Είμαι Ικαριώτης. Όχι στα χαρτιά, αλλά στην ψυχή. Πολιτογραφημένος, φυσικά. Οι λόγοι είναι απλοί και λίγο μεταφυσικοί. Η Ικαρία για μένα είναι ένα πλωτό ζαχαροπλαστείο που μυρίζει υπέροχα και μου προσφέρει λιχουδιές τόσο παράξενες και μοναδικές, που πρέπει κάθε τόσο να τις ταξινομώ για να μη χάνομαι.
Το κατάλαβα σχεδόν αμέσως το 2001, το Πάσχα, όταν βρέθηκα στο Πανηγύρι του Μαυριανού και χόρτασα εικόνες, ανθρώπους, φαγητά, κρασιά και στριφτά. Ένιωσα ότι ήμουν σε ένα άλλο κράτος, όπου οι άνθρωποι βάσει νόμου ήταν υποχρεωμένοι να γελούν, να πίνουν, να χαίρονται, να μιλούν και να χορεύουν. Τους ζήλεψα. Βαθιά. Εκεί μου γεννήθηκε η ανάγκη της εξερεύνησης για να καταλάβω σε τι τόπο μεγάλωσαν αυτοί οι μπαγάσηδες, που θα ’λεγε κι ένας φίλος, και αρνούνται τόσο πεισματικά να γεράσουν. Δεν θέλω απαραίτητα να αναφερθώ σε χωριά, παραλίες, ταβέρνες, σπήλαια, μονοπάτια, ποτάμια, αυτά θα τα βρείτε μόνοι σας, αλλά ξέρω ότι κάθε φορά που φτάνω στο νησί μου (ας μου επιτραπεί, παρακαλώ), η θεραπεία έχει μόλις ξεκινήσει. Εκεί αισθάνομαι τις αγκαλιές πιο δυνατές, τις μουσικές στα πανηγύρια πιο διονυσιακές, το κύματα πιο surfο-αξιοποιήσιμα, τους ανθρώπους πιο χαλαρούς, τα κορίτσια πιο όμορφα και τις κουβέντες πιο στιβαρές. Τα χαμόγελα πιο φωτεινά και πιο ισχυρά, σαν να θέλουν να μας βοηθήσουν να πετάξουμε μακριά τα «πολύτιμα» σκουπίδια μας.
Εδώ στην Ικαρία ο χρόνος δεν σταματά, γιατί ποτέ δεν άρχισε να μετρά. Είναι κρίμα να περάσεις απ’ αυτή τη ζωή και να μην πιεις μια μπίρα στη Μεσακτή, βλέποντας το ηλιοβασίλεμα και τους surfers να περνούν τα τελευταία κύματά τους. Να μην ακούσεις τις μουσικές (live τις περισσότερες φορές) που παίζονται στην παραλία ή στο μπαράκι… να μη λιποθυμήσεις στο χορό σ’ ένα απ’ τα αμέτρητα πανηγύρια. Να μην πας ιεροτελεστικά στο νοτιοδυτικότερο άκρο του νησιού, στο χωριό Καρκινάγρι, για να πιεις καφέ με το φαροφύλακα και τους λιγοστούς κατοίκους.
Να συνεχίσεις στου Τραπάλου, στη μοναδική ταβέρνα του χωριού, και να φας τα «ζωντανά» ψαράκια της κυράς. Να πας στον Να και να μείνεις στο ποτάμι με τους λοιπούς κατασκηνωτές και να δεις νεράιδες και ξωτικά. Όλοι βλέπουν! Η Ικαρία με τους ανθρώπους που σε κοιτούν στα μάτια ακόμη, κι όχι στην τσέπη, που αδιαφορούν για το ποιος είσαι αλλά όχι για το τι είσαι και που σε υποδέχονται ερευνητικά αλλά και χαλαρά.
Δεν θα πάω φέτος. Δεν θα τα καταφέρω. Μόνο φέτος. Αλλά να πάτε εσείς. Κι άμα λέω ψέματα, να μην την ερωτευθείτε… αν μπορέσετε. Καλό καλοκαίρι…
* Ο Γιώργος Χρανιώτης είναι ηθοποιός
