Η Κτηματική Υπηρεσία Σάμου, με το υπ’αριθμ. πρωτ. 190/21-2-2014 έγγραφό της προς την Εισαγγελία Πρωτοδικών Σάμου, ισχυρίστηκε εσφαλμένα ότι το ακίνητο που βρίσκεται στον Άγιο Κήρυκο Ικαρίας και στεγάζει Δημόσιες Υπηρεσίες, όπως το Αστυνομικό Τμήμα Αγίου Κηρύκου, το Λιμεναρχείο, το Ειρηνοδικείο κτλ αποτελεί καταγεγραμμένο δημόσιο κτήμα με στοιχεία «ΑΒΚ 6», που το διαχειρίζεται η Διεύθυνση Δημόσιας Υπηρεσίας του Υπουργείου Οικονομικών.
Η Υπηρεσία, κατόπιν τηλεφωνικής καταγγελίας από το Λιμεναρχείο Αγίου Κηρύκου, στο ανωτέρω έγγραφο, υποστήριξε περαιτέρω ότι «φαίνεται» ότι το ΙΚΑ Αγίου Κηρύκου κατέλαβε μετά από υπόδειξη του Δημάρχου Ικαρίας, τους εν λόγω χώρους και βρίσκεται σε διαδικασία μεταφοράς των επίπλων και γραφείων τους. Επειδή το ΙΚΑ και ο Δήμος Αγίου Κηρύκου δεν έχουν κατά την Υπηρεσία κανένα ιδιοκτησιακό δικαίωμα επί του συγκεκριμένου ακινήτου, οι ενέργειες αυτές θεωρούνται παράνομες και αυθαίρετες διότι λαμβάνουν χώρα επί δημόσιου ακινήτου χωρίς να έχει ακολουθηθεί η νόμιμη διαδικασία παραχώρησης από το Διαχειριστή, εν προκειμένω τη Διεύθυνση Δημόσιας Περιουσίας του ΥΠΟΙΚ.
Συνεπεία του ανωτέρω εγγράφου συνελήφθησαν οι ΜΠΙΝΙΚΟΥ ΜΑΡΙΑ και ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΑΚΗΣ ΜΙΧΑΗΛ για παράβαση του άρθρου 23 παρ. 1 του Ν. 1539/1938, όπως αντικαταστάθηκε με την παρ. 2 του άρθρου 1 του ΑΝ 263/1968 (Α 12), σύμφωνα με το οποίο:
«1. Ο αυτογνωμόνως επιλαμβανόμενος οιουδήποτε δημοσίου κτήματος, ευρισκομένου αναμφισβητήτως υπό την κατοχήν του Δημοσίου, τιμωρείται, διωκόμενος αυτεπαγγέλτως, διά φυλακίσεως τουλάχιστον εξ (6) μηνών, ης δεν συγχωρείται η μετατροπή, και διά χρηματικής ποινής, τουλάχιστον, εκατόν χιλιάδων (100.000) δραχμών.»
Τονίζεται η ποινική διαδικασία εκκινήθη, καίτοι ουδέποτε μέχρι σήμερα η Κτηματική Υπηρεσία Σάμου, καίτοι οχλήθηκε από το Δήμο Ικαρίας, δύο φορές εγγράφως και πολλάκις με προφορικά διαβήματα, παρουσίασε έγγραφα τα οποία να αποδεικνύουν την «αναμφισβήτητη» κατοχή του Δημοσίου.
Ειδικότερα, ο Δήμος υπέβαλε το υπ’αριθμ. πρωτ. 3131/1-4-2013 έγγραφο αίτημα στην Κτηματική Υπηρεσία, ζητώντας να του γνωστοποιηθεί βάσει ποιων αποφάσεων και τίτλων το επίμαχο οίκημα, γνωστό ως «Διοικητήριο», θεωρείται ότι ανήκει στην Κτηματική Υπηρεσία, χωρίς οποιαδήποτε απάντηση από την Υπηρεσία.
Κατόπιν ο Δήμος υπέβαλε εκ νέου στην Υπηρεσία την υπ’αριθμ. πρωτ. 2921/28-2-2014 αίτηση με το ακόλουθο περιεχόμενο, κοινοποιούμενη προς το Υπουργείο Οικονομικών, τη Γενική Γραμματεία Δημόσιας Περιουσίας, το Γενικό Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης και την Εισαγγελία Πρωτοδικών Σάμου, χωρίς ακόμα μια φορά καμία ανταπόκριση εκ μέρους της:
«Δια της παρούσης ζητάμε να μας γνωστοποιήσετε όλα τα έγγραφα τα οποία αποδεικνύουν την αδιαμφισβήτητη κυριότητα της Κτηματικής Υπηρεσίας επί του κτιρίου «Διοικητήριο» Αγίου Κηρύκου Ικαρίας. Σας υπενθυμίζουμε ότι είναι η πολλοστή φορά, που απευθυνόμαστε στην υπηρεσία Σας για τα συγκεκριμένα έγγραφα χωρίς όμως να έχουμε απάντηση, παρόλο που έχετε την υποχρέωση προς τούτο (ιδέτε την από 1.4.2013 αίτηση για παροχή τίτλων ιδιοκτησίας προς την υπηρεσία Σας ). Σημειωτέον ότι στην από 21.2.2014 αναφορά του προϊσταμένου της υπηρεσίας Σας προς την Εισαγγελία Πρωτοδικών Σάμου κάνετε λόγο «για αναγκαιότητα άμεσων ενεργειών δεδομένου ότι η έκδοση, επίδοση, εκδίκαση και εκτέλεση σχετικών Πρωτοκόλλων Διοικητικής Αποβολής είναι χρονοβόρα». Παρόλα αυτά η Υπηρεσίας Σας έχει αρνηθεί να χορηγήσει οποιοδήποτε έγγραφο, γεγονός που θα οδηγούσε στην άρση οποιασδήποτε περαιτέρω εμπλοκής κατά παράβαση των υποχρεώσεων, που ορίζονται από τον Κώδικα Διοικητικής Διαδικασίας. Ως εκ τούτου ζητάμε την άμεση χορήγηση αντιγράφων σχετικά με την κυριότητα της Κτηματικής Υπηρεσίας επί του κτιρίου «Διοικητήριο» Αγίου Κηρύκου Ικαρίας, επιφυλασσόμενοι για κάθε δικαίωμα μας και για αναζήτηση πειθαρχικών και ποινικών ευθυνών σε σχέση με το από 21.2.2014 έγγραφο του Προϊσταμένου της υπηρεσίας Σας, καθώς και για την παράλειψη οφειλόμενων ενεργειών από τις 1.4.2013.».
Η σιωπηρή άρνηση της Κτηματικής Υπηρεσίας να ανταποκριθεί στα νόμιμα αιτήματά μας, συνιστά παράβαση των σχετικών διατάξεων του Κώδικα Διοικητικής Διαδικασίας και της αρχής της χρηστής διοίκησης.
Το επίμαχο κτίριο χρησιμοποιείται ως Διοικητήριο, δηλαδή στέγη διαφόρων δημοτικών υπηρεσιών ήδη από τις αρχές του 20ου αιώνα. Το ισόγειο του κτιρίου κατασκευάστηκε επί Τουρκοκρατίας και έκτοτε ακολούθησαν επεκτάσεις και ανακατασκευές. Στο κτίριο στεγαζόταν το ταμείο του Δήμου Ικαρίας για πολλές δεκαετίες, πριν δηλαδή ο Δήμος αποκτήσει ταμειακή υπηρεσία. Επί του παρόντος στεγάζονται το Πολεοδομικό γραφείο, το ΓΕΦ του Δήμου Ικαρίας μετά από την κατάργηση της Δ.Ο.Υ. Αγ. Κηρύκου. Στις 24/2/2014 ήταν η προγραμματισμένη ημερομηνία οριστικής διακοπής λειτουργίας του παραρτήματος του ΙΚΑ στον Άγιο Κήρυκο και ήταν επιτακτική ανάγκη να εγκατασταθεί άμεσα ο ηλεκτρονικός εξοπλισμός το κτίριο του Διοικητηρίου και να συνδεθεί με το σύστημα Σύζευξις.
Τα ελληνικά δικαστήρια έχουν αποφανθεί πλειστάκις αναφορικά με τα ακίνητα τα κείμενα στα νησιά του Αιγαίου, ότι ανήκουν στην κατηγορία των καθαράς ιδιοκτησίας ακινήτων (μούλκια). Ειδικότερα, όπως συνάγεται από τις διατάξεις του πρωτοκόλλου της 3-22/1-2-1830 "περί ανεξαρτησίας της Ελλάδος" τα ερμηνευτικά του εν λόγω πρωτοκόλλου κείμενα των τριών προστάτιδων δυνάμεων από 4/16-6-1830 και 1/7/19-8-1830, της από 3-7- 1832 συνθήκης της Κωνσταντινούπολης με τα οποία αναγνωρίστηκε η ύπαρξη της Ελλάδας σαν ανεξάρτητου Κράτους και του νόμου της 21-6/3-7-1837 "περί διακρίσεως δημόσιων κτημάτων" στο Ελληνικό Δημόσιο περιήλθαν ως εθνική γη (δικαιώματι πολέμου) οι ακόλουθες γαίες της ηπειρωτικής Ελλάδας: α) Οι εξουσιαζόμενες, πριν από την επανάσταση, από το Σουλτάνο εκτάσεις, β) οι εκτάσεις που ανήκαν σε Οθωμανούς ιδιώτες, πλην δημευθείσες, ήτοι καταληφθείσες και κατεχόμενες στρατιωτικά από το Ελληνικό Έθνος κατά την 3-2- 1830, γ) οι ανήκουσες σε ιδιώτες Οθωμανούς, πλην εγκαταλειφθείσες και μη δεσποζόμενες από αυτούς κατά την 3-2-1830, εφόσον την εγκατάλειψη τους επακολούθησε κατάληψη τους από το Ελληνικό Δημόσιο και δ) οι μη κατειλημμένες μέχρι 21-7-1837 εκτάσεις, ως αδέσποτες, δυνάμει του άρθρου 15 του Ν. περί διακρίσεως δημόσιων κτημάτων (Π. Κασίμη, Εθνικοί Γαίαι εν Κιτσικ. Πανδέκτης Α.Δ τόμ. Α σελ. 703, Αγ. Σταυρόπουλου αυτόθι, τόμ. Γ, σελ. 2436, Γνωμοδότηση Ν.Σ. Κράτους 293/1952, Αρχ.Ν. Η σελ. 598, ΑΠ 404/1958 ΝοΒ 6, 1122, Εφ. Οεσ. 209/1958 ΑρχΝ Ε, σελ. 121, ΠΠρΑΘ 12147/1980 ΑρχΝ 1983, 365).
Με βάση τις παραπάνω ρυθμίσεις θεσπίστηκε "αμάχητο τεκμήριο κυριότητας" υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου. Ανάλογο αμάχητο τεκμήριο θέσπιζε και το αρθρ. 1 του β.δ. της 3/15 Δεκεμβρίου 1833 "περί ορισμού του φόρου βοσκής και του διά τα Εθνικοϊδιόκτητα λειβάδια εγγείου φόρου κατά τα έτη 1833-1834 για χορτολιβαδικές εκτάσεις (Κιτσαράς, Δημόσια Κτήματα στις Κυκλάδες – Εμβέλεια κανόνων που εισάγουν καθεστώς προνομιακής μεταχείρησης των εμπράγματων αξιώσεων του Δημοσίου με τη θέσπιση τεκμηρίων κυριότητας υπέρ αυτού (γνμδ,) ΧρΙΔ Γ/2003, 753).
Προκειμένου όμως περί γαιών κειμένων στα νησιά των Κυκλάδων δεν ισχύουν τα ανωτέρω διότι είναι παγκοίνως γνωστό (η ΑΠ 200/1934 ΕΕΝΑ 467 θεωρεί "πασίδηλον") ότι κατά την εποχή της Τουρκοκρατίας, οι Κυκλάδες κατά το σύνολο αποτελούντο εξ ιδιωτικών γαιών καθαρός ιδιοκτησίας (Ευθ. Κουρουσόπουλου, Δασική ιδιοκτησία και διαχείρηση σελ. 202, 231-232 και εκεί παραπομπές, Γνωμ. Ν. Σ. Κρ Ν. Ελευθεριάδη 31-12-1925 ΕλλΔνη Δ τεύχος 3 σελ. 57 επ.). Και τούτο διότι τα νησιά αυτά υπαχθέντα υπό την Οθωμανική κυριαρχία όχι δικαιώματι πολέμου αλλά ειρηνικά κατόπιν συνθηκών συναφθεισών των μέχρι τότε Γενουατών ή Ενετών κατακτητών τους αφενός και του Σουλτάνου αφετέρου, δεν θεωρήθηκαν περιελθόντα στο Σουλτάνο, αλλά οι γαίες των νησιών αυτών χαρακτηρίστηκαν κατά τον ιερό Μουσουλμανικό Νόμο ως ιδιωτικές ανήκουσες στην κατά τα άρθρα 1 και 2 του από 7 Ραμαζάν έτους 1274 Οθωμανικού Νόμου "περί γαιών" κατηγορία των καθαράς ιδιοκτησίας ακινήτων, τα οποία εξακολουθούσαν εξουσιαζόμενα από τον μέχρι τότε κύριον αυτών και δη κατά πλήρη κυριότητα, καταβολής εγγύου φόρου (βλ. Νικ. Ελευθεριάδη…. Γνωμ. Ν.Σ.Κρ. 1-2-Δ τεύχος 3 σελ. 57 επ.).
Κατά δε τα άρθρα 167, 175, 181 και 185 του Οθωμανικού Κωδικός οι μεταβιβάσεις των ακινήτων καθαρής ιδιοκτησίας (μουλκιών) δεν υπόκειντο σε διατυπώσεις και συνεπώς επιτρεπόταν η μεταβίβαση τους με ιδιωτικά έγγραφα τα οποία αποτελούν νόμιμο τίτλο μεταβάσεως καθόσον τα μούλκια εξομοιώνονται με κινητά και δεν απαιτείτο καμία μεταγραφή στα κτηματολογικά βιβλία. Σύμφωνα με το ιερό Μουσουλμανικό Δίκαιο που κατίσχυε των νεώτερων Οθωμανικών Νόμων (ΑΠ 1135/1975 ΝοΒ 24, 419, ΑΠ 466/1957 ΝοΒ 6, 115, Κουρουσόπουλον, 202).
Κατά συνέπεια, τα ακίνητα των νήσων αυτών μη ανηκόντων στη κατηγορία των δημόσιων Οθωμανικών γαιών και μη εξουσιαζόμενα πριν από την επανάσταση από τον σουλτάνο ουδέ κατεχόμενα από Οθωμανούς ιδιώτες, δεν περιήλθαν στο Ελληνικό Δημόσιο, κατά διαδοχήν του Τουρκικού Δημοσίου, δικαιώματι πολέμου και δυνάμει των περί ανεξαρτησίας της Ελλάδος πρωτοκόλλων του Λονδίνου και της από 7-7-1832 συνθήκης της Κωνσταντινούπολης αλλά εξακολούθησαν και μετά το χρονικό αυτό σημείο να ανήκουν στους μέχρι τότε χριστιανούς ιδιοκτήτες τους (Παπαχρήστου, Αντιδικίες Δημοσίου – ιδιωτών επί δασών και δασικών εκτάσεων, 1994, σ. 63, Κιτσαράς, ό.π., ΑΠ 200/1934 ΕΕΝ 1, 467, Εφ Αιγαίου 195/2003, ΠΠρΑΘ 12147/1980 οπ,441/1980 Γνωμοδότηση του Ν.Σ.Κ.). Λόγω του ιδιαίτερου αυτού καθεστώτος, στις γαίες Κυκλάδων δεν εφαρμόζονταν οι διατάξεις του Οθωμανικού νόμου περί γαιών, οι οποίες προέβλεπαν το ταπίο, αλλά αυτές του ιερού μουσουλμανικού δικαίου, οι οποίες εξομοίωναν τις γαίες με τα κινητά πράγματα, και συνεπώς για τη μεταβίβαση τους αρκούσε απλή συμφωνία, η οποία μπορούσε να αποδειχθεί και με ιδιωτικά έγγραφα. (Παπαχρήστου, ό.π.` Κιτσαρά, ό.π.). Κατ` ακολουθίαν των ανωτέρω αφού είναι πασίδηλον ότι κατά το χρόνο της Επαναστάσεως τα νησιά των Κυκλάδων αποτελούντο στο σύνολο τους από γαίες καθαρής ιδιοκτησίας, το Δημόσιο φέρει το βάρος αποδείξεως της μεταγενέστερης σε σχέση προς το χρόνο αυτό, κτήσης κυριότητας με κάποιον άλλον (εκτός από τον δικαιώματι πολέμου) νόμιμο τρόπο και ένας τέτοιος τίτλος κτήσης κυριότητας του Δημοσίου μπορεί να είναι η απαλλοτρίωση, η αγορά, η δωρεά, η ανταλλαγή, η κατάληψη εγκαταλελειμμένου κτήματος υπό τους όρους του άρθρου 34 α.ν. 1539/1938, η παραίτηση του κυρίου από την κυριότητα του ακινήτου με συνέπεια να καταστεί αυτό αδέσποτο (Κιτσαρά, ό.π.).
Τονίζεται ότι η ανωτέρω νομολογιακή αποκρυστάλλωση αντλείται και βασίζεται στην υπ’αριθμ. 200/1934 απόφαση (ΕΕΝΑ 467), με την οποία ο Άρειος Πάγος έκρινε ad hoc σε υπόθεση σχετική με την κυριότητα ακινήτου κείμενου στην Ικαρία, τα ακόλουθα:
«[Τ]α δ’εν τοις νήσοις του Αιγαίου ακίνητα υπάγονται, ως πασίδηλον τυγχάνει, εις την κατηγορίαν των καθαράς ιδιοκτησίας ακινήτων (μούλκια), επί των οποίων, αι περί εγγραφής εις κτηματολόγιον (δια ταπίων) διατυπώσεις δεν ήσαν επί Τουρκοκρατίας απαραίτητοι (ως επί γαιών δημοσίων, μεριγέ και μεκβουφέ) κατισχύοντος των νεωτέρων Οθωμανικών διατάξεων του θεμελιώδους Ιερού Μουσουλμανικού Δικαίου, δι’ου τα μούλκια ως προς τη μεταβίβασιν εξωμοιώθηκαν προς τας διατυπώσεις των κινητών. Επομένως, εφ’όσον την κτήσιν της κυριότητός του ο ενάγων αναβιβάζει εις χρόνον καθ’ον ίσχυον εν τη νήσω Ικαρία η Οθωμανική νομοθεσία (1895), οι δε νόμοι της προσαρτηθείσης, ως άνω, εις το Ελληνικόν Κράτος χώρας, θεωρούνται ως προγενέστεροι ημεδαποί, ορθώς δια την υπό του ενάγοντος αγοράν του επιδίκο, αποτελούσης τρόπον κτήσεως κυριότητος κατά το άρθρον 1248 του Οθωμανικού Κώδικος, διετάχθη εμμάρτυρος απόδειξις […] Επειδή προ της προσαρτήσεως εις την Ελλάδα της νήσου Ικαρίας ως υπαγομένης εις την Οθωμανικήν Αυτοκρατορίαν, ίσχυον οι Οθωμανικοί νόμοι και μετά το 1899, του Σαμιακού Κώδικος από της εποχής ταύτης εφαρμοσθέντος αποκλειστικώς εν τη νήσω Σάμω, εν η διοικητικώς η Ικαρία υπήχθη μόνον από της προσαρτήσεως».
Προκύπτει εκ της ανωτέρω κρισιολόγησης ότι ειδικότερα επί των ακινήτων που κείνται στο νησί της Ικαρίας, δεν ισχύει το αμάχητο τεκμήριο κυριότητας υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου. Τουναντίον, οφείλει να τεκμηριώσει προσηκόντως τη μεταγενέστερη σε σχέση προς το χρόνο της προσάρτησης, κτήση της κυριότητας με κάποιον νόμιμο τρόπο.
Παραμένει αληθές έτι περαιτέρω ότι δεν πληρούνται τα αντικειμενικά στοιχεία της αντικειμενικής υπόστασης του αδικήματος που προβλέπει η διάταξη του άρθρου 23 παρ. 1 του Ν. 1539/1938, το οποίο τιμωρεί όποιον αυτογνωμόνως επιλαμβάνεται «οιουδήποτε δημοσίου κτήματος, ευρισκομένου αναμφισβητήτως υπό την κατοχήν του Δημοσίου».
Σε κάθε περίπτωση, ουδέποτε το Δημόσιο, δια της αρμόδιας Κτηματικής Υπηρεσίας Σάμου, προσκόμισε τους απαραίτητους τίτλους, συμβόλαια και πάσης φύσης έγγραφα με τα οποία να αποδεικνύεται πέραν πάσης αμφιβολίας η κυριότητά του επί του επίμαχου κτιρίου, καίτοι οχλήθηκε επανειλημμένα από τα όργανα του Δήμου Ικαρίας, και μάλιστα σε χρονικό σημείο πρότερο της αποστολής του εγγράφου προς την Εισαγγελία Πρωτοδικών Σάμου, πριν δηλαδή εκκινηθεί η ποινική διαδικασία σε βάρος των οργάνων του Δήμου.
Αναφορικά με το ενδεχόμενο επίκλησης εκ μέρους του Δημοσίου κτήσης της κυριότητας του ακινήτου σε βάρος του Δήμου Ικαρίας δια χρησικτησίας, τακτικής ή έκτακτης, υπογραμμίζεται ότι κατά τις διατάξεις του άρθρου 21 του από 22.4.1926/16.5.1926 ν.δ. «περί διοικητικής αποβολής από των κτημάτων της αεροπορικής άμυνας», το οποίο ίσχυσε από 16.11.1926 και διατηρήθηκε σε ισχύ με το άρθρο 53 του ΕισΝΑΚ, «τα επί των ακινήτων δικαιώματα του δημοσίου εις ουδεμίαν υπόκεινται εφεξής παραγραφή, η δε αρξαμένη τοιαύτη ουδεμίαν κέκτηται συνέπειαν, εάν μέχρι της δημοσιεύσεως αυτού δεν συνεπληρώθη η 30ετής, κατά τους προϊσχύσαντες νόμους, παραγραφή». Με τη διάταξη αυτή αποκλείστηκε από τότε η έκτακτη χρησικτησία σε βάρος του Δημοσίου. Λαμβανομένου δε υπόψη ότι η λήξη κάθε παραγραφής δικαιώματος αστικού δικαίου ανεστάλη με τα αλλεπάλληλα διατάγματα, από 12.9.1915 έως και πέραν της χρονολογίας εκδόσεως του ανωτέρω νομοθετικού διατάγματος (16.5.1926), έπεται ότι η απόκτηση κυριότητας επί δημοσίου κτήματος έπρεπε να έχει συντελεστεί μέχρι 11.9.1915, ενώ οι από της ημερομηνίας αυτής και εφεξής πράξεις νομής επί δημοσίου κτήματος δεν έχουν καμία αξία ως προς την απόκτηση κυριότητας διά χρησικτησίας, καθόσον, εάν δεν είχε επέλθει κτήση κυριότητας μέχρι την ανωτέρω ημερομηνία, δεν μπορούσε να συμπληρωθεί ο προς χρησικτησία χρόνος κατά τον μετέπειτα χρόνο (ΟλΑΠ 75/1987, ΑΠ 840/2010 ΝΟΜΟΣ).
Επιπλέον, κατά την διάταξη του άρθρου 1 § 1 του ν.δ. 31/1968 "περί προστασίας της περιουσίας των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοικήσεως….",, του οποίου η ισχύς άρχισε από 2-12-1968 (αρθρ. 7) "αι διατάξεις των άρθρων 1 έως 24 του α.ν. 1539/1938 "περί προστασίας των δημοσίων κτημάτων", ως αύται ισχύουν εκάστοτε και αι συναφείς προς αυτάς υπέρ του Δημοσίου διατάξεις εφαρμόζονται αναλόγως και επί των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοικήσεως διά την προστασία των κτημάτων αυτών….". Ειδικότερα, κατά την διάταξη του άρθρου 4 του α.ν. 1539/1938 "τα επί των ακινήτων κτημάτων δικαιώματα του Δημοσίου εις ουδεμίαν υπόκεινται παραγραφής. Παραγραφή δικαιώματος του Δημοσίου επί ακινήτου κτήματος, αρξαμένη προ της ισχύος του παρόντος νόμου, ουδεμίαν νόμιμον συνέπειαν έχει, αν αυτή δεν συνεπληρώθη μέχρι τούδε, κατά τους προϊσχύσαντας νόμους". Από τις διατάξεις αυτές προκύπτει ότι, προκειμένου περί ακινήτων κτημάτων των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοικήσεως, ο χρόνος της κτητικής παραγραφής και μάλιστα της έκτακτης χρησικτησίας μπορούσε να συμπληρωθεί μέχρι τις 2 Δεκεμβρίου 1968, οπότε και άρχισε να ισχύει το ν.δ. 31/1968. Κατά συνέπεια, επί των ακινήτων αυτών είναι επιτρεπτή η έκτακτη χρησικτησία από εκείνον που τα διεκδικεί, για την οποία απαιτείται, κατά τις διατάξεις του βυζαντινορωμαϊκού δικαίου, ανεπίληπτη νομή επί τριάντα (30) έτη και υπό τον Αστικό Κώδικα, σύμφωνα με το άρθρο 1045 αυτού, συνεχής νομή επί είκοσι (20) έτη, με την προϋπόθεση ότι αυτή (έκτακτη χρησικτησία) είχε συμπληρωθεί μέχρι 2-12-1968, οπότε άρχισε να ισχύει το ν.δ. 31/1968 (ΑΠ 76/2007, ΑΠ 1247/2004 ΝΟΜΟΣ).
Ωε εκ τούτου προτείνεται ο Δήμος Ικαρίας να προβεί στις νόμιμες ενέργειες προκειμένου να αναγνωριστεί τελεσίδικα και πέραν πάσης αμφισβήτησης η κυριότητά του επί του ακινήτου, ασκώντας αναγνωριστική αγωγή στο αρμόδιο δικαστήριο, ενώ είναι απαραίτητο να καταχωρηθεί το κτίριο άμεσα στο σχετικό περιουσιολόγιο του Δήμου Ικαρίας.
Αθήνα, 20.3.2014
Ζαχαρίας Κεσσές
Νομικός Σύμβουλος Δήμου Ικαρίας
