…οι πρώτες σκέψεις για τις πρώτες μέρες…
…και όχι αυταπάτες… προπάντων… και όχι, παρακαλώ ΣΑΣ, μεγάλα λόγια και επίθετα υπερθετικού βαθμού… και όχι μεγάλες προσδοκίες πάνω απ’ το μπόι μας… Μάθαμε πολύ καλά πως οι λέξεις ενίοτε φέρνουν ιστορικές αναταράξεις και ιδεολογικές θύελλες ως και απρόσμενες (;) ανατροπές, φτάνει να ειπωθούν την κατάλληλη στιγμή, όταν οι λίγοι σιωπούν και οι πολλοί κραυγάζουν … Οι «άγιες» ετούτες λέξεις βγαλμένες από το εικονοστάσι της ελληνικής μας γλώσσας, όσες φορές κι αν κατεβούν άλλες τόσες μας οδηγούν σε απάτητα μονοπάτια και συναρπαστικές περιπέτειες!…
Να θυμηθούμε λοιπόν: η λέξη ΑΛΛΑΓΗ το ’81, οι λέξεις ΣΕΜΝΟΤΗΤΑ & ΤΑΠΕΙΝΟΤΗΤΑ το ’04 και η τελευταία λέξη ΕΛΠΙΔΑ το 2015, που έφερε για πρώτη φορά την Αριστερά στην εξουσία και έκανε την διαφορά από τις προηγούμενες, ίσως γιατί τις ενσωμάτωσε στην ουσία της, δίνοντας θετικό περιεχόμενο στην εκφορά της, ίσως γιατί συνέπτυξε στον πυρήνα της όλα τα μελλούμενα της φυλής μας, ίσως πάλι γιατί η ξεφτίλα δεν πήγαινε άλλο παρακάτω και η ένδεια (κάθε είδους και μορφής) είχε κατακλύσει τα πάντα…
Ένας ακμαιότατος 40/χρονος πρωθυπουργός πλαισιωμένος από μία εξίσου σφριγηλή νεότητα, στο κέντρο της μεγάλης μας Πόλης, ανεβαίνουν τα σκαλοπάτια του «Μεγάρου»: είναι η εικόνα του σήμερα και του αύριο… Ο νέος ετούτος φορτωμένος με τα δικά μας όνειρα και τις δικές μας ελπίδες, στέκεται με σεβασμό, σχεδόν με ευλάβεια στο τόπο του θυσιαστηρίου της Καισαριανής: είναι η εικόνα της ιστορικής μνήμης ενός λαού που θέλει να ζήσει και θα ζήσει με αξιοπρέπεια. Όλα τα άλλα περί ενδυματολογικής σημειολογίας τα αφήνω στους «δημοσιογραφίσκους» της μικρής μα της πολύ «μικρής» οθόνης…
Η Αριστερά είναι ΕΔΩ , παρούσα και αυτό δεν αμφισβητείται πια από κανέναν, σε πείσμα πολλών αλλά προπάντων των δημοσκόπων της πλάνης και της παρα-πλάνησης που ως την παραμονή των εκλογών ανοιγόκλειναν μία ψαλίδα, φωτογραφίζοντας όπως μας έλεγαν την στιγμή… (εδώ να γελάσουμε ή να θυμώσουμε;) Η Αριστερά ήρθε ως αποτέλεσμα μιας μακράς, επίπονης διαδικασίας αλλαγών θετικών και αρνητικών στο κοινωνικό γίγνεσθαι αλλά και στο συνειδησιακό υπόβαθρο μιας κοινωνίας που σπαράσσεται από τα τραγικά της αδιέξοδα. Τούτο δεν σημαίνει ότι η πλειοψηφία του λαού μας μέσα σε μια σχεδόν 3/ετία φωτίστηκε από τις αξίες του αριστερού κινήματος, σημαίνει όμως πολύ απλά ότι ένας κόσμος μη αντέχοντας άλλο την φτώχια, την πίεση, την απειλή και τον φόβο, το ψέμα και την διαφθορά, την βία και την αθλιότητα… έδωσε μια γροθιά στο σύστημα και στους εκφραστές του και με θετική ψήφο επέλεξε την πορεία του… Θα συνεχίσει όμως να δίνει ανάλογες «γροθιές» στην υποκρισία του συστήματος αλλά και στους υποκριτές εκείνους που με τρόπο απροκάλυπτο πολλές φορές υπηρετούν τόσο πιστά όλα όσα οι ίδιοι καταγγέλλουν…
Και τώρα έφτασε η ώρα να μιλήσουμε σε πρώτο πρόσωπο!!! Καλούμαστε όλοι να ανασκουμπωθούμε, να αφήσουμε ήσυχους τους πεθαμένους μας, σίγουροι πια για την δικαίωσή τους και να δράσουμε αποτελεσματικά σ’ ένα ολότελα καινούριο κόσμο. Θέλει πόνο να πετάξουμε ή να αναθεωρήσουμε ό,τι από τους παλιούς τρόπους και μεθόδους δεν απαντούν στα ερωτήματα του σήμερα. Θέλει παλληκαριά να εγκαταλείψουμε τις στείρες ρητορίες, και την α-νόητη αυταρχικότητα μιας μονολιθικής έως και ηλίθιας κομματικής προσέγγισης και να καταβάλουμε όλες μας τις δυνάμεις στην οικοδόμηση της κοινωνίας που ονειρευτήκαμε και που τώρα καλούμαστε να πραγματώσουμε. Θέλει κόπο να σβήσουμε παλιά συνταγολόγια του παρελθόντος και να επινοήσουμε ρηξικέλευθα πεδία παρέμβασης και δράσης…
Ωχ!!! Δύσκολη δουλειά… όμως θα την κάνουμε , δεν έχουμε χρόνο να παραιτηθούμε, γιατί μετά δεν θα βρούμε τόπο να σταθούμε… Το πιο δύσκολο όμως δεν είναι μήτε αυτό, το πολύ δύσκολο είναι να αντέξουμε στον πολιτικό σχεδιασμό, στα τραντάγματα της σκληρής και απείθαρχης πραγματικότητας, να αντέξουμε στις υπαρκτές πιθανότητες διαψεύσεων ή και υποχωρήσεων… Τίποτα δεν είναι εύκολο και δεδομένο, ο δρόμος είναι απάτητος, σε εμάς έλαχε να τον βαδίσουμε πρώτοι… (επιτέλους και μία πρωτιά!) Η ιστορία άλλωστε είναι γεμάτη από θέσεις, αντιθέσεις, συμβιβασμούς, απογοητεύσεις, ήττες, νίκες…
Η γνώση που έρχεται από την μελέτη, ο λόγος που έρχεται από τον στοχασμό, ο διά-λογος, οι συμμαχίες όλα ετούτα παραμένουν τα κλειδιά της « ανοιχτοσύνης» μας., κι εδώ θα κριθούμε όλοι… Υπάρχουν συνέχειες που δουλεύουν στις συνειδήσεις των ανθρώπων με έναν τρόπο βουβό… Ο θόρυβος προέρχεται από την πτώση και το γκρέμισμα… Για τούτο να χαίρεστε όταν ακούτε οχλοβοή και κρότους σημαίνει ότι κάτι καινούριο έρχεται…
Ένα είναι βέβαιον, τουλάχιστον προς το παρόν: ο καπετάνιος είναι άξιος, το πλήρωμα έμπιστο και ικανό, το πέλαγος πάντοτε φουρτουνιασμένο και το ικάριο ακόμη περισσότερο, το καράβι παλιό σκαρί αντοχής… Να τώρα που έρχεται ο Ελύτης, Οδυσσέας και τούτος να μας το ξανα-πεί!
Έλα Χριστέ και Κύριε λέω κι απορώ, τέτοιο τρελό βαπόρι τρελοβάπορο, χρόνους μας ταξιδεύει δε βουλιάξαμε χίλιους καπεταναίους τους αλλάξαμε… Κι έχουμε στο κατάρτι μας βιγλάτορα, παντοτινό τον Ήλιο τον Ηλιάτορα!
Χαρούλα Κ.Κοτσάνη Φεβρουάριος του 2015
