης και του αγώνα για μια νέα κοινωνία.
Σύντροφοι-σες , Φιλές & φίλοι , Το ΚΚΕ είναι υπερήφανο για τη στρατιά ηρώων που διαπαιδαγώγησε και συνεχίζει, πάντα μπροστά, το δρόμο του αγώνα… Έτσι σμίγουμε σε αυτές τις εκδηλώσεις, ορκιζόμενοι στους νεκρούς μας, με επαναστατική αισιοδοξία.
- Ζήτω ο ηρωικός Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας!
- Τιμή και δόξα στις μαχήτριες και τους μαχητές του ΔΣΕ που έδωσαν τη ζωή τους …
- Δεν σας ξεχνάμε, παραλαμβάνουμε την κληρονομιά που μας αφήσατε σαν σκυτάλη στο στίβο της ταξικής πάλης και της πάλης για το σοσιαλισμό – κομμουνισμό!
- Συνεχίζουμε με αγώνα – γνώση – τόλμη και αντοχή, διδασκόμαστε από τις λαμπρές στιγμές της ταξικής πάλης στον τόπο μας, προχωράμε και εμείς όσο προβαίνει μπρος η Ιστορία.
