Table of Contents
Η προσπάθεια που γίνεται σε αυτή την απομακρυσμένη περιοχή της Ικαρίας έχει δομηθεί πάνω στο συλλογικό πνεύμα και τη φιλοσοφία της αλληλεγγύης!
Η Ικαρία είναι θερινός προορισμός για ανθρώπους όχι μόνο από την υπόλοιπη Ελλάδα, αλλά από κάθε γωνιά του κόσμου. Περίφημα είναι τα πανηγύρια της, στα οποία χιλιάδες ανθρώπων σπεύδουν να τραγουδήσουν, να χορέψουν, να πιουν και, γενικώς, να μυηθούν σε μία εμπειρία, περιβόητη και μοναδική. Τι γίνεται, όμως, όταν οι μήνες της ξεγνοιασιάς περνούν, οι θερμοκρασίες πέφτουν και τα φώτα της νύχτας σβήνουν; Πίσω, στο όμορφο νησί του Ανατολικού Αιγαίου, μένουν οι ντόπιοι, οι άνθρωποι που ζουν τις ομορφιές, αλλά και τις δυσκολίες τους, οι άνθρωποι που δίνουν άνισες μάχες, για να βελτιώσουν τις συνθήκες διαβίωσης και, κυρίως, για να αφήσουν κάτι καλύτερο στα παιδιά τους.
Στη Δημοτική Ενότητα Ραχών, την πιο αραιοκατοικημένη περιοχή του νησιού και με μεγάλα προβλήματα λόγω τοποθεσίας, το έργο της ένταξης των νέων στον αθλητισμό το έχει αναλάβει ο Αθλητικός Γυμναστικός Σύλλογος Ραχών Ικαρίας «Διαγόρας». Υπό τη σκέπη του λειτουργούν τμήμα ανδρών ποδοσφαίρου, τμήμα γυναικών ποδοσφαίρου που αγωνίζεται στη Β’ Εθνική, τμήμα μπάσκετ, τμήμα μηχανοκίνητου αθλητισμού και από φέτος τμήμα αναρρίχησης-πεζοπορίας. Στο τμήμα ποδοσφαίρου, προπονητής όλων των τμημάτων είναι ο Κώστας Μιχάλης, με καταγωγή από την Ικαρία και αξιοσημείωτη διαδρομή στην προπονητική. Το βιογραφικό του, εμπλουτισμένο με ομάδες όπως η Δάφνη Π. Φαλήρου (2000-01), οι Τράχωνες (2001-07, 2009-13), ο Άρης Πετρούπολης (2007-09, 2013-15), η Αγία Ελεούσα (2015-16) και η Θύελλα Καμαρίου (2016-19), φάνταζε… υπεραρκετό για την πρόσληψή του, μέσω ενός προγράμματος επιδότησης που χορηγεί το ίδρυμα «Σταύρος Νιάρχος» για απομακρυσμένες περιοχές της χώρας. Ο ίδιος αφηγείται μέσω της «ΩΡΑΣ» το χρονικό της παρουσίας του στην τεχνική ηγεσία του Διαγόρα, αναλύει τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα μίας τέτοιας επιλογής, αναφέρεται στις προσπάθειες που γίνονται στον σύλλογο και αναδεικνύει τα πραγματικά σπουδαία της υπόθεσης!
«Στην Ικαρία βρέθηκα λόγω της επίμονης προσπάθειας που κατέβαλε η οικογένεια Τσαντίρη (ο πρόεδρος Γιάννης και ο έφορος ποδοσφαιρικού τμήματος Κυριάκος) και φυσικά λόγω της οικονομικής δυνατότητας που προσφέρει το ίδρυμα ‘Σταύρος Νιάρχος’, που προσφέρει το ποσό για την αμοιβή του προπονητή. Είναι ευλογία να ζεις εδώ! Οι άνθρωποι είναι πολύ καταδεκτικοί και στέκονται σε ό,τι χρειάζεται η οικογένειά μου. Το περιβάλλον εμπνέει μία ηρεμία που δίνει τη δυνατότητα να φιλοσοφείς τα πράγματα τελείως διαφορετικά. Αν εξαιρέσεις ότι βρίσκεσαι μακριά από κέντρο, οι συνθήκες διαβίωσης είναι πάρα πολύ καλές. Ούτως ή άλλως, τα πήγαινα πάντα καλά με την ηρεμία. Άλλοι, βέβαια, ίσως να μην μπορούσαν να ζήσουν στην Ικαρία» υπογραμμίζει στην αρχή της συζήτησης και εν συνεχεία συστήνει τον Διαγόρα, μέσω του βασικού του στόχου: «Πρόκειται για μία ομάδα που έχει ως κύριο στόχο να φέρει στο γήπεδο τα νέα παιδιά, τα οποία εδώ δεν έχουν πολλές διεξόδους. Η σύγχρονη εποχή τα οδηγεί σε άλλες καταστάσεις. Έχουμε καταφέρει να φέρουμε περίπου εβδομήντα παιδιά, τα οποία μάλιστα έρχονται με μεγάλο ζήλο. Περιμένουν πως και πως, πότε θα γίνει προπόνηση! Θέλουμε να μαθαίνουν και να χαίρονται το ποδόσφαιρο. Σαφώς, πέρα από τις τακτικές δεξιότητες, προσπαθούμε να τους περάσουμε και μηνύματα, που θα τα βοηθήσουν στο υπόλοιπο της ζωής τους» επισημαίνει και συμπληρώνει: «Η ομάδα δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να αντεπεξέλθει σε πολύ οργανωμένο επίπεδο. Αν θέλει αυτή η ομάδα να παίξει έναν πρωταγωνιστικό ρόλο, θα πρέπει να επενδύσει στα νέα παιδιά. Είναι ο μοναδικός τρόπος για να μπει σε μία τέτοια διαδικασία. Και αυτή την περίοδο, μπαίνουν τέτοιου είδους βάσεις. Δουλεύουμε πάρα πολύ σωστά, αν και είναι πολύ κουραστικό, γιατί προσπαθώ να κάνω πράγματα που δεν είναι στο δικό μου κομμάτι».
«Όραμά μου να δω Ικαριώτη σε εθνικό πρωτάθλημα»
Διεισδύοντας ακόμη περισσότερο στα πεδία που πηγάζουν από το δικό του αντικείμενο, ο 55χρονος προπονητής εντοπίζει το κίνητρο που «τρέφει» τη δική του αφοσίωση στο έργο του. «Σε αυτή την ομάδα, μεταγραφές δεν γίνονται. Αυτοί που υπάρχουν, αυτοί παίζουν. Τα αποτελέσματά της δεν ήταν τέτοια που να σου δίνουν τη δυνατότητα να κάνεις πρωταθλητισμό. Επίσης, η ομάδα δεν αντέχει να πληρώνει προπονητικό επιτελείο, ενώ και οι γηπεδικές εγκαταστάσεις δεν βοηθούν. Το γήπεδο είναι σε ένα υψόμετρο, είχε φυσικό χλοοτάπητα που καταστράφηκε, με αποτέλεσμα να μείνει ξερό, που είναι επικίνδυνο για τους παίκτες και που δεν προσφέρεται για δουλειά. Έτσι, από την πρώτη μέρα, έψαχνα κίνητρο και για να μπορέσω να κρατήσω αμείωτο το δικό μου ενδιαφέρον, αλλά και για να βοηθήσω στην αναβάθμιση του ποδοσφαίρου στην Ικαρία» τονίζει χαρακτηριστικά και προσθέτει: «Εντόπισα κάποια νεαρά παιδιά, συνολικά δεκατέσσερα, γεννηθέντα το 2004, το 2005, το 2006 αλλά και το 2007, τα οποία ήταν ταλαντούχα και έχουν δυνατότητες. Τα ανέβασα όλα στην πρώτη ομάδα, με στόχο να παίξουν από αυτή την ηλικία, ώστε στα 17 τους χρόνια να είναι έτοιμοι ποδοσφαιριστές με εμπειρία πραγματικών αγώνων και όχι… ταλεντάκια». Μάλιστα, σε αυτό το σημείο μοιράζεται και το όραμά του: «Θα ήθελα πολύ τα επόμενα χρόνια να δω έναν Ικαριώτη να αγωνίζεται σε εθνικό πρωτάθλημα! Αυτός είναι ο στόχος μου. Τις ώρες που ασχολούμαι, προσπαθώ να προσφέρω ό,τι μπορώ σε αυτά τα παιδιά. Κάνουμε μαζί ατομικές προπονήσεις, κάνουμε βιντεοαναλύσεις, δουλεύουμε τακτική και, γενικώς, τα έχω εντάξει κανονικά στην πρώτη ομάδα».
«Η ομάδα κινείται σε βάση κοινωνικής αλληλεγγύης»
Από τον Ιούνιο του 2019 ο Κώστας Μιχάλης ζει από… μέσα την προσπάθεια των ανθρώπων του Διαγόρα Ραχών. Είναι, λοιπόν, ένα πρόσωπο που μπορεί να μιλήσει για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο σύλλογος: «Για οκτώ συνεχόμενα χρόνια, λόγω ακαταλληλότητας του γηπέδου, η ομάδα παίζει μακριά από την έδρα της. Στην Ικαρία οι δρόμοι είναι δύσκολοι και οι αποστάσεις μεγάλες. Κάθε φορά που παίζουμε, πρέπει να κάνουμε ένα μικρό ταξίδι. Φέτος, η Δημοτική Αρχή έκανε μία προσπάθεια και μας παρέδωσε τα αποδυτήρια. Γενικά, ο Δήμος Ικαρίας κάνει μεγάλη προσπάθεια για να βοηθήσει κι ας μην είναι από τους εύπορους δήμους. Βέβαια, υπάρχουν κι άλλες εργασίες που πρόκειται να γίνουν, όπως η τοποθέτηση πλαστικού χλοοτάπητα στο γήπεδο». Στη συνέχεια, περιγράφει με παραστατικό τρόπο τη διάθεση που δείχνουν άπαντες να βοηθήσουν, ο καθένας από την πλευτά του όπως και όσο μπορεί: «Στην Ικαρία δεν υπάρχει κάποιος χορηγός να καλύψει τα έξοδα, επομένως ψάχνουμε άλλους τρόπους να αντεπεξέλθουμε. Για παράδειγμα, κάνουμε συχνά εκδηλώσεις στις οποίες αλλάζουμε ρόλο και βοηθούμε εθελοντικά για τη διεκπεραίωσή τους. Πέρσι, για να βγει η άδεια για τα αποδυτήρια, έπρεπε να πέσουν μπετά. Ο Δήμος έβαλε τις μπετονιέρες κι εμείς πήγαμε σαν εργάτες, μαζί με ποδοσφαιριστές, με παράγοντες και με απλό κόσμο. Ρίχναμε μπετά! Όταν πέφτει χώμα και πέτρες στο γήπεδο, πηγαίνουμε εμείς οι ίδιοι να το καθαρίσουμε! Η ομάδα κινείται πάνω σε μία βάση κοινωνικής αλληλεγγύης. Για μένα όλα αυτά είναι πρωτόγνωρες καταστάσεις! Είναι μία πρωτόγνωρη εμπειρία, διότι είχα μάθει να λειτουργώ τελείως διαφορετικά».
«Βρήκα πράγματα που δεν τα είχα φανταστεί»
Από τους υψηλούς ρυθμούς του πρωταθλητισμού στην Αθήνα και τη Γ’ Εθνική, ως «τιμονιέρης» της Θύελλας Καμαρίου, ο Κώστας Μιχάλης «προσγειώθηκε» στη… νηνεμία του τοπικού πρωταθλήματος της ΕΠΣ Σάμου. Σχετικά με τη -σχεδόν- διετή εμπειρία του, μοιράζεται: «Το επίπεδο δεν είναι πολύ υψηλό. Ειδικά σε σχέση με πρωταθλήματα όπως της Αθήνας είναι πολύ πίσω. Υπάρχουν κάποιες ομάδες που ξεχωρίζουν, όμως οι περισσότερες βρίσκονται περίπου στην ίδια κατάσταση. Για να βελτιωθεί, θα έπρεπε να αλλάξουν πολλά πράγματα, κυρίως σε επίπεδο οργάνωσης και λειτουργίας. Το Πρωτάθλημα δεν είναι τέτοιο που να βοηθάει την εξέλιξή του. Επίσης, θα πρέπει η Ένωση να προσέξει ιδιαιτέρως τις ακαδημίες της». Ωστόσο, διευκρινίζει πως δεν έχει μετανιώσει ούτε στιγμή για την επιλογή του. «Μου λειπει ο πρωταθλητισμός, όμως κατέβηκα σε μία κατηγορία και βρήκα πράγματα που δεν τα είχα φανταστεί. Είμαι πολύ χαρούμενος για αυτή την εμπειρία» υπογραμμίζει, προσθέτοντας μετά από σχετική ερώτηση πως παρακολουθεί τα δρώμενα στα… παλιά λημέρια: «Ασφαλώς και το κάνω! Εξάλλου, είναι η δουλειά μου αυτή! Αν δεν το έκανα, θα ήμουν απαράδεκτος! Έχω ένα κλειστό συμβόλαιο με τον Διαγόρα μέχρι τον Ιούνιο του 2021. Επειδή, όμως, η συνεργασία μου με την ομάδα στηρίζεται στον μεγάλο χορηγό, δεν μπορώ να είμαι σίγουρος αν τη νέα χρονιά θα είμαι εδώ. Ως επαγγελματίας προπονητής, οφείλω να έχω ανοιχτές τις πόρτες μου».
Μέρος της προσπάθειας η τοπική κοινωνία
Ένας από τους ανθρώπους που ζει καθημερινά τις αγωνίες της τοπικής κοινωνίας είναι ο Κυριάκος Τσαντίρης. Ως έφορος του ποδοσφαιρικού τμήματος του Διαγόρα Ραχών, εξηγεί πως ο σύλλογος είναι δομημένος στη βάση της αλληλεγγύης και του συλλογικού πνεύματος. Άλλωστε, δεν υπάρχουν τα περιθώρια για κάτι διαφορετικό, όπως υπογραμμίζει: «Υπάρχουν δυσκολίες, υπάρχουν χαμηλές οικονομικές δυνατότητες, συνεπώς στηριζόμαστε στον εθελοντισμό, ο οποίος είναι πολύ αναπτυγμένος στις Ράχες. Είναι μέσα στην καθημερινότητά μας. Έτσι, λειτουργούμε και στον τομέα του αθλητισμού. Οι γονείς έρχονται να βοηθήσουν τον σύλλογο και μέσα από αυτόν, τα δικά τους παιδιά και όλα τα παιδιά των Ραχών. Οι γονείς βλέπουν τη δουλειά που κάνει ο σύλλογος και γι’ αυτό βοηθούν. Αυτό που κάνουμε ουσιαστικά, είναι να προσέχουμε τα παιδιά μας. Το μεγαλύτερο στήριγμά μας ήταν πάντα οι γονείς. Όπως συμμετέχουν στον σύλλογο του χωριού, έτσι συμμετέχουν και στον αθλητικό σύλλογο. Βεβαίως, η βοήθεια που προσφέρουν η τοπική κοινωνία, οι εξωραϊστικοί σύλλογοι και η Δημοτική Αρχή είναι πολύ σημαντική».
Στον επίλογό του, ο Κ. Τσαντίρης συνοψίζει: «Ο χαρακτήρας του συλλόγου είναι πιο πολύ κοινωνικός. Μετά έρχεται και ο πρωταθλητισμός, γιατί είναι απαραίτητο και αυτό το κίνητρο. Αγαπάμε το άθλημα, αγαπάμε το ποδόσφαιρο και ό,τι κάνουμε, το κάνουμε για να μπορέσουμε να πετύχουμε καλύτερο αθλητισμό στον τόπο μας. Θέλουμε να φέρουμε τη νεολαία στο γήπεδο και τον αθλητισμό, για να τα αποτρέψουμε από άλλες κακοτοπιές. Κάτω από αντίξοες συνθήκες, προσπαθούμε να κρατήσουμε τη νεολαία μας όσο πιο υγιή γίνεται».
Δ. ΘΕΟΔΩΡΟΥ – «Ώρα των σπορ»
