Ικαρία 32 χρόνια μετά: Τα δικά μας ”Τέμπη”

Έχουν περάσει 32 χρόνια από τότε που η φωτιά στην περιοχή του Αγίου Κηρύκου
Ικαρίας, άφησε πίσω της 12 νεκρούς, μια μάνα που δεν άντεξε και αυτοκτόνησε
και γονείς και συγγενείς να παλεύουν ακόμα με εικόνες και μνήμες.

Ανάμεσα στους 12 τρία παιδιά που πήγαν να βοηθήσουν ηλικιωμένους και
χάθηκαν μαζί τους.

Ήταν ο Δημήτρης, ο Αλμπάνο, ο Ηλίας. Ήταν τα παιδιά που βραβεύτηκαν από την
Ακαδημία Αθηνών για την πράξη τους.

Πόσα νέα παιδιά το γνωρίζουν;

32 χρόνια μετά όχι μόνο δεν έχει γίνει απολύτως τίποτα αλλά κάθε χρόνο καίγεται
η χώρα απ’ άκρη σ’ άκρη αφήνοντας πίσω της εκατοντάδες νεκρούς.

Πέρασαν δεκαετίες κι έχει γεμίσει η Ελλάδα “Τέμπη”. Δεκάδες νεκροί στην Ηλεία.
Πάνω από 100 στο Μάτι. Στο δάσος της Δαδιάς, στην Εύβοια, σε όλη τη χώρα.
Όπου υπάρχουν νεκροί μετανάστες ούτε καν αναφέρονται. Το 112 έχει
αναδειχθεί το “κορυφαίο” μέσον “πυρόσβεσης”. Οι πλημμύρες διαδέχονται τις
φωτιές και μέσα σ’ όλο αυτό τον ορυμαγδό αναδύονται τα σκάνδαλα μιας
ανεύθυνης πολιτικής ηγεσίας που μετατρέπει σε φαγοπότι κονδύλια όπως αυτά
για αντιπλημμυρικά έργα στη Θεσσαλία και πολλά άλλα. Μιας πολιτικής που
αφήνει πίσω της νεκρούς.

Μιλάνε οι κυβερνώντες για την κλιματική αλλαγή ως τη μόνη αιτία για όποια
καταστροφή μας προκύπτει.

Την ίδια στιγμή αντί να αυξάνουν και να αναβαθμίζουν τα μέσα πυρόσβεσης, τα
αφήνουν όλο και λιγότερα, όλο και πιο παλιά. Αντί να στελεχώνουν επαρκώς και
να εκπαιδεύουν το πυροσβεστικό σώμα, τους αφήνουν όλο και λιγότερους.
Κατάργησαν εδώ και χρόνια τους δασοφύλακες.

Έτσι φτάσαμε να καιγόμαστε σε 52 περιοχές την ίδια μέρα και όλο το
“δημοσιογραφικό” κατεστημένο να περιορίζεται στις περιγραφές. Ούτε λέξη για
τις ευθύνες.

Μεθοδεύεται η προσπάθεια από κυβέρνηση και ΜΜΕ να μεταφερθεί η ευθύνη
στον καθένα που δεν καθάρισε το χωράφι του γείτονα ή το δάσος δίπλα του ή
τους δρόμους, όταν οι Δήμοι δεν έχουν κάνει τα στοιχειώδη μέχρι και τον Ιούλιο,
ακόμα κι αυτά που θα μπορούσαν. Ατομική ευθύνη παντού.

Απόκρυψη του γεγονότος από τα ΜΜΕ, πως ό,τι καίγεται σε βουνά, ό,τι πνίγεται
σε κάμπους αναλαμβάνουν “αναδάσωση” οι εταιρείες ΑΠΕ. Όπως στην Εύβοια,
έτσι και εκεί που ήταν πευκοδάσος τώρα βλέπουμε δάσος ανεμογεννητριών.

Ποιους τελικά συμφέρουν, ωφελούν οι φωτιές;

Το έγκλημα των Τεμπών, ο ασταμάτητος δυναμικός αγώνας του Συλλόγου γονιών
και συγγενών των θυμάτων, συσπείρωσε και συσπειρώνει γύρω του αυτή την
οργή για το γεγονός ότι τίποτα δεν γίνεται απέναντι σε όλες αυτές τις
καταστροφές που ζούμε. Για το γεγονός ότι τίποτα δεν γίνεται από τα συλλογικά
όργανα των εργαζομένων για όλα τα “Τέμπη” που βιώνουμε καθημερινά.

Η μόνη Ελπίδα στον ενωτικό, καθημερινό, οργανωμένο αγώνα.

Κατερίνα Πετράκη
28 Ιούλη 2025