Το παρακάτω κείμενο μας το έστειλε η κ. Πούλου για να το δημοσιεύσουμε. Σύμφωνα με το κείμενο, το παιδί της τραυματίστηκε σοβαρά από σίδερο τραπεζοκαθίσματος στο πανηγύρι του Χριστού Αγίου Κηρύκου στις 6 Αυγούστου με αποτέλεσμα τελικά να αεροδιακομιστεί στην Αθήνα.
Από το πανηγύρι και τη χαρά στο Νοσοκομείο με του C-130 τα φτερά
Τώρα που το καλοκαίρι φτάνει στο τέλος του, τα πανηγύρια και οι χοροί λιγοστεύουν, με την επιστολή μου αυτή θα ήθελα να σας μεταφέρω μερικές μου σκέψεις και προβληματισμούς:
- Στο πανηγύρι του Χριστού Αγίου Κηρύκου στις 6 Αυγούστου το παιδί μου χτύπησε σοβαρά αφού τα σίδερα <ξιφολόγχες> του πάγκου που πήγε να καθίσει μετακινήθηκαν και το κάρφωσαν κυριολεκτικά σε επικίνδυνο σημείο. Γιατί να υπάρχουν αυτά τα σίδερα? Ποια ασφάλεια παρέχουν στους επισκέπτες του πανηγυριού? Ποια μέριμνα έχει ληφθεί από το Σύλλογο, από τους συλλόγους όλων των πανηγυριών της Ικαρίας ώστε τα καθίσματα να είναι ασφαλή? Καμιά… Μόνο το κέρδος απασχολεί τους υπεύθυνους. Ποια μέριμνα υπάρχει για την διασφάλιση της ποιότητας των κρεάτων και των άλλων προσφερόμενων στα πανηγύρια? Καμιά….. Μόνο το κέρδος. {Αναλογιστείτε πόσοι τόνοι κρέατος διατέθηκαν φέτος στα πανηγύρια όλου του νησιού χωρίς υγειονομικό έλεγχο}
- Μετά τον τραυματισμό του παιδιού μου πήγαμε στο Νοσοκομείο Ικαρίας. Παρά την σοβαρότητα του τραυματισμού η αντιμετώπιση ήταν όπως αυτή ενός απλού μώλωπα. Γιατί? Μήπως η ανευθυνότητα ή η άγνοια του κινδύνου που διέτρεχε το παιδί μου. Ευτυχώς η χειρούργος γιατρός, μετά από 7 ολόκληρες μέρες, φρόντισε για την αερο-διακομιδή του παιδιού με C-130 στην Αθήνα ώστε να γίνει επέμβαση και να αντιμετωπισθεί το πρόβλημα. Την ευχαριστώ θερμά που εκτίμησε τη σοβαρότητα του προβλήματος.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους διασώστες και το πλήρωμα του αεροσκάφους καθώς και στο νοσηλευτικό και Ιατρικό προσωπικό του Νοσοκομείου Παίδων που μας φέρθηκαν με τον καλύτερο τρόπο.
Καλά τα Ικαριώτικα πανηγύρια, που δυστυχώς έχουν χάσει τον παραδοσιακό τους χαρακτήρα, αλλά πάνω απ’ όλα πρέπει να βάζουμε την υγεία και την ασφάλεια των ανθρώπων που συμμετέχουν σε αυτά και ιδιαίτερα των παιδιών μας, της νεολαίας μας.
Με εκτίμηση Πούλου Ευγενία
