ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ 8η ΜΑΡΤΗ ΣΤΗΝ ΙΚΑΡΙΑ
Ποτέ δεν φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ΄τα σπίτια τους.
Tριγυρίζουν εκεί. Mπλέκονται στα φουστάνια της μητέρας τους,
την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΪ κι ακούει το νερόνα κοχλάζει,
σαν να σπουδάζει τον ατμό και τον χρόνο… Πάντα εκεί.
Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα και πλάτεμα,
σάμπως να πιάνει σιγανή βροχή καταμεσής καλοκαιριού
στα ερημικά χωράφια…
Δεν φεύγουν τα νεκρά παιδιά.
Μένουν στο σπίτι κι έχουν μια ξεχωριστή προτίμηση
να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο και κάθε μέρα μεγαλώνουν
μέσα στην καρδιά μας, τόσο που ο πόνος κάτω απ΄τα πλευρά μας
δεν είναι πια απ΄τη στέρηση, μα από την αύξηση…
Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους,
είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι…
Με αυτό το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου, άνοιξε η εκδήλωση της Ένωσης Δημοκρατικών Γυναικών Ικαρίας στον Αγ. Πολύκαρπο το βράδυ της 8ης Μάρτη.
Στη συνέχεια ακολούθησε χαιρετισμός από το Σωματείο Ξενοδοχοϋπάλληλων & Συναφών Επαγγελμάτων Ικαρίας – Φούρνων όπου ανέφερε τα εξής «Η φετινή παγκόσμια ημέρα της γυναίκας, μας βρίσκει αντιμέτωπους με πολλά οξυμένα προβλήματα όπως η ανασφάλεια, η ακρίβεια, ο πόλεμος και δεν μπορούμε φυσικά να μην αναφέρουμε και το δολοφονικό έγκλημα που έγινε στα Τέμπη εκφράζοντας, για την πολύνεκρη αυτή τραγωδία, τα θερμά μας συλλυπητήρια στις οικογένειες και στους φίλους των αδικοχαμένων θυμάτων, καθώς και ευχές για ταχεία ανάρρωση στους τραυματίες (…)
Η 8η Μάρτη του 1857 δείχνει και σήμερα το δρόμο που πρέπει να βαδίζουν οι γυναίκες μαζί με τους άντρες του καθημερινού μόχθου. Είναι ο δρόμος της οργάνωσης και της ενίσχυσης της πάλης με κριτήριο τις σύγχρονες ανάγκες τους. Είναι ο δρόμος της πάλης για να σπάσουμε τις αλυσίδες της σιωπής, της εκμετάλλευσης, της ανισοτιμίας.»
Ακολούθησε ομιλία από την Πόπη Λάκκα Πρόεδρο της Ένωσης Δημοκρατικών Γυναικών Ικαρίας όπου μεταξύ άλλων είπε:
«Η σύγκρουση στα Τέμπη και ο άδικος χαμός τόσων ανθρώπων, στην πλειοψηφία τους νέων, ήταν ΕΓΚΛΗΜΑ και μάλιστα προμελετημένο, στο βωμό του κέρδους των λίγων, όπως συμβαίνει με τέτοια εγκλήματα. Η συνειδητή απαξίωση των σιδηροδρόμων, η παντελής έλλειψη συντήρησης, η αποψίλωση του μόνιμου κι έμπειρου προσωπικού του ΟΣΕ, η έλλειψη στοιχειωδών μέτρων προστασίας και τόσα άλλα που κατά καιρούς είχαν καταγγείλει οι εργαζόμενοι, έγιναν συνειδητά ώστε να τους χαρίσουν σε μονοπωλιακούς ομίλους και να καυχιούνται κιόλας για την κερδοφορία τους (…)
Η πραγματική ασπίδα προστασίας, απέναντι σ΄ αυτή τη γενικότερη επίθεση, είναι η πάλη με κριτήριο της σύγχρονες ανάγκες μας στην εργασία, στην υγεία, στη μόρφωση των παιδιών μας, στην προστασία της μητρότητας. Με τη συλλογική μας οργάνωση, μπορούμε ν΄ αντιπαλέψουμε την πολιτική της Ε.Ε. και των κυβερνήσεων που λογαριάζει τις ζωές μας με τη λογική του κόστους για το κράτος και με κριτήριο τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων.»
Η εκδήλωση έκλεισε με την προβολή ταινίας της ταινίας «Δύο ημέρες, μία νύχτα» των Ζαν Πιερ και Λικ Νταρντέν
Σε αντίστοιχη εκδήλωση της ομάδας γυναικών της ΟΓΕ στην αίθουσα εκδηλώσεων του παλιού Δημαρχείου στον Άγιο Κήρυκο, χαιρέτισε εκ μέρους της ομάδας η Μοσχάνθη Μαυρίκη, τονίζοντας : «Η 8η Μαρτίου, η Ημέρα της Γυναίκας, σήμερα σηματοδοτεί την απαρχή νέων αγώνων, με το βλέμμα στραμμένο 164 χρόνια πίσω, στις εργάτριες των εργοστασίων ιματισμού και κλωστοϋφαντουργίας της Νέας Υόρκης, που τόλμησαν το 1857 να υψώσουν το ανάστημά τους, να αντισταθούν στις άνισες αμοιβές, στα άθλια ωράρια και συνθήκες δουλειάς, στην εκμετάλλευση και καταπίεση που βίωναν.
Η 8η Μαρτίου είναι ημέρα τιμής στους αγώνες των γυναικών, αλλά και όλων όσοι πιστεύουν ακράδαντα, πως η απρόσκοπτη συμβολή της γυναίκας στο κοινωνικό γίγνεσθαι, συνιστά διαφύλαξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ενίσχυση της κοινωνικής δικαιοσύνης και, κατ’ επέκταση, της Δημοκρατίας.
Η 8η Μαρτίου είναι, επίσης, ημέρα περίσκεψης, για τη θέση της γυναίκας στο σύγχρονο κόσμο, καθότι η ισοτιμία, με την ευρύτερη έννοια του όρου, αποτελεί, δυστυχώς, ακόμη ζητούμενο…
Κάτι που επαληθεύεται εύκολα, αρκεί να ανατρέξει κανείς στα ποσοστά ανεργίας των γυναικών, καθώς και στα ποσοστά των γυναικών που βιώνουν ήδη ή βρίσκονται σε άμεσο κίνδυνο φτώχειας. Επιπλέον, είναι φανερό, πως οι γυναίκες έχουν λιγότερες συνολικά ευκαιρίες ανέλιξης, τόσο στον επαγγελματικό τους χώρο, όσο και στην πολιτική ζωή.
Αν, δε, στα παραπάνω, αθροίσουμε και τον απίστευτο αριθμό γυναικοκτονιών στη χώρα κατά το τελευταίο έτος, καθώς και τις αποκαλύψεις, για αφόρητες πιέσεις, απαξιωτικές πρακτικές, εκβιασμούς, ακόμη και βιασμούς, με θύματα -κυρίως- γυναίκες, στους χώρους του αθλητισμού, του πολιτισμού και όχι μόνον, τότε γίνεται ευθέως αντιληπτή η διάσταση της δυσχερούς κατάστασης, στην οποία είναι εγκλωβισμένη η σύγχρονη γυναίκα στην Ελλάδα και, κατά προέκταση, σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Κάτι που δεν ανατρέπεται ούτε με ευχολόγια ούτε με βαρύγδουπα λογύδρια πολιτικών αξιωματούχων… Αλλά μόνον με μαζικό και διαρκή αγώνα…»
Στην εκδήλωση προβλήθηκε το Ντοκιμαντέρ του Λεωνίδα Βαρδαρού «Γυναίκες Μαχήτριες – Η τριπλή απελευθέρωση». Ντοκιμαντέρ που αναφέρεται στις γυναίκες στους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες του 20ού αιώνα, στη μάχη της επιβίωσης, στον δρόμο της φυλακής, της εξορίας και του εκτελεστικού αποσπάσματος. Τιμωρημένες για τον αγώνα τους για μια καλύτερη ζωή, για τον αγώνα τους ενάντια στους κατακτητές, για τον αγώνα τους για εθνική ανεξαρτησία και Δημοκρατία.
