Ακούει κανείς;
«Με ακούτε; Ακούει κανείς; Μια στιγμή να φτιάξω τις ρυθμίσεις…Μίλα σε παρακαλώ πιο δυνατά…Τώρα κάπως καλύτερα! Σας έχασα πάλι! Βγες και ξαναμπές, μπορεί να είναι καλύτερα. Με ακούτε με διακοπές; Δε ξέρω τι άλλο να κάνω…»
Καθημερινή σκηνή από τη ζωή ενός δασκάλου, καθημερινή σκηνή από τη ζωή ενός μαθητή, καθημερινή σκηνή και για γονείς που «άθελα» τους παρακολουθούν το μάθημα – αγωνία του παιδιού τους. Το ίδιο έργο εκτυλίσσεται κάθε μέρα επί μήνες σε χιλιάδες σπίτια σε όλη τη χώρα. Εκνευρισμός, απογοήτευση, ματαίωση. Παιδιά που δεν έχουν πρόσβαση εξαιτίας προβληματικού δικτύου, παιδιά που δε διαθέτουν εξοπλισμό, παιδιά που δε μπορούν να παρακολουθήσουν λόγω ποικίλων ιδιαιτεροτήτων και όλα αυτά στην εποχή της ομαδοσυνεργατικής και παράλληλα εξατομικευμένης διδασκαλίας.
Και αν πεις για τους μαθητές του Δημοτικού… Φαγητό μπροστά στον υπολογιστή/ τάμπλετ / κινητό, νύστα και κούραση, γκρίνια και το πλέον παράλογο- επιτομή στον παραλογισμό που ζούμε- να μείνουν ακούνητοι- ασάλευτοι στρατιωτάκια για τρεις ώρες (με 5λεπτα διαλείμματα) ακόμη και για το μάθημα της Γυμναστικής, ακόμη και για το μάθημα των Καλλιτεχνικών!
Γνωστά όλα αυτά σε όλους όσους διδάσκουν, έχουν παιδί, εγγόνι ή ώτα ευήκοα για να αντιληφθούν το τι συμβαίνει κάθε μέρα στα σπίτια μας… Αντιληπτό από όλους μας ότι αυτό που προσφέρουμε στους μαθητές μας δε μπορεί ούτε κατά διάνοια να συγκριθεί με τη δια ζώσης εκπαίδευση. Όχι γιατί οι δάσκαλοι δεν προσπαθούν, όχι γιατί οι μαθητές δε θέλουν, αλλά γιατί λείπει η επικοινωνία, η πραγματική επικοινωνία, καταλύτης της ουσίας.
Το αποτέλεσμα; Μαθητές με φοβερά μαθησιακά κενά (ας μην αναφερθώ στα ψυχικά, σωματικά που θα αφήσει πίσω της η πανδημία), μαθητές που έχασαν το ένα τρίτο της περσινής χρονιάς και σχεδόν ολόκληρη τη φετινή. Κάποιοι γονείς αντιλαμβανόμενοι το πρόβλημα παριστάνουν (ανεπιτυχώς συνήθως) τους δασκάλους, άλλοι βάζουν βαθειά το χέρι στη τσέπη να καλύψουν το κενό που δημιουργείται, κάποιοι αδυνατούν να καταλάβουν και τα παιδιά τους μένουν στο έλεος της τηλεκπαίδευσης.
Όλοι καταλαβαίνουμε ότι η κατάσταση είναι όχι μόνο πρωτόγνωρη και ιδιάζουσα, αλλά και έκτακτη. Μόνο η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας δεν την αξιολογεί ως τέτοια. Όλοι ανησυχούμε για τα φοβερά μαθησιακά κενά που θα αφήσει πίσω της η πανδημία, μόνο το Υπουργείο μοιάζει να αδιαφορεί. Τι θα γίνει λοιπόν με τα παιδιά της τηλεκπαίδευσης; Τι σκοπεύετε να νομοθετήσετε για αυτά τα παιδιά, – για τα δικά μας παιδιά- που έχουν χάσει ουσιαστικά ένα ολόκληρο χρόνο πραγματικού μαθήματος;
Η φετινή χρονιά είναι σχεδόν χαμένη. Η πανδημία κάποια στιγμή θα υποχωρήσει… Τα παιδιά μας όμως θα είναι σε θέση να προχωρήσουν; Σε έκτακτες περιπτώσεις δρομολογούνται έκτακτα μέτρα. Ας έχει την εντιμότητα το Υπουργείο να παραδεχθεί ότι η τηλεκπαίδευση δε λειτούργησε και ας πάψει να την προβάλλει ως εκπαιδευτική κανονικότητα. Ας έχει τη γενναιότητα να νομοθετήσει ένα εξάμηνο μεταβατικό για κάθε τάξη (πλην της τρίτης Λυκείου – δε θα παίξουμε άλλο με τον ψυχισμό αυτών των παιδιών). Τέλος, ας έχει και το θάρρος – και την τιμή – έστω και τώρα να πάρει όλα τα μέτρα που θα καθιστούν ασφαλή και επιτυχή τη μάθηση των παιδιών μας.
«Μας ακούει κανείς; Εσείς στο Υπουργείο, μας ακούτε;»
Καρούτσου Τίνα
