ΔΡΑΚΑΝΟ ΙΚΑΡΙΑΣ!
Ο Πύργος του ΔΡΑΚΑΝΟΥ στο ανατολικό ακρωτήρι της Ικαρίας, ένα εντυπωσιακό κυκλικό οικοδόμημα της ελληνιστικής περιόδου με ύψος 12μ και εσωτερική διάμετρο 6μ. προκαλεί τον θαυμασμό κάθε επισκέπτη καθώς φανερώνει το πιο σημαντικό από στρατηγικής απόψεως σημείο του νησιού εφόσον από εδώ ελέγχονταν σε όλη την ιστορική διαδρομή τα εμπορικά και τα στρατιωτικά περάσματα από την Χίο ως την Σάμο και ως απέναντι τα παράλια της Μικρά Ασίας, άλλωστε η ίδια η ονομασία «Δράκανο» προέρχεται από το αρχαίο ρήμα δέρκομαι που σημαίνει παρακολουθώ.
ο ΠΥΡΓΟΣ, το «ΦΑΝΑΡΙ», ένα από τα λιγοστά μνημεία της Νικαριάς που επιμένει μέχρι σήμερα να στέκει αγέρωχο εκεί στην άκρη αντίκρυ από Σάμο και Φούρνους, ένα μνημείο που μόλις καταφέρεις και το αντικρίσεις σε κάνει να θυμώνεις για την κατάσταση του σημερινού νησιού μας! σε κάνει να ντρέπεσαι εσύ που θεωρείς τον εαυτό σου αμέτοχο στην παρακμή που όλοι βιώνουμε!!! και που μαρτυράει χωρίς πολλά λόγια τα «χάλια» μας καταδεικνύοντας τόσα φανερά τους υπευθύνους!
Προσπάθησα μετά από πολλά χρόνια να το επισκεφτώ και πάλι, αυτή την φορά με τα δικά μου παιδιά θέλοντας να τα ξεναγήσω… έφτασα στον οικισμό Φάρο παίρνοντας τον δρόμο τον σωστό προς Δράκανο περίπου ένα χιλιόμετρο!!!
Τι να πω; Ίσα που χωρούσαμε σε ένα απαράδεκτο και άκρως επικίνδυνο σχεδόν μονοπάτι (αυτοκινητόδρομο δεν τον λες) κακοτράχαλο με στροφές που κάνεις τον σταυρό σου συνεχώς μην συναντήσεις άλλο Ι.Χ. σε αντίθετη κατεύθυνση!!! χειρότερος μετά από 15 χρόνια (νομίζω) που είχα ξαναπεράσει!!! φτάνοντας εκεί ιδρωμένος από την αγωνία που πέρασες, μπαίνεις σε ένα χώρο (φωτο 1) και κάπου εκεί κοντά στα δεξιά παρατηρείς ένα πρόχειρο στημένο ας πούμε γραφείο για μία συμπαθέστατη κατά τα άλλα αρχαιοφύλακα(;).
Ζήτησα το πιο απλό: ένα φυλλάδιο για τον χώρο που επισκεπτόμαστε, από αυτά που όπου κι αν πας μουσεία κ.α. τα βρίσκεις εύκολα…
Η απάντηση της με ξάφνιασε: «ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΣΧΕΤΙΚΟ…» Προχωρώντας συναντάς εκείνους τους γνωστούς πίνακες που δίνουν πληροφορίες και μάλιστα σε δίγλωσσο κείμενο με σχετικά σχεδιαγράμματα επί των αρχαιολογικών ανασκαφών της περιοχής… εδώ: ξεθωριασμένα, ραγισμένα σε πολλά σημεία τους σπασμένα με αποτέλεσμα να μην καταλαβαίνεις τίποτα!
Προσπάθησα όσο μπορούσα να διαμαρτυρηθώ:
- Πού είναι ο ΔΗΜΟΣ; πού το ΕΠΑΡΧΕΙΟ; πού η ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ; πού το ΥΠΠΟ; πού ο Βουλευτής; Πώς είναι δυνατόν τόσα χρόνια να μην έχει γίνει ένας σωστός δρόμος σε ένα τέτοιο μνημείο 1 χιλιομέτρου (περίπου)!!!
- Πού είναι τα Σχολεία, οι Δ/ντες τους, οι Δάσκαλοι και οι Καθηγητές, να διεκδικήσουν «ΕΝΑΝ ΑΣΦΑΛΗ ΔΡΟΜΟ»! που δεν μπορούν να πάνε τους μαθητές τους μια εκδρομή στην ιστορία (επιτοπίως) του νησιού τους;;; Πώς τα παιδιά θα αγαπήσουν τον τόπο τους όταν δεν τον γνωρίσουν, δεν περπατήσουν στα ερείπια, δεν αγγίξουν τις πέτρες στην Ακρόπολη, δεν σκοντάψουν στα κατώφλια ή στα ανώφλια των αρχαίων τειχών; δεν αναπνεύσουν τον πελαγίσιο αέρα, δεν φανταστούν τους φύλακες των προγόνων τους ; μου λέτε ΠΏΣ;;;
Ντροπή σε όλους και σε εμάς που τα ανεχόμαστε!
Στην επιστροφή έπαθα αυτό που απευχόμουν… συναντήθηκα με αντίθετο αυτοκίνητο! η έμπειρη (από εκείνα τα μέρη) οδηγός έκανε ό,τι ήταν δυνατόν να συνεχίσουμε τις αντίθετες πορείες μας! στο σημείο που βρεθήκαμε, σχεδόν αγγιχτήκαμε, μου φώναξε και ήταν σαν να άκουγα τον ίδιο τον αρχαίο φύλακα του «Πύργου», όπου όλα μέχρι και σήμερα τα παρακολουθεί:
«Γράψε τα, γράψε τα όπως μπορείς κι όπως τα βλέπεις, χρόνια τώρα κανείς δεν μας δίνει σημασία»! ήταν βλέπετε ντόπια και αγανακτισμένη…
Τέλος πιο πολύ για παρηγοριά κατέφυγα έστω κι από μακριά να δούμε την βραχονησίδα «ΝΊΚΑΡΗΣ» στην περιοχή της Βαώνης στη νότια και πάλι πλευρά, όπου κατά την παράδοση έπεσε ο Ίκαρος που συνεχίζει (ευτυχώς ακόμη) να αποτελεί την υπαρξιακή αφετηρία κάθε «ΙΚΑΡΙΟΥ» ανεξαρτήτου καταγωγής κι αυτό παραμένει το προνόμιο και η υπερηφάνεια μας!
Προσπάθησα και προσπαθώ να μιλάω χωρίς καμία διάθεση να αδικήσω ή να αναθεματίσω κανέναν όμως είναι αδύνατον και να σιωπούμε για την … κατάντια μας!!!
Η ΙΚΑΡΙΑ αξίζει να την σεβαστούν πρώτα οι ίδιοι οι Ικαριώτες και οι Ικαριώτισσες!
Κλείνω εδώ το χρονικό μιας «εκδρομής» με την ελπίδα την επόμενη φορά που θα ξαναπάω να γράψω αλλιώς!
υ.γ./ οι φωτο είναι οι μόνοι μάρτυρες
Χαρούλα Κ. Κοτσάνη
