ΙΚΑΡΙΑ: τα μυστικά και τα ανείπωτα
Ο περίφημος « οίκος των Ατρειδών»!!! (1300 – 1100 π.Χ.) Ατρέας ήταν ο Γενάρχης της μυθικής δυναστείας των Ατρειδών, γιος του Πέλοπα και της Ιπποδάμειας. Οι περιπέτειες τα πάθη και τα εγκλήματα που στιγμάτισαν την δυναστεία των Ατρειδών αποτέλεσαν το βασικό μυθολογικό υλικό του λεγόμενου «κύκλου των Ατρειδών» (με κέντρο τις Μυκήνες), ένας αιματοβαμμένος κύκλος που τροφοδότησε τη θεματολογία της αρχαίας Ελληνικής τραγωδίας και της λυρικής ποιήσεως εμπνέοντας τους τρεις μεγάλους τραγικούς μας ποιητές: Αισχύλο, Σοφοκλή και Ευριπίδη. (ο άλλος κύκλος είναι ο κύκλος των Λαβδακιδών με κέντρο την Θήβα)
Η γενιά των Ατρειδών καταραμένη και συνδεδεμένη με μια αλυσίδα εγκλημάτων, μοιχειών και αιμομιξιών προκαλεί την
σκέψη και εγείρει φιλοσοφικές συνδέσεις και διασυνδέσεις με τα πάθη του ανθρώπου κάθε εποχής…
Ήδη οι πρώτοι «Ατρείδες» αδέρφια: Ατρέας και Θυέστης είχαν εξοριστεί από τον πατέρα τους εξ αιτίας του φόνου που είχαν διαπράξει κατά του νόθου γιου του Πέλοπα, του Χρύσιππου, από φόβο μήπως χάσουν αυτοί την εξουσία.
Τα δυο αδέρφια τσακώθηκαν άγρια εκεί στον τόπο εξορίας των διεκδικώντας την χρυσή αμνάδα (προβατίνα) – σύμβολο
βασιλικής ισχύος- και τεκμήριο κατοχής του Θρόνου!
Νόμιμος κάτοχος της «προβατίνας» σύμφωνα με το «καταστατικό» (όπως θα λέγαμε σήμερα) φαινόταν να είναι ο Ατρέας ίσως κι ως πρωτότοκος! αλλά εδώ εμφανίστηκε ποιος άλλος; ο «έρωτας»! που άλλαξε την τάξη των πραγμάτων φέρνοντας ανάποδα την τελευταία στιγμή το παιχνίδι όπως αρέσει σε εκείνον!!!
Ο Θυέστης με τη συνεργασία της ερωμένης του Αερόπης (συζύγου του Ατρέως και νύφη του) κέρδισε με πονηρό τρόπο
την «χρυσή προβατίνα» και προβλήθηκε ως «απόλυτος και νόμιμος ιδιοκτήτης του θρόνου»! (αφελής όποιος νομίσει πως σε αυτό το σημείο τελειώνει η υπόθεση), εδώ έχουμε να κάνουμε με ΜΥΘΟ κι όχι με ΠΑΡΑΜΥΘΙ.
Υπάρχει συνέχεια… ο Ατρέας ηττημένος και «κερατάς» προσκαλεί τον αδερφό του (αδερφός να σου πετύχει), τον
Θυέστη, σε δείπνο όπου του προσφέρει πλούσιο γεύμα με το κρέας και τις συκωταριές (κρατηθείτε)… των διαμελισμένων παιδιών του… η μακάβρια αποκάλυψη έγινε αφού έφαγε (εννοείται μόνο ο Θυέστης), αλλά ήπιαν και γλέντησαν κι οι δύο
στο όνομα της νέας εξουσίας και του «πονηρού» εξουσιαστή!
Η αποτρόπαια αυτή πράξη έμεινε ως «θυέστεια δείπνα», για την ιστορία να θυμηθούμε πως ο Ατρέας απέκτησε με την
γυναίκα του, την όχι και τόσο πιστή όπως είδαμε, Αερόπη δύο γιους τον Αγαμέμνονα και το Μενέλαο και μια κόρη την Αναξίβια.
Παρεμπιπτόντως η «Ωραία Ελένη» υπήρξε νύφη του, σύζυγος του Μενέλαου, ετούτη ήταν η πέτρα του σκανδάλου (και πάλι ο έρωτας έφταιξε κι εδώ) που αποτέλεσε την αιτία και την αφορμή μαζί για τον καταστροφικό 10/ετή Τρωικό πόλεμο.
Μέχρι σήμερα πολλοί είναι εκείνοι που αναφέρονται στα «άδεια πουκάμισα» της Ελένης, όλοι όμως πέφτουν ερωτοχτυπημένοι και θαμπωμένοι από την αιώνια ομορφιά της… είναι η «εξουσία»!!! και τι δεν κάνουν για να την κερδίσουν κι ας είναι «άδεια τα πουκάμισα»!
Ποιος όμως μπορεί να ισχυριστεί πως όλα αυτά έγιναν μόνο τότε και δεν τα ξανάζησε ποτέ άνθρωπος πουθενά;
Ελάτε λοιπόν να σας πω τι έχω ακούσει εδώ στο νησί μου τη Νικαριά από τους παλαιότερους …
Ένα βράδυ αν το θυμάμαι καλά, χειμώνας ήταν, μπροστά σε ένα αναμμένο τζάκι βρέθηκα να μιλάμε για παλιές ιστορίες με τον Παπά του χωριού μου (έναν σοφό και σεβάσμιο εφημέριο που κάθε του φράση εμπεριέχει ολόκληρο τον λαϊκό προφορικό μας θησαυρό)! Η πρεσβυτέρα παρούσα κι εκείνη στην άλλη «παγκέτα» (ξύλινο μικρό σκαμνάκι) να ρωτάει πού και πού ή να συμπληρώνει με τρόπο χαριτωμένο όποτε έκρινε η ίδια προσθέτοντας αναγκαίες λεπτομέρειες.
Έξω ακούγαμε τον δυνατό αέρα με την βροχή να πέφτει ρυθμικά στην πλακοστρωμένη αυλή κάνοντας το σκηνικό να
μοιάζει περισσότερο με θεατρική παράσταση…
Πάμε στις αρχές του περασμένου αιώνα περίοδος ακόμα Τουρκοκρατίας αν και δεν είναι βέβαιο ίσως και λίγο αργότερα…
Δύο αδέρφια (ονόματα δεν λέμε για ευνόητους λόγους, η ιστορία όμως πέρα για πέρα αληθινή με πρόσωπα πραγματικά )
ξεκίνησαν πουρνό – πουρνό παρέα για δισκάφισμα στα αμπέλια τους, λίγο έξω από το χωριό τους. Το μεσημέρι όπως είχαν συμφωνήσει και γινόταν κάθε φορά, έφερε το φαγητό τους η γυναίκα του ενός μια πολύ όμορφη νέα κοπέλα.
Όταν πλησίασε και την είδαν έμειναν εμβρόντητοι κι οι δύο μπροστά στο θέαμα που αντίκριζαν!
Μπροστά τους μόλις και μετά βίας έστεκε μια γυναίκα φανερά κακοποιημένη με σχισμένα ρούχα, κατατρομαγμένο πρόσωπο κλαίγοντας με αναφιλητά για ώρα, κανείς δεν θυμόταν για πόση ώρα… αφού ηρέμησαν τους είπε ότι είχε βιαστεί από έναν συγχωριανό τους, γνωστό για παρόμοιες πράξεις και με «πλούσια» οικογενειακή παράδοση στην κλεψιά κυρίως κατσικιών … όνομα και πάλι σκεπασμένο, είπαμε όλα αυτά δεν έγιναν στους χρόνους των «Ατρειδών» αλλά πολύ μα πολύ αργότερα…
Τα αδέρφια μετά από αυτό αποφάσισαν να τιμωρήσουν οι ίδιοι τον δράστη… Σε λίγες μέρες του έστησαν καρτέρι κοντά
σε ένα μικρό σπιτάκι που διατηρούσε στο «Κεραμωτό» μια περιοχή χωμένη μέσα σε βαθύ ρουμάνι μακριά από χωριό κι ανθρώπους, άγριος τόπος ακόμα και μέρα να περάσεις μπορεί να φοβηθείς…
Εκεί λοιπόν τον παραφύλαξαν, τον σκότωσαν, στη συνέχεια του έβγαλαν το συκώτι το οποίο κρέμασαν σε ένα τσιγκέλι
μπροστά στο μισοπόρτι κι έφυγαν…
Ο Πατέρας αναζητώντας τον γιο του βγήκε προς ανεύρεσή του, όταν έφτασε στο «μετόχι» εκεί στο Κεραμωτό πλησιάζοντας είδε την συκωταριά κρεμασμένη, η πρώτη σκέψη που του ήρθε ήταν πως ο γιος του επιφύλασσε αυτό ως δώρο από κάποιο κλεψιμέδικο προφανώς κατσίκι… έτσι μπήκε ορεξάτος μέσα, το τηγάνισε όπως συνήθιζε, κάθισε μόνος του απολαμβάνοντας το «νόστιμο μεζέ» με συνοδεία κρασιού που είχε πάντα για τέτοιες περιστάσεις!
Σε λίγες μέρες αποκαλύφθηκε το ειδεχθές ετούτο έγκλημα που τάραξε την τοπική κοινωνία! Άνθρωποι κι εδώ με όλα τα
ελαττώματα, τα ψυχικά αδιέξοδα και την τραγική κατάληξη γεγονότων φανερώνουν πως παντού και πάντοτε μέσα στην άβυσσο της ψυχής του ανθρώπου παλεύουν ανεξέλεγκτες δυνάμεις σκορπώντας ενίοτε καταστροφή και όλεθρο!
Ποιος θα το φανταζόταν πως ένα «θυέστειο δείπνο» (τηρουμένων των χρονικών κυρίως αναλογιών) θα έφτανε από
τον μύθο σε ένα απομακρυσμένο νησί του Αιγαίου;
Καταγράφω σχεδόν αμέσως όσα ακούω και τα ευχάριστα και τα δυσάρεστα για να μην τα πάρει η λήθη που καιροφυλακτεί να τα αφανίσει και σαν καταλαγιάσει η μπόρα όπως εκείνο το βράδυ αρχίζω το «κουβεντολόι» με την μνήμη…
Χαρούλα Κ. Κοτσάνη
