Αγαπητέ γονέα
Είμαστε οι δάσκαλοι του παιδιού σου.
Σου απευθυνόμαστε άμεσα, αδιαμεσολάβητα για να σου μεταφέρουμε την αγωνία μας για τις αντιδραστικές αλλαγές που συμβαίνουν αυτή τη στιγμή και που θα αλλάξουν το δημόσιο σχολείο κάνοντας το χειρότερο, πιο αυταρχικό, πιο αφιλόξενο και πιο δύσκολο.
Η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας (Υ.ΠΑΙ.Θ) εν μέσω καραντίνας προωθεί αυτές τις αλλαγές με το λεγόμενο πολυνομοσχέδιο για την Παιδεία, ένα από τα πολλά πολυνομοσχέδια που προώθησε η κυβέρνηση όλο αυτόν τον καιρό του εγκλεισμού μας. Παράλληλα και ενώ έχει ήδη εφαρμοστεί η τηλεκπαίδευση και έχει αναγγελθεί δημόσια η βιντεοσκόπηση των μαθημάτων το Υ.ΠΑΙ.Θ έρχεται, για πολλοστή φορά εκ των υστέρων, να περάσει τροπολογία μέσα σε άσχετο νομοσχέδιο για να τα νομιμοποιήσει, αποδεικνύοντας έτσι πως θεωρεί τη νομιμότητα περιττή και πως μπορεί να την προσαρμόζει στις ήδη ειλημμένες αποφάσεις του.
Οι διατάξεις αυτού του πολυνομοσχεδίου ανάμεσα στα άλλα φτιάχνουν ένα σχολείο δυσκολότερο αυξάνοντας τα εξεταζόμενα μαθήματα, το μέσο όρο προαγωγής από 9,5 σε 10 ανά τάξη και σε 13 για το γενικό μέσο όρο. Μπορεί κάποιος να σκεφτεί πως αυτό είναι καλό γιατί ανεβάζει το επίπεδο των μαθητών που προάγονται. Όμως αγαπητέ γονέα, μη γελαστείς! Αν ήθελε το Υ.ΠΑΙ.Θ να βελτιώσει το επίπεδο του σχολείου και των μαθητών, θα προσλάμβανε καθηγητές για να καλύψει τα 30.000 μόνιμα κενά αντί να μετακινεί τους ήδη υπάρχοντες σε 3 και 4 σχολεία και να προσλαμβάνει αναπληρωτές το Νοέμβριο ή και τον Δεκέμβριο. Θα άλλαζε τα, σε πολλές περιπτώσεις απαράδεκτα βιβλία, θα βελτίωνε την υλικοτεχνική υποδομή, θα ξεκινούσε από την αρχή της χρονιάς θεσμούς, όπως η ενισχυτική διδασκαλία για όσους μαθητές το έχουν ανάγκη. Τώρα απλώς αποφασίζει να κόψει περισσότερους πλήττοντας κυρίως τους «μαθητές του τελευταίου θρανίου», τους πιο αδύναμους, αυτούς που χρειάζονται περισσότερη υποστήριξη.
Σε αυτή τη λογική κινείται και η τράπεζα θεμάτων, μια διαδικασία μίνι Πανελλαδικών σε κάθε τάξη του Λυκείου, που θα εξετάζει τους μαθητές από μια δεξαμενή θεμάτων, με θέματα διαλεγμένα στην τύχη, διαφορετικά σε κάθε σχολείο, που θα διορθώνουν πάλι τυχαία διαλεγμένοι διορθωτές από άλλα σχολεία της Περιφέρειας. Έτσι αποκόπτεται η διδασκαλία και οι ιδιαίτερες εκπαιδευτικές ανάγκες που έχει κάθε τάξη από την εξέταση και ο δάσκαλος της τάξης χάνει κάθε παιδαγωγική ελευθερία να ασχοληθεί πιο επίμονα με τις δυσκολίες που έχουν οι μαθητές του κάθε φορά, καταλήγοντας απλά να λύνει ασκήσεις στον πίνακα για να προετοιμάσει τις εξετάσεις. Το αποτέλεσμα είναι να δυσκολεύει κάθε χρονιά το πέρασμα στην επόμενη τάξη και όλο και λιγότεροι να μένουν στο σχολείο, ενώ πολλαπλασιάζονται τα φροντιστήρια. Τον ίδιο σκοπό εξυπηρετεί και το ηλικιακό όριο των 17 ετών για την εγγραφή στα ΕΠΑΛ, που πετάει έξω από το σχολείο το 1/3 των μαθητών που είναι ενήλικες και ψάχνουν μια δεύτερη ευκαιρία ενώ παράλληλα αφαιρεί πλέον το δικαίωμα σε όποιον έχει απολυτήριο Λυκείου να αποκτήσει και μια τεχνική ειδικότητα.
Αυτό το σχολείο ταιριάζει γάντι με την πειθάρχηση και την υπακοή, που τόσο συχνά πια ακούμε πως οφείλουμε στους κανόνες και τις υποδείξεις για να δείξουμε υπεύθυνοι, που στο σχολείο υλοποιείται μέσω του πολυνομοσχεδίου με την αυστηροποίηση των ποινών, την επαναφορά της αναγραφής της διαγωγής στο απολυτήριο και τις κάμερες στην τάξη.
Και μιλώντας για κάμερες…
Μέσα στην υγειονομική κρίση και τον εγκλεισμό μας στα σπίτια, η υπουργός Παιδείας κατά δήλωση της, είδε μια ευκαιρία: να προχωρήσει το σχολείο ένα βήμα μπροστά, στην εποχή της τηλεκπαίδευσης, της κάμερας και της διαδικτυακής πλατφόρμας! Δε χρειάζεται να σου μιλήσουμε αγαπητέ γονέα για την επιτυχία αυτού του εγχειρήματος, για την οποία καμάρωνε το ΥΠΑΙΘ από τις πρώτες κι όλας ημέρες εφαρμογής: πλατφόρμες που δε δούλευαν, συνδέσεις που σέρνονταν και μαθήματα με συνεχή κενά και κολλήματα, σου είναι γνωστά από πρώτο χέρι. Δε θα αναπτύξουμε καν την παιδαγωγική πλευρά του θέματος. Κανείς με στοιχειώδη παιδαγωγική κατάρτιση δε μπορεί να υποστηρίξει με επιχειρήματα πως η τηλεκπαίδευση μπορεί να αντικαταστήσει τη δια ζώσης. Εξ άλλου ούτε η ίδια η Υπουργός το αποτόλμησε. Μπορεί μάλιστα κάποιος να επιχειρηματολογήσει για το κακό που προξενεί. Όμως εμείς θα σταθούμε στο δικαίωμα κάθε παιδιού να έχει ίσες ευκαιρίες στην εκπαίδευση. Και γι αυτό δεν αρκεί να έχει κωδικό για να μπεί στην πλατφόρμα. Δεν αρκεί καν να του εξασφαλιστεί, που δεν του εξασφαλίζεται, υπολογιστής και σύνδεση στο διαδίκτυο. Απαιτείται η φυσική του παρουσία στην τάξη, και η δική του και του εκπαιδευτικού. Και από αυτήν ακριβώς την υποχρέωση του προσπαθεί το υπουργείο να ξεφύγει. Και επιδιώκει να την αντικαταστήσει όσο μπορεί με την κάμερα.
Όμως αυτό αγαπητέ γονέα, απλώς δε γίνεται!
Η αίθουσα διδασκαλίας και το μάθημα δεν πρέπει να παραβιάζονται από κανένα μάτι, κανένα αυτί, καμιά παρουσία τρίτου προσώπου. Το σχολικό μάθημα δεν είναι ακαδημαϊκή διάλεξη, δεν είναι δημόσια διάλεξη, δεν είναι ανακοίνωση σε επιστημονικό συνέδριο. Το σχολικό μάθημα δεν παράγεται από μια επιστημονική αυθεντία, αλλά από όλη την τάξη. Δεν παράγεται μόνο από τον εκπαιδευτικό, αλλά και από όλα τα παιδιά. Ο/η εκπαιδευτικός δεν απευθύνεται σε ένα απρόσωπο και ανώνυμο ακροατήριο από ένα χειρόγραφο που έχει μπροστά του. Απευθύνεται σε όλα τα παιδιά μαζί, αλλά και σε καθένα χωριστά, κάνει το μάθημα μαζί με όλα τα παιδιά, αλλά και με το καθένα χωριστά. Τα προτρέπει να συμμετάσχουν, να μιλήσουν, να τολμήσουν να κάνουν λάθη, να μάθουν. Και αυτό δεν γίνεται με κάμερες και μικρόφωνα. Απλώς ας αναλογιστεί ο καθένας μας πως νιώθει όταν θέλει να πει κάτι και κάποιος του βάλει ένα μικρόφωνο μπροστά του ή τον βιντεοσκοπήσει με ένα κινητό τηλέφωνο.
Η κάμερα, το κινητό και η βιντεοσκόπηση, που μέχρι πριν δυο μήνες με οδηγία της Αρχής Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων απαγορευόταν και τιμωρούνταν από το νόμο και ξαφνικά αναδεικνύονται σε «παιδαγωγικά εργαλεία», δε βοηθούν την εκπαιδευτική διαδικασία. Η κάμερα στην τάξη και το μάθημα μπρος στην οθόνη εξυπηρετούν άλλους σκοπούς που συνδέονται με την κακόφημη ¨αξιολόγηση¨ που συμπεριλαμβάνεται στο πολυνομοσχέδιο, την χειραγώγηση δηλαδή και πειθάρχηση του εκπαιδευτικού στις όποιες εντολές του υπουργείου χωρίς δυνατότητα κρίσης ή διαφωνίας υπό την απειλή της μισθολογικής και βαθμολογικής στασιμότητας, της τιμωρίας και της απόλυσης. Θέλει να εισάγει στη λογική της αστυνόμευσης και της τιμωρίας τόσο τους εκπαιδευτικούς λειτουργούς όσο και τους αυριανούς πολίτες, σημερινούς μαθητές, από τα γεννοφάσκια τους ακόμα. Να συνηθίσουν στην ιδέα της μόνιμης εποπτείας από κάποιον, να τη θεωρήσουν δεδομένη και φυσιολογική και τελικά να την αποδεχτούν. Γιατί ξέρουν καλά όλοι αυτοί πως δάσκαλος χειραγωγούμενος και φοβισμένος δε μπορεί να διαμορφώσει πολίτες με ελεύθερη κρίση, άποψη και θάρρος που θα διεκδικούν το δίκιο τους και θα παλεύουν γι’ αυτό.
Γι αυτό αγαπητέ γονέα σου λέμε:
Το θέμα της ζωντανής αναμετάδοσης του μαθήματος μας βρίσκει κάθετα αντίθετους. Δε θα αποδεχθούμε να γίνουν τα σχολεία τα σπίτια του Μεγάλου Αδελφού και η εκπαιδευτική διαδικασία reality show. Είναι απαράδεκτο, παράνομο και επικίνδυνο. Είμαστε εκπαιδευτικοί και υπηρετούμε το ανοικτό δημόσιο σχολείο για όλους τους μαθητές. Λογικές που λένε ότι ο καθένας μπορεί να έρθει αν θέλει, όποτε θέλει και αν δε νιώθει καλά να κάτσει σπίτι και να δει το μάθημα στο κινητό του μας βρίσκουν αντίθετους. Δεν μπορούμε και δε θα επιτρέψουμε να δημιουργηθεί ένα σχολείο πολλών ταχυτήτων και η τηλεκπαίδευση να μετατραπεί σε κανονικότητα. Αν ένα παιδί δεν μπορεί να παρακολουθήσει το μάθημα δεν είναι ατομική του ευθύνη. Έχει ευθύνη η Πολιτεία να έχει δημιουργήσει τις αναγκαίες συνθήκες για να το περιθάλψει αν νοσήσει, και παράλληλα υπάρχουν όλα εκείνα τα μέσα ώστε να διδαχθεί π.χ. ως κατ’ οίκον διδαχθείς κ.λπ. για να αναπληρώσει την ύλη. Ζητάμε όλα τα παιδιά να έχουν την ίδια πρόσβαση και ίσες ευκαιρίες στην εκπαίδευση τους.
Αγαπητέ γονέα
Είμαστε οι δάσκαλοι του παιδιού σου.
Αυτοί που τα παπαγαλάκια στα κανάλια προσπαθούν να σε πείσουν πως είναι αδιάφοροι τεμπέληδες βολεμένοι από την πανδημία που πληρώνονταν χωρίς να δουλεύουν και που φοβούνται την αξιολόγηση και τη βιντεοσκόπηση γιατί θα φανεί πως δε ξέρουν τη δουλειά τους.
Όμως εσύ μας γνωρίζεις. Γνωρίζεις την προσπάθεια και το ενδιαφέρον μας. Μαζί έχουμε δώσει στο παρελθόν μάχες για το δημόσιο σχολείο. Μαζί έχουμε φωνάξει χτυπώντας τις πόρτες των, κατά κανόνα κουφών, «αρμοδίων» που αποδεικνύονται μονίμως αναρμόδιοι, μαζί έχουμε κινητοποιηθεί, μαζί έχουμε διεκδικήσει. Για τις μεταφορές των μαθητών, τα σχολικά βιβλία, για την κάλυψη των κενών στα σχολεία. Μαζί θα χρειαστεί να δώσουμε και αυτή την μάχη για τη δημοκρατία και την ισόνομη αντιμετώπιση όλων των παιδιών μέσα στο σχολείο. Σε αυτή την προσπάθεια δεν περισσεύει κανείς μας.
Με εκτίμηση και συναίσθηση της έννοιας κάθε λέξης της ιδιότητας μας.
Ένωση Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΕΛΜΕ) Ικαρίας – Φούρνων.
