Ασκήσεις παραλογισμού, υποκρισίας και θάρρους…
Η «μικρή Ικαρία» εγγεγραμμένη στη Γ τάξη του ΕΠΑ.Λ. του νησιού της, κατά την έναρξη της φετινής σχολικής χρονιάς, βρέθηκε αντιμέτωπη με πολλά … μνημόνια!
Οι καθηγητές της ειδικότητας της έλλειπαν, όπως άλλωστε λίγο ή πολύ, συνέβαινε και με τις περισσότερες ειδικότητες του σχολείου της. Έτσι μπορούσε να κάνει μάθημα τις 12 από τις 35 ώρες που προβλέπει το αναλυτικό πρόγραμμα. Δηλαδή τις 2,4 από τις 7 ώρες στο ημερήσιο πρόγραμμα.
Πριν βέβαια από αυτό η «μικρή Ικαρία» έπρεπε να αντιμετωπίσει ένα ακόμη πιο σοβαρό πρόβλημα. Η φυσική παρουσία της στο σχολείο ήταν αδύνατη, αφού δεν πραγματοποιούνταν μεταφορές από και προς τα σχολεία του νησιού. Οι απλήρωτοι και καταχρεωμένοι επαγγελματίες του νησιού, που έχουν επιφορτιστεί με αυτό το μεταφορικό έργο, φέτος ξεκίνησαν από νωρίς τις δίκαιες κινητοποιήσεις τους.
Έτσι η «μικρή Ικαρία» έμενε στο σπίτι της, που απέχει 33χλμ από το σχολείο, αναζητώντας κάποια λύση. Το ίδιο άλλωστε πρόβλημα αντιμετώπιζαν εκείνο το διάστημα οι περισσότεροι μαθητές του νησιού. Ένα μήνα μετά την έναρξη των μαθημάτων που για την «μικρή Ικαρία» επί της ουσίας, δεν είχε έρθει ακόμη, η απόφαση λήφθηκε.
Οι συμμαθητές της «μικρής Ικαρίας» σκέφτηκαν και αποφάσισαν, σωστά, ότι δεν πρέπει και δεν μπορούν να επιτρέψουν να συμβαίνει αυτό. Συμφώνησαν όλοι μαζί, ότι θα υπερασπιστούν το δικαίωμα όλων των μαθητών να βρίσκονται στο δημόσιο σχολείο. Μαζί με εκπαιδευτικούς και γονείς ξεκίνησαν έναν αγώνα στη διάρκεια του οποίου εκτός των άλλων, κάποιες μέρες κατέλαβαν και το σχολείο τους. Μέσα σε μια εβδομάδα περίπου και όταν ο αγώνας τους έσμιξε με αυτούς της υπόλοιπης Ελλάδας, τα λεωφορεία ξεκίνησαν να εκτελούν δρομολόγια.
Όταν στις 15 του Οκτώβρη η «μικρή Ικαρία» έφτασε κανονικά με το λεωφορείο για πρώτη φορά στο σχολείο της, ενημερώθηκε ότι το υπουργείο είχε στείλει εγκύκλιο με βάση την οποία θα έπρεπε να αναπληρωθούν οι ώρες που χάθηκαν από την κατάληψη. Έτσι, εκτός των άλλων περικόπηκαν οι ημερήσιες εκδρομές του σχολείου της μέχρι τον Δεκέμβρη.
Το πρόγραμμα αναπλήρωσης ικανοποίησε πλήρως το υπουργείο και η «μικρή Ικαρία» τον Οκτώβρη και το Νοέμβρη, «έχασε» τον περίπατο που προβλέπεται από το σχολικό πρόγραμμα.. Και πράγματι, τις 2 περίπου ώρες μάθημα και 5 ώρες κενό που θα έκανε αν υπήρχε λεωφορείο να πάει σχολείο τις μέρες της κατάληψης, τις αναπλήρωσε με… 2 ώρες μάθημα και 5 ώρες κενό. Γιατί αν και φτάσαμε στα μέσα Νοέμβρη, τα κενά παραμένουν. Από τις χιλιάδες διδακτικές ώρες που δυο μήνες τώρα χάθηκαν και χάνονται λόγω των μεταφορών και των κενών, η πολιτεία στοχεύοντας αποκλειστικά, στο να στείλει ένα «μήνυμα ποινικοποίησης» των δίκαιων εκπαιδευτικών αγώνων, απαίτησε την αναπλήρωση μόνο των ωρών που χάθηκαν τις μέρες της κατάληψης. Πόση υποκρισία…;
Τώρα που όλα «λειτουργούν κανονικά», το υπουργείο δεν ενοχλείται και δεν ενοχλεί τα σχολεία, που απρόσκοπτα συνεχίζουν να εκδίδουν προγράμματα, που για κάποια τμήματα έχουν κυρίως κενά.
Διευθύνσεις, προϊστάμενοι και εισαγγελείς, που σε περιπτώσεις κινητοποιήσεων παρουσιάζονται ως ανένδοτοι και ορκισμένοι εγγυητές του «συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος της πρόσβασης στη δημόσια εκπαίδευση», που δεν διαπραγματεύονται την απώλεια ούτε μιας ώρας, τώρα …σιωπούν. Με ιδιαίτερη «ψυχραιμία, ανοχή και υπομονή» αντιμετωπίζουν την κατάσταση, ως γνήσιοι απολογητές της κυβερνητικής πολιτικής.
Και οι σύμβουλοι, οι θεματοφύλακες της παιδαγωγικής σκέψης, της ανάπτυξης της κριτικής και της γνώσης, «ατάραχοι βούδες», παρακολουθούν αδιάφοροι το θέατρο που παίζεται σε βάρος των μαθητών. Περιμένουν απλά την εντολή, για να έρθουν στα σχολεία ως κήρυκες της αξιολόγησης και με το «συναδελφικό κουστούμι» να μας διαβεβαιώσουν, ότι το υπουργείο (που πράττει όλα αυτά), δεν έχει καμία πολιτική σκοπιμότητα από αυτές που εμείς οι καχύποπτοι του καταλογίζουμε. Ότι με την αξιολόγηση, απλά θέλει να μας βοηθήσει στο εκπαιδευτικό μας έργο…
Σε αυτό το θέατρο του υπουργείου, οι καθηγητές της «μικρής Ικαρίας» δεν δέχτηκαν να γίνουν κομπάρσοι. Συζήτησαν, αποφάσισαν και το είπαν καθαρά. «Εμείς δεν μπορούμε παρά να αντιμετωπίζουμε τις χαμένες ώρες με ενιαίο τρόπο». Δεν δέχθηκαν να γίνουν οι φορείς της πολιτικής του υπουργείου, απέναντι στους μαθητές τους. Σωστά έκκριναν, ότι μόνο με ένα τρόπο μπορούν να τους μιλήσουν. Με τη γλώσσα της αλήθειας.
Πετράκης Βασίλης εκπαιδευτικός
