του Ηλία Ευθυμιόπουλου
Με καθυστέρηση 10ετίας εγκαινιάσθηκε επιτέλους ο υβριδικός ενεργειακός σταθμός της Ικαρίας, που θα αντικαταστήσει το 50% περίπου της σημερινής ηλεκτροπαραγωγής από πετρέλαιο. Το έργο περιλαμβάνει ένα σύστημα αντλησιοταμίευσης νερού με δύο δεξαμενές, δύο υδροστροβίλους των 4.1 MW και ένα μικρό αιολικό πάρκο ισχύος 2,7 MW. Η όλη φιλοσοφία των συστημάτων αυτών βασίζεται στη δυνατότητα της αποθήκευσης της μεταβλητής ενέργειας του ανέμου με τρόπο που να διπλασιάζεται σχεδόν το μέγεθος της δυνητικής αιολικής ισχύος στα μη διασυνδεδεμένα νησιά λόγω του καλύτερου συντονισμού μεταξύ της προσφοράς και της ζήτησης.
Τα οικονομικά όμως στοιχεία του έργου θα έπρεπε να μετριάσουν τα χαμόγελα των επισήμων κατά τη διάρκεια των εγκαινίων και κυρίως να μας οδηγήσουν σε πιο θαρραλέα συμπεράσματα για το μέλλον αυτής της τεχνολογίας. Αν δεχθούμε ότι το κόστος του υβριδικού σταθμού της Ικαρίας (κατά δημοσιογραφικές πληροφορίες) αγγίζει τα 50 εκ ευρώ και τα έσοδα από την πώληση της ενέργειας στο δίκτυο είναι της τάξεως των 2 εκ. ευρώ ετησίως, τότε η απόσβεση, λαμβάνοντας υπόψιν δανειακές υποχρεώσεις και λειτουργικά, θα ξεπεράσει τα 40 χρόνια. Φυσικά υπάρχουν και τα περιβαλλοντικά οικονομικά που δεν μπαίνουν στον παραπάνω λογαριασμό: αποφευγόμενες εκπομπές θερμοκηπίου (CO2) λόγω υποκατάστασης μέρους του πετρελαίου που χρησιμοποιείται σήμερα, αλλά και αρνητικές επιπτώσεις, κυρίως στο τοπίο λόγω των εκτεταμένων χωματουργικών (λιμνοδεξαμενές, δρόμοι, αγωγοί και εργοτάξια).
Η συνολική λοιπόν αποτίμηση του έργου, με όλες του όμως τις συνιστώσες στο τραπέζι, θα ήταν χρήσιμη όχι μόνο για λόγους διαφάνειας και αυτογνωσίας, αλλά και για να δούμε αν το εγχείρημα μπορεί να επαναληφθεί σε κάποια άλλη περιοχή. Προκαταλαμβάνοντας την απάντηση θα πω ότι το έργο κρίνεται ασύμφορο και πως κανείς ιδιώτης επενδυτής δεν θα ρισκάρει χρήματα για κάτι παρόμοιο στο μέλλον. Εκτός κι αν παραιτηθούμε από το αίτημα της ανταγωνιστικότητας, αν και βρισκόμαστε σε μια ανοιχτή και ελεύθερη αγορά. Είναι κι αυτό μια πρόταση. Να σημειώσουμε όμως ότι από την εξέλιξη φαίνεται πως – τουλάχιστο στα αυτόνομα συστήματα – ευνοείται η τεχνολογία της αποθήκευσης σε μπαταρίες, όντας πολύ πιο φθηνή και πολύ πιο ευέλικτη, και κυρίως γιατί μας προστατεύει από δυσάρεστες εκπλήξεις.
Βέβαια το γεγονός ότι στην περίπτωση της Ικαρίας ο κύριος της ενεργειακής αυτής μονάδας είναι η ΔΕΗ (Ανανεώσιμες) διαφοροποιεί κάπως τα πράγματα, δεδομένου ότι με το δημόσιο έχουμε συνηθίσει τόσο στην διαστολή των χρόνων όσο και στις υπερβάσεις των προϋπολογισμών. Παραμένει όμως το ερώτημα, αν ο γενικός καταναλωτής στον οποίο μετακυλίεται η δαπάνη, είναι σωστό να «πληρώνει το μάρμαρο» ενός ενδεχομένως πάσχοντος σχεδιασμού, ενός κακού διαγωνισμού ή ενός ακατάλληλου εργολάβου. Αυτή είναι η μόνη χρήσιμη συζήτηση μετά τις κορδέλες, απαιτεί όμως μια ωριμότητα που δεν διαθέτουν οι φοβικές κοινωνίες (και οι κυβερνήσεις που τις εκπροσωπούν).
Περιττό να πούμε ότι αντίστοιχες συζητήσεις εκκρεμούν για τα μεγάλα αιολικά στα νησιά, το υπεράκτια πάρκα και τη γεωθερμία. Έτσι παρέρχονται οι δεκαετίες, φεύγουν τα τρένα και έρχονται τα μνημόνια.
Αναδημοσίευση από : https://energypress.gr
