« “Διατί τα τραβήσαμεν αυτά; Δι’ αυτείνη την πατρίδα… Με πήρε το παράπονο και έκλαψα κι εγώ», Μακρυγιάννης, ό.π., τ. Β΄, 20.
…μπάρμπα – Γιάννη Μακρυγιάννη…
<<πάρε μαύρο γιαταγάνι κι έλα στη ζωή μας πίσω, το στραβό να κάμεις ίσο…>>
Έλα πίσω γιατί ετούτοι που μας κυβερνούσαν τόσα χρόνια αλλά και οι σημερινοί (λίγοι προς το παρόν…), χαμπάρι δεν πήραν απ’ όσα μας έγραψες εσύ «ο Αγωνιστής», που έμαθες την αλφαβήτα στα 30 σου για να μας πείς όσα μας είπες, για να μας προειδοποιήσεις και για να περιγράψεις ούλη την κακοδαιμονία της φυλής μας!…
Αυτοί που λες μπάρμπα – Γιάννη, οι σπουδασμένοι των πιο φημισμένων Πανεπιστημίων του κόσμου, οι πολύγλωσσοι και οι πολυμαθείς, κοσμογυρισμένοι σου λέω, βάλε τι «πτυχία και επαίνους» στολίζουν τα περίφημα «βιογραφικά» των! Ένα έχουν στο νου τους: Πώς θα βγάλουν οι ίδιοι περισσότερα χρήματα, πώς θα φουσκώνουν τους προσωπικούς τους λογαριασμούς για να περνούν «μπέικα» αυτοί κι ούλο τους το σόι… ναι! Μην απορείς, κι ας υποφέρει ο λαός μας κι ας αγωνιά κάθε μέρα πώς θα τα βγάλει πέρα, πώς θα πληρώσει απ’ αυτά που δεν έχει: τις κλεψιές, τις ατιμίες και τις απατεωνιές των πολιτικών του, α! να μην ξεχάσω να σου πώ, εσύ που παιδευόσουν να καταφέρεις να γράψεις και να συντεριάξεις λέξεις, εμείς σήμερα φτιάξαμε καινούριες για να συνεννοούμαστε…η ανάγκη των καιρών βλέπεις όπως: λαμόγια, λαμογιά, οφ/σορ, υπεξαίρεση, κακοδιαχείριση (πιο σικ…)!
Γι’ αυτό σου γράφω μπάρμπα – Γιάννη γιατί εσύ ως φαίνεται εγνώριζες καλύτερα από τους άλλους τα ελαττώματά μας… Η επίμονη τάση σου στο ιδανικό ξαναγυρίζει σταθερά σήμερα σαν ηχώ στην τραχιά πραγματικότητα που ζούμε εμείς οι απόγονοί σου, αναμοχλεύω με νόημα τα λόγια σου:
<<… τους πατρικούς αγώνες και τις θυσίες δεν τις λογαριάζουν πια για τούτο δεν μπαίνουν σε φιλοτιμία να εργάζονται για το καλό της Πατρίδας και της κοινωνίας – για τούτο πορνεύουν την αρετή και καταπατούν το νόμον και έχουν την επιρροή γιαικανότη…>>…
άσε και το άλλο! Μάθανε με άριστο τρόπο να αλλάζουν και το «νόμον» κατά πώς τους βολεύει κάθε φορά για να δείχνουν και υποταγμένοι σ’ αυτόν(!)…
Κι εγώ γιατί κάθομαι τώρα και σου γράφω όλα αυτά; Θα μου πείς. θυμωμένη μπορεί αλλά και ψύχραιμη μιας και σε λίγες μέρες θα σε βάλουμε κι εσένα μαζί με τους υπόλοιπους συντρόφους σου: Κολοκοτρώνη, Μπουμπουλίνα, Νικηταρά, τον αχώριστο γκαρδιακό φίλο σου Δυσσέα, τον Καραϊσκάκη, θα σας βάλουμε, που λες, στους τοίχους των σχολείων μας, θα σας στεφανώσουμε με δάφνες και μυρτιές όπως συνηθίζεται, θα τραγουδήσουμε για σας, θα βάλουμε τα παιδιά να απαγγείλουν ποιήματα για σας, θα παίξουν θεατρικά έργα για σας, θα βγάλουμε και «πύρινους – πατριωτικούς» λόγους, θα παρελάσουμε για σας, όπως συνηθίζεται… κι όμως η κοινωνία μας οικονομικά μα προπάντων ηθικά παραπαίει, παραπατά, ρέπει προς τον τυχοδιωκτισμό… κάθε μέρα…σου λέω… μου φαίνεται πως ασχημίζουμε όλο και περισσότερο…
Ωστόσο για να σε παρηγορήσω λίγο, υπάρχουν και οι καλοί, οι έντιμοι, οι ειλικρινείς, αυτοίπου πραγματικά πασχίζουν να μας βγάλουν από το βάθρο που πέσαμε, αλλά να! Είναι λίγοι και δεν φτάνουν, είναι αθόρυβοι και δεν προλαβαίνουν να απαντούν σε όλα τα μέτωπα… Μα μήπως τότε και σε εσάς έτσι δεν γινόταν;
Αυτές οι «φατρίες» που μας περιγράφεις με ονόματα και δ/νσεις ε! λοιπόν μπάρμπα – Γιάννη όσο κι αν σου φαίνεται περίεργο, αυτές οι «φατρίες» είναι ίδιες και σήμερα(!)… αλλάζουν βέβαια με ευκολία κομματικά στρατόπεδα και ιδεολογικά προσωπεία για νάναι πάλι μπροστά… το πιστεύεις;…
Κρατώ σαν πολύτιμη παρακαταθήκη την υπέροχη αυτοκριτική σου τελειώνοντας το έργο σου με την παρηγοριά μήπως έχει κάτι να πεί σε όλους εμάς που την χρειαζόμαστε:
<< Κι εγώ έκανα λάθη και κάνω, άνθρωπος Είμαι… και πρέπει να γράφονται και τα καλά μας και τα κακά μας…>>
Ναι! μπάρμπα – Γιάννη όπως ακριβώς το λες! Εσύ όμως για καλό και για κακό κράτα το γιαταγάνι σου, κάτι μου λέει πως μπορεί και πάλι να χρειαστεί.. γιατί, για να σου το πω και εγώ Ικαριώτικα:
«ήμπλασσεν η σταλικοποργιά κι ηγκρέμνησεν ο φράχτης»…
Χαρούλα Κοτσάνη/ Μάρτιος 2017
