Στο πλαίσιο της επετείου 17ης Νοεμβρίου για το Πολυτεχνείο, οι μαθητές της Γ’ Λυκείου Αγίου Κηρύκου συνομίλησαν με την αδελφή του Γιώργου Κηρύκου, του ανιδιοτελή αγωνιστή Ικαριώτη.
Ο Γιώργος Κηρύκου δεν ήταν φοιτητής αλλά βρέθηκε και συμμετείχε στα γεγονότα του Πολυτεχνείου το 1973 , 19 χρονών τότε, φυλακίστηκε και βασανίστηκε. Το 1993 στη πολύνεκρη φωτιά που συγκλόνησε την Ικαρία και την Ελλάδα, ο Γιώργος στη προσπάθειά του να βοηθήσει τους γονείς φίλου του, κάηκε μαζί τους. Διαβάστε παρακάτω πως περιγράφει τον Γιώργο Κηρύκου η αδελφή του Όλγα στους μαθητές που την επισκέφτηκαν:
51 χρόνια έχουν περάσει από την εξέγερση των φοιτητών στο Πολυτεχνείο. Τις μέρες αυτές θυμόμαστε τον ξεσηκωμό των φοιτητών και μαζί τους όλων των προοδευτικών ανθρώπων και τιμούμε τον αγώνα και τη μνήμη τους. Μνήμη, που σήμερα καλούμαστε να διατηρήσουμε ζωντανή και να την παραδώσουμε στις επόμενες γενιές.
Ανάμεσα στους ανθρώπους που τιμούμε βρίσκεται και ένας συντοπίτης μας που λίγοι από εμάς γνωρίζουμε για τον αγώνα του. Το όνομα του είναι Γιώργος Κηρύκου.
Ο Γίωργος Κηρύκου – που οι γονείς μας τον γνώριζαν προσωπικά, μιας και ήταν φίλος πολλών – βρέθηκε στο Πολυτεχνείο χωρίς ο ίδιος να είναι φοιτητής.- και είναι αυτός που βλέπετε να σηκώνει όρθιος τη σημαία στην Πύλη του Πολυτεχνείου. Ήταν ένας από τους πολλούς δημοκρατικούς ανθρώπους της εποχής που αψηφώντας τον κίνδυνο, και παρά τις απειλές βρέθηκε στο Πολυτεχνείο για να διαμαρτυρηθεί για την κατάσταση της χώρας και για να παλέψει για τη δημοκρατία.
Μιλήσαμε με την αδελφή του ‘Ολγα η οποία και μοιράστηκε μαζί μας τις μνήμες της από εκείνες τις μέρες. Μας είπε ότι ο αδελφός της, που ήταν μόλις 19 χρονών, βρέθηκε στο Πολυτεχνείο, στην πρώτη γραμμή και έμεινε ως την ώρα που το τανκ έριξε την Πύλη. Όταν την ρωτήσαμε πως κατάφερε να σωθεί, απάντησε ότι ο Γιώργος κρύφτηκε σε ένα φωταγωγό για μια και παραπανω ώρα και μάλιστα μαζί του ήταν και ο ηθοποιός Αντωνόπουλος. Θεωρώντας ότι ο κίνδυνος είχε περάσει, βγήκε έξω και τότε τον συνέλαβαν και χάθηκαν τα ίχνη του…
Μας περιέγραψε την αγωνία της μητέρας του η οποία βρισκόταν εδώ στην Παναγιά και δε μπορούσε μα μάθει με κανέναν τρόπο νέα του. Για ένα μήνα και παραπάνω, όλοι οι δικοί του άνθρωποι προσπαθούσαν να μάθουν που βρίσκεται και αν ζει χωρίς να έχουν καμία ενημέρωση από κανέναν. Μέχρι που μια μέρα χτύπησε το τηλέφωνο και μια άγνωστη κοπέλα ενημέρωσε ότι ο Γιώργος είχε συλληφθεί και βρίσκόταν κρατούμενος με ό,τι σημαίνει αυτό… Πως είχε βρει μια άγνωστη το τηλέφωνο; Ένας φαντάρος, που είχε γίνει φίλος με τον Γίωργο, έδωσε το νούμερο του τηλεφώνου στην κοπέλα του και εκείνη ειδοποιήσε…
Ο Γιώργος δε μιλούσε ποτέ για τις μέρες αυτές ούτε για το ότι ο ίδιος είχε βρεθεί στο Πολυτεχνείο ή ότι είχε βασανιστεί…. Η αδελφή του μας είπε ότι και η ίδια έμαθε λεπτομέρειες πολύ αργότερα και με τυχαίο τρόπο, όταν σε ένα αφιέρωμα στην τηλεόραση ό ίδιος αναγνώρισε τον εαυτό του και της μίλησε για την ιστορία του.
Το ήθος, το ψυχικό σθένος, το θάρρος του Γίωργου δεν φανερώθηκε μόνο εκεί. Στη φωτιά εδώ στον Άγιο το 1993 ο Γίωργος κάηκε όχι γιατί είχε εγκλωβιστεί από τη φωτιά. Ό ίδιος άλλωστε βρισκόταν σε ασφαλές μέρος, στην πλατεία του Αγίου. Κάηκε γιατί έτρεξε να βοηθήσει τους γονείς ενός φίλου του που έλειπε από την Ικαρία. Το αποτέλεσμα ήταν να βρουν όλοι τραγικό τέλος…
Μιλάμε λοιπόν σήμερα και μνημονεύουμε τον Γίωργο Κηρύκου ή αλλιώς Αλμπάνο ως έναν άνθρωπο που η πορεία της ζωής του απέδειξε ότι είχε ανθρωπιά, θάρρος και γενναιότητα να αγωνίζεται σε όλες τις εποχές και σε όλες τις συνθήκες.
Και όπως μας είπε και η αδελφή του : «Σας ευχαριστώ. Το να μάθουν τα παιδιά για τον Γιώργο είναι το σπουδαιότερο μνημόσυνο για τον αδελφό μου»
Ο Ικαριώτης ανιδιοτελής αγωνιστής Γιώργος Κηρύκου
Ονομαζόταν Γιώργος Κηρύκου, καταγόταν από την Ικαρία, ένα από τα 5 παιδιά της οικογένειάς του, και το 1973 ήταν 19 χρονών.Είχε έλθει στην Αθήνα να βρει την τύχη του και δούλευε περιστασιακά οικοδόμος και ελαιοχρωματιστής. Η μεγάλη του αγάπη, όμως, ήταν η μουσική και η κιθάρα. Ερασιτέχνης μουσικός, έφτιαχνε στιχάκια και τα έντυνε με τα ακόρντα της κιθάρας του.
Η φωτογραφία που τον δείχνει ανεβασμένο στην πύλη του Πολυτεχνείου, ανεμίζοντας την ελληνική σημαία και φωνάζοντας συνθήματα “Κάτω η χούντα” και “Επανάσταση λαέ“, είναι πασίγνωστη. Τότε ήταν αρραβωνιασμένος με μια φοιτήτρια.
Μετά τα γεγονότα, συνελήφθη από τα όργανα της χούντας, κρατήθηκε στο Χαϊδάρι και βασανίστηκε. Οι γονείς του είχαν χάσει τα ίχνη του, δεν ήξεραν εάν είναι ζωντανός ή όχι. Τελικά, κατάφερε να επικοινωνήσει με την αρραβωνιαστικιά του μέσω ενός φαντάρου, κι εκείνη έσετιλε γράμμα στην Ικαρία για να πει στην οικογένεια ότι είναι ζωντανός.
Αργότερα μπαρκάρισε στα καράβια, ξαναγύρισε γιατί ήταν “παράνομος”, πήγε στην Αμερική, παντρεύτηκε, έκανε έναν γιο, και δούλευε μουσικός στην Αστόρια. Χώρισε, γύρισε στην Ικαρία στην μάνα του και στις αδελφές του, έκανε έναν δεύτερο γάμο, και έκανε μαθήματα κιθάρας σε παιδιά. Το παρατσούκλι του ήταν “Αλμπάνο“
Το καλοκαίρι του 1993, με τις φοβερές πυρκαγιές στο νησί που κόστισαν 13 νεκρούς, σε ηλικία 38 ετών, μαζί με δυο φίλους του, βοηθούσε να αντιμετωπιστεί η καταστροφή. ‘Oταν άκουσε για 4 γέροντες εγκλωβισμένους που κινδύνευε η ζωή τους, πήγε εκεί. Προσπάθησε να σώσει μια γριούλα από την φωτιά, την πήρε στην πλάτη του για να την μεταφέρει, όμως ο αέρας άλλαξε κατεύθυνση και η φωτιά γύρισε. Εγκλωβίστηκαν όλοι εκεί, κι εκεί έχασε τη ζωή του.
Αθάνατος.
